Ομιλία του βουλευτή Αρκαδίας του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία,Γ. Παπαηλιού, στην Ολομέλεια της Βουλής κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου: «Ρυθμίσεις για την Ψηφιακή Εκπαιδευτική Πύλη και το Ψηφιακό Φροντιστήριο, επαγγελματικός προσανατολισμός στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, μέτρα στήριξης του εκπαιδευτικού συστήματος στις απομακρυσμένες περιοχές και λοιπές ρυθμίσεις του Υπουργείου Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού»

1) Προς τον Υπουργό Παιδείας:

Ο Υπουργός είπε, ότι η κυβέρνηση της ΝΔ έχει «σπάσει ταμπού».

Πράγματι η κυβέρνηση της ΝΔ έχει «σπάσει ταμπού» και στον τομέα της εκπαίδευσης.

Όμως αυτό έχει γίνει προς την κατεύθυνση της απαξίωσης και υπονόμευσης της δημόσιας εκπαίδευσης, ως δημοσίου αγαθού, προς όφελος ιδιωτικών συμφερόντων.

Ιδίως δε, προς την κατεύθυνση της ακύρωσης της δημόσιας εκπαίδευσης ως μηχανισμού κοινωνικής κινητικότητας εις βάρος όσων ανήκουν στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.

2) Με το να καθίσταται κανόνας η ψηφιακή εκπαίδευση, ξεκινάει η αποψίλωση της ζωντανής εκπαίδευσης.

Η χρήση των σύγχρονων τεχνολογιών, μέσω ψηφιακών πλατφορμών, μπορούν να ενισχύσουν την εκπαιδευτική διαδικασία.

Όμως δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τον εκπαιδευτικό-το δάσκαλο.

Τα εργαλεία της ψηφιακής εκπαίδευσης πρέπει να χρησιμοποιούνται ως ενισχυτικά και πάντως συμπληρωματικά της κλασικής ζωντανής εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Πρέπει να προτάσσεται η δημόσια στήριξη όσων νέων τεχνολογιών υπερτερούν σε κοινωνική ωφελιμότητα, ενισχύουν την δημοκρατική συμμετοχή των πολιτών και η λειτουργία τους υπόκειται σε όρους διαφάνειας.

Κατά την διαδικασία του ψηφιακού μετασχηματισμού πρέπει να αποφευχθεί η δημιουργία ψηφιακών χασμάτων που επιτείνουν τις ταξικές ανισότητες και τον αποκλεισμό κοινωνικών ομάδων.

Η αποψίλωση και ερήμωση της υπαίθρου επέρχεται και με την απομάκρυνση, εκτός των εκπαιδευτικών, και άλλων δημοσίων και κοινωφελών δομών και υπηρεσιών, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει λάβει μορφή χιονοστιβάδας.

Ο βουλευτής Αρκαδίας του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία Γιώργος Παπαηλιού, μιλώντας στην Ολομέλεια της Βουλής, για το νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας για την «ψηφιακή εκπαιδευτική πύλη …», είπε, μεταξύ των άλλων, τα εξής:

Η κυβέρνηση διατείνεται, ότι, με το νομοσχέδιο για την «ψηφιακή εκπαιδευτική πύλη …», επέρχεται επανάσταση στο εκπαιδευτικό σύστημα. Όμως από το περιεχόμενό του αυτό δεν προκύπτει κάτι τέτοιο.

Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αποτελεί έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα των νομοθετικών πρωτοβουλιών του Υπουργείου Παιδείας που απαξιώνουν και υπονομεύουν τη δημόσια εκπαίδευση και επιτείνουν τις κοινωνικές, περιφερειακές και ενδοπεριφερειακές ανισότητες.

Με το να καθίσταται κανόνας την ψηφιακή εκπαίδευση, που μπορεί να επεκτείνεται σε όλες τις τάξεις, με κάθε τρόπο και με δικό της πρόγραμμα, ιδίως για τους μαθητές που ζουν σε απομακρυσμένες από τα κέντρα-δυσπρόσιτες (ορεινές και νησιωτικές) περιοχές, ξεκινάει η αποψίλωση της ζωντανής εκπαίδευσης. Το ίδιο συμβαίνει και με τη θεσμοθέτηση του ψηφιακού φροντιστηρίου, κυρίως στην ελληνική περιφέρεια.

Με αυτόν τον τρόπο, δεν λαμβάνεται μέριμνα για μία δίκαιη και κοινωνικά ωφέλιμη ψηφιακή μετάβαση στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Αντί για προσλήψεις εκπαιδευτικών, η κυβέρνηση κλείνει σχολεία, συγχωνεύει τάξεις και εισάγει-καθιερώνει την ψηφιακή εκπαίδευση για όσους ζουν σε απομακρυσμένες και δυσπρόσιτες περιοχές, εντείνοντας τις ανισότητες.

Αντί για πολύπλευρη μόρφωση για όλους, ανοίγει το δρόμο για την κατηγοριοποίηση των σχολείων. 

Στην εκπαίδευση, είναι καθοριστική η φυσική παρουσία σε όλα τα πεδία της αλληλεπίδρασης, είτε γνωσιακά είτε ψυχολογικά.

Οι πολιτικές για την εκπαίδευση πρέπει να έχουν ως σημείο αναφοράς τον άνθρωπο.

Τα σχολεία σε απομακρυσμένες, δυσπρόσιτες (ορεινές και νησιωτικές) περιοχές παρέχουν εκπαίδευση σε παιδιά που ζουν σε αυτές, όπου η γεωγραφική απομόνωση και οι αποστάσεις από τα κέντρα καθιστούν δύσκολη τη μετακίνηση και την πρόσβαση σ΄ αυτά.

Τα σχολεία αυτά, αποτελώντας το θεμέλιο για την ισότιμη πρόσβαση στην εκπαίδευση, διασφαλίζουν ότι κάθε παιδί, ανεξαρτήτως του τόπου διαμονής του, έχει την ευκαιρία να μορφωθεί. Ταυτόχρονα συμβάλλουν σημαντικά στο να παραμένουν οι νέοι στον τόπο τους και να μην ερημώνουν ακόμη περισσότερο οι απομακρυσμένες, απομονωμένες και δυσπρόσιτες περιοχές. Εν τέλει διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο στις τοπικές κοινωνίες.

Το κλείσιμο σχολικών μονάδων στις συγκεκριμένες περιοχές έχει πολυδιάστατες συνέπειες:

Καταρχάς, θέτει σε κίνδυνο την εκπαίδευση των παιδιών, τα οποία αναγκάζονται να διανύουν μεγάλες αποστάσεις για να φτάσουν στο πλησιέστερο σχολείο. Αυτό δημιουργεί πρόσθετη οικονομική επιβάρυνση για τις οικογένειες, και επιπλέον ψυχολογική πίεση στους μαθητές.

Το κλείσιμο των σχολείων επηρεάζει τις επιμέρους τοπικές κοινωνίες, αφού τα σχολεία είναι σημαντικοί κοινωνικοί κόμβοι που ενισχύουν την κοινωνική ζωή και την τοπική συνοχή. Όταν ένα σχολείο κλείνει, η κοινότητα και η ευρύτερη περιοχή χάνουν έναν χώρο συνάντησης, συνεργασίας και πολιτιστικής δραστηριότητας.

Η αποψίλωση και ερήμωση της υπαίθρου επέρχεται και με την απομάκρυνση, εκτός των εκπαιδευτικών, και άλλων δημοσίων και κοινωφελών δομών και υπηρεσιών, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει λάβει μορφή χιονοστιβάδας.

Έτσι δημιουργείται ένα δυστοπικό τοπίο για τους μαθητές της υπαίθρου χώρας. Λιγότερα σχολεία, λιγότεροι εκπαιδευτικοί, λιγότερη μόρφωση, υψηλότερο κόστος για καλύτερη ή περισσότερη εκπαίδευση, και μόνο για όσους μπορούν να την πληρώσουν.

Η ισότιμη πρόσβαση στην εκπαίδευση για όλους αποτελεί στοιχείο που εντάσσεται στην προβλεπόμενη από το Σύνταγμα αρχή του κοινωνικού κράτους.

Σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να διασφαλίζεται η δωρεάν μεταφορά των μαθητών σε μόνιμη και σταθερή βάση και η χορήγηση ουσιαστικών κινήτρων στους εκπαιδευτικούς, όχι η απλή μοριοδότηση για μετέπειτα διορισμό, αλλά οικονομικά και επαγγελματικά-επιστημονικά κίνητρα.

Τα προβλήματα με την έλλειψη εκπαιδευτικών θα διαιωνίζονται, διότι είναι αδύνατον ένα εκπαιδευτικό σύστημα να λειτουργεί με αναπληρωτές εκπαιδευτικούς σε ποσοστό 30%, και όταν οι τοποθετήσεις τους καθυστερούν, καθώς γίνονται ακόμη και μετά το Φεβρουάριο.

Δεν αμφισβητείται η χρησιμότητα των ψηφιακών εργαλείων, αφού η χρήση των σύγχρονων τεχνολογιών, μέσω ψηφιακών πλατφορμών, μπορούν να ενισχύσουν την εκπαιδευτική διαδικασία.

Όμως δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τον εκπαιδευτικό-το δάσκαλο.

Τα εργαλεία της ψηφιακής εκπαίδευσης πρέπει να χρησιμοποιούνται ως ενισχυτικά και πάντως συμπληρωματικά της κλασικής ζωντανής εκπαιδευτικής διαδικασίας και από τον εκπαιδευτικό ανάλογα με τις ανάγκες της τάξης.

Η κανονικοποίηση του ψηφιακού σχολείου υπακούει στον κανόνα του κόστους-οφέλους, με αμιγώς οικονομικά κριτήρια και με παράβλεψη οποιασδήποτε κοινωνικής διάστασης.

Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Η δραματική μείωση των αναπληρωτών, ενώ ταυτόχρονα δίδεται το έναυσμα για το κλείσιμο πολλών σχολικών μονάδων ειδικά μικρών, σε απομακρυσμένες περιοχές που, κατά την προφανή λογική της κυβέρνησης της ΝΔ , κοστίζουν ακριβά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία προτάσσει την δημόσια στήριξη όσων νέων τεχνολογιών υπερτερούν σε κοινωνική ωφελιμότητα, ενισχύουν την δημοκρατική συμμετοχή των πολιτών και η λειτουργία τους υπόκειται σε όρους διαφάνειας.

Κατά την διαδικασία του ψηφιακού μετασχηματισμού πρέπει να αποφευχθεί η δημιουργία ψηφιακών χασμάτων που επιτείνουν τις ταξικές ανισότητες και τον αποκλεισμό κοινωνικών ομάδων.

Όλοι οι παράγοντες της εκπαιδευτικής διαδικασίας, εκπαιδευτικοί και μαθητές πρέπει να έχουν πρόσβαση σε υπολογιστές, tablets ή άλλες συσκευές, καθώς και σε γρήγορο και αξιόπιστο διαδίκτυο. Επιπλέον να επιμορφώνονται, ταυτόχρονα με τη θέσπιση αυστηρών κανόνων για την προστασία των προσωπικών δεδομένων.