ΦΩΤΗΣ ΚΟΥΒΕΛΗΣ: Τεράστιο πολιτικό ζήτημα η επίθεση του Υπουργού Δημόσιας Τάξης κατά του ΣΥΝ.

Ομιλία του Φώτη Κουβέλη για τον Κρατικό Προϋπολογισμό στη Βουλή

Ο ΣΥΝ δεν έχει σχέση με τη βία, τόνισε ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς ΦΩΤΗΣ ΚΟΥΒΕΛΗΣ, στην ομιλία του για τον Κρατικό Προϋπολογισμό στη Βουλή.

Και ο βουλευτής του Συνασπισμού συνέχισε:

Τεράστιο πολιτικό ζήτημα η επίθεση του Υπουργού Δημόσιας Τάξης, ο οποίος με ένα πρωτοφανή όσο και πολιτικά αήθη τρόπο, επετέθη εναντίον του κόμματος, που έχω την τιμή να εκπροσωπώ, του Συνασπισμού. Και εκάλεσε ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης, επίσης με απαράδεκτη πολιτική συνείδηση και επιλογή, εκάλεσε το Συνασπισμό να προσέλθει σε δήλωση ομολογίας ή και δήλωση αποκήρυξης, αναφορικά με τα ακραία γεγονότα τα οποία συμβαίνουν, όχι μόνο αυτές τις ημέρες αλλά και όλες τις προηγούμενες, υποστηρίζοντας, με συκοφαντικό τρόπο ότι ο Συνασπισμός παρέχει, δική του η έκφραση, «ομπρέλα» προστασίας στους λεγόμενους αντι-εξουσιαστές.

Είναι επικίνδυνος, όσο και ολισθηρός ο δρόμος που επέλεξε ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης, γιατί επαναφέρει στην πολιτική ζωή του τόπου, όσο και στην πολιτική συζήτηση επιλογές μακρινές ενός παρελθόντος, καταδικασμένου στη συνείδηση, πιστεύω ολοκλήρου του ελληνικού λαού, όπου κάποιοι επέλεγαν, να ενοχοποιούν κόμματα. Δεν πρόκειται για ένα δευτερεύον ζήτημα. Πρόκειται για ένα σημαντικό πολιτικό ζήτημα, για το οποίο υπάρχει και συλλογική ευθύνη της κυβέρνησης.  Οφείλει η κυβέρνηση, οφείλει ο κ. Πρωθυπουργός να πάρει σαφή και συγκεκριμένη θέση. Διότι όταν επιχειρείται η συκοφάντηση ενός κοινοβουλευτικού κόμματος και η ενοχοποίησή του, τότε ανοίγει ο δρόμος για αυταρχισμούς, ανοίγει ο δρόμος και η δυνατότητα για διαδικασίες που δεν έχουν σχέση με τη δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος. Ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης επέλεξε να επιτεθεί εναντίον ενός κόμματος, που δεν έχει καμία σχέση με τη βία, αλλά βεβαίως σταθερά και αταλάντευτα υπερασπίζεται τις ατομικές ελευθερίες και τα κοινωνικά δικαιώματα και διεκδικεί με όλες τους τις δυνάμεις αυτές οι  φασίζουσες εστίες που υπάρχουν μέσα στα σώματα ασφαλείας να πάψουν να υπάρχουν. Και να προωθηθεί ένας ουσιαστικός εκδημοκρατισμός. Έχω την άποψη ότι  ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης επεχείρησε αντιστάθμισμα και αντίρροπο στο τεράστιο έλλειμμα αποτελεσματικότητας που έχει η αστυνομία, της οποίας είναι ο πολιτικά υπεύθυνος. Και διάλεξε το χειρότερο τρόπο να αντισταθμίσει αυτό το έλλειμμα αποτελεσματικότητας της αστυνομίας. Με αυτόν τον υπερτροφικό πολιτικό λόγο του Υπουργού Δημόσιας Τάξης,  ο οποίος παρέχει ηθικό στήριγμα σε αυτούς οι οποίοι παραβιάζουν το νόμο και στο όνομα επιτέλεσης του καθήκοντός τους προσβάλλουν τις ατομικές ελευθερίες και τα δικαιώματα των πολιτών. Θυμηθείτε τα πρόσφατα γεγονότα στη Θεσσαλονίκη. Είναι απαράδεκτος και κυρίως είναι επικίνδυνος, διότι τροφοδοτεί διαθέσεις και ενισχύει απόψεις που θέλουν κάποιους αστυνομικούς να λειτουργούν πάνω από την κοινωνία  και εναντίον της κοινωνίας.

Επαναλαμβάνω ότι, δεν πρόκειται για ένα δευτερεύον ζήτημα. Πρόκειται για ένα καίριο πολιτικό θέμα, το οποίο οφείλουν οι πάντες να καταδικάσουν και προφανώς, πρωτίστως έχει την υποχρέωση η κυβέρνηση και ο κ. Πρωθυπουργός να πάρουν θέση και να αποδοκιμάσουν τη συγκεκριμένη συμπεριφορά του Υπουργού Δημόσιας Τάξης.

Ο λόγος για τον Προϋπολογισμό τώρα. Παρά τα όσα διατυπώνονται για να εξωραΐσουν την πραγματικότητα οι κοινωνικές ανισότητες εξακολουθούν να υπάρχουν στη χώρα μας και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Και οι ανισότητες αυτές προκύπτουν για όποιον θέλει να σκύψει πάνω από τους αριθμούς, για να διαπιστώσει ότι στο σύνολο των εισπραττομένων φόρων το 65% είναι έμμεσοι φόροι. Κι αυτοί οι έμμεσοι φόροι είναι επίσης γνωστό ότι ισοπεδώνουν τη φοροδοτική ικανότητα, αφού τον ίδιο έμμεσο φόρο καλούνται να πληρώσουν και οι οικονομικά ισχυροί και οι οικονομικά ανίσχυροι και οι οικονομικά μεσαίοι από άποψη οικονομικής δυνατότητας.

Οι βασικοί δείκτες φτώχειας και ανισοτήτων στη χώρα μας ξεπερνάνε το μέσο όρο των 15 μελών της Ε.Ε. Δεν είναι ένα στοιχείο που πρέπει να αναδεικνύεται προκειμένου να ελέγχει το χαρακτήρα αυτού του προϋπολογισμού ο οποίος στη βάση αυτού του ελέγχου αναδεικνύεται προς μια κατεύθυνση, άνισος, βαθιά συντηρητικός και φιλελεύθερος;

 Το μερίδιο των μισθών, δηλαδή η αμοιβή της μισθωτής εργασίας  από 66,7% έπεσε στο 64.8% το έτος 2005, ενώ η απόδοση του κεφαλαίου στη χώρα μας είναι η μεγαλύτερη μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης. Από τη μια μεριά δηλαδή οι μεγάλες κοινωνικές ανισότητες και από την άλλη μεριά η μεγάλη απόδοση του κεφαλαίου στη χώρα μας και μάλιστα μʼ ένα τρόπο, ο οποίος, όταν κανείς δει τα πράγματα συγκλονίζει, διότι αυτή η Ελλάδα, η κατά τα άλλα Ελλάδα με προβλήματα, παρέχει τη δυνατότητα να έχει το κεφάλαιο αυτή την απόδοση. Και ο λεγόμενος κίνδυνος φτώχειας στην Ελλάδα κυμαίνεται μεταξύ 20% και 25% του πληθυσμού. Δηλαδή δύο περίπου εκατομμύρια συμπολίτες μας βιώνουν κάτω από τα όρια της βιωσιμότητας, ζουν δηλαδή μέσα στο πλαίσιο της φτώχειας. Ο λόγος ο πολιτικός για να είναι αποτελεσματικός οφείλει να είναι και τεκμηριωμένος. Δεν συνιστά τεράστια ανισότητα, όταν στους 10 συνταξιούχους οι 6 παίρνουν σύνταξη κάτω από 500 ευρώ το μήνα; Ποια διάθεση έπαρσης εκ μέρους της κυβέρνησης τότε για τον δήθεν φιλολαϊκό χαρακτήρα του προϋπολογισμού, όταν έχουμε τα αυτά τα στοιχεία, τα οποία, επαναλαμβάνω, συγκλονίζουν τον οποιονδήποτε. Πολύ δε περισσότερο συγκλονίζουν τους ίδιους τους πολίτες, οι οποίοι βιώνουν, πέρα και ανεξάρτητα από εξαγγελίες αριθμών, την σκληρή οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα.

Υπάρχουν ρυθμοί ανάπτυξης στην Ελλάδα; Βεβαιότατα. Από τους υψηλότερους και τώρα και επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, από τους υψηλότερους μέσα στην Ευρώπη. Αλλά το ερώτημα και πάλι εγείρεται δικαιολογημένο. Ποιος είναι ο επικαρπωτής αυτού του παραγόμενου οικονομικού αποτελέσματος, από τους εξαιρετικά – επαναλαμβάνω – υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης; Δεν είναι οι ολίγοι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι; Είναι οι ολίγοι από την ώρα που οι πολλοί ζουν κάτω από τα όρια της   βιωσιμότητας με συνεχή απώλεια του εισοδήματος της μισθωτής εργασίας, με καθηλωμένη εισοδηματική πολιτική και με ένα κοινωνικό κράτος το οποίο δεν βαίνει ενισχυόμενο.  Και πάλι τα παράδειγμα εξυπηρετεί την κατανόηση του πολιτικού μας ισχυρισμού. Μειώνονται τα προϋπολογιζόμενα κονδύλια για την υγεία.  Μειώνονται τα προϋπολογιζόμενα κονδύλια για την παιδεία. Και αναζητά η κυβέρνηση την αντιμετώπιση των ζητημάτων της παιδείας και την αναβάθμιση ιδιαίτερα την Ανώτατης Εκπαίδευσης στην ιδιωτικοποίησή της. Δηλαδή επικαλείται ως επιχείρημα την κακή κατάσταση των πανεπιστημίων για την οποία ευθύνεται και η εξαιρετικά χαμηλή χρηματοδότησή τους για να δικαιολογήσει τη συντηρητική πολιτική της άμεσης ή και της έμμεσης ιδιωτικοποίησης της ανώτατης εκπαίδευσης.

Οι ανισότητες από τη μια και από την άλλη μεριά το υποβαθμισμένο κοινωνικό κράτος συγκροτούν μια πραγματικότητα, η οποία ελέγχει, αξιολογεί και βαθμολογεί αρνητικά από κοινωνικής άποψης, αυτόν τον προϋπολογισμό τον οποίο σήμερα συζητάμε. Είναι προφανές ότι με δεδομένα τα οικονομικά της χώρας η αντιμετώπιση των κρίσιμων ζητημάτων θέτει υποχρεώσεις. Και ποιες είναι οι υποχρεώσεις αυτές; Η διαμόρφωση συγκεκριμένων προτεραιοτήτων. Δεν υποστηρίζει κάποιος, δεν υποστηρίζει ο Συνασπισμός ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι εξαιρετικά καλή. Αντιθέτως. Αλλά επαναλαμβάνω είναι θέμα πολιτικών προτεραιοτήτων αν θέλεις να περιορίσεις τις κοινωνικές ανισότητες, εάν δεν θες να κρατάς καθηλωμένη την εισοδηματική πολιτική. Αν θέλεις να μετακινείς κονδύλια σε κρίσιμους τομείς του κοινωνικού κράτους όπως για παράδειγμα είναι η υγεία, όπως είναι η παιδεία. Νομίζω ότι πρόδηλα προκύπτει ότι οι προτεραιότητες της κυβέρνησης είναι διαφορετικές από αυτές που αντιστοιχούν στην κοινωνική προτεραιότητα της χώρας. Είναι προτεραιότητες που προσδιορίζουν της συντηρητική πορεία της οικονομικής πολιτικής που επιλέγει. Είναι προτεραιότητες που δείχνουν ότι έχει αφήσει τα πάντα στη λειτουργία μιας αγοράς ανεξέλεγκτης, μιας αγοράς που από την ώρα που απουσιάζει ο υγιής ανταγωνισμός, από την ώρα που ελλείπουν οι αποφασιστικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί οδηγεί στην τεράστια ακρίβεια η οποία έρχεται και από μια άλλη πλευρά να αφαιρέσει από το εξαιρετικά χαμηλό εισόδημα ένα μεγάλο κομμάτι του έλληνα μισθωτού, του έλληνα πολίτη, του έλληνα συνταξιούχου. Με αυτά τα δεδομένα, εμείς καταψηφίζουμε τον προϋπολογισμό και υποστηρίζουμε ότι αυτές οι κοινωνικές ανισότητες που υπάρχουν τραυματίζουν την κοινωνική συνοχή. Περιθωριοποιούν τους ανθρώπους και δεν διαμορφώνουν στοιχεία μιας δυναμικής για την ουσιαστική αντιμετώπιση των προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας.

Scroll