Το κράτος δικαίου στη χώρα μας διέρχεται μία βαθειά κρίση.

Εμφανίζονται πολλαπλά φαινόμενα αντιθεσμικής υπονόμευσης και παρεμβάσεων στη Δικαιοσύνη από την εκτελεστική εξουσία-την κυβέρνηση και ισχυρούς εξωθεσμικούς παράγοντες και παράλληλα καθυστέρησης στην απονομή της δικαιοσύνης, που το θέτουν υπό αμφισβήτηση. Συνακόλουθα,  θέτουν υπό αμφισβήτηση  την ίδια την ποιότητα της Δημοκρατίας.

Το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ), ως το ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο, καλείται να ελέγχει τη νομιμότητα των πράξεων της διοίκησης και να προστατεύει τα δικαιώματα των πολιτών έναντι κρατικών  αυθαιρεσιών. 

Οι κυβερνητικές πιέσεις-παρεμβάσεις στη δικαστική λειτουργία, εν προκειμένω στο ΣτΕ, ασκούνται με έμμεσο τρόπο, αφού  η ηγεσία του επιλέγεται από την κυβέρνηση, αλλά και άμεσα, μέσω της σύνθεσης των τμημάτων, του ορισμού και της αλλαγής εισηγητών και της επαναφοράς σε ψηφοφορία θέματα, για τα οποία αποφασίστηκε διαφορετικά από ό,τι επεδίωκε-επιδιώκει η κυβέρνηση.

Έχουν εκδοθεί αποφάσεις που τιμούν το ΣτΕ,  άλλες που είναι αρνητικές και άλλες αμφιλεγόμενες που κρατούν ισορροπίες.

Στη μακραίωνα πορεία του, το ΣτΕ απονέμει (διοικητική) δικαιοσύνη,   παρότι  οι εκάστοτε κυβερνήσεις, ιδίως σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ του «καθεστώτος Μητσοτάκη»,  εξακολουθούν, με διαφόρους τρόπους, την προσπάθεια  χειραγώγησής του, προκειμένου να συμπλεύσει με τις πολιτικές επιλογές της.            

Μόνον, με την ανεξάρτητη και αμερόληπτη κρίση των δικαστικών λειτουργών, και του ΣτΕ,  διασφαλίζονται τα δικαιώματα των πολιτών,   κατοχυρώνεται η εμπιστοσύνη προς τους θεσμούς και εν τέλει διατηρούνται η κοινωνική ισορροπία, η  κοινωνική συνοχή.