Πόσες γυναίκες ακόμα θα δεχτούμε να κακοποιούνται λεκτικά και σωματικά;

Πόσες γυναίκες ακόμα θα δεχτούμε να χάσουν τη ζωή τους;
Ακόμα μια μέρα «κανονικότητας» που κάποιος σηκώνει χέρι στη σύζυγο του, την πάει με τη γνωστή πρόφαση ότι «έπεσε από τις σκάλες» στο νοσοκομείο και εκεί ο γιατρός ευτυχώς κάνει το αυτονόητο καταγγέλλοντας την κακοποίηση.

Μια μέρα μετά, ενώ κρατείται, ο «γνωστός» δικηγόρος με μια «συγνώμη» αφήνεται ελεύθερος, πράξη που στη συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί ντροπή της δικαιοσύνης. Σε μια καθημερινότητα που είναι τόσο ρευστή, οι θεσμοί της δικαιοσύνης πρέπει να δημιουργούν ένα πλαίσιο προστασίας και ασφάλειας ώστε να ενθαρρύνουν τους πολίτες να καταφεύγουν σε αυτή.

Είναι ενθαρρυντική η παρέμβαση της εισαγγελίας του Αρείου Πάγου για την διερεύνηση τυχόν ευθυνών καθώς και η παρέμβαση του Προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου για την άσκηση πειθαρχικής δίωξης για παραβίαση του ποινικού νόμου σε βάρος του κακοποιητή δικηγόρου. Η απόδοση δικαιοσύνης δεν μπορεί να είναι διαφορετική για τους «επώνυμους», τους έχοντες διασυνδέσεις με τους αρμούς της οποιαδήποτε εξουσίας και διαφορετική για τους «ανώνυμους» κακοποιητές.

Η 37χρονη από τον φόβο της, επέμενε ότι έπεσε από τις σκάλες ενώ είχε εμφανή σημάδια κακοποίησης. Αυτός είναι ο φόβος που νοιώθουν καθημερινά εκατοντάδες γυναίκες και δεν έχει αλλάξει ακόμα πλευρά όσο και αν προσπαθούμε. Μια κακοποιημένη γυναίκα είτε πάει στο νοσοκομείο είτε στην αστυνομία, δεν νoιώθει προστατευμένη και αυτό είναι ευθύνη και αποτυχία της πολιτείας.

Η κυβέρνηση πρέπει άμεσα να μεριμνήσει χωρίς παιχνίδια εντυπωσιασμού. Είναι ώρα αλλαγών και μεταρρυθμίσεων. Κανένα κουμπί πανικού δεν μπορεί να αποτελεί λύση.

Απαιτούμε από την πολιτεία να αναπτύξει πολύμορφες πολιτικές και να πάρει σοβαρά μέτρα (νομικά, οικονομικά, ψυχιατρικά) για την πρόληψη και την αντιμετώπιση της έμφυλης βίας. Να απλώσει ένα δίχτυ ουσιαστικής προστασίας και στήριξης ώστε καμιά γυναίκα να μην «αφήνεται στη μοίρα της». Να μη μένει μόνη ή να νοιώθει μόνη πριν αλλά και μετά την κακοποίηση της.

Επιτέλους, ΤΩΡΑ να αναγνωριστεί νομικά η «γυναικοκτονία».

Η κοινωνία βρίσκεται σε τέλμα. Δεν πρέπει να συνηθίσουμε να παρουσιάζεται η έμφυλη βία ως μια φυσιολογική έκφανση της κανονικότητας. Η επαγρύπνηση, η αλληλεγγύη, η ενθάρρυνση, η καταγγελία κάθε μορφής κακοποίησης αποτελεί υποχρέωσή μας.

Καμιά γυναίκα μόνη όσα λίτρα συγνώμης και συγκάλυψής βρεθούν στο διάβα μας.

Είμαστε πάντα με τα θύματα.