Σε ομιλία του στο πλαίσιο της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Στρασβούργο, κατά τη συζήτηση του αντικομμουνιστικού μνημονίου, ο Γ. Δραγασάκης, τόνισε:
“Στόχος του αντικομμουνιστικού ψηφίσματος είναι η ίδια η δημοκρατία και η Αριστερά που ξαναγεννιέται ως μια ελπιδοφόρα προοπτική για ένα σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία”.
Απεκάλεσε δε τους εμπνευστές του μνημονίου “Τυμβωρύχους της Ιστορίας”. Παράλληλα κάλεσε το Συμβούλιο της Ευρώπης να μη μετατραπεί σε δικαστήριο των ιδεών και της Ιστορίας. Αναφερόμενος “στις ζωντανές προκλήσεις που η ιστορική συγκυρία θέτει ενώπιον της παγκόσμιας κοινότητας”, ζήτησε από την Ολομέλεια να μην ασχολείται με φαντάσματα του παρελθόντος, αλλά να στρέψει το ενδιαφέρον της στα νέα Γκούλαγκ του Γκουαντανάμο, το Ιράκ, την παγκόσμια φτώχεια και τη συντελούμενη οικολογική καταστροφή του πλανήτη.
Ειδικότερα, ο Γιάννης Δραγασάκης χαρακτήρισε το εν λόγω ψήφισμα “απαράδεκτο» και σχολίασε ότι “επιχειρεί να εξομοιώσει την ιδεολογία του κομμουνισμού με το ναζισμό και το φασισμό”. Ξεκαθάρισε δε ότι η αντίθεση όσων διαφωνούν με το ψήφισμα δεν εκπορεύεται από νοσταλγία για εκείνα τα καθεστώτα. “Η αντίθεσή μας αντανακλά τη βαθιά ανησυχία για το μέλλον της δημοκρατίας, της ελεύθερης έκφρασης των ιδεών και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”. Ο εκπρόσωπος του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς επεσήμανε ότι “το ψήφισμα δεν καταδικάζει συγκεκριμένες πράξεις και γεγονότα που συνέβησαν κατά την περίοδο του σταλινισμού, καταστάσεις που έχει καταδικάσει η αριστερά. Αντιθέτως, ενοχοποιεί ιδέες, πεποιθήσεις, ακόμη και θεωρητικές προσεγγίσεις ή αναζητήσεις. Ενοχοποιεί καταδικάζοντας ακόμη και την άποψη που θεωρεί ότι σε μια ταξική κοινωνία η ταξική αντιπαράθεση είναι αναπόφευκτο και αναπόσπαστο μέρος της ζωής της, δημιουργός της ιστορίας της. Και διατυπώνει τον αυθαίρετο ισχυρισμό ότι τέτοιες απόψεις αναπόφευκτα οδηγούν σε εγκληματικές πρακτικές”.
Ο Έλληνας βουλευτής αναφέρθηκε στους στόχους του ψηφίσματος: “Αληθινός στόχος δεν είναι κάποια καθεστώτα που άλλωστε κρίθηκαν από την ιστορία. Είναι κάθε κριτική θεωρία που αμφισβητεί το υφιστάμενο κοινωνικό καθεστώς. Είναι τα νέα κοινωνικά κινήματα που αμφισβητούν την κυρίαρχη νεοϊμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων. Είναι η Αριστερά στο σύνολό της, όσοι αναζητούν νέους δρόμους για έναν κόσμο ειρήνης, ισότητας και δικαιοσύνης. Είναι ο ίδιος ο Μαρξ, λόγω του ανανεωμένου ενδιαφέροντος για το έργο του εξαιτίας και της παγκοσμιοποίησης των αγορών, που ο ίδιος είχε διαβλέψει, και όχι όσοι διαστρεβλώνοντας το έργο του, δικαιολόγησαν στο όνομά του αυταρχικές και ολοκληρωτικές πρακτικές. Αληθινός στόχος δεν είναι ό,τι πέθανε ή ό,τι κατέρρευσε από το παλιό κομμουνιστικό κίνημα, αλλά αντίθετα ό,τι έμεινε όρθιο και ζωντανό στη μνήμη των ανθρώπων όπως η συμβολή του στον αντιφασιστικό αγώνα και κυρίως ό,τι ξαναγεννιέται ως μια ελπιδοφόρα προοπτική για ένα σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία στο 21ο αιώνα”.