Του Σπύρου Νικηφόρου

Η προοπτική της αυτο-διάθεσης προς απασχόληση μέσα από τη συλλογική επιχειρηματικότητα των νεολαίων ανέργων και των εκτοπισμένων από την αγορά εργασίας είναι η υπέρτατη έκφραση του ανθρωπισμού και του πραγματικού μετασχηματισμού των παραγωγικών σχέσεων

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνεται ως μοναδικός φορέας αναχαίτισης της μνημονιακής επιθετικότητας και είναι πλέον ο βασικός φορέας για την ανατροπή των κυρίαρχων καπιταλιστικών σχέσεων, την οργάνωση του κοινωνικού μετασχηματισμού και τη ριζική αναμόρφωση των παραγωγικών και καταναλωτικών προτύπων. Ταυτόχρονα με την πλοήγηση της ανάσχεσης της κοινωνικής καταστροφής ανέτειλε η επανεμφάνιση της γνήσιας συλλογικότητας σε κοινωφελή συνεταιριστικά σχήματα παραγωγής υπηρεσιών, η οποία ενθαρρύνεται από το κυβερνητικό παράλληλο πρόγραμμα. Έχουν τεθεί οριακά μέσω των συνεταιρισμών οι ίσες ευκαιρίες για όλους και όλες, η πλήρης απασχόληση και δυνητικά η συλλογική αναδιανομή του πλούτου.

Ο κοινωνικός μετασχηματισμός εμπεριέχει τη μακρά πορεία της υιοθέτησης μιας πολιτικής οικονομίας με μια ανανεωμένη ιεράρχηση κοινωνικών και περιβαλλοντικών αναγκών, με προώθηση των συλλογικών επενδύσεων, με την οργάνωση της συν-εργασίας, με τη συλλογική διανομή του εισοδήματος, με την κατευθυνόμενη αναπλήρωση των κενών που θα προκύψουν από τη σταδιακή απόσυρση των ολιγαρχικών κεφαλαίων.

Η υιοθέτηση διακριτών «ρόλων» στις σχέσεις κράτους και νέας συλλογικής οικονομίας συνάδει μόνο με την αποτροπή του «διαχωρισμού» της κομματικής συλλογικότητας με τις νέες παραγωγικές συλλογικότητες. Η διάκριση των ρόλων κράτους – συλλογικών οικονομικών μονάδων εμπεριέχει το δίκαιο της θέσμισης, ενώ ο σύνδεσμος του κόμματος με τις νέες παραγωγικές συλλογικότητες είναι δικαίωμα, εκ γενετής.

Ο ρόλος λοιπόν του κόμματος είναι θεμελιώδης ώστε να προσδιοριστεί με σαφήνεια η διάκριση μιας απλής συμμετοχής στην εκτέλεση ειλημμένων αποφάσεων από τη συλλογική συμμετοχή στη γενική συνέλευση και τη συλλογική λήψη των αποφάσεων.

Αυτή η αμφίδρομη σχέση κόμματος – συλλογικής οικονομίας μπορεί να καθορίσει αφενός τα παραγωγικά και αφετέρου τα καταναλωτικά πρότυπα για την εσωτερική αγορά, αλλά και κόμματος – συλλογικής οικονομίας – Ελληνικής Διασποράς για τον εξωστρεφή επιτυχή προσανατολισμό τους.

Η προοπτική της αυτο-διάθεσης προς απασχόληση μέσα από τη συλλογική επιχειρηματικότητα των νεολαίων ανέργων και των εκτοπισμένων από την αγορά εργασίας είναι η υπέρτατη έκφραση του ανθρωπισμού και του πραγματικού μετασχηματισμού των παραγωγικών σχέσεων.

Η κατάσταση της μακροχρόνιας ανεργίας έχει φτωχοποιήσει το μεγαλύτερο μέρος της νέας γενιάς και συνέπεια τούτου είναι η αδυναμία καταβολής εισφοράς στο αρχικό κεφάλαιο. Συνεπώς η θετική διέξοδος παραμένει μία και μοναδική, η επιδότησή του. Ο ρόλος του κράτους πλέον δύναται να είναι η αντιστροφή της προνομιακής σχέσης που είχε με το ολιγαρχικό κεφάλαιο. Αυτός βέβαια είναι ο αρχικός λόγος. Γιατί ο δεύτερος είναι η συλλογική κατάρτιση των επιχειρησιακών σχεδίων, πλήρως υπογεγραμμένα από όλα τα συμμετέχοντα μέλη (τη Γενική Συνέλευση) και όχι από τους ιδιοκτήτες και ελάχιστα στελέχη.

Η παρεπόμενη συνέπεια σε σχέση με τον ενδεχόμενο δανεισμό θα είναι η πολύ καλή αιτιολόγηση της μείωσης του «ρίσκου» λόγω της έκθεσης διαχείρισης των κινδύνων από την ενεργό και δρώσα συλλογικότητα. Ποιος χρηματοδοτικός φορέας δεν θα μείωνε το κόστος δανεισμού στο ελάχιστο έχοντας μια πλήρη αιτιολογημένη έκθεση ενεργειών για κάθε είδους κινδύνους από όλους ανεξαιρέτως τους συμμετέχοντες; Η αλληλέγγυα πρόταση στο σημείο αυτό είναι η μετάπτωση του δανεισμού αυτών των μονάδων από τον ανατοκισμό στον απλό τόκο, μέχρι την πλήρη εξάλειψή κάθε είδους κόστους χρήματος, εφόσον εξασφαλίζεται έτσι η έγκαιρη επιστροφή του.

Εφόσον καθένας έχει μοναδικό εργοδότη τη Γενική Συνέλευση και αμείβεται ανάλογα με το είδος της εργασίας που παρέχει, τότε θα πρόκειται για μια αταξική οικονομική μονάδα.

Ποιος θα μπορούσε να κάνει χρήση του παροπλισμένου εξοπλισμού των κλειστών επιχειρήσεων, θέτοντάς τον σε επαναλειτουργία με κατεύθυνση την κάλυψη αναγκών των λαϊκών τάξεων;

Ποιος θα επιστρέψει στον τόπο καταγωγής του και θα αναδημιουργήσει αδρανείς εκτάσεις σε καρποφόρες αγροτο-τουριστικές ζώνες;

Ποιος θα μπορούσε να αντικαταστήσει εισαγόμενα είδη με εγχώρια καλύτερα και φθηνότερα;

Ποιος θα συμπεριλάβει σαν κύριο σκοπό του καταστατικού του την αύξηση των προσλήψεων και την επέκταση της δραστηριότητας, ώστε οι μεγεθύνσεις των μικρών μονάδων, να συνδυαστούν και να συναποτελέσουν οργανικά δίκτυα;

Η νέα γενιά, που ο ΟΟΣΑ αποκαλεί NEETs.

* Ο Σπύρος Νικηφόρος είναι μέλος της Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ ΟΤΕ