Η εξαγγελία για εισαγωγή του θεσμού της «λευκής εβδομάδας» από την κυβέρνηση θα δημιουργήσει τέσσερις επιπλέον ημέρες αργίας μετά την Καθαρά Δευτέρα και επομένως, ένα διάστημα 9 ημερών (1/3 – 9/3), «ιδανικό», κατά τους κυβερνώντες, για ολιγοήμερη ξεκούραση και τόνωση του εσωτερικού τουρισμού. Δημιουργεί, όμως, ήδη και πολλά ερωτηματικά. Αν μάλιστα θεωρηθεί μέτρο «κοινωνικής πολιτικής», το πρώτο ερώτημα που εύλογα προκύπτει είναι τι κοινωνικό αντίκτυπο αναμένεται ακριβώς να έχει.

Καταρχάς, η εφαρμογή του μέτρου σε Δυτικές χώρες δεν εξασφαλίζει την επιτυχία του στη χώρα μας, πολλώ δε μάλλον όταν αυτή βιώνει τις συνέπειες της μνημονιακής καταστροφής: περικοπές, ανεργία, ύφεση, εξαθλίωση. Ενδεικτική της κατάστασης είναι η τρομακτική στασιμότητα της αγοράς πριν και μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων.

Δεύτερον, είναι απορίας άξιον πως οι εργαζόμενοι γονείς των μαθητών (για τους άνεργους ούτε συζήτηση) θα μπορέσουν είτε να χρηματοδοτήσουν επιπλέον διακοπές - ακόμα και σε χαμηλές τιμές - είτε να συμμετέχουν σε αυτές, αφού θα αναγκαστούν να πάρουν άδεια. Σε αυτή την περίπτωση, ο στόχος είναι προφανής: η ώθηση ενός σημαντικού αριθμού «χαμηλόμισθων» εργαζόμενων σε διακοπές σε περίοδο και περιοχές που χαρακτηρίζονται από συγκριτικά χαμηλή τουριστική ζήτηση, αφού οι μεγάλοι ξενοδόχοι νιώθουν σίγουροι πως θα εξασφαλίσουν πληρότητα στα καταλύματα τους από τον εισερχόμενο τουρισμό κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.

Τρίτον, η εκπαιδευτική διαδικασία απαξιώνεται ακόμα περισσότερο, όταν από τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει το δημόσιο σχολείο εν μέσω πολιτικών Μνημονίου, η κυβέρνηση αποφασίζει να επιλύσει την... επιμήκυνση της αργίας της Καθαράς Δευτέρας, εις βάρος ακόμα και των σχολικών εκδρομών εκπαιδευτικού χαρακτήρα.

Ωστόσο, το σημαντικότερο στοιχείο είναι πως η «λευκή εβδομάδα» υιοθετήθηκε μετά την προ ημερών συνάντηση του κυβερνητικού επιτελείου με εκπροσώπους της μεγάλης ξενοδοχίας για τους στόχους του 2014. Έτσι, διαφαίνεται πως η χάραξη της τουριστικής στρατηγικής καταλήγει να μην είναι υπόθεση της κυβέρνησης, αλλά του μεγάλου τουριστικού κεφαλαίου. Αν μια πολιτική λάμβανε μέτρα πραγματικά κοινωνικού χαρακτήρα, θα είχε υπόψιν πως ο λόγος για την καταβαράθρωση του εσωτερικού τουρισμού δεν είναι πρωτίστως οι υψηλές τιμές των ξενοδοχείων ή ο αριθμός αργιών μέσα στο έτος, αλλά η διάλυση του λαϊκού εισοδήματος και των κρατικών θεσμών που εξασφάλιζαν την παροχή των προγραμμάτων κοινωνικού τουρισμού (βλ. ΟΕΕ – ΟΕΚ, ΟΑΕΔ, κτλ).

Εν τέλει, η αντιμετώπιση του ζητήματος της τόνωσης του εσωτερικού τουρισμού συνολικά (η εισαγωγή του μέτρου ενάμιση μήνα πριν την λειτουργία του, η μετάθεση της πενθήμερης μαθητικής εκδρομής στα μέσα Δεκέμβρη, η εφαρμογή των προγραμμάτων κοινωνικού τουρισμού σε περιόδους χαμηλής τουριστικής ζήτησης, η «λευκή εβδομάδα») προκαλούν μόνο θυμηδία.

O εσωτερικός τουρισμός έχει διαχρονικά υπάρξει κρίσιμο μέγεθος για τη βιωσιμότητα των μικρών τουριστικών επιχειρήσεων και όχι των μεγάλων ξενοδοχείων, που είναι τα μόνα που θα μπορέσουν να προσφέρουν «προνομιακά πακέτα διακοπών». Ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται πως η τόνωση του εσωτερικού τουρισμού αποτελεί στρατηγικό σημείο των προγραμματικών του θέσεων, προκειμένου να εξασφαλιστεί τόσο η απρόσκοπτη παροχή του αγαθού των διακοπών και του ελεύθερου χρόνου σε όλους τους εργαζόμενους όσο και για να στηριχθούν έμπρακτα οι μικρομεσαίες τουριστικές επιχειρήσεις, ενάντια στη διόγκωση του φαινομένου του all inclusive.

Το Γραφείο Τύπου