Ομιλία του βουλευτή Α΄ Αθήνας και τομεάρχη Παιδείας της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Νίκου Φίλη, στη Βουλή για το εργασιακό νομοσχέδιο (14.06.21)

​​Βγαίνοντας από την πανδημία, αποδεσμευόμενοι από το φόβο, αναζητούμε μια αξιοβίωτη ζωή. Δυο διαφορετικές αντιλήψεις για την ανάπτυξη συγκρούονται. Η μια, η καπιταλιστική νεοφιλελεύθερη αντίληψη, που μετά την πανδημία, συνιστά επιπλέον κι έναν αναχρονισμό. Επικίνδυνο αναχρονισμό.

Ζήσαμε την κατάρρευση των συστημάτων υγείας, εξαιτίας της παρατεταμένης δημοσιονομικής λιτότητας. Ζήσαμε τα αποτελέσματα της παραβίασης της φύσης, και της κλιματικής κρίσης. Και τώρα μας προτείνετε ανάπτυξη που συμπιέζει περισσότερο το ήδη χαμηλό κόστος εργασίας και μεγαλώνει τα κέρδη του κεφαλαίου.
Η ανάπτυξη όμως, είναι αναγκαία όχι ως ποσοτικό μέγεθος, αλλά ως ποιοτικό. Υπέρ των πολλών, υπέρ του περιβάλλοντος, υπέρ της Δημοκρατίας και της κοινωνικής συνοχής. Αυτή είναι η δική μας αντίληψη για την ανάπτυξη. Με επίκεντρο τον άνθρωπο και όχι το χρηματοπιστωτικό σύστημα και την οικονομία της πλατφόρμας.
Σε όλο τον κόσμο, έχει επιστρέψει η συζήτηση για το καθοριστικό ρόλο του δημόσιου τομέα και των συναφών κοινωνικών κατοχυρώσεων. Εδώ, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, επιμένει στο δογματισμό της θεολογίας της αγοράς.
Χρησιμοποιεί μάλιστα τη νεό-γλωσσα (τη newspeak κατά τον Όργουελ) που διαστρέφει την έννοια των λέξεων.
Όταν μιλάτε κυρίες και κύριοι της ΝΔ για μεταρρύθμιση, εσείς εννοείτε απορρύθμιση· όταν μιλάτε για ελευθερία εννοείτε αποκλεισμό, όταν μιλάτε για επενδύσεις εννοείτε αρπαχτές, όταν μιλάτε για δικαίωμα στην απεργία εννοείτε την υπονόμευσή του, όταν μιλάτε για απεργία που δεν θα έχει κόστος για τον εργοδότη, εννοείτε "μη-απεργία", όταν μιλάτε για συνδικαλισμό εννοείτε τους εργατοπατέρες, όταν οψίμως μιλάτε σήμερα για εργατοπατέρες, συκοφαντείτε τους εργαζόμενους που συνδικαλίζονται για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους με μεγάλο κόστος. Μιλάτε για ανεξάρτητες αρχές, κι εννοείτε αδίστακτη κομματικοποίηση ή υπαγωγή στους εργοδότες ευαίσθητων ελεγκτικών μηχανισμών.
Και βέβαια, όταν μιλάτε για «ευελιξία στο ωράριο εργασίας» εννοείτε την διάλυση της καθημερινότητας των εργαζομένων.

Το δικό μας εναλλακτικό μοντέλο ανάπτυξης, στηρίζεται στην οικονομία της γνώσης. Δηλαδή θέσεις εργασίας που θα παράγουν προϊόντα προστιθέμενης αξίας.
Η οικονομία της γνώσης προϋποθέτει μορφωμένο εργατικό δυναμικό.
Χρειαζόμαστε εκπαίδευση, πανεπιστημιακού επιπέδου, καθώς μάλιστα την Ευρώπη ο στόχος είναι το 2030 οι νέοι ως 34 ετών που θα είναι πτυχιούχοι, να ξεπερνούν το 40%.
H κυβέρνηση προωθεί την αναδιάρθρωση του καπιταλιστικού συστήματος με επιθετικό τρόπο. Συρρικνώνει το δημόσιο σύστημα Παιδείας, απορρυθμίζει τις εργασιακές σχέσεις, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για θέσεις επισφαλούς απασχόλησης, για θέσεις χαμηλών προσόντων και φθηνής αμοιβής, μετατρέπει, την τηλε-εργασία σε τηλε-ανεργία.
Δηλαδή, ακόμα μεγαλύτερες διακρίσεις και ανισότητες. Κι όμως, η τεχνολογία μεγαλώνει την παραγωγικότητα και παρέχει την ευκαιρία να δουλεύουν οι άνθρωποι λιγότερο χωρίς μείωση των αποδοχών τους, για να ζουν καλά και να δουλεύουν όλοι.

Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ο νέος νόμος για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια, είναι η άλλη όψη του μαχαιριού που σφάζει τη γενιά της πανδημίας.
Είκοσι πέντε χιλ. παιδιά, όσο καλά κι αν γράψουν, θα μείνουν εκτός πανεπιστημίων. Απευθύνομαι στους βουλευτές της ΝΔ: έχετε καταλάβατε τι ψηφίσατε; Ποια απάντηση θα δώσετε στα παιδιά που θα ρωτήσουν «γιατί;». Τα παιδιά αυτά, θα μετατραπούν σε πελάτες για τα ιδιωτικά κολέγια. Ακούγονται ως ειρωνεία οι ευχές του πρωθυπουργού και της κας Κεραμέως για καλή επιτυχία στα παιδιά.
Να δεσμευτείτε τώρα ότι θα καλυφθούν όλες οι θέσεις εισακτέων που έχετε εξαγγείλει, 77.415 δηλαδή, όπως συνέβαινε τόσα χρόνια.
Σε μια περίοδο που εξαφανίζονται εκατοντάδες παλιά επαγγέλματα, μόνον η όσο δυνατόν μεγαλύτερη μόρφωση μπορεί να εξασφαλίσει επαγγελματική ευελιξία, αυτοπεποίθηση, καλύτερες αμοιβές. Η στατιστική έχει αποδείξει ότι οι πολίτες χαμηλής μόρφωσης φτωχοποιούνται περισσότερο.
Ποιο brain drain μπορεί να αντιμετωπιστεί με θέσεις επισφαλούς εργασίας, κακοπληρωμένες και χωρίς στοιχειώδη διασφάλιση συλλογικών και εργασιακών δικαιωμάτων;

Έκπληκτοι ακούσαμε για το συνέδριο περί γονιμότητας, που είχε μάλιστα την αιγίδα της Προεδρίας της Δημοκρατίας, με ομιλητές πολλούς υπουργούς και σύσσωμη την ιεραρχία!
Περίμενα αντίθετα να ακούσω κάτι από την Εκκλησία, για την κατάργηση της Κυριακής - αργίας. Για αυτό το θέμα, δεν άκουσα λέξη.
Πάντως μετά τη μαζική κατακραυγή για το μισογυνικό μήνυμά του, μας είπαν ότι το συνέδριο αναβλήθηκε. Χωρίς πάντως οι δύο υπουργοί της κυβέρνησης να ανακαλέσουν τη συμμετοχή τους. Μέσα λοιπόν η ΝΔ και η κυβέρνηση στο Συνέδριο. Πουλάτε προστασία στα λόγια για τη γυναίκα, στην πράξη όμως πρωταγωνιστείτε σε τέτοιες μισογυνικές πρωτοβουλίες;
Όσο για την αναβολή του συνεδρίου... Το συνέδριο πραγματοποιείται εδώ μέσα, με σπόνσορα την κυβέρνηση!
Ποιος νέος πατέρας και ποια νέα μητέρα, μέσα στο 10ωρο δουλειάς, θα μπορέσει να πάρει το παιδί από το σχολείο; Πόσο εύκολο είναι για μια γυναίκα να τεκνοποιήσει υπό το βάρος της ανεργίας ή των εξαντλητικών σπαστών ωραρίων; Ρωτήστε μια κοπέλα που δουλεύει σε Σούπερ Μάρκετ. Ποια οικογενειακή θαλπωρή μπορεί να υπάρξει με εξαντλημένο τον πατέρα ή τη μάνα, από την εργασιακή υπερεκμετάλλευση; Ποιος γονιός μπορεί να υπάρξει όταν είναι αόρατος στην κοινωνία και στην εργασία;
Χωρίς ισχυρό κοινωνικό κράτος, χωρίς εγγυήσεις για τη δουλειά και την καθημερινότητα των νέων ζευγαριών, τελικώς χωρίς ασφάλεια, είναι υποκριτική η συζήτηση για το υπαρκτό δημογραφικό πρόβλημα.

Ανέφερα ότι η μάχη για την Παιδεία είναι η άλλη όψη της μάχης για τα εργασιακά και το 8ωρο.
Το αντιλήφθηκαν και οι νέοι, όταν πριν λίγους μήνες, κινητοποιήθηκαν κατά του κυβερνητικού αυταρχισμού που θέλησε να τους ενοχοποιήσει για την πανδημία.
Τώρα η κυβέρνηση θέλει να μας πείσει ότι για την αρρώστια, για την εργασία, για την Παιδεία, δηλ. για όσα καθορίζουν οι κοινωνικές προτεραιότητες για τη ζωή μας, είναι πρωταρχική η ατομική ευθύνη και όχι η συλλογική - πολιτική βούληση.

Προχθές με τις απεργιακές κινητοποιήσεις, έγινε το πρώτο βήμα.
Η κοινωνία διεκδικεί ένα μέλλον με κατοχυρωμένη την εργασία, την υγεία, την Παιδεία και τον πολιτισμό. Θα μπορέσουν τα κόμματα της προοδευτικής παράταξης με κορμό την Αριστερά να ανταποκριθούν στη λαχτάρα της κοινωνίας και ιδιαίτερα των νέων;
Να ανακόψουν την απογοήτευση που οδηγεί στην απομάκρυνση από την πολιτική;
Χρειάζεται ο αναγκαίος αναστοχασμός και ο απεγκλωβισμός από τα αποτελέσματα του μνημονιακού καταναγκασμού. Τώρα που μπορεί να γυρίσει παγκόσμια η σελίδα, μετά την οδυνηρή εμπειρία της πανδημίας, είναι αναγκαία η διαμόρφωση εναλλακτικών προτάσεων, οι νέες δημόσιες πολιτικές, ένας ρεαλιστικός ριζοσπαστισμός της Αριστεράς, χωρίς συνθήματα, με προτάσεις κι αγώνες.
Χρειάζεται να σεβαστούμε τη λαϊκή δυναμική και να συμβάλουμε ενωτικά στην πολιτική της εκπροσώπηση.
Αυτή είναι η ευθύνη όσων αντιπαλεύουμε τις προσπάθειες της κυβέρνησης για την ανασυγκρότηση του συστήματος, με θύματα τους πολλούς.
Οι εμφύλιοι, περιττεύουν. Κι ακόμα χειρότερα, ζημιώνουν.

.