Σημεία συνέντευξης του βουλευτή Α΄ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία στον Ν. Χατζηνικολάου και στο Real FM

Για την υπόθεση Κουφοντίνα: Η Ελλάδα δεν πρέπει να γίνει Τουρκία, να έχει νεκρούς απεργούς πείνας. Δεν κρίνονται η καταδίκη, τα ποινικά αδικήματα και οι πολιτικές πεποιθήσεις του Κουφοντίνα. Όλα αυτά έχουν κριθεί. Για τον Κουφοντίνα και τους κατηγορούμενους της 17Ν ψηφίστηκε ειδική διάταξη, τακτική που παραπέμπει σε βεντέτα. Δεν προβλέπει κάτι τέτοιο το κράτος δικαίου. Να συνεδριάσει αμέσως, πριν είναι αργά, η Επιτροπή Μεταγωγών. Το ζητεί ο Συνήγορος του Πολίτη, η Διεθνής Αμνηστία και επώνυμα εκατοντάδες έγκριτοι νομικοί. Η ευθύνη είναι στον πρωθυπουργό. Πρέπει να αποφασίσει. Η θανατική ποινή έχει καταργηθεί στη χώρα μας.

Για Λιγνάδη και «επαγγελματίες ομοφυλόφιλους»: Το πιο συγκλονιστικό, πέρα από την κυβερνητική συγκάλυψη για μέρες και τώρα την απόπειρα ενοχοποίησης («δεύτερου βιασμού») εκείνων που έκαναν τις καταγγελίες και υπέστησαν τα δεινά που καταγγέλλουν, είναι η φράση «επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι» του συνηγόρου Λιγνάδη. Επανερχόμαστε δυστυχώς πολύ πίσω στα χρόνια... Εκεί που το σύνηθες ήταν η αναφορά σε ψυχοπαθολογικά αίτια και ο χαρακτηρισμός του συρμού για τον ομοφυλόφιλο ήταν «ο ανώμαλος»... Η κοινωνία έχει γυρίσει σελίδα, δεν θα επιτρέψουμε να μπουν ξανά στο δημόσιο διάλογο τέτοιοι όροι. Πέραν του ότι -φυσικά- δεν έχει καμία σχέση με την απεχθή πράξη του βιασμού, το αν το θύμα είναι ετεροφυλόφιλος ή ομοφυλόφιλος.

Για την επίθεση των ΜΑΤ στην Πρυτανεία του ΑΠΘ: Δεν ήταν μια κοινή αστυνομική επιχείρηση, ήταν μια επίδειξη αγριότητας... Τι ειρωνεία, να διατάσσουν τέτοιες βιαιότητες εκείνοι που τελευταία χαρακτηρίζουν «επιθέσεις» (!) το πέταγμα τρικακιών έξω από πολιτικά γραφεία... Δηλ. το ξυλοφόρτωμα νέων παιδιών από τα ΜΑΤ πώς το ονομάζουν; Ζήσαμε την πρώτη εφαρμογή του νόμου Χρυσοχοΐδη - Κεραμέως. Δημιουργούν με τους φοιτητές ένταση που ειλικρινά δεν γνωρίζω τι συνέπειες θα έχει. Διασύρουν παιδιά, καταστέλλουν δικαιώματα. Δεν είναι αυτή η λύση ποτέ, σε κανένα πρόβλημα. Πολύ περισσότερο, όταν οι φοιτητές αντιδρούν φυσιολογικά και αυτονόητα σε ένα νόμο που τους πλήττει βάναυσα (θυμίζω και τις ρυθμίσεις για πειθαρχική διακοπή φοίτησης). «Αν όχι τώρα», έλεγα χτες, «πότε»; Είναι μια συμβολική κατάληψη έξω από τα όρια της θεμιτής αντίδρασης; Το πιο σημαντικό: οι φοιτητές διαδηλώνουν για να ανοίξουν τα εδώ και ένα χρόνο κλειστά πανεπιστήμια! Μαζί τους! Έχουν απολύτως δίκιο, η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα για να ανοίξουν -ειδικά οι σχολές με εργαστήρια και κλινικές- με ασφάλεια!