Χαιρετισμός-Τοποθέτηση του βουλευτή Αρκαδίας του «ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία» Γιώργου Παπαηλιού (και) ως εκπροσώπου της Βουλής των Ελλήνων,(και) του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, στο Γ ΄ Διεθνές Φεστιβάλ «Μίκη Θεοδωράκη-Αρκαδίες Ζάτουνα» , στο πλαίσιο του οποίου διοργανώνεται έκθεση για τα πενήντα χρόνια από την αποκατάσταση της δημοκρατίας και την τουρκική εισβολή και κατοχή της Κύπρου στη Ζάτουνα στις 31 Αυγούστου 2024

Χαιρετίζω το Γ΄ Διεθνές Φεστιβάλ «Μίκη Θεοδωράκη-Αρκαδίες Ζάτουνα»στο πλαίσιο του οποίου διοργανώνεται έκθεση για τα πενήντα χρόνια από την αποκατάσταση της δημοκρατίας και την τουρκική εισβολή και κατοχή της Κύπρου,εκπροσωπώντας (και) τη  Βουλή των Ελλήνων και τον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία.

1) Η εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο, που ακολούθησε το προδοτικό πραξικόπημα της χούντας κατά του Μακαρίου, αποτέλεσε τον κρίκο μιάς αλυσίδας, στο πλαίσιο των ευρύτερων σχεδιασμών της Τουρκίας,  των Η.Π.Α. και του ΝΑΤΟ.

Και σήμερα, πενήντα χρόνια μετά, η Κύπρος  εξακολουθεί να βρίσκεται στο στόχαστρο  των σχεδιασμών των ίδιων δυνάμεων,  ιδίως της τουρκικής επιθετικότητας, υπό το αδιάφορο βλέμμα της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας που ουσιαστικά συμπράττει στο «έγκλημα».  

Αν η Κύπρος «πέσει» με οποιονδήποτε τρόπο και τεθεί ολόκληρη υπό τον έλεγχο της Τουρκίας, (αυτό) θα έχει οδυνηρές συνέπειες και για όλα τα άλλα πεδία του Ελληνισμού, στα οποία αναπτύσσεται η τουρκική επιθετικότητα (Αιγαίο, Θράκη, Α.  Μεσόγειος κλπ).

Από ελληνικής πλευράς, αντί της μυστικής ΙΧ εξωτερικής πολιτικής που ασκείται από τον πρωθυπουργό, πρέπει να διαμορφωθεί εθνική στρατηγική για την αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού, η οποία να περιλαμβάνει και το Κυπριακό, ως ζήτημα εισβολής και κατοχής.

Μοναδική λύση αποτελεί η αποκατάσταση της  διεθνούς νομιμότητας, με την αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων και την επανένωση της Κύπρου.

Εμείς  «δεν ξεχνάμε», ή μάλλον «δεν πρέπει να ξεχνάμε», διότι ο «εχθρός» βρίσκεται και «εντός των τειχών», η αδιαφορία, το πνεύμα κατευνασμού έναντι της Τουρκίας και η πειθάρχηση-η υποταγή στις επιλογές των «ισχυρών»-των Η.Π.Α. και του ΝΑΤΟ.

«Δεν ξεχνώ»

«Κανένας δεν ξεχνά, τίποτα δεν ξεχνιέται»

2) Ο Μίκης Θεοδωράκης υπήρξε ένας μεγάλος Έλληνας, αλλά και μία οικουμενική φυσιογνωμία.

(Υπήρξε) μία πολυδιάστατη-πολυσχιδής προσωπικότητα, ένας άνθρωπος του πνεύματος και της τέχνης, μουσικοσυνθέτης, πολιτικός και πάνω απ΄ όλα αγωνιστής.

Υπήρξε ένας άνθρωπος του πολιτισμού, πέρα από σύνορα και «πάνω απ΄ τα σύννεφα», όχι με την έννοια του υπερβατικού, αλλά της μεγαλοσύνης.

Υπήρξε πολιτικός, όχι με τη συμβατική-την τρέχουσα έννοια του όρου, παρότι διετέλεσε βουλευτής, προδικτατορικά και μεταδικτατορικά.

Η πολιτική διάσταση της προσωπικότητάς του συνδέεται με το έργο του ως μουσικοσυνθέτη.

Ενεργοποίησε στο δημόσιο χώρο και κινητοποίησε σε κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες χιλιάδες λαού προς την κατεύθυνση της προάσπισης και της διεύρυνσης των πανανθρώπινων αξιών, των ιδεών της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της διεθνούς αλληλεγγύης, αλλά και του πολιτισμού.

Και ο ίδιος ήταν παρών και ενεργός σε όλους τους αγώνες, των περιόδων της εθνικής αντίστασης, των μεταπολεμικών δημοκρατικών-λαϊκών κινημάτων, της αντιδικτατορικής πάλης, αλλά και μετά τη δικτατορία.

Η σχέση του Μίκη Θεοδωράκη με την Αρκαδία ήταν στενή.  Ο ίδιος τη θεωρούσε πατρίδα του. Και ήταν η πατρίδα του.

Στην Αρκαδία ανδρώθηκε και από τα «πανάρχαια, περήφανα, ανυπόταχτα, τίμια»  «άπαρτα» αρκαδικά βουνά εμπνεύστηκε.

Και βέβαια από τη Ζάτουνα, όπου  το «επίσημο»  κράτος (η παράνομη εξουσία της χούντας),  τον εκτόπισε. Και τον τόπο εκτόπισής του, τον μετασχημάτισε σε φάρο αγώνα και παγκόσμιας αλληλεγγύης προς την Ελλάδα, για τη δημοκρατία και την ελευθερία.

Ο Ελληνισμός, αλλά και η Ανθρωπότητα ταυτίστηκαν και εξακολουθούν να  ταυτίζονται με το Μίκη Θεοδωράκη. Και αυτό, διότι με τη μουσική του, με την οποία μελοποίησε τις δημιουργίες  μεγάλων ποιητών, «μίλησε» στην ψυχή  και το στο νου, όχι μόνον  όλων των Ελλήνων αλλά και όλων των λαών του κόσμου.

Στο στόμα τους, στο στόμα του ελληνικού λαού, τα τραγούδια του έγιναν η φωνή της Ρωμιοσύνης, φωνή (ιστορικής) μνήμης, ευαισθησίας, έμπνευσης, αφύπνισης, αγώνα και ζωής.

Το πνεύμα και το έργο του  μας υποδεικνύουν δρόμους αγώνα και πολιτισμού.

Η Πατρίδα μας, η Ανθρωπότητα, οι Λαοί του κόσμου έχουν ανάγκη να πορευτούν σ΄ αυτούς τους δρόμους, στους ζοφερούς και «ύπουλους» καιρούς που ζούμε. 

«Θέ΄ μου πρωτομάστορα μ΄ έχτισες μέσα στα βουνά

Θέ΄μου πρωτομάστορα μ΄ έκλεισες μέσ΄στη θάλασσα».

«Ένα το χελιδόνικι η άνοιξη ακριβή
Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή».