Πραγματικά είναι μια διαδικασία πάρα πολύ σημαντική, ιστορική θα έλεγα, και γι’ αυτόν τον λόγο θα παρακαλούσα όλες και όλοι να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να μην προσπαθούμε να προσάψουμε στους άλλους ιδεοληψίες και άλλα τέτοια συναφή. Δεν βοηθάνε τον διάλογο. Δεν βοηθάει τον διάλογο μια κόντρα και μια όξυνση αυτή τη στιγμή.

Θα ξεκινήσω κατ’ αρχάς από το άρθρο 24. Είναι ένα άρθρο που ιστορικά έχει γίνει πρότυπο και στην ευρωπαϊκή νομοθεσία για το πώς πρέπει να έχουμε βιώσιμη οικονομία και αειφορική ανάπτυξη. Δυστυχώς, ξαναγίνεται στόχος για πολλοστή φορά το άρθρο 24, το άρθρο για την προστασία της φύσης και των δασών μας, από ανθρώπους από τους οποίους πριν από λίγο στη συνεδρίαση άκουσα να λέγεται από συνάδελφο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ο βαρύς χαρακτηρισμός ότι είναι τροχοπέδη για την ανάπτυξη. Πάλι, λοιπόν, με νωπό το αίμα στο Μάτι να συζητάμε ότι ανάπτυξη σημαίνει μερικές ακόμα βίλες, μερικά ακόμα τσιμέντα μέσα στα δάση μας! Κι αφού δεν χωράει κάπου αλλού να τα βάλουμε, ας τα βάλουμε μέσα στα δάση.

Θα πω μόνο ένα παράδειγμα για το τι σημαίνει ανάπτυξη του δασικού πλούτου. Αυτή τη στιγμή χωρίς να υπολογίσουμε τα μοναδικά μας μανιτάρια, τα μοναδικά μας φαρμακευτικά φυτά, τα μοναδικά μας δέντρα που δεν υπάρχουν αλλού στον κόσμο, μόνο από την στενή δασοπονία, από την υλοτομία, θα έπρεπε η Ελλάδα να έχει 4% του ΑΕΠ, δηλαδή 7 δισεκατομμύρια παραπάνω πλούτος. Δεν τον έχουμε αυτή τη στιγμή. Έχουμε 0,1% του ΑΕΠ.

Γιατί, λοιπόν, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αυτόν τον δασικό πλούτο δεν τον αξιοποιούμε και καθόμαστε σώνει και καλά να βλέπουμε το δάσος σαν τροχοπέδη, σαν ένα νεκρό σημείο; Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή συνέχεια όταν μιλάμε για φύση εννοούμε κάτι παρακατιανό, κάτι που θα το χτίσουμε. Είναι λάθος νοοτροπία. Είναι καταστρεπτική νοοτροπία. Είναι καταστροφική για την οικονομία μας, όχι μονάχα για το περιβάλλον.

Προχωράω στο άρθρο 16. Θα ξεκινήσω με ένα πολύ απλό παράδειγμα. Σήμερα στη Γερμανία για να γίνει κάποιος αγρότης, όχι γεωπόνος, θέλει τριετείς σπουδές, ένα χρόνο στο σχολειό και δυο χρόνια στο χωράφι. Δεν θα αναφέρω εδώ τι σημαίνουν αυτές οι σπουδές, γιατί δεν επιτρέπει ο χρόνος. Θα αναφέρω ένα πολύ απλό αποτέλεσμα. Ο Γερμανός αγρότης πολλές φορές βγάζει πολύ περισσότερα χρήματα από τον φιλόλογο, από τον χημικό, από τον γιατρό, από τον δικηγόρο, έχει κύρος, έχει αξιοπρέπεια, έχει κοινωνική καταξίωση. Και φυσικά αυτός που θέλει να γίνει αγρότης θέλει και πάει να γίνει αγρότης. Δεν ψάχνεται να πάει στη Βουλγαρία για να βρει ένα αμφιβόλου ποιότητας πανεπιστήμιο για να πάρει ένα χαρτί.

Στην Ελλάδα, λοιπόν, αυτή τη στιγμή έχουμε το αντίθετο. Λέμε συνέχεια ότι φεύγουν τα παιδιά μας έξω. Χρειαζόμαστε όμως ιδιωτικά πανεπιστήμια; Να το δούμε αν τα χρειαζόμαστε. Τι είναι αυτά τα πανεπιστήμια; Τι λείπει από την Ελλάδα; Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι παγκοσμίως, μιλώντας για σοβαρά ιδρύματα –δεν μιλάμε για ιδρύματα αμφιβόλου ποιότητας- κανένα πανεπιστήμιο δεν είναι κερδοσκοπικό. Δεν υπάρχει κάποιος επιχειρηματίας που βγάζει λεφτά απ’ αυτή την ιστορία. Μόνο τα επιστημονικά περιοδικά να πάρεις στα οποία πρέπει να είσαι συνδρομητής, να μην μιλήσω για τα campus, να μην μιλήσω για τα γήπεδα, να μην μιλήσω για τα εργαστήρια. Δεν υπάρχει περίπτωση. Κοιτάξτε τον προϋπολογισμό οποιουδήποτε πανεπιστημίου. Τα δίδακτρα δεν καλύπτουν ούτε το 5%-6%. Στην πράξη είναι ιδρύματα που ζουν από χορηγίες, όπως το Harvard, για παράδειγμα που κάποιοι φιλάνθρωποι πριν από μερικούς αιώνες το ίδρυσαν και εξακολουθεί να συντηρείται από φιλανθρωπία κάποιων χορηγών.
Να θυμίσω ότι το Μετσόβιο στην Ελλάδα ιδρύθηκε έτσι. Από Μετσοβίτες ιδιώτες. Οι Αβέρωφ, Τοσίτσας, Στουρνάρης έβαλαν τα χρήματα αλλά δεν είχαν τα χρήματα να το συντηρήσουν. Το έδωσαν στην ελληνική κυβέρνηση να το συντηρήσει. Είναι τεράστιο το κόστος να συντηρείς ένα Μετσόβιο.

Όμως, εδώ στην Ελλάδα έχουμε πραγματικά ανάγκη από θέσεις; Ξέρει κανένας αν αυτή τη στιγμή λείπουν θέσεις πανεπιστημιακές; Να σας πω, λοιπόν, ότι η Ελλάδα έχει ρεκόρ πανεπιστημιακών θέσεων αυτή τη στιγμή. Έχουμε πάρα πολλές θέσεις. Και για γιατρούς και για δικηγόρους και για γυμναστές και για οποιαδήποτε άλλη ειδικότητα.
Και πού φτάνουμε όταν έχουμε τόσους πολλούς επιστήμονες; Σπουδάζουν τα παιδιά και έχουμε brain drain. Φεύγουν έξω. Δεν μπορούν να μείνουν στην Ελλάδα. Ο πληθυσμός δεν επαρκεί. Όχι η κρίση μόνο. Το brain drain είναι παλιά ιστορία. Δεν είναι τωρινό με την κρίση. Και παλιά έφευγαν έξω τα παιδιά μας. Πολλοί συμφοιτητές μου πρόκοψαν και έφυγαν έξω. Δεν μπορούσαν στην Ελλάδα να βρουν δουλειά ως χημικοί. Τόσο απλά το λέω.

Γιατί όμως υπάρχει αυτή η εμμονή, ενώ ξέρουμε ότι πολλές φορές οι υδραυλικοί, ή οι τεχνίτες βγάζουν πολύ περισσότερα λεφτά και είναι πιο περιζήτητοι από έναν επιστήμονα; Γιατί επιμένουμε; Ο λόγος είναι απλός. Ιστορικά μετά τον Εμφύλιο επειδή υπήρχε πολύ μεγάλη πίεση για τα δικά μας τα παιδιά από ένα κράτος αβυσσαλέο που πραγματικά δεν άφηνε να προκόψει κανένας, που έφευγε ο κόσμος έξω, που ξεριζώθηκε ο κόσμος, η μόνη σιγουριά του πολίτη ήταν το χαρτί. Αυτή ήταν η ιστορική αιτία για την οποία επιμένουν οι γονείς να μην έχουμε σωστό επαγγελματικό προσανατολισμό.

Τι αξία όμως θα είχαν μερικά ακόμα πτυχία; Θα μπορούσαν τα παιδιά μας με πτυχία αυτών των αμφιβόλου ποιότητας πανεπιστημίων να πάνε έξω και να ανταγωνιστούν; Θα μπορούσαν στην Ελλάδα; Στην Ελλάδα απλώς το χαρτί μετράει. Αν πάμε στην Αγγλία που υπάρχουν αυτού του τύπου τα κολλέγια, θα δείτε ότι για να δουλέψει κάποιος χημικός απ’ αυτά τα κολλέγια θα πρέπει να πάρει επαγγελματική καταξίωση. Δηλαδή, θα πάει να δώσει άλλες εξετάσεις για να δουλέψει ως λογιστής, ως δάσκαλος, ως δικηγόρος. Δεν αρκεί το πτυχίο. Είναι άλλο μοντέλο εκπαίδευσης εκεί. Αυτό δεν το λέτε όμως όταν μιλάτε στα παιδιά που θέλουν να φύγουν έξω, ότι δηλαδή εκεί δεν μετράει το πτυχίο.

Άρα, είναι πραγματικά μικροκομματισμός να εκμεταλλευόμαστε την αγωνία των παιδιών μας για ένα ζήτημα πάρα πολύ κρίσιμο. Και λέω πάρα πολύ απλά. Αν θέλουμε να συζητήσουμε αυτή τη στιγμή τι χρειαζόμαστε ως χώρα σε σπουδές και να δούμε πόσους γιατρούς θέλουμε, πόσους δικηγόρους θέλουμε, να δούμε πραγματικά τι χρειαζόμαστε σε επαγγελματίες, να δούμε πώς θα προκόψει αυτή η ύπαιθρος, τι χρειαζόμαστε εκεί σε εξειδίκευση αγροτών, τότε να συζητήσουμε αν λείπουν θέσεις.

Σας διαβεβαιώ ότι αν λείψουν θέσεις, θα υπάρξουν εκείνοι οι φιλάνθρωποι, οι μεγάλοι άνθρωποι που έχουν πλούτο και θα πάνε πραγματικά και θα πάνε στα ιδρύματα που ήδη έχουμε και θα χορηγήσουν μια ακόμα έδρα που δεν έχει λεφτά το κράτος να τη φτιάξει. Έχουμε το περίφημο Νιάρχειο. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν ιδρύματα που αν τους λέγαμε ότι έχουμε ανάγκη από ένα νοσοκομείο, έχουμε ανάγκη από θέσεις πληροφορικής, ναι, θα το έκαναν. Είμαι βέβαιος ότι θα το έκαναν.

Δεν είναι το εάν θα είναι ιδιωτικό ή δημόσιο το κριτήριο, αλλά επιμένω ότι πρέπει να μιλάμε για σωστό επαγγελματικό προσανατολισμό. Αυτό είναι που πρέπει να προσφέρουμε στα παιδιά μας και όχι φενάκες του τύπου «φύγετε έξω κι αν δεν φύγετε, θα κάνουμε δεκαπλάσιους δικηγόρους, ανέργους κατά πλειοψηφία».
Ευχαριστώ πολύ.