.

Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, το μεσημέρι της 13ης Δεκεμβρίου του 1943, το ρολόι της Μητρόπολης των Καλαβρύτων σταμάτησε να γυρίζει στις 2:14. Οι δείκτες του παραμένουν σταματημένοι μέχρι σήμερα, στην ίδια ακριβώς ώρα, για να θυμίζουν τι σημαίνει ναζισμός. Πάνω από εξακόσιοι πενήντα έξι νεκροί άντρες εκτελεσμένοι και γυναικόπαιδα που κλειδώθηκαν στο σχολείο και κάηκαν ζωντανοί. «Μας γάζωναν με τα μυδράλια, μας έσφαζαν σαν τα κοκόρια», λέει η μαρτυρία του επιζώντα. «Τα παπούτσια κολλούσαν σε κάτι σαν λάσπη που δεν ήταν παρά αίμα ανακατωμένο με χώμα από το τόπο των εκτελέσεων».
Αυτά ήταν τα ακατανόμαστα έργα και οι θηριωδίες των ναζιστών και των φασιστών. Αυτά για να μην ξεχνάμε τα φίδια που κυκλοφορούσαν και κυκλοφορούν ακόμη και σήμερα ανάμεσά μας.
Όσοι στην Ελλάδα σήμερα δηλώνουν ότι δεν τους ενοχλεί ο νεοναζισμός, είναι η στιγμή να διαβάσουν ιστορία και να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Σήμερα, λοιπόν, είναι ημέρα μνήμης.
Συζητάμε σήμερα τον τέταρτο Προϋπολογισμό που καταθέτει η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τον πρώτο μεταμνημονιακό προϋπολογισμό ύστερα από πολλά χρόνια. Ήταν χρόνια κατά τα οποία ο ελληνικός λαός πόνεσε, υπέφερε και μάτωσε. Το αντικείμενο της παρούσας συζήτησης είναι συνέπεια αυτής της θυσίας του λαού μας και επιστέγασμα μιας συντονισμένης προσπάθειας της Κυβέρνησης, με κύριο στόχο την έξοδο από τα μνημόνια, με την κοινωνία, όμως, όρθια.
Η προσπάθεια αυτή ήταν και δύσκολη και επίπονη για όλους. Ήταν δύσκολη και επίπονη για την κοινωνία, η οποία υπέφερε πολύ κατά τη διάρκεια των χρόνων της κρίσης και της δημοσιονομικής προσαρμογής, ήταν δύσκολη για μια αριστερή κυβέρνηση, η οποία μέσα σε ένα ασφυκτικό κλοιό πιέσεων και διεθνών συσχετισμών, αναγκάστηκε και βρέθηκε να εφαρμόζει ένα δύσκολο δημοσιονομικό πρόγραμμα, φροντίζοντας, όμως, παράλληλα αυτό να συμβεί με το μικρότερο δυνατό κόστος για τις πιο ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού.

Tα χρόνια της διακυβέρνησής μας η Αξιωματική Αντιπολίτευση και, εν γένει, η Αντιπολίτευση, επέδειξαν τη συμπεριφορά του παιδιού που αρνείται να ενηλικιωθεί και να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, θεωρώντας τους εαυτούς τους, τους απόλυτους κατόχους των κυβερνητικών εξουσιαστικών θώκων. Το μόνο που είχαν να προτάξουν ήταν η επίμονη απαίτηση για εκλογές.
Όσοι χρεοκόπησαν τη χώρα, επένδυσαν επικοινωνιακά και πολιτικά στο σενάριο της καταστροφής, η οποία -ω, τι δυστυχία!- ποτέ δεν επήλθε.
Από το σενάριο της «αριστερής παρένθεσης» στο στοίχημα της αποτυχίας της πρώτης αξιολόγησης, αλλά και των μετέπειτα, ο ρόλος της Αντιπολίτευσης ήταν η απόλυτη υπονόμευση της εθνικής προσπάθειας. Κάθε φορά που το σενάριο της καταστροφής δεν έβγαινε, η Αξιωματική Αντιπολίτευση έφτιαχνε ένα καινούργιο και επιστράτευε κάθε μέσο για να το επιβάλλει και να πει στους πολίτες ότι ο Αρμαγεδδών πλησιάζει.
Τελευταία της ελπίδα και προσμονή ήταν η μείωση των συντάξεων. Εδώ έπαιξε όλα τα χαρτιά. Από τις 14 Σεπτεμβρίου, με ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας, κατηγορούσε το Αθηναϊκό Πρακτορείο γιατί μετέφερε δηλώσεις ευρωπαίων αξιωματούχων, σύμφωνα με τις οποίες το κόψιμο των συντάξεων δεν ήταν απαραίτητο με βάση τις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας.
Η εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, μάλιστα, χαριτολογώντας δήλωνε ότι μόνο με το τζόκερ δεν θα περικοπούν οι συντάξεις. Το κερδίσαμε.
Είχε προηγηθεί η συνάντηση του Προέδρου της Δημοκρατίας με τη Μέρκελ, όπου της δήλωνε την αναγκαιότητα της τήρησης των συμφωνηθέντων και της περικοπής, για να μην αναφερθώ στην επίθεση του Αντιπροέδρου της Νέας Δημοκρατίας προς τον Ευρωπαίο Επίτροπο Πιερ Μοσκοβισί από αυτό το Βήμα στην Αίθουσα της Γερουσίας. Και οι συντάξεις έγιναν το νέο θρίλερ της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και της επικοινωνιακής ομάδας.
Όμως, αναγκασμένη να ψηφίσει την ακύρωση της περικοπής των συντάξεων -κάτι που αναγκάστηκε να κάνει και με το κοινωνικό μέρισμα- η Νέα Δημοκρατία έπρεπε να βρει το αφήγημα της συνδιαλλαγής των συντάξεων με το «Μακεδονικό», για να φανεί δήθεν το μέγεθος της υποκρισίας της Κυβέρνησης.
Παρόλη, λοιπόν, τη δήθεν αποτρόπαιη και προδοτική συνδιαλλαγή της Κυβέρνησης, όπως ισχυρίζεται η Νέα Δημοκρατία, με την ψήφο της ήρθε και τη νομιμοποίησε.
Όσον αφορά το «Μακεδονικό», δεκάδες χρόνια σε αυτήν τη χώρα ποτέ δεν είπαμε την αλήθεια. Δεν είπαμε, για παράδειγμα, ότι το 1959 ο Ευάγγελος Αβέρωφ σε αυτήν την Αίθουσα αναγνώρισε τη μακεδονική γλώσσα. Δεν είπαμε, για παράδειγμα, ότι το 1977 αναγνωρίστηκε από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ως μακεδονική η γλώσσα στον ΟΗΕ.

Δεν είπαμε, για παράδειγμα, ότι από το 1961 μέχρι το 1982 αυτός ήταν ο χάρτης -ο πολιτικός και ο γεωφυσικός- στα ελληνικά σχολεία, όπου η Ελλάδα συνόρευε με τη Μακεδονία. Ούτε ότι στις εγκυκλοπαίδειες της χώρας τα τελευταία τουλάχιστον πενήντα χρόνια, από το 1920 μέχρι το 1980 και κυρίως μετά το 1950, αναφέρουμε ότι συνορεύουμε με τη Μακεδονία, η οποία έχει πληθυσμό ένα εκατομμύριο τετρακόσιες χιλιάδες.

Η υποκρισία, λοιπόν, ως μέσο πολιτικής τοποθέτησης και αντιπαράθεσης είναι μια γνωστή τακτική για την Αξιωματική Αντιπολίτευση. Προσπαθεί στα θολά να μαζέψει ψήφους, χρησιμοποιώντας ακόμη και εθνικά θέματα για τα μικροπολιτικά της συμφέροντα.
Κι όλα αυτά τα χρόνια η διολίσθηση σε όλο και πιο ακραίες θέσεις, η εκμετάλλευση των εθνικών θεμάτων για μικροπολιτικές σκοπιμότητες, η πατριδοκαπηλία, ο λαϊκισμός και η συμπόρευση με την ακροδεξιά, δίνουν το πολιτικό στίγμα ενός κόμματος που έχει ξεφύγει από τις παραδοσιακές αρχές, ολισθαίνοντας σε σκοτεινές ατραπούς εποχών, που οφείλουμε ως κοινωνία να αφήσουμε πίσω.
Όλο αυτό το κλίμα δυναμιτίζεται με τη συμβολή των φίλιων μέσων ενημέρωσης και την κατασκευή ψευδών ειδήσεων. Το ίδιο διάστημα εμφανίζονται σκάνδαλα, για τα οποία δεν έχει γίνει καμμία ανάληψη ευθύνης και δεν έχει δοθεί καμμία πειστική απάντηση, τη στιγμή που όλοι μας εδώ μέσα έχουμε παραδεχθεί ότι αυτά υπήρχαν και υπήρξε μεγάλη διαφθορά. Η υπεκφυγή είναι η μόνη τακτική. Από τη Siemens και τη Novartis μέχρι τον «Κήρυκα των Χανίων», από τις off shore και το σπίτι του Βολτέρου μέχρι το ΚΕΕΛΠΝO η απάντηση είναι η εκκωφαντική σιωπή.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, μπορεί να μην τα κάναμε όλα καλά, αλλά ο βασικός στόχος επετεύχθη. Ο πρώτος μεταμνημονιακός προϋπολογισμός είναι γεγονός και είναι αποτέλεσμα της πορείας όλων αυτών των χρόνων, μιας πορείας που σηματοδοτήθηκε από την κάλυψη των δημοσιονομικών στόχων για συναπτά έτη, από τη μείωση της ανεργίας περίπου κατά οχτώ μονάδες, από παροχές στους πιο αδύναμους και από προσπάθεια διατήρησης του κράτους πρόνοιας, ιδιαίτερα της Παιδείας, Υγείας και των εργασιακών δικαιωμάτων.
Ο Προϋπολογισμός για την Υγεία και την Παιδεία είναι αυξημένος για τρίτη συνεχή χρονιά. Και είναι η απόδειξη της προσπάθειας που κάνει η Κυβέρνηση για να κρατήσει όρθια τη δημόσια εκπαίδευση και τη δημόσια Υγεία.
Για πρώτη φορά, ύστερα από πολλά χρόνια, ο Προϋπολογισμός προβλέπει την πρόσληψη χιλιάδων εκπαιδευτικών Ειδικής Αγωγής, ενισχύοντας έτσι την εκπαίδευση των ατόμων με αναπηρία.
Δεν ξεχνώ, βεβαίως, και την επικείμενη πρόσληψη των ανθρώπων που εργάζονται στο Πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι».

Η αναμόρφωση του λυκείου, η αναβάθμιση των ΕΠΑΛ, οι αλλαγές στο εξεταστικό σύστημα, οι νέες δομές εκπαίδευσης, η σημαντική αύξηση των κονδυλίων για την έρευνα είναι μερικά από τα μέτρα που δίνουν το στίγμα για την αναβάθμιση της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης.
Η υγεία είναι ο άλλος πυλώνας του κοινωνικού κράτους που η Κυβέρνησή μας κράτησε όρθιο. Παρ’ όλο που η κατάσταση παραμένει δύσκολη για εργαζόμενους και ασθενείς, η διάλυση του ΕΣΥ έχει αντιστραφεί. Η επέκταση της δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για όλους τους ανασφάλιστους, το επικουρικό προσωπικό που κάλυψε τρομακτικά κενά στα νοσηλευτικά ιδρύματα, η αναβάθμιση του εξοπλισμού των νοσοκομείων και το στοίχημα της επέκτασης της πρωτοβάθμιας υγειονομικής φροντίδας είναι μέτρα εμβληματικά που στηρίζουν και στερεώνουν τη δημόσια υγεία.
Η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, η αύξηση του κατώτατου μισθού, η κατάργηση του υποκατώτατου μισθού για τους νέους εργαζόμενους -πράγματα που η Νέα Δημοκρατία πιστεύει ή και υποστηρίζει και θεσμοθέτησε κιόλας- η αύξηση των ελέγχων και τα τσουχτερά πρόστιμα στους εργοδότες που καταπατούν τα εργασιακά δικαιώματα αποτελούν αποδείξεις του αγώνα που δίνει η Κυβέρνηση για να κρατήσει την κοινωνία όρθια, τη δημοκρατία στέρεη και τους θεσμούς στιβαρούς.
Γιατί εμείς είμαστε οι μόνοι εγγυητές της δημοκρατίας και της ανάπτυξης. Γιατί εμείς είμαστε οι πραγματικοί πατριώτες και αγαπάμε την πατρίδα μας. Απέναντί μας βρίσκονται όλοι όσοι υποκριτικά και μικροπολιτικά καπηλεύονται τη χώρα και υποθηκεύουν το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.
Όσο «η δημοκρατία πουλάει τη Μακεδονία», όσο «τα σκάγια των επιστατών στην Μανωλάδα, καθώς έπεφταν από τον αέρα, χτύπησαν μερικούς μετανάστες εργάτες γης», όσο «ο ιός περνάει μέσα από τη μετανάστρια στην ελληνική οικογένεια», τόσο κάποια χέρια θα οπλίζονται. Όπλα δικά μας είναι η αλληλεγγύη και οι αγώνες των λαών για κοινωνική δικαιοσύνη στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη, παντού.