ΣΥΡΙΖΑ Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς


Επικοινωνία / Contact RSS Twitter Facebook YouTube Instagram

19/12/2018

Αρ. Μπαλτάς: Αυτή η στιγμή ενός τέτοιου προϋπολογισμού ανοίγει και έναν ευρύτερο δρόμο

Αρ. Μπαλτάς: Αυτή η στιγμή ενός τέτοιου προϋπολογισμού ανοίγει και έναν ευρύτερο δρόμο



Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όπως ξέρουμε όλοι θεσμικά η στιγμή ψήφισης ενός προϋπολογισμού είναι κορυφαία στιγμή σε μια ετήσια σύνοδο του Κοινοβουλίου, γιατί ο προϋπολογισμός δεν αποτυπώνει, βεβαίως, μόνο με αριθμούς, αποτυπώνει μια πορεία της χώρας συνολικά, κοινωνικά και πολιτικά, και ανοίγει έναν δρόμο για από εκεί και πέρα και όχι μόνο για τον χρόνο που περιλαμβάνει ο προϋπολογισμός καθαυτός.
Σε αυτή τη λογική, λοιπόν, αυτός ο προϋπολογισμός έχει κάτι καινούριο -το είπαν προηγουμένως οι συνάδελφοι και το επαναλαμβάνω και εγώ- είναι ο πρώτος προϋπολογισμός μετά τα μνημόνια και ανοίγει έναν νέο δρόμο για τη χώρα σιγά και δειλά, γιατί οι δυνατότητες δεν επιτρέπουν περισσότερα. Όμως, σιγά και δειλά σε μια κατεύθυνση που είναι επεκτατική, προϋποθέτει και προβλέπει διαδικασίες ανάπτυξης προς όφελος της κοινωνίας και ιδιαίτερα των στρωμάτων που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση.
Θα έλεγα ότι αυτή η στιγμή ενός τέτοιου προϋπολογισμού ανοίγει και έναν ευρύτερο δρόμο. Το 2021 γιορτάζουμε -θα γιορτάσουμε ανεξαρτήτως ποιος τότε θα είναι στην Κυβέρνηση- διακόσια χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση. Αυτό σημαίνει ότι οι ευθύνες μας αυτή την τριετία μέχρι τότε, όλων μας, είναι μεγάλες, γιατί το 2021 με κάποιον τρόπο θα απολογηθούμε για το τι κάναμε ως κοινωνία επί διακόσια χρόνια, όλα τα καλά που πετύχαμε, όλα εκείνα που αποτύχαμε, όλες τις μεταξύ μας εντάσεις και κρίσεις που δεν οδήγησαν τα πράγματα εκεί που θα έπρεπε να πάνε και από εκεί και πέρα, να δείξουμε ότι πλέον είμαστε κανονική χώρα εντός δημοκρατικής Ευρώπης με τους θεσμούς της, που τότε είχαν αρχίσει, επίσης, να συζητιούνται τόσο έντονα, για να πάμε στα επόμενα διακόσια χρόνια.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο δεν είμαστε όλοι ίδιοι προφανώς. Υπάρχουν πραγματικές διαφορές που μπορούν να συζητηθούν δημοκρατικά εντός ενός τέτοιου πλαισίου.
Ποια είναι η βασική διαφορά; Έχει λεχθεί κατά κόρον: νεοφιλελευθερισμός από τη μια μεριά, μια αντίληψη επί της κοινωνίας με θεμέλιο την κοινωνία από την άλλη μεριά.
Κάποιοι δηλώνουν κατά καιρούς ότι δεν καταλαβαίνουν τι θα πει νεοφιλελευθερισμός. Να το εξηγήσω πολύ απλά. Ο νεοφιλελευθερισμός και φιλοσοφικά και θεωρητικά και ιστορικά στηρίζεται στην αρχή ότι το άτομο είναι το κέντρο μελέτης των πραγμάτων, το κέντρο κρίσης των εξελίξεων, κοκ. Η Θάτσερ το είπε επιγραμματικά: «δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο άνθρωπος».
Από την άλλη μεριά και χωρίς να είναι κανείς υποχρεωτικά μαρξιστής, ξεκινά από τον Αριστοτέλη, αν θέλετε, ότι ο άνθρωπος είναι «ζώον πολιτικό», εννοώντας ζώον εντός πόλεως, ζώον κοινωνικό, με κοινωνικό είναι και κοινωνική συνείδηση και η κίνηση των κοινωνιών είναι η διαμάχη, αν θέλετε, -κάποιοι την είπαν ταξική πάλη και κάποτε ο κύριος Λάσκαρης την κατήργησε έτσι, δια διατάγματος- όπου παλεύουν οι δούλοι με τους ελεύθερους, οι πλούσιοι με τους φτωχούς, οι πληβείοι με τους άρχοντες, οι δουλοπάροικοι με τους φεουδάρχες, οι αστοί με τους προλετάριους και ούτω καθεξής.
Από εκεί ξεκινάμε. Διαφορετικές οι αφετηρίες. Αν το πλαίσιο είναι δημοκρατικό, αυτές οι διαφωνίες αρχής, οι οποίες έχουν απολήξεις πρακτικές και πολιτικές πολύ συγκεκριμένα, μπορεί να τεθούν εντός κοινωνίας, να αναλυθούν σε όλα τα συμφραζόμενά τους και στις απολήξεις τους, έτσι ώστε η κοινωνία να αποφασίσει ποιος και υπό ποιες συνθήκες θα δεχθεί την τετραετία, στους θεσμούς που έχουμε, να κυβερνήσει.
Και εδώ μπαίνει το δεύτερο ερώτημα, υπό ποίους όρους σήμερα μπορούμε να κάνουμε αυτή τη συζήτηση. Θα έλεγα, πλέον, προς τη μεριά της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης το εξής: Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται την πολιτική διαφωνία είναι κατανοητός, διότι στα βασικά δεν έχει κανένα επιχείρημα και έρχομαι αμέσως.
Εμείς αναγκαστήκαμε να ψηφίσουμε ένα μνημόνιο ενάντια στις βαθύτερες πεποιθήσεις μας και λέγοντας ότι θα το εφαρμόσουμε πιστά γιατί πρέπει να ανακτηθεί η αξιοπρέπεια της χώρας παρά το κόστος που θα έχει στην κοινωνία μας.

Ταυτόχρονα, θα κάνουμε όλα όσα περνούν από το χέρι μας, ώστε το κόστος αυτού του μνημονίου που εμείς εφαρμόζουμε να είναι το μικρότερο δυνατό για αυτήν την κοινωνία. Αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε μέχρι σήμερα. Σε αυτή τη βάση, όμως, το μνημόνιο που εμείς υποτίθεται ότι φέραμε προς ψήφιση, το ψήφισε η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, υπονοώντας προφανώς ότι ψηφίζει και τους εφαρμοστικούς του νόμους και προφανώς υπονοώντας ότι εάν στις περίφημες διαπραγματεύσεις κατορθώναμε να κερδίσουμε κάτι περισσότερο από αυτά που επέτασσε το μνημόνιο, θα συμφωνούσαν και αυτοί. Άλλο από τα του οικονομικού και κοινωνικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει η Αντιπολίτευση επιχείρημα να σταθεί που να κρατάει στοιχειωδώς την ιστορικότητά της.
Δεύτερον, στο άλλο μεγάλο θέμα, τα εθνικά, πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζοντας μια προηγούμενη πορεία υιοθέτησε εμπράκτως και έκανε πράξη την εθνική γραμμή για το Μακεδονικό. Την εθνική γραμμή δεν την έφτιαξε ο ΣΥΡΙΖΑ, τη δέχθηκε κάποια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής του πατρός και της αδελφής του Αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας. Με αυτήν την έννοια η Νέα Δημοκρατία θα έπρεπε να πει αν ήθελα να συζητήσω σοβαρά πολιτικά, ευχαριστούμε τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εμείς κάναμε αυτή τη γραμμή και τη σχεδιάσαμε. Άρα, χαιρόμαστε που ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται σε αυτά που λέγαμε εμείς. Ούτε αυτό κάνει. Ούτε εκεί μπορεί να σταθεί. Αντ’ αυτού, έχει εξαπολύσει την γνωστή εκστρατεία περί ψευδών κ.ο.κ. κι έχει φτάσει πλέον στο σημείο τελευταία αποστροφή του κ. Μητσοτάκη πρόσφατα στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας πρέπει να τελειώνουμε με ό,τι πιστεύει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι απολύτως ανατριχιαστικό. Είναι υπεράνω κάθε δυνατότητας δημοκρατικής συζήτησης και οδηγεί στα άκρα, στον πάτο του βαρελιού που λέγεται φασισμός και ναζισμός. Εκεί δεν έχω να πω πολλά. Έχουν λεχθεί ήδη πολλά και ο χρόνος τελειώνει. Θα έλεγα, όμως, στον κ. Μητσοτάκη το εξής. Ας ξαναδεί, αν δεν το έχει δει ή ας το δει πρώτη φορά –φαντάζομαι αυτή είναι η περίπτωση- το έργο του Κιούμπρικ «Σπάρτακος». Επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η εξέλιξη του Σπάρτακου που οδήγησε βεβαίως στη σταύρωσή του, έφερε το εξής από τη μεριά του Αυτοκράτορα. Απαγόρευσε να ακούγεται το όνομα του Σπάρτακου αιωνίως, επί ποινής θανάτου. Και, ω του θαύματος, το όνομα του Σπάρτακου δεν σταμάτησε να προφέρεται, αλλά είναι ένα όνομα που εμπνέει ακόμα όλους όσους παλεύουν για τη δημοκρατία κα τη δικαιοσύνη. Ας ξαναδεί το έργο αυτό ή ας το δει για πρώτη φορά και τότε ξανασυζητάμε τι θα πει να τελειώνουμε με όσα πιστεύει ο ΣΥΡΙΖΑ.



Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία πλοήγησης και να αναλύουμε την επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας μας. Με την παραμονή σας στην ιστοσελίδα, αποδέχεστε τη χρήση cookies όπως αυτή περιγράφεται στην Πολιτική Cookies ΟΚ