Το Σαββατοκύριακο 3-4 Νοεμβρίου, ο βουλευτής Ν. Λέσβου Γιώργος Πάλλης παραβρέθηκε στη Λήμνο για να παρακολουθήσει, εκπροσωπώντας τον Πρόεδρο της Βουλής, τους εορτασμούς για τα 100 χρόνια από την υπογραφή της Ανακωχής του Μούδρου, η οποία σηματοδότησε τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων, στις οποίες συμμετείχαν εκπρόσωποι της ελληνικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, τοπικοί φορείς, καθώς και μέλη πρεσβειών και στρατιωτικοί ακόλουθοι των συμμαχικών χωρών της Αντάντ, ο κ. Πάλλης απηύθυνε τον ακόλουθο χαιρετισμό:

«Με την ευκαιρία των εορτασμών της υπογραφής της Συνθήκης του Μούδρου, επιτρέψτε μου να χαιρετίσω τις εκδηλώσεις, στο ίδιο πνεύμα και με την ίδια λογική που είχα μιλήσει μερικούς μήνες πριν, όταν αποτείναμε φόρο τιμής στους πεσόντες στην εκστρατεία της Καλλίπολης. Με μια κριτική διάθεση…

Η ανακωχή στο Μούδρο μεταξύ συμμάχων και Οθωμανών αποτέλεσε τη δεύτερη συνθήκη που σηματοδότησε τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά τη Βουλγαρία και πριν από την Αυστρία και τη Γερμανία, η Οθωμανική Αυτοκρατορία (ή τουλάχιστον ό,τι είχε απομείνει από αυτή) συνθηκολόγησε: συναίνεσε στη διάνοιξη των Στενών, στην παράδοση του στρατιωτικού εξοπλισμού, στην παραχώρηση του ελέγχου των συγκοινωνιών, στη διακοπή των σχέσεων με τις Κεντρικές Δυνάμεις, ενώ παραχώρησε και δικαίωμα επέμβασης σε στρατηγικά σημεία της.

Είχε όμως πραγματικά λήξει ο πόλεμος για τον λαό; Ήταν τα πράγματα τόσο απλά; Δηλαδή, είχαμε ειρήνη τη μια μέρα, πόλεμο την επόμενη και ειρήνη ξανά;

Όχι, η συνθήκη του Μούδρου δεν σήμανε την ουσιαστική λήξη των συρράξεων. Δεν έφερε την ειρήνη και όλα μέλι γάλα την επόμενη κιόλας μέρα. Ο αγώνας δρόμου συνεχίστηκε. Τα ζητήματα που οδήγησαν στον Α΄ΠΠ, οι προστριβές και οι συγκρούσεις στο αποικιακό πεδίο, ο ανταγωνισμός στους εξοπλισμούς, οι διασυνοριακές διαφορές, τα σχέδια για μια κηδεμονευόμενη Κεντρική Ευρώπη, δεν εξαλείφθηκαν με τις βρετανικές και οθωμανικές υπογραφές. Μάλλον το αντίθετο συνέβη…

Η στρατηγική θέση της Εγγύς Ανατολής στο σταυροδρόμι των τριών ηπείρων και ο πλούτος του υπεδάφους αποτέλεσε, και αποτελεί μέχρι σήμερα, το μήλον της έριδος για τις μεγάλες δυνάμεις. Το ανατολικό ζήτημα πέρασε σε μια κρίσιμη φάση με τη Συνθήκη του Μούδρου. Η ευθραυστότητα των ισορροπιών επιβεβαιώθηκε. Οι προηγούμενες μυστικές συμφωνίες κατέρρευσαν και ο συμμαχικός ανταγωνισμός κορυφώθηκε, παρασύροντας στο διάβα του Έλληνες και Τούρκους.

Από τη μια, παρερμηνεύτηκαν αφελώς οι προθέσεις των μεγάλων δυνάμεων. Από την άλλη, το πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό χάος που προκλήθηκε στην εγκεφαλικά νεκρή οθωμανική αυτοκρατορία, ενόψει και του επιδιωκόμενου διαμελισμού, ενέτεινε τον τούρκικο εθνικισμό. Πρόκειται για πραγματικά γεγονότα, μέρος της νεώτερης παγκόσμιας, ευρωπαϊκής και ελληνικής ιστορίας. Γεγονότα των οποίων οι συνέπειες φτάνουν μέχρι σήμερα.

Γνωρίζουμε; Θυμόμαστε; Μαθαίνουμε; Η συνεννόηση, η συνεργασία, η ειρηνική επίλυση των διαφορών, μας λένε κάτι; Είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε τον εγωισμό μας και την ματαιοδοξία μας προς όφελος της ειρηνικής συνύπαρξης;

Οι διαφορές μας με τους γείτονες βρίσκονται στο προσκήνιο εκ νέου. Και με όλα αυτά τα κράτη έχουμε πολλά που μας χωρίζουν, αναμφισβήτητα. Πώς όμως πρέπει να αντιμετωπίζουμε αυτά τα ζητήματα; Υποδαυλίζοντας τους εθνικισμούς και τις προκλήσεις, ή προάγοντας τον διάλογο και τις αμοιβαίες συνεννοήσεις;

Φίλοι μου, χαιρετίζω τις φετινές εκδηλώσεις, όπως και κάθε εκδήλωση προς τιμήν της συνεννόησης και της συνεργασίας. Το καθεστώς των διακρατικών συμφωνιών και της διεθνούς συνεννόησης έχει εξελιχθεί από το 1918. Από την Κοινωνία των Εθνών στα Ηνωμένα Έθνη και από την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η γνώση του παρελθόντος μας δείχνει τα λάθη που πρέπει να αποφύγουμε. Όπως και στο κοινωνικό επίπεδο, έτσι και στο πεδίο των διεθνών σχέσεων, πρέπει να αντισταθούμε στο ΕΓΩ και να προτάξουμε το ΕΜΕΙΣ, για το καλό και την προκοπή όλων.»