Αφελληνισμό των Τραπεζών και μειώσεις του αριθμού των εργαζομένων «τα τελευταία χρόνια της κρίσης» βλέπει σε ανακοίνωσή της η Ο.Τ.Ο.Ε. - Ομοσπονδία Τραπεζοϋπαλληλικών Οργανώσεων Ελλάδος.

Ξαφνικά  η ίδια  ΟΤΟΕ, που μέχρι το 2014 παρακολουθούσε τις ελληνικές τράπεζες να κλείνουν η μια μετά την άλλη και δεκάδες χιλιάδες τραπεζοϋπαλλήλους να οδηγούνται στην έξοδο, θυμήθηκε ότι μειώνεται το προσωπικό του τραπεζικού τομέα. «Ανακάλυψε» και την αιτία του κακού, τον «αφελληνισμό» των ελληνικών τραπεζών.

Θυμίζουμε ότι είναι η ίδια συνδικαλιστική ηγεσία (ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ), που από το 2010 μέχρι και το 2014, αντέτασσε μόνο τυπικές ανακοινώσεις και αναιμικές κινητοποιήσεις «για τα μάτια του κόσμου», τόσο για την εξαφάνιση από τον χάρτη 24 τραπεζών, όσο και για  την απομάκρυνση 17.396 υπαλλήλων από τις τράπεζες (μόνο την τριετία 2012-2014 χάθηκαν 11.352 θέσεις εργασίας).

Πού ήταν όμως η ΟΤΟΕ όταν :

1. Τα κόκκινα δάνεια (σύμφωνα με την 5η αξιολόγηση - DSA του ΔΝΤ του Ιουνίου 2014) είχαν γίνει εκρηκτικό πρόβλημα από τα τέλη του 2013, φτάνοντας μαζί με τις επισφαλείς αναδιαρθρώσεις στο 40% των συνολικών τραπεζικών δανείων;
2. Το ΔΝΤ, τον Αύγουστο του 2015, προανήγγειλε την τρίτη ανακεφαλαιοποίηση αναφέροντας ότι “οι τράπεζες μπορεί να χρειαστούν αυξήσεις κεφαλαίων στο μέλλον, λόγω της μη αντιμετώπισης θεμάτων διοίκησης/διακυβέρνησης των τραπεζών, τα οποία βρίσκονται στη ρίζα των προβλημάτων του Ελληνικού τραπεζικού συστήματος(Ανάλυση Βιωσιμότητας Χρέους από το ΔΝΤ 8/2015: Further capital injections could be needed in the future, absent a radical solution to the governance issues that are at the root of the problems of the Greek banking system);
3. Στις δύο προηγούμενες ανακεφαλαιοποιήσεις είχαν ήδη μηδενιστεί οι συμμετοχές των Ελλήνων επενδυτών και των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων και είχαν εισέλθει ως μέτοχοι πολλοί ξένοι επενδυτές;
4. Δύο ιστορικές τράπεζες υπό δημόσιο έλεγχο, η Αγροτική Τράπεζα και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, διαλύθηκαν από την κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου και τα αρνητικά αποτελέσματα είναι ορατά μέχρι σήμερα;

Είναι ολοφάνερο ότι η ηγεσία της ΟΤΟΕ εξυπηρετείται με τη λήθη και την επιδιώκει. Να ξεχαστεί η μαύρη πενταετία (2010 – 2014) για τους τραπεζοϋπαλλήλους και να φανεί ότι τα προβλήματα στον τραπεζικό κλάδο ξεκίνησαν από το 2015 με την πολιτική αλλαγή. Ώστε να σβηστούν με το πέρασμα του χρόνου οι μεγάλες ευθύνες της και να αναβαπτιστεί συνδικαλιστικά. Η στάση της όμως έχει καταχωριστεί στην ιστορία και είναι απαξιωμένη στη συνείδηση  των εργαζομένων στις τράπεζες ,ειδικά όταν έπαιρνε θέση  υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του 2015.

Κι όταν με περίσσιο θράσος – όπως σήμερα – κουνάει το δάκτυλο, θα παίρνει σαφείς απαντήσεις, με αδιάσειστα στοιχεία:

Σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, για τον αριθμό υπαλλήλων πιστωτικών ιδρυμάτων, την περίοδο 2008 – 2014 χάθηκαν 20.511 θέσεις εργασίας!

Οι μειώσεις προσωπικού ανά έτος καταγράφονται στο γράφημα στο διάγραμμα που επισυνάπτεται στο τέλος.

Αντίθετα το 2015 υπήρξε μικρή αύξηση του προσωπικού και τα έτη 2016 και 2017 η μείωση ήταν μικρότερη ή πολύ μικρότερη σε σχέση με τον μέσο όρο της περιόδου 2010-2014.  Σημαντικό ποσοστό των 300 απολυμένων των συνεταιριστικών τραπεζών επαναπροσλήφθηκε.

Κανένα δάκρυ δεν περισσεύει από την Ο.Τ.Ο.Ε. για τις χιλιάδες ενοικιαζόμενους τραπεζοϋπαλλήλους που εργάζονται δίπλα μας μέσα από εικονικές εργολαβίες εδώ και δεκαετίες. Ούτε μία (1) ανακοίνωση της δεν αναφέρεται στις απολύσεις (όχι εθελούσιες),  ενίοτε χωρίς αποζημίωση (στις περιπτώσεις που οι συμβάσεις τους είναι ορισμένου χρόνου), για τις αμοιβές με τον κατώτατο μισθό, για την μη καταβολή δεδουλευμένων, για την απαγόρευση συνδικαλιστικής δράσης.

Ελπίζουμε ωστόσο η ΟΤΟΕ να υποστηρίξει σθεναρά και ουσιαστικά την επιβολή της συνευθύνης εργολάβου, υπεργολάβου και αναθέτοντος του «έργου» που νομοθετείται τις επόμενες ημέρες στη βουλή.

Ελπίζουμε η ΟΤΟΕ αντί να σιγοντάρει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις στη χώρα, που μόνο δεινά  επιφυλάσσουν για τους τραπεζοϋπαλλήλους, να τεθεί επικεφαλής αγώνων για τη μείωση των υπερωριών και του ωραρίου στις τράπεζες, να πετύχει κλαδική σύμβαση συνοδευόμενη με τέτοιες αυξήσεις, προκειμένου να αναχαιτιστεί το κύμα “αναγκαστικής” εθελούσιας εξόδου χιλιάδων τραπεζοϋπαλλήλων, που, από το 2010, πληρώνουν το δικό τους τίμημα στο βωμό της καταλήστευσης του εθνικού πλούτου από τα γνωστά “αρπακτικά” τα τελευταία 40 χρόνια.