.

Ολόκληρη η ομιλία από τα πρακτικά της βουλής

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, γιατί χαίρεται ο Σαμαράς και χαμογελά, πατέρα; Γιατί, παιδί μου, ανέτρεψε εμένα και υιοθέτησε εσένα. Φίλιππος Γράψας σε παραλλαγή. Αφού οι βαρόνοι της Νέας Δημοκρατίας τ’ αποφασίσανε, δώσανε τα κλειδιά στον Σαμαρά και αυτοκτονήσανε. Ποιος, επιτέλους, κυβερνά αυτή την παράταξη; Ρητορικό το ερώτημα.
ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ ΒΟΡΙΔΗΣ: Εσένα τώρα τι σε νοιάζει;
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ: Από ενδιαφέρον, κύριε Βορίδη.
Όλοι το αντιλαμβάνονται ότι ο άμοιρος Αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας είναι δεμένος στο άρμα του εθνικισμού, που το οδηγεί ο μοιραίος άνθρωπος της σύγχρονης ιστορίας, ο Αντώνης Σαμαράς, ο άνθρωπος που πρώτος δέχθηκε τη Μακεδονία νέτα, σκέτα, καθαρή, όταν είχε όλη την άνεση και όλη την ιστορική ευθύνη σε εκείνο το χρονικό σημείο να αρθρώσει ένα αυτονόητο «Όχι». Η κυβίστησή του ήταν στη συνέχεια αυτή που σπεκουλάρησε πάνω στον εθνικισμό, ταλαιπώρησε επί είκοσι πέντε χρόνια τον τόπο και αυτή τη στιγμή τον αναγορεύετε ως ουσιαστικό Αρχηγό της παράταξής σας.
Ποιος κυβερνάει, άραγε, αυτήν την παράταξη; Το ξέρουμε όλοι. Το ξέρετε και εσείς πολύ καλά.
Στέκομαι λίγο σε δύο όρους: «Πολιτικές αντιπαραθέσεις» και «αντιπαραθέσεις σε εθνικά θέματα». Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις είναι καθημερινές σε αυτήν την Αίθουσα και, αν θέλετε, είναι γόνιμες, αυτονόητες και πέρα για πέρα επιτρεπτές. Εκεί που τα πράγματα γίνονται εξόχως επικίνδυνα είναι όταν οι αντιπαραθέσεις σε θέματα εθνικά φτάνουν και ξεπερνούν τα όρια του εθνικού διχασμού. Το έχουμε ζήσει. Τραγωδίες έχουν πληρωθεί από αυτόν τον λαό.
Εθνικός διχασμός: Πού οδήγησε ο υπερεθνικισμός των βασιλοφρόνων στην κρίσιμη περίοδο της Μικράς Ασίας; Με πρόταγμα την αποστράτευση φτάσαμε στον Σαγγάριο και θρηνήσαμε αυτά που θρηνήσαμε.
ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ ΒΟΡΙΔΗΣ: Και στον Πελοποννησιακό θα φτάσουμε!
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ: Όχι, μέχρις εδώ. Και εκεί, όμως, να φτάσουμε, εθνικός διχασμός ήταν. Αν αυτό δεν σας λέει τίποτα, για εμάς λέει πάρα πολλά.
Και προσέξτε αυτά τα όρια της πολιτικής αντιπαράθεσης και των σπερμάτων εθνικού διχασμού, που ανιστόρητα, ανεύθυνα και επικίνδυνα σπέρνετε σε μια περίοδο που ο τόπος έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη από την καταλλαγή. Η έννοια «καταλλαγή» είναι μια έννοια που δεν την έχετε αφομοιώσει. Πολύ, δε, περισσότερο δεν την έχετε υπηρετήσει ποτέ, γιατί όλη σας η διαδρομή στηρίχθηκε ακριβώς σε αυτό το αίσθημα της «υπεροχής», μιας «υπεροχής» δανεισμένης από ξένες δυνάμεις. Αυτό είναι το δυστύχημα, γιατί ποτέ δεν αποκτήσατε χαρακτηριστικά κοινωνικής αυτογνωσίας.
Στη συνέχεια έρχομαι σε ένα σημείο που θα πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα από όλους. Μιλώ για ένα κομμάτι της ιεραρχίας -ευτυχώς όχι για όλη την ιεραρχία- που έχει αγνοήσει βασικές αρχές στη λειτουργία του πνευματικού της ρόλου.
Η ιεραρχία έχει πνευματικό ρόλο και σε καμία περίπτωση από την εκκλησιαστική παράδοση δεν επιτρέπεται η εισπήδηση. Με επαγωγική λογική βλέπω ότι τελευταία αγαπητή συμπεριφορά μέρους της ιεραρχίας είναι η εισπήδηση. Φεύγει από τα καθαρά πνευματικά καθήκοντα και λειτουργεί οιονεί κομματάρχης.
Και το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι χάνει την πατρική της λειτουργία. Ο πατέρας έχει έναν και μόνον σκοπό ουσιαστικό: Να προστατεύει τη συλλειτουργία και την ομόνοια των παιδιών. Όταν ο εμπρηστικός λόγος μέρους της ιεραρχίας ενσπείρει αυτόν τον φανατισμό σε ακραίες εκφράσεις, νομίζω ότι πρέπει όλους να μας απασχολήσει.
Δεν θα σταθώ μόνο στα θέματα που αφορούν την πρόταση που καταθέσατε. Γιατί, άραγε, την καταθέσατε; Για να πέσει η Κυβέρνηση; Ξέρετε πάρα πολύ καλά ότι έχουμε περάσει από σαράντα κύματα και μέσα στη νηνεμία των ημερών δεν υπάρχει περίπτωση να έχουμε ναυάγιο. Το κάνετε μόνο και μόνο για να στηρίξετε τα κομμάτια και τα αποσπάσματα του χώρου σας. Αυτό, επιτέλους, είναι επιτρεπτό και αποδεκτό. Το πρόβλημα είναι ότι πάση θυσία παίζετε τα πολιτικά σας ρέστα, γιατί αντιλαμβάνεστε ότι υπάρχει μία κυβέρνηση, η οποία δεν είναι αποτέλεσμα μιας οικογενειοκρατίας και μιας μερίδας με λαϊκή προέλευση, εκπροσώπων του λαού, που -επιτρέψτε μου να χρησιμοποιήσω έναν αδόκιμο όρο- «μανταμσουσουδιάζουν».

Προσπαθούν να μιμηθούν συμπεριφορές οικογενειοκρατίας. Όμως, αυτά είναι πολύ μακριά από τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες. Εσείς μας φέρατε τα μνημόνια. Τα μνημόνια τα αφήνω στην άκρη. Φέρατε την κοινωνική, την οικονομική καταστροφή, την ηθική σήψη και τρέμετε στην ιδέα ότι υπάρχει συνέχεια σε έναν χώρο που έχουμε διαδρομή ζωής ο καθένας μας. Ο καθένας ό,τι ώρα χρειαστεί θα πάει στις δουλειές του. Εσείς;
Ευχαριστώ.
(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ)