Ομιλία της βουλευτού Αχαΐας ΣΥΡΙΖΑ, Σίας Αναγνωστοπούλου, στην Ολομέλεια της Βουλής, κατά τη συζήτηση επί της προτάσεως δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης που υπέβαλαν ο Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν.Δ. και Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, κ. Κυριάκος Μητσοτάκης και οι Βουλευτές του Κόμματός του, σύμφωνα με τα άρθρα 84 του Συντάγματος και 142 του Κανονισμού της Βουλής.

.

Αναλυτικά η ομιλία:
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όντως βρισκόμαστε σε μια ιστορική στιγμή, μια ιστορική στιγμή που σηματοδοτείται από το κλείσιμο μιας συμφωνίας για ένα μείζον ζήτημα που απασχόλησε την ελληνική κοινωνία και την ελληνική πολιτική ηγεσία επί είκοσι επτά χρόνια.

Βρισκόμαστε, όμως, σε μια ιστορική στιγμή και για έναν άλλον λόγο. Η Αξιωματική Αντιπολίτευση προσπαθεί σήμερα εδώ και θα προσπαθήσει και αύριο και μεθαύριο, όχι απλώς να συζητήσει μια πρόταση μομφής, όπως είναι το κοινοβουλευτικό και το συνταγματικό της δικαίωμα, αλλά να διχάσει και να εγκαλέσει Βουλευτές της Συγκυβέρνησης ως εθνικούς προδότες.

Αφού η «αριστερή παρένθεση» δεν κάρπισε, αφού η καταστροφολογία ότι δεν θα βγούμε από τα μνημόνια δεν ευοδώθηκε, το τελευταίο προπύργιο είναι τα εθνικά θέματα.
Υπάρχει μνήμη, ιστορική μνήμη σ’ αυτήν την κοινωνία και σ’ αυτήν εδώ τη Βουλή πότε η Δεξιά χρησιμοποιεί, όταν δεν έχει μια γόνιμη πολιτική, τα εθνικά θέματα, για να δημιουργήσει καθεστώς εθνικοφροσύνης: εθνικοί προδότες και εθνικόφρονες. Αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψει η Ελληνική Βουλή. Πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Έχουμε ένα ζήτημα, το οποίο κλείνει με την ιστορική συμφωνία, αυτό του «Μακεδονικού». Τι ήταν το «Μακεδονικό»; Πώς δημιουργήθηκε; Πότε δημιουργήθηκε και ποια ηγεσία ανέλαβε να βγάλει από το τέλμα τη χώρα;

Σας διαβάζω, αν και λείπουν τώρα οι κύριοι και οι κυρίες της Νέας Δημοκρατίας, κυρίως όμως ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και η κ. Μπακογιάννη, τους οποίους θα ήθελα να κοιτώ στα μάτια και να διαβάσω, γιατί αρχεία έχουμε και πάρα πολλά. Στις 13 Απριλίου 1992, στο δεύτερο Εθνικό Συμβούλιο που γίνεται υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τότε και με Πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τι λέει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης τότε, όταν ακόμα η Νέα Δημοκρατία μπορούσε να παραγάγει πολιτική; Λέει ο Μητσοτάκης, προειδοποιεί τους πολιτικούς Αρχηγούς ότι κινδυνεύουν να λάβουν μια απόφαση η οποία θα οδηγήσει την Ελλάδα για πενήντα χρόνια στην περιπέτεια που έχει σήμερα το Κυπριακό. «Έχουμε το Κυπριακό.»-λέει- «Αναρωτιέμαι, να προσθέσουμε τώρα ένα ακόμα άλυτο πρόβλημα χωρίς διέξοδο; Τα ηρωικά εδώ μέσα τα αποφασίζουμε. Ποια, όμως, διέξοδος θα υπάρχει; Πότε θα βγει η Ελλάδα από το αδιέξοδο, όταν αυτή η δημοκρατία αναγνωρισθεί από διάφορες χώρες; Ποτέ. Ούτε με τη δική μου Κυβέρνηση ούτε με καμιά άλλη. Η μόνη διέξοδος είναι, εάν μπορέσουμε να συμφωνήσουμε, να συνεργαστεί η Ελλάδα ειρηνικά με τα Σκόπια και να τα βοηθήσει μαζί με την Κοινότητα, με την ΕΟΚ.».

Και συνεχίζει: «Διαμορφώνουμε και η δική μας Κυβέρνηση έχει ευθύνη»-γιατί ήταν ο Σαμαράς τότε Υπουργός Εξωτερικών που εδιαφοροποιείτο από τη θέση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη- «για την κοινή γνώμη που διαμορφώνουμε στον ελληνικό λαό.».

Και καταλήγει: «Μια δεύτερη γραμμή άμυνας είναι ένας επιθετικός προσδιορισμός του τύπου «Βόρειος Μακεδονία», με τον οποίον να κλείσει το θέμα και να ακολουθήσει κατόπιν μια επίθεση φιλίας προς τη γείτονα χώρα.».

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, εκείνες τις στιγμές, ξέρει ποιο είναι το διακύβευμα της Ιστορίας. Έχει καταρρεύσει ένας ολόκληρος κόσμος, το πρώην ανατολικό μπλοκ, αποδεσμεύονται δυνάμεις στην περιοχή και η χώρα, εάν θέλει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση -τότε στην ΕΟΚ- αλλά και στην περιοχή μας, πρέπει η ίδια να δώσει λύση στα προβλήματα και όχι να γίνεται μέρος του προβλήματος.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εκείνη την εποχή ήξερε, ως αστός πολιτικός, ότι μία χώρα που θέλει να έχει μέλλον παίρνει τις πραγματικότητες της ιστορίας που έχουν διαμορφωθεί και βάσει αυτών διαμορφώνει το μέλλον. Δεν πάει να κρυφτεί ή να σηκώσει εθνικιστικούς σκελετούς από την ντουλάπα. Αυτό το έκανε ο κ. Σαμαράς, γιατί ήθελε να φτιάξει πολιτική καριέρα. Μην ξεχνάτε ότι εκείνη την περίοδο δημιουργείται και το Δίκτυο 21. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά.

Τότε βγαίνουν οι εθνικιστικοί σκελετοί από την ντουλάπα για το Μακεδονικό. Τότε αρχίζει να φτιάχνεται ένα εθνικιστικό αφήγημα -όχι εθνικό, το εθνικό αφήγημα το έχει ο Μητσοτάκης εκείνη την περίοδο. Ο Σαμαράς φτιάχνει ένα εθνικιστικό αφήγημα, το οποίο ξαναγυρίζει στους Μακεδονομάχους. Προσέξτε, όμως, οι Μακεδονομάχοι έπαιζαν το κεφάλι τους σε μία στιγμή που η ιστορία παιζόταν σε άλλο γήπεδο, όχι στο γήπεδο της δεκαετίας του 1990.

Παίρνει, λοιπόν, τη σκυτάλη από το πουθενά, για να την πάει στο πουθενά. Δημιουργεί ένα μείζον πρόβλημα και διαμορφώνει μία κοινή γνώμη με τα συλλαλητήρια τότε, με τις διάφορες οργανώσεις και εγκλωβίζει την πολιτική ηγεσία. Πολύς κόσμος τότε και από τη δική μας την πλευρά μίλησε και έδωσε στήριξη στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, για να μπορέσει να βγει η χώρα από το αδιέξοδο.

Δυστυχώς, τα πράγματα δεν έγιναν έτσι. Ακολούθησε μετά η ενδιάμεση συμφωνία του 2008, κλπ. Χαράσσεται μία εθνική γραμμή, η οποία λέει σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό και βέβαια τον όρο «Μακεδονία» μέσα στη σύνθετη ονομασία.

Από τους Βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας διαφώνησε κανένας σε αυτό; Διαφώνησε κανένας από εσάς τότε; Γιατί τώρα έρχεστε και προσπαθείτε να δημιουργήσετε ένα μείζον εθνικό ζήτημα και να βγάλετε πάλι τους σκελετούς από τις ντουλάπες, για να διχάσετε κατ’ αυτόν τον τρόπο την ελληνική κοινωνία; Η ελληνική ιστορία έχει πληρώσει πάρα πολύ ακριβά εθνικόφρονες και εθνικούς προδότες. Αυτόν τον διχασμό μην προσπαθήσετε να τον επαναφέρετε.

Η ελληνική ιστορία, επίσης, έχει να επιδείξει μεγάλες στιγμές, όταν οι πολιτικές ηγεσίες είχαν το θάρρος να οραματιστούν το μέλλον αυτής της κοινωνίας με παρρησία και να δώσουν μία νέα προοπτική σε σχέση με την περιοχή.
Το 1913 υπογράφεται η Συνθήκη του Βουκουρεστίου. Μιλάτε συνέχεια για ιστορία, μόνο που ιστορία δεν ξέρετε. Τι αναγνωρίζει η Ελλάδα με την υπογραφή της και τι έχει πετύχει; Ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος τότε στην ηγεσία της χώρας. Αναγνωρίζει η Ελλάδα μετά από πολλούς κόπους, μετά από πάρα πολλές μάχες, μετά από πολλές αντιπαραθέσεις των Βαλκάνιων ότι, παιδιά, εμείς έχουμε ειρήνη εδώ. Καταρρέει ο κόσμος δίπλα μας, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά εμείς τα βρίσκουμε μεταξύ μας και μοιραζόμαστε μία κληρονομιά, την Οθωμανική Βυζαντινή, τη μεγάλη Μακεδονία.

Κατοχυρώνεται, λοιπόν, η ενσωμάτωση της ελληνικής Μακεδονίας στον εθνικό κορμό, στην Ελλάδα. Αυτό λέει το 1913 και αυτή η Συνθήκη δεν σηκώνει κανέναν αναθεωρητισμό. Γιατί αν φτάσουμε σε αναθεωρητισμούς αυτής της Συνθήκης, τότε νομιμοποιούμε τους αναθεωρητισμούς από τους οποίους κινδυνεύουμε.

Και ήρθε ο Βενιζέλος στη Βουλή -δεν ήταν αυτή η Βουλή- και είπε -υπάρχουν ηχογραφημένα τα Πρακτικά-: «Τον εθνικό εχθρό,…» -γιατί ήταν ένας μεγάλος πολιτικός σε αυτά τα θέματα, συμφωνεί δεν συμφωνεί κανείς μαζί του, είχε όμως προοπτική για το μέλλον της Ελλάδας- «…την οθωμανική αυτοκρατορία μού την υπέδειξε η συγκυρία. Προαιώνιους εχθρούς δεν έχω. Δηλαδή, εγώ ήθελα να κατοχυρώσω τα Βαλκάνια. Με τους Οθωμανούς τι θα κάνω είναι άλλη υπόθεση».

Και τι έκανε ο Βενιζέλος, μιας και θέλετε να μιλάμε για ιστορία; Οχτώ χρόνια μετά τη μεγαλύτερη εθνική καταστροφή έκανε την Ελληνοτουρκική φιλία, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Διότι ήξερε ένα πράγμα: Μια μικρή χώρα για να μπορεί να επιβιώσει σε αυτήν την περιοχή πρέπει να φτιάξει ένα φιλικό περιβάλλον. Κι έρχεστε τώρα και μιλάτε μετά από τόσα χρόνια, που δεν τολμήσατε τη δική σας θέση.

Και μας λέει ο κ. Κουμουτσάκος ότι έχουμε ένα πυρηνικό όπλο -εγώ δεν το κατάλαβα αυτό το πυρηνικό όπλο, αλλά τέλος πάντων- σε μία εποχή και σε μία περιοχή όπου οι αναθεωρητισμοί πηγαίνουν κι έρχονται. Για να έχει μέλλον αυτή η χώρα, τι πρέπει να κάνει με τη γειτονική της χώρα και με τις άλλες γειτονικές χώρες; Πρέπει να φτιάξει μια ασπίδα φιλίας, συνανάπτυξης και αλληλεγγύης, άρα να απονομιμοποιεί συνεχώς όλους τους αναθεωρητισμούς.

Ο Υπουργός κ. Κατρούγκαλος εξήγησε πάρα πολύ καλά τη Συμφωνία. Δεν θα μπω σε αυτό. Είναι ψέματα. Είναι υποκρισία. Είναι κυνισμός σας όταν λέτε ότι αυτή η συμφωνία είναι κακή και εθνοπροδοτική. Το ξέρετε ότι λέτε ψέματα.

Ξέρετε, όμως, πού οδηγεί αυτό; Σε αυτό που δεν μπορέσατε να κάνετε ούτε με την οικονομία. Διότι και η οικονομία ήταν ένα μεγάλο εθνικό πρόβλημα.
Διότι δεν ξέρατε, δεν βλέπατε, δεν τολμήσατε -γιατί η πολιτική είναι τόλμη- στο όνομα αυτού του λαού, τον οποίο θέλετε τώρα να υπερασπιστείτε, να φτιάξετε μία πατριωτική γραμμή. Και πατριωτική γραμμή σημαίνει ότι ορίζω το εθνικό συμφέρον σε σχέση με τα δεδομένα που έχω και τους κινδύνους που εγκυμονεί το μέλλον.

Εγώ θέλω να κλείσω λέγοντας ένα πράγμα.

Σε αυτήν την περιοχή του κόσμου, της Ευρώπης, έχουμε μεσοτοιχίες τα έθνη μεταξύ μας, οι οποίες είναι δύσκολα διακριτές. Αποφασίζει ένας λαός την κρίσιμη στιγμή: Ή αυτές τις μεσοτοιχίες τις κάνει ασπίδα προστασίας για να προχωρήσει στο μέλλον ή τις κάνει οχυρό, κλείνεται στο καβούκι και πολεμάει με όλον τον κόσμο απ’ έξω.

Ελπίζω αυτό το Κοινοβούλιο να αρθεί στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων.