ΣΥΡΙΖΑ Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς


Επικοινωνία / Contact RSS Twitter Facebook YouTube Instagram

09/05/2018

Τ. Χριστοδουλοπούλου: Το ζήτημα εδώ είναι πώς η κοινωνία θα είναι συμμέτοχη στο ζήτημα της κοινωνικής προστασίας των παιδιών - βίντεο



.

Καλησπέρα. Έχοντας παρακολουθήσει σχεδόν όλη τη συζήτηση, νομίζω ότι αξίζει να κάνουμε έναν μικρό απολογισμό.
Στη συζήτηση που έχει προηγηθεί κυρίως από τους επικριτές όλο το θέμα κεντραρίστηκε στο αν είναι καλό ή κακό, ηθικό ή ανήθικο και λοιπά να συμμετέχουν στον θεσμό της αναδοχής τα ομόφυλα ζευγάρια. Δεν είναι απλώς ότι αδικήθηκε το νομοσχέδιο, αλλά νομίζω ότι για μια ακόμη φορά η Βουλή χρησιμοποιήθηκε ως μέσο για να διακηρύξει ο καθένας τις ηθικολογίες του και να υποκριθεί πόσο ευαίσθητος είναι που ενδιαφέρεται για τα παιδιά. Για ποια παιδιά εν τω μεταξύ;
Τα παιδιά που είναι στα ιδρύματα, τα οποία είμαι σίγουρη ότι κανένας από όσους μίλησαν δεν τα έχει επισκεφθεί ποτέ ούτε καν τα Χριστούγεννα, ότι δεν έχει πάει σε ένα ορφανοτροφείο, ότι δεν έχει πάει σε έναν Οργανισμό που υιοθετούν παιδιά, ότι δεν έχει δει αυτό το δράμα που βιώνουν τα παιδιά από κοντά και βεβαίως κανείς δεν έχει πάει ποτέ να πάρει ένα παιδί με εικοσιτετράωρη άδεια να το πάει στο θέατρο, να το πάει βόλτα, να το βγάλει με τα δικά του παιδιά. Όμως, αυτοί έρχονται εδώ σήμερα να ρίξουν κροκοδείλια δάκρυα.
Τι συμβαίνει τελικά; Ποιοι είναι αυτοί οι αυτόκλητοι προστάτες των ανηλίκων προς αναδοχή; Ποιος τους κάλεσε; Από πού προκύπτει ότι υπάρχει κίνδυνος γι’ αυτά τα παιδιά; Υπάρχουν, κύριοι και κυρίες μου, ένα σωρό μηχανισμοί και θεσμοί ελέγχου της αναδοχής; Υπάρχουν πρώτον, οι φυσικοί γονείς, οι οποίοι έχουν τεράστια δικαιώματα: Να παρέμβουν οποιαδήποτε στιγμή, να ζητήσουν ανάκληση της αναδοχής, να ζητήσουν αντικατάσταση, να ζητήσουν και να πάρουν πίσω τα παιδιά τους. Υπάρχει ο εισαγγελέας ανηλίκων ο οποίος είναι Κέρβερος για το τι συμβαίνει και ειδικά με αυτά τα παιδιά. Υπάρχουν οι κοινωνικοί λειτουργοί, οι οποίοι φροντίζουν και παρακολουθούν από κοντά και εποπτεύουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν τα ανήλικα. Υπάρχουν τόσοι άλλοι θεσμοί κοινωνικής προστασίας, που μόνο τους Βουλευτές δεν περιμέναμε εδώ να μας πουν πόσο ενδιαφέρονται γι’ αυτά τα παιδιά. Γιατί εδώ υποκρίνονται, κύριοι. Γιατί αντί να μιλήσουμε για το τι είναι η αναδοχή, πόσα παιδιά και γιατί είναι στα ιδρύματα, πώς μπορούμε να σπάσουμε την αποϊδρυματοποίηση, μιλάμε για τους ομοφυλόφιλους.
Σήμερα, τόσες ώρες –δεν μπορώ να το πιστέψω- τι γίνεται τελικά; Έρχεται ένα νομοσχέδιο, του οποίου το υποκείμενο της ρύθμισης είναι τα ανήλικα παιδιά. Και συζητάμε εδώ και έχουμε πέσει στη λούμπα και πολλοί από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ στο να απαντάνε, σαν το υποκείμενο της ρύθμισης να είναι οι ομοφυλόφιλοι και τα δικαιώματά τους. Και κάνουμε μία συζήτηση λοιπόν ποια είναι τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, ποια είναι τα όρια, μπορούν να υιοθετήσουν, μπορούν να είναι ανάδοχοι, τι πρέπει να κάνουμε; Η κοινωνία πώς να το αντιμετωπίσει; Και τα λοιπά. Ενώ το ζήτημα είναι αλλιώτικο: Τι είναι ο θεσμός της αναδοχής.
Κατ’ αρχήν, όσοι μας ακούνε, που δεν τα ξέρουν αυτά τα πράγματα, θα νομίζουν ότι εισήχθη μόλις τώρα και όλοι ως πανικόβλητοι βγαίνουμε είτε να τον υπερασπιστούμε είτε να τον κατακεραυνώσουμε αυτόν τον θεσμό. Ο θεσμός αυτός ισχύει χρόνια στην Ελλάδα. Τι συμβαίνει τελικά; Τα παιδιά που είναι στο ίδρυμα πρέπει να παραμείνουν εκεί; Ή έπρεπε αυτή η νομοθετική πρωτοβουλία –και άργησε, θα έλεγα εγώ- ακριβώς να επισπεύσει τους χρόνους, αλλά μέσα από διαδικασίες που να είναι αντικειμενικές, που να είναι αξιόπιστες, που να αντέχουν στον χρόνο, που να μη δημιουργηθούν ζητήματα, που να μην πληγώσουν ανθρώπους; Θα μιλήσουμε για τη δυνατότητα, γιατί –ξέρετε- μέσω της αναδοχής δύο τινά θα συμβούν: Ή το παιδί θα επιστρέψει στη φυσική του οικογένεια ή το παιδί μέσω των αναδόχων θα υιοθετηθεί. Γι’ αυτές τις δύο διαδρομές πώς τις εξασφαλίζουμε; Εγώ θα ήθελα να πω ότι δεν υπάρχουν πολλά για την κοινωνική έρευνα, για την αντικατάσταση του αναδόχου, εάν εμποδίζει το παιδί να έλθει σε επαφή με τους φυσικούς γονείς του. Αυτά πρέπει να συζητάμε εδώ. Και τι συζητάμε; Μιλάμε για τρεις χιλιάδες παιδιά, τόσα είναι αυτά που είναι προς αναδοχή ή προς υιοθεσία. Και πόσοι είναι οι ενδιαφερόμενοι; Αμέτρητοι!
Κατά συνέπεια, τι θεωρείτε, τώρα όλοι εδώ που μονοπωλήσατε και αποπροσανατολίσατε και στάξατε δηλητήριο στις ψυχές της κοινωνίας; Τι θέλετε να πείτε; Ότι όταν θα μπουν στο Μητρώο οι ανάδοχοι, θα επιλεγεί ο ομοφυλόφιλος, ο μόνος; Γιατί μέχρι τώρα μπορούσε και ένας μόνος του να πάρει και ένας χήρος και ένας διαζευγμένος, και ένας οποιοσδήποτε. Κανείς δεν ανησυχούσε. Όλοι κοιμόντουσαν μια χαρά. Δεν είχαν πάθει τίποτα. Η κοινωνία τίποτα, ο χριστιανισμός, η ηθικολογία, όλα ήταν τέλεια. Ξαφνικά, τώρα βγήκαν όλοι αυτοί οι πανικοί για να δηλητηριάσουμε την κοινωνία.
Πού είναι λοιπόν; Για να τα ξαναδούμε τα ζητήματα. Οι κοινωνικοί λειτουργοί όταν θα έχουν εκατό αιτήσεις προς αναδοχή και πέντε παιδιά, ποιον θα διαλέξουν; Δεν θα διαλέξουν την καλύτερη οικογένεια; Δεν θα διαλέξουν όχι μόνο να έχει ιδιόκτητο σπίτι, που δεν το προβλέπει ο νόμος, αλλά να έχει και εξοχική κατοικία και να έχει και σπίτι στο Λονδίνο ή στο Παρίσι. Με τέτοια κριτήρια θα τα δώσουν. Με τα κριτήρια ότι ένα παιδί που έχει κακοποιηθεί και παραμεληθεί στα ιδρύματα κι από τη φυσική του οικογένεια για διάφορους λόγους, πρέπει να τύχει αγάπης και στοργής.
Εδώ θα έπρεπε να συζητάμε όλα αυτά τα ζητήματα, τι είναι τα ιδρύματα, όχι μόνο τα θρησκευτικά αλλά και τα άλλα τα ιδιωτικά. Ξέρουμε από τα γηροκομεία. Ξέρουμε τι είχε αποκαλυφθεί για τη Στέγη Παιδιών στον Πειραιά. Τα ξέρουμε όλα. Πώς κακοποιούν τους ανθρώπους. Πώς τους φτιάχνουν χαρακτήρες για να εκδικηθούν την κοινωνία στη συνέχεια. Για να εκδικηθούν τα πάντα. Γιατί τι τους λείπει; Τους λείπει αγάπη και στοργή. Γι’ αυτό όταν υπάρχουν άνθρωποι που διεκδικούν να το διεκπεραιώσουν και να το διαχειριστούν, δεν μπορούμε να τους γυρίζουμε την πλάτη.
Άρα, το ζήτημα εδώ δεν είναι αν οι ομοφυλόφιλοι ή οι ετερόφυλοι ή ποιοι θα πάρουν ένα ανήλικο παιδί για να του δώσουν την αγάπη, αλλά πώς η κοινωνία θα είναι συμμέτοχη στο ζήτημα της κοινωνικής προστασίας των παιδιών. Είμαστε μια παιδοκεντρική κοινωνία, ειδικά η ελληνική κοινωνία. Αυτά που κάνουμε στα παιδιά μας πρέπει να φροντίζουμε και να είμαστε ενεργοί ώστε όλα τα παιδιά να απολαμβάνουν αυτών των δικαιωμάτων κι αυτών των παροχών της αγάπης, της στοργής, της φροντίδας.
Κλείνοντας, ήθελα να πω ότι αυτό το ζήτημα και η συζήτηση που έχει προηγηθεί ήταν μια ακόμα χαμένη ευκαιρία για να συζητήσουμε για τα οξύτατα κοινωνικά προβλήματα που έχει η χώρα μας. Είμαστε κατώτεροι των περιστάσεων, γιατί αυτό που μας κινητοποιεί είναι η δεισιδαιμονία, η προκατάληψη, η πολιτική αντιδικία χωρίς λόγο.
Επιτρέπεται, κύριοι συνάδελφοι και συναδέλφισσες, να κάνουμε αντιδικία για την Τουρκία, για τα Σκόπια, για το μεταναστευτικό. Όμως, όταν έχει να κάνει με τα παιδιά και την προστασία τους, απαγορεύεται να είμαστε υποκριτές, να χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα, προκειμένου να απευθυνθούμε σε ένα ακροατήριο που φανταζόμαστε ότι υπάρχει, γιατί υποτιμάμε τον ελληνικό λαό. Υποτιμάμε την ελληνική κοινωνία, η οποία ξέρει και καταλαβαίνει τι παίζεται κάθε φορά, προκειμένου να πάρουμε κανένα ψηφαλάκι, αδιαφορώντας για τη δυστυχία που υπάρχει, για τον πόνο και των φυσικών γονέων που εγκαταλείπουν το παιδί τους και το παιδί που δεν έχει τους φυσικούς γονείς του και καθυστερεί εγκληματικά να βρεθεί σε μια οικογένεια για να ρουφήξει αγάπη.
Σας ευχαριστώ πολύ.



Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία πλοήγησης και να αναλύουμε την επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας μας. Με την παραμονή σας στην ιστοσελίδα, αποδέχεστε τη χρήση cookies όπως αυτή περιγράφεται στην Πολιτική Cookies ΟΚ