Άρθρο για το νομοσχέδιο αναδοχής και υιοθεσίας

Θα ήταν κοινότοπη η υπογράμμιση των συντηρητικών ανακλαστικών της ελληνικής κοινωνίας. Χτυπούσαν πένθιμα οι καμπάνες όταν ψηφιζόταν το σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια και αθωώθηκαν στο δικαστήριο η φασιστική ρητορική και το ρατσιστικό παραλήρημα του γνωστού μητροπολίτη που αν είχε όπλο και του το επέτρεπε ο νόμος θα το χρησιμοποιούσε για να ξεμπερδεύει με τους ομοφυλόφιλους για τον απλούστατο λόγο ότι οι τελευταίοι «δεν είναι δημιουργήματα του Θεού».

Το νομοσχέδιο για την ταυτότητα φύλου, ήτοι για το στοιχειώδες φιλελεύθερο και συνταγματικά θεμελιώδες δικαίωμα του έμφυλου αυτοπροσδιορισμού, καταγγέλθηκε σχεδόν ως «παρά φύσιν». Κολοφώνας της εθνικοφροσύνης και του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», η πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ για το μάθημα των Θρησκευτικών κατά την οποία η κατάργηση του κατηχητικού τους χαρακτήρα απάδει προς τη θρησκευτική αγωγή των ελληνόπαιδων.

Και αίφνης ανακύπτει η διάταξη του προς ψήφιση νομοσχεδίου περί αναδοχής τέκνων από ομόφυλα ζευγάρια. Η διευκόλυνση και επίσπευση του χρόνου τεκνοθεσίας και αναδοχής σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη. Γέμισαν τα ιδρύματα παιδιά εγκαταλειμμένα, πλήθυναν τα δακρυσμένα παιδικά μάτια στα συντρίμμια βομβαρδισμένων τοπίων, πλήθυναν τα παιδικά βλέμματα έμπλεα απορίας για έναν πόλεμο που κάνουν οι «μεγάλοι» και τα αφήνει χωρίς στέγη και οικογένεια.

Παιδιά σε βάρκες διακινητών, αγνώστων στοιχείων και με άγνωστο προορισμό, νεογέννητα που είδαν το πρώτο φως στις λάσπες της Ειδομένης και γεννήθηκαν στη σύγχρονη φάτνη-αντίσκηνο κάποιου καταυλισμού, αλλά και νεογέννητα στη σημερινή Ελλάδα που πετάχτηκαν στα σκουπίδια και στους ακάλυπτους. Στις μετανεωτερικές κοινωνίες αγώνας και σεβαστά ποσά επενδύονται στις πιο προηγμένες τεχνολογίες τεχνητών συλλήψεων για να εκπληρωθεί το πολυπόθητο όνειρο της μητρότητας και της πατρότητας πολλές φορές εις μάτην.

Στις ατραπούς των social media κατά καιρούς παρήλασαν εικόνες ξεριζωμένων παιδιών σε περίοπτη θέση με δακρύβρεχτες λεζάντες και φιλανθρωπία που δινόταν απλόχερα και μάζευε πολλά like. Αίφνης η εικόνα αλλάζει και το διαδίκτυο γίνεται πεδίο βολής διασταυρούμενων πυρών και ύβρεων για το δικαίωμα στην αναδοχή παιδιού ομόφυλων ζευγαριών κυρίως με το επιχείρημα της ανώριμης και απαράσκευης κοινωνίας να συμφιλιωθεί με ομόφυλους γονείς δεδομένης της παντοκρατορίας του στερεότυπου των ετερόφυλων γονέων.

Η φύση και η βιολογία δεν είναι πεπρωμένα και δεν προδικάζουν ρόλους. Η αγάπη που εισπράττει το παιδί στο οικογενειακό περιβάλλον αλλά και η ορθή διαπαιδαγώγηση δεν άπτονται του σεξουαλικού προσανατολισμού των γονέων. Το παιδί δεν είναι μόνο δωρεά της φύσης αλλά και μιας Πολιτείας πρόνοιας, συμπερίληψης και ισότητας που δεν στερεί από καμία και κανέναν το δικαίωμα στη μητρότητα και την πατρότητα.

Η αναδοχή, που υπαγορεύεται από την ανάγκη να μη μένουν τα παιδιά σε ιδρύματα, είναι μια μορφή φιλοξενίας κατά την οποία διατηρείται η επαφή του παιδιού με τους βιολογικούς του γονείς στους οποίους μπορεί να επιστρέψει όποτε θελήσει. Αναδοχή σημαίνει προσφορά αγάπης και βοήθειας στο παιδί που του στερούν οι βιολογικοί γονείς του.

Επιπλέον και όπως υποστηρίχθηκε στην επιτροπή της Βουλής, εφόσον το δικαίωμα της αναδοχής δίδεται σε όσους έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης, ο κίνδυνος να καταπέσει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο το τελευταίο εφόσον θα εξαιρεί ομόφυλα ζευγάρια είναι ορατός.

Οι θεσμικές τομές πάντα υπόκεινται στη βάσανο της δημόσιας σφαίρας και του διαλόγου με την κοινωνία. Ο διάλογος όμως πάντοτε προϋποθέτει κανόνες, επιχειρήματα και διάθεση συναίνεσης. Κραυγές και αφορισμοί, μικροί «εμφύλιοι» και περιχαρακώσεις δεν έχουν θέση σε μια κοινωνία διαφωτισμένη και νεωτερική.

Ο διάλογος περί ηθικής προϋποθέτει μια ηθική διαλόγου. Εύλογη η απορία πώς θα αποφευχθούν αποκλεισμοί και περιθωριοποιήσεις, το στίγμα των «απόβλητων» και «παρείσακτων» ομόφυλων γονέων σε μια κοινωνία που ουδέποτε βαπτίστηκε στα νάματα του Διαφωτισμού και της νεωτερικότητας και παλινδρομεί προς άγραν ταυτότητας στην εθνικοφροσύνη και τη θεοκρατία που ανασύρονται από τη ναφθαλίνη του μετεμφυλιακού κράτους.

Εύλογη η απορία περί του δείκτη ωριμότητας της κοινωνίας μας όταν η τελευταία διαπαιδαγωγήθηκε από το άγιο θαυματοποιό φως που υποδέχεται ετησίως με τιμές αρχηγού κράτους και όχι το «ασεβές» φως του Διαφωτισμού που κάποτε δόνησε την Ευρώπη και γέννησε δικαιώματα, ελευθερίες και Επαναστάσεις.

Με μία μεγάλη ένσταση: ουδέποτε οι κοινωνίες στην ιστορία ωρίμασαν όταν ο νομοθέτης αφουγκραζόταν τον «κοινό νου» και θώπευε τα κυρίαρχα στερεότυπα και ανακλαστικά. Την ωριμότητα και τον δείκτη πνευματικής, ηθικής και πολιτικής προόδου επέφεραν πάντα θεσμικές τομές που ενίοτε ήταν τόσο ρηξικέλευθες ώστε να προκαλούν κραδασμούς και σοκ για να αφομοιωθούν στη συνέχεια και να γίνουν «κοινοί τόποι».

Εκτός αν υπόρρητη, σιωπηρή παραδοχή των αιτιάσεων στην επίμαχη διάταξη είναι ότι «γονιός γεννιέσαι, δεν γίνεσαι» και οι ομοφυλόφυλοι είναι «ανώμαλοι», για να επιστρέψουμε στην αλήστου μνήμης ρήση του Μητροπολίτη Αμβρόσιου. Σε αυτήν την περίπτωση, δάκρυα για την είσοδο των εχθρών της δημοκρατίας στον ναό της δημοκρατίας, για τις κραυγές και τη βία των νεο-ναζιστών εναντίον οποιουδήποτε και οτιδήποτε αποκλίνει από τη νόρμα της «Αρίας φυλής», μόνο ως κροκοδείλια μπορούν να εκληφθούν.