ΣΥΡΙΖΑ Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς


Επικοινωνία / Contact RSS Twitter Facebook YouTube Instagram

19/03/2018

Ομιλία Δημ. Παπαδημούλη στο πλαίσιο της εκδήλωσης του Προοδευτικού Φόρουμ στην Ελλάδα" - βίντεο



: «Αυτή η Προοδευτική Συμμαχία είναι ιστορική και επείγουσα πρόκληση - Να συνεχίσουμε την προσπάθεια και να τολμήσουμε. Κι αν το κάνουμε, θα γράψουμε ιστορία».

«Η ιδέα μιας πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης με δημοκρατικά, κοινωνικά, αναπτυξιακά χαρακτηριστικά είναι η πιο αριστερή και προοδευτική πρόταση».

Στο πλαίσιο της διήμερης διεθνούς εκδήλωσης του «Προοδευτικού Φόρουμ στην Ελλάδα», που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις 16 και 17 Μαρτίου, ο Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, επικεφαλής της ευρωομάδας τους ΣΥΡΙΖΑ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Προοδευτικής Συμμαχίας (ProgressiveCaucus), Δημήτρης Παπαδημούλης, ο οποίος συμμετείχε ως ομιλητής στη συζήτηση για «Μια Προοδευτική Συμμαχία για μια Άλλη Ευρώπη», επεσήμανε τα ακόλουθα:
«Δέκαχρόνιαμετά, το νεοφιλελεύθερομοντέλοπαραμένεικυρίαρχο. Οι ρυθμίσεις που έταζαντότεακόμα και οι νεοφιλελεύθεροιέχουνξεχαστεί, που θα έβαζαν όρια στον καπιταλισμό - καζίνο. Και παρότιέχουμε την αποτυχία των νεοφιλελεύθερων συνταγών ο νεοφιλελευθερισμόςκυβερνά τον πλανήτη,κυβερνά την Ευρώπη, το πιο προωθημένο,απόπλευράςκράτουςδικαίου,κοινωνικούκράτους καιδημοκρατικώνελευθεριών, κομμάτι του πλανήτη.
Και από την αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού δεν κερδίζει η Αριστερά,αλλάκερδίζει η άκραΔεξιά. Επομένως, λέωτώρα που πλησιάζουμε προς το τέλος του διαλόγου, να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας σε αυτό το ερώτημα. Γιατί δεν κερδίζει η Αριστερά; Γιατίπαραμένειστάσιμη ή και χάνει σε όλες τις εκδοχές;
Εδώ σήμερα βρισκόμαστε εκπρόσωποι από τρεις πολιτικές οικογένειες που εκπροσωπούν και ιστορικά ρεύματα αυτής της ευρύτερης και πολύμορφηςΑριστεράς. Από την Σοσιαλδημοκρατία,από τους Πράσινους,από την ενωτικήευρωπαϊκή Αριστερά. Νομίζωότιπρέπει να δούμε και τις δικές μας ανεπάρκειες και ελλείμματα και να ξεκινήσουμεαπό μια διαπίστωση: Κανένααπό τα τρίαρεύματαμόνο του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις. Όλοιμαζίενδεχομένως να τα καταφέρουμεεάνμέσω του διαλόγουαναζητήσουμεσυγκλίσεις που να αντιμετωπίζουν τις συλλογικές μας ανεπάρκειες και ελλείμματα.
Αυτή η ΠροοδευτικήΣυμμαχία για μια άλληΕυρώπηείναιιστορική και επείγουσαπρόκληση. Αν δεν το καταφέρουμεαυτό η Ευρώπη θα κινδυνεύει ή από μια διαλυτικήκρίση,γιατί η εκρηκτικήαύξηση των ανισοτήτων θα την αποσυνθέσει, ή μπορεί να ενοποιηθεί σε έναπολύαυταρχικόμοντέλοτεράστιαςπολιτικής και κοινωνικήςοπισθοδρόμησης, που θα θυμίζειιστορικάεγκλήματα που συνέβησαν πριν 80χρόνια και που θα «ξεθεμελιώσει» ιστορικέςκατακτήσεις του ανθρώπινουπολιτισμού και της δημοκρατίας.
Δεν έχουμε, λοιπόν, το δικαίωμα να λέμεότι εμείς σε σχέση με τους γείτονεςείμαστεκαλύτεροι. Πρέπει να δούμε πώς θα μπορέσουμεσυζητώνταςνα συγκλίνουμε. Και η σύγκλισηπρέπει να γίνειπάνω σε ένακοινόσχέδιο για την ευρωπαϊκήενοποίηση, στο όποιο να «κουμπώνουν»προοδευτικές,δημοκρατικέςαπαντήσεις και για την ευρωπαϊκήενοποίηση,αλλά και για κάθεχώραξεχωριστά.
Ως ευρωβουλευτές μετέχουμε σε διαλόγους και πρωτοβουλίες που έχει αναπτύξει το ProgressiveCaucusτου ΕΚ εδώ και σχεδόν 3 χρόνια. Ανήκοντας σε 3 πολιτικές οικογένειες, διαπιστώσαμε ότι σε πάρα πολλά πράγματα έχουμε κοινές ή συγγενείς προσεγγίσεις και αγωνίες, προτείνουμε τις ίδιες λύσεις, ψηφίζουμε τις ίδιες προτάσεις στο Εκ, αγωνιζόμαστε ώστε να μην περάσουμε αρνητικές, κατ’ εμάς, προτάσεις, κι έτσι αποφασίσαμε να αρχίσουμε να συζητάμε μεταξύ μας, δημιουργώντας αυτή τη δομή.
Πήραμε κοινές πρωτοβουλίες, οργανώσαμε κοινές εκδηλώσεις, και μέσω αυτής της διαδικασίας άρχισε αυτή η όσμωση κι η σύγκλιση να επεκτείνεται. Κάποια στιγμή είπαμε να προσπαθήσουμε να μην ιδρυματοποιηθεί αυτή η πρωτοβουλία και να μη μείνει μεταξύ ευρωβουλευτών, αλλά να δούμε πώς τα κόμματά μας, οι κοινωνικές οργανώσεις και τελικά οι πολίτες θα συζητήσουν γύρω από αυτά.
Γιατί κακά τα ψέματα, οι θετικές εμπειρίες που προκύπτουν έχοντας ένα μετρήσιμο μέγεθος, κι άρα την ικανότητα να παράγουν κυβερνητικό αποτέλεσμα, είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Είναι η Ελλάδα με κυβέρνηση Τσίπρα, η Πορτογαλία με κυβέρνηση Κόστα, και –χωρίς να είναι κυβερνόν κόμμα- ο Κόρμπυν με τους Εργατικούς, που κάνει μια προοδευτική στροφή, σε μια Μ. Βρετανία που ετοιμάζεται να βγει από την ΕΕ, ως έκφραση αυτής της κρίσης.
Έχει σημασία να δούμε πώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε αυτές τις θετικές εμπειρίες και να τις συνθέσουμε, αλλά και σε ποιες προτάσεις μπορούμε να καταλήξουμε. Μερικά από τα μεγάλα στοιχήματα στα οποία θα πρέπει να συνθέσουμε, ψηφίδα ψηφίδα, προτάσεις που να συνδιαμορφώνουν ένα προοδευτικό σχέδιο για την Ευρώπη, είναι ο κοινοτικός προϋπολογισμός, το νέο πολυετές δημοσιονομικό πλαίσιο.
Μπορεί να γίνει αυτό που λένε οι Νεοφιλελεύθεροικαι οι εκπρόσωποι των βόρειων, πλούσιων κυβερνήσεων, να κάνει δηλαδή η ΕΕ τα ίδια και περισσότερα με λιγότερα χρήματα; Ή πρέπει να ενισχυθεί ο κοινοτικός προϋπολογισμός, με νέους ίδιους πόρους, με αύξηση της συμμετοχής των κρατών-μελών στον κοινό κορβανά, προκειμένου να ενισχυθεί η κοινή αγροτική πολιτική και η πολιτική συνοχής. Να αυξηθούν, έως και να διπλασιαστούν, κονδύλια για τους νέους, όπως είναι η πρωτοβουλία για τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης για τους νέους ή το ErasmusPlus ή η έρευνα, η καινοτομία και η κοινή ευρωπαϊκή επένδυση σε αυτούς τους τομείς, μέσω προγραμμάτων όπως το Horizon 2020.
Φορολογική μεταρρύθμιση. Τα στοιχεία δείχνουν ότι στα χρόνια αυτά έγινε ένα τεράστιο πάρτι των πολυεθνικών, οι οποίες πληρώνουν, με νομιμοφανείς πρακτικές φορολογικής αποφυγής, πολύ λιγότερους φόρους από αυτούς που πλήρωναν το 2008, το οποίο συνεπάγεται επιβάρυνση όλων των υπολοίπων –μισθωτών, συνταξιούχων, μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Γιατί το έλλειμμα είτε στον εθνικό είτε στον κοινοτικό προϋπολογισμό το μεταφράζουν οι δεξιόστροφες κυβερνήσεις σε περικοπές του κοινωνικού κράτους.
Για να έχουμε φορολογικές μεταρρυθμίσεις δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στο κράτος-έθνος και στην περιχαράκωση. Αντιθέτως, χρειαζόμαστε όχι μόνο ευρωπαϊκές αλλά και παγκόσμιες ρυθμίσεις με φορολογική εναρμόνιση, που να βάζουν όρια και να επιβάλλουν ποινές στην κατάχρηση μέσω των φορολογικών παραδείσων, να υποχρεώνουν στην διασταύρωση στοιχείων, να εξασφαλίζουν με μηχανισμούς ότι τα κέρδη θα φορολογούνται εκεί που παράγονται και να μην εξαφανίζονται μέσω τριγωνικών συναλλαγών, με αποτέλεσμα τεράστιες πολυεθνικές να πληρώνουν φόρο λιγότερο από 1% επί των κερδών τους, ενώ μια μικρομεσαία επιχείρηση πληρώνει 30 φορές παραπάνω.
Την κλιματική αλλαγή μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε σε μικρότερη κλίμακα από την πλανητική; Αλλά χρειαζόμαστε μια Ευρώπη, η οποία να πρωτοστατεί και να επιμένει και να είναι ένα βήμα μπροστά σε ζητήματα όπως η σωτηρία του πλανήτη,η προστασία του περιβάλλοντος, η υπεράσπιση της δημόσιας υγείας των πολιτών, αλλά και τομείς στους οποίους μπορεί να καινοτομήσει η οικονομία και να δημιουργήσει εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας, επενδύοντας σε αυτή την ανάπτυξη νέων τομέων της οικονομίας.
Δημοκρατική λογοδοσία. Μπορούμε να συνεχίσουμε έχοντας ένα ΕΚ, το μόνο άμεσα εκλεγμένο, που είναι μακράν ο πιο αδύναμος ευρωπαϊκός θεσμός, σε σχέση με την Κομισιόν και με το ακόμη ισχυρότερο Συμβούλιο, που είναι οι κυβερνήσεις; Πόσο μακριά μπορεί να πάει η λεγόμενη διακυβερνητική μέθοδος, όπου όργανα χωρίς ουσιαστική θεσμική νομιμοποίηση, όπως είναι το Eurogroup, αποφασίζουν τα πάντα πίσω από κλειστές πόρτες;
Όσο αυτά συνεχίζονται, και με τις ανισότητες να ενισχύονται, θα δυναμώνει ο ευρωσκεπτικισμός και η ευρωάρνηση. Και όσο η Αριστερά και οι ευρύτερες προοδευτικές δυνάμεις δεν προτείνουν το δικό τους προοδευτικό σχέδιο αλλαγών, για να ανατρέψουμε αυτές τις καταστάσεις και να επανιδρύσουμε σε καινούργιες δημοκρατικές, κοινωνικές βάσεις αυτό το στοίχημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, θα κερδίζει η άκρα Δεξιά.
Θέλω να πω πολύ καθαρά ότι η ιδέα μιας πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης με δημοκρατικά, κοινωνικά, αναπτυξιακά χαρακτηριστικά, στον αντίποδα αυτού που σήμερα συμβαίνει, είναι κατά τη γνώμη μου η πιο αριστερή και προοδευτική πρόταση. Κι ακόμη και σε αυτές τις στιγμές, που δυναμώνει η ευρωάρνηση κι ο ευρωσκεπτικισμός, δεν πρέπει αν ξεχνάμε εμείς οι Αριστεροί ότι το πρώτο σχέδιο ευρωπαϊκού Συντάγματος γράφτηκε στο ιταλικό νησάκι Ventotene από τον AltieroSpinelli και τους συντρόφους του, που ήταν φυλακισμένοι από τον ιταλικό φασισμό.
Σε αυτές τις γραμμές της ιστορίας πρέπει αν κινηθούμε για να δημιουργήσουμε όχι απλώς την ευρύτερη δυνατή προοδευτική συμμαχία, αλλά και για να δούμε μέσα από αυτόν τον διάλογο και την κοινή δράση τη συνδιαμόρφωση μιας νέας δημοκρατικής, κοινωνικής, οικολογικής, απελευθερωτικής Αριστεράς, ικανής να δημιουργεί πλατιούς συνασπισμούς πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Προοδευτικών, όταν μιλάμε για κοινωνικά θέματα, αλλά και πιο πλατιών, αντιφασιστικών μετώπων, όταν μιλάμε για στοιχειώδεις δημοκρατικές ελευθερίες, γιατί δυναμώνει επικίνδυνα η άκρα Δεξιά κι ο φασισμός.
Είναι ευτυχές ότι αυτό που κάνουμε τα τελευταία 3 χρόνια με το ProgressiveCaucusπροχωρά με το Φόρουμ στη Μασσαλία, με τον διάλογο στην Αθήνα, με αυτό που προγραμματίζεται σε λίγους μήνες στην Ισπανία. Τέτοιες πρωτοβουλίες πρέπει να πυκνώσουν και να έχουμε ανοιχτό το μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε και πότε.
Θα προχωρήσουμε βήμα βήμα, ξανακερδίζοντας και πείθοντας τον κόσμο ότι μπορούμε να γειώνουμε το στρατηγικό μας όραμα με τη δυνατότητα βελτίωσης της ζωής του πολίτη, αλλά κι ότι μπορούμε να κυβερνάμε καλύτερα, διευρύνοντας τους βαθμούς ελευθερίας και για τους πολίτες, και για τα κράτη-μέλη, δημιουργώντας έτσι μια προοπτική και για την Ευρώπη και για τον πλανήτη.
Αυτό το στοίχημα θα το κερδίσουμε μόνο αν τολμήσουμε. Και λέω ότι πρέπει να βάλουμε και έναν στόχο: Γιατί όχι μια μεγάλη, αριστερή, προοδευτική ευρωομάδα στο ΕΚ, που να είναι αυτή, και όχι η άκρα Δεξιά, το αντίπαλο δέος στον νεοφιλελευθερισμό; Δεν ξέρω αν θα το πετύχουμε μέχρι το 2019, αλλά αυτός είναι ένας στόχος που πρέπει να τεθεί. Και να προσπαθήσουμε μέσα, όχι από εκλογικούς στόχους, αλλά από μια σοβαρή πολιτική, ιδεολογική, οργανωτική προσπάθεια, να ανασυνθέσουμε και να διευρύνουμε τον όρο της νέας Αριστεράς.
Πριν από 25 περίπου χρόνια ιδρύσαμε ως ενιαίο κόμμα τον Συνασπισμό της Αριστεράς, τον βασικό πολιτικό πρόγονο του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Και στα ιδρυτικά μας κείμενα αναφερόταν ότι ο σκοπός μας είναι να υπερβούμε, ανασυνθέτοντας, τα δύο ιστορικά ρεύματα, το Κομμουνιστικό και το Σοσιαλδημοκρατικό, και τα όριά τους. Γιατί και η εμπειρία του υπαρκτού Σοσιαλισμού οδηγήθηκε σε μια τραυματική αποτυχία και η εμπειρία της Σοσιαλδημοκρατίας, όπως τη ζούμε ακόμη και τώρα με τη δεξιά στροφή της σε πάρα πολλές χώρες, την έχει απομακρύνει από τις ιδρυτικές αρχές και αξίες της.
Να συνεχίσουμε, λοιπόν, να εμβαθύνουμε αυτή την προσπάθεια, να επιταχύνουμε και να τολμήσουμε. Κι αν το κάνουμε, θα γράψουμε ιστορία».

Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:https://www.youtube.com/watch?v=iH63s6aUjjo



Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία πλοήγησης και να αναλύουμε την επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας μας. Με την παραμονή σας στην ιστοσελίδα, αποδέχεστε τη χρήση cookies όπως αυτή περιγράφεται στην Πολιτική Cookies ΟΚ