Στο ραδιόφωνο «Alpha 989» και την Γιάννα Παπαδάκου μίλησε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Ξυδάκης τη Δευτέρα, 22 Ιανουαρίου 2018.

Η πρώτη ερώτηση της δημοσιογράφου αφορούσε το συλλαλητήριο και το αν η διοργάνωσή του μπορεί να παρεμποδίσει την προοπτική λύσης.

Ήταν ένα συλλαλητήριο μαζικό και πολύχρωμο, απάντησε ο Ν. Ξυδάκης. Το κοινό είχε κάποια χαρακτηριστικά πολιτικά, διαφορετικά από εκείνα των προσώπων που μίλησαν, δεν ταυτίζονταν απαραίτητα. Να δούμε επίσης ομοιότητες και διαφορές από εκείνο του 1991. Μικρότερο σε όγκο («αλίμονο αν ήταν και μεγαλύτερο!» σχολίασε η δημοσιογράφος), μικρότερο σε παλμό, διαφορετικό σε λόγο. Ο λόγος που ακούστηκε από τα μεγάφωνα ήταν ασύνδετος. Είχε σαφώς σκληρά ακροδεξιά χαρακτηριστικά και δεν περιείχε κάποια σοβαρή πολιτική πρόταση. Θαρρείς και η συζήτηση -η πολιτική πρόταση- γίνεται για μια χώρα που πολιτεύεται εν κενώ, χωρίς γείτονες, χωρίς συσχετισμούς, χωρίς επίγνωση των ορίων και των δυνατοτήτων, χωρίς αναφορά στις φιλοδοξίες και τις επιδιώξεις της. Ο λόγος του κ. Φραγκούλη έχει ισχυρές εσωτερικές αντιφάσεις. Είναι ένας λόγος αντι-συμμαχικός, αντι-νατοϊκός και αντι-ευρωπαϊκός, καθώς ο διεθνής παράγων σύσσωμος επιθυμεί και πιέζει προς επίλυση, με κύριο ζητούμενο να τεθεί η γειτονική χώρα εντός τροχιάς και επιρροής των δυτικών συμμαχιών.

Το ΚΚΕ αντιτείνει ότι και η Τουρκία είναι στο ΝΑΤΟ αλλά τα ελληνοτουρκικά θέματα παραμένουν…

Ασφαλώς υπάρχει το επιχείρημα αυτό. Και στην ΕΕ πράγματι υπάρχουν χώρες που φέρθηκαν με εχθρικό τρόπο στην Ελλάδα. Το ότι είσαι μέλος μιας συμμαχίας ή μιας νομισματικής ένωσης, δεν καταργεί τα αντικρουόμενα συμφέροντα, τις συγκρούσεις στο εσωτερικό ή την αλληλεγγύη, όπως είδαμε στην προσφυγική κρίση.

Ποιο μήνυμα πρέπει να πάρει η κυβέρνηση; Θα πρέπει να μετατοπιστεί από τη θέση της;

Στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, υπάρχει ένα πεδίο που λόγω της αδράνειας ή ολιγωρίας, δίνει έδαφος σε κραυγές ακροδεξιές και ακραία ανεύθυνες. Η γραμμή της κυβέρνησης και κάθε κυβέρνησης που σέβεται το θεσμικό της ρόλο, το πολίτευμα και το λαό, είναι η εξής: στο πλαίσιο μιας στρατηγικής, θέτει μια πρόταση σε ένα πλαίσιο διπλωματικό, προσπαθεί να δει ποια είναι η καλύτερη δυνατή σύνθεση με το συνομιλητή της, και το αποτέλεσμα το θέτει στην κρίση του κοινοβουλίου και των πολιτικών δυνάμεων. Δεν μπορεί να πει «έχω αυτή την επιθυμία και θα βαδίσω σε τοίχο». Θα προσαρμοστεί στα δεδομένα, που δεν ορίζονται μόνο από τις αντιλήψεις μας, αφού υπάρχει και συνομιλητής στο τραπέζι. Ζητούμενο είναι να δούμε μια πρόταση κοινής αποδοχής και να τη συζητήσουμε στο κοινοβούλιο.

Σωστά ρωτήθηκε ο πρωθυπουργός σε συνέντευξη, ότι μιλάμε μόνο για το όνομα και όχι για το σύνταγμα της γείτονος;

Στο βαθμό που υπάρχουν αλυτρωτικές προβλέψεις, θα τεθούν. Έχω την εντύπωση ότι οι περισσότερες έχουν απαλειφθεί, όχι για λογαριασμό της Ελλάδας, αλλά για δικούς τους λόγους, για τις μειονότητες που έχουν στο εσωτερικό, για τη δική τους εσωτερική ομαλότητα. Να το δούμε το θέμα με προσοχή. Δεν είμαι βέβαιος ότι είναι ακριβώς όπως μεταφέρεται στη δική μας δημόσια σφαίρα.

Με εξαίρεση τη Χρυσή Αυγή τα κόμματα κράτησαν μια απόσταση, σε ένα βαθμό. Υπήρχαν πάντως στελέχη των ΑΝΕΛ, όχι όλα, που ενθάρρυναν τη συμμετοχή. Άλλα πάλι είπαν ότι δεν πιστεύουν σε τέτοιες μορφές διαμαρτυρίας. Δημιουργεί ζήτημα αυτό;

Ο βουλευτής λογοδοτεί στο αξιακό του πλαίσιο, στις αρχές του κόμματός του και στη συνείδησή του και επιχειρεί να στηρίξει την άποψή του, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του.

Είχαμε και μια αντιπαράθεση Σαμαρά – Τσίπρα…

Η αντιπαράθεση του κ. Σαμαρά έπρεπε μάλλον να είναι με την παράδοση της ΝΔ, που δεν ήταν συμπαγής τα χρόνια εκείνα. Κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες εκείνο τον καιρό συνυπέγραψαν την δημιουργία μορφωμάτων που προέκυψαν εκείνη την εποχή, με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Άλλα έλεγε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης άλλα ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου άλλα ο Γεώργιος Ράλλης και ο Ιωάννης Βαρβιτσιώτης.

Για να το συνοψίσουμε. Σαφώς οι μασκαράτες δεν συμβάλλουν σε πολιτική λύση. Έχουμε κρίνει πολλές φορές τον υπερ-εθνικιστικό ζήλο των γειτόνων μας σε διαδηλώσεις δικές τους, στα αγάλματα τα υπερμεγέθη. Δεν είναι λοιπόν η στιγμή να δούμε ποιος διεκδικεί ασπίδα, δόρυ και σάρισα, αλλά ποιος δίνει στους νεότερους χρόνους παράδειγμα ειρήνης, συνεργασίας και προκοπής. Ούτε σύνορα, ούτε εδάφη θέτουμε εν αμφιβόλω ούτε εδάφη διεκδικούμε ούτε διακηρύσσουμε επιθετική ενέργεια. Συνεπώς, αν κοροϊδεύουμε το εθνικιστικό κιτς ας μην το πράττουμε και εμείς, ας δείξουμε ότι είμαστε μπροστά, ηγεμονεύοντες, σεβαστοί, εγγυητές της ειρήνης.

Δεύτερο: Το πιο ανησυχητικό χαρακτηριστικό του συλλαλητηρίου, ήταν η επαναφορά στο προσκήνιο του ναζιστικού μορφώματος. Από εκεί που η ακροδεξιά ήταν λουφαγμένη και η πολιτική της εκδοχή δικάζεται ως εγκληματική οργάνωση, βγήκαν από τα λαγούμια και φωτογραφίζονταν δίπλα σε μητροπολίτες.

Ο ακραίος εθνικισμός ήταν πάντα καταφύγιο των εγκληματιών. Ας δούμε πού οδήγησαν οι «υπερ-πατριώτες» την Κύπρο. Ας δούμε τους πραξικοπηματίες που αφού βίασαν τη Δημοκρατία, βίασαν την Ελλάδα, το έδαφός της και την Μεγαλόνησο. Ας είμαστε πολύ επιφυλακτικοί και προσεκτικοί. Τα εξωτερικά θέματα λύνονται στην πλατιά διάρκεια, λαμβάνοντας συχνά αποφάσεις με μακρινή προοπτική, με το μάτι στο μέλλον. Από κει και πέρα σε όποιον πικραμένο θέλει να χορέψει σε ταμπλό με κραυγές και ασυναρτησίες, θα πρέπει να του δώσουμε τη θέση που του αξίζει, στο περιθώριο και στο πολιτικό αντεργκράουντ.

Ολόκληρη η συνέντευξη, εδώ.