-Ακούσαμε, για να ξεκινήσουμε από το πιο πρόσφατο, αυτή την παρέμβαση που έκανε από τις Βρυξέλλες ο κ. Γλέζος, ο οποίος είπε ουσιαστικά ούτε υποταγή ούτε ρήξη, και το λέει αυτό ο κ. Γλέζος, ο οποίος θα έλεγε κανείς, ότι μέχρι τώρα ήταν σε μία πολύ σκληρή γραμμή. Σημαίνει κάτι αυτό, κατά τη γνώμη σας;

Τη θεωρώ καταρχήν μία δήλωση πάρα πολύ λογική. Άλλωστε κι εγώ ο ίδιος, εδώ και πάρα πολύ καιρό λέω ότι δεν πρέπει ούτε να υποταχτούμε και όλες οι διαδικασίες πρέπει να γίνουνε – και είναι όπλο μας αυτό – εντός ευρώ. Από την άλλη μεριά, βάζοντας το ζήτημα πια του είδους της συμφωνίας, εγώ δεν μπορώ και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί και ο Πρωθυπουργός δεν μπορεί και η κυβέρνηση δεν μπορεί και η λαϊκή εντολή δεν επιτρέπει να έχουμε μία συμφωνία, η οποία θα εξαντλεί σήμερα τον ελληνικό λαό από τη μία μεριά, αλλά και συγχρόνως θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις, επιπλέον καταστροφής της οικονομίας. Και αυτή τη συμφωνία μας έχουν προτείνει οι θεσμοί, ο καθένας βάζοντας το αρνητικό κομμάτι της πρότασής του, ως αντικείμενο της συμφωνίας.

-Αυτό όμως τώρα κ. Βίτσα, στις δεδομένες συνθήκες, στο δεδομένο χρονικό σημείο και στη δεδομένη κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, πού παραπέμπει κατά τη γνώμη σας; Και τι πρέπει να γίνει;

Παραπέμπει στο εξής πράγμα. Ότι αυτή τη στιγμή στο τραπέζι, υπάρχει η πρόταση την οποία έχει κάνει η ελληνική κυβέρνηση, η οποία πρόταση δεν είναι αυτή που θα θέλαμε, ως κυβέρνηση και ως ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αποτελεί το καταστάλαγμα των τετράμηνων συζητήσεων, η οποία έχει 3 σημεία. Το πρώτο σημείο αφορά τα παραμετρικά λεγόμενα και μη παραμετρικά μέτρα, τα οποία προτείνουμε και τα οποία έχουνε ένα άγος. Το δεύτερο σημείο, την αναγκαιότητα της αναδιάρθρωσης του χρέους και το τρίτο βασικό σημείο, τη χρηματοδότηση ενός αναπτυξιακού προγράμματος, θα σας το πω και με διαφορετικό τρόπο, που θα οδηγήσει την ελληνική οικονομία έξω από το τούνελ. Ξαναλέω αυτό που λέω επί 5 χρόνια. Ότι η Ελλάδα δε χρειαζότανε 200 δις τα οποία θα μετέφεραν και θα ανέβαζαν το χρέος της ενώ καταστρέφανε τη ζωή της χώρας, τη ζωή των ανθρώπων. Η Ελλάδα χρειαζόταν πάντοτε πολύ λιγότερα χρήματα, περίπου 20 με 30 εγώ τα υπολογίζω ως μια αρχική διαδικασία, η οποία θα τόνωνε αλλά και θα άλλαζε την ελληνική οικονομία. Και μιλάω και σε σχέση με το Δημόσιο και σε σχέση με την κοινωνική οικονομία και σε σχέση με τη συγκρότηση του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας.

-Εδώ που είμαστε. Τι λέμε εμείς το ξέρουμε. Τι λένε αυτοί, λίγο-πολύ το ξέρουμε. Υπάρχει κοινός τόπος ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο στο παρά πέντε; Ναι ή όχι;

Νομίζω η τελευταία πρόταση που μετέφερε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και ο υπεύθυνος για τη διαπραγμάτευση και υπουργός Επικρατείας είναι μια συμφωνία, μάλλον ο προάγγελος μιας συμφωνίας.

-Δεν έγινε δεκτή όμως αυτή…

Δεν έγινε δεκτή. Άρα, έχουμε μπροστά μας είτε συμφωνία επ΄αυτού με μία-δύο τροποποιήσεις, είτε μη συμφωνία και επιπλέον διαπραγματεύσεις.

-Επιπλέον διαπραγματεύσεις, πώς;

Η Ιστορία έχει δείξει ότι τα πράγματα μπορεί να φτάνουνε σ’ ένα άκρο και να συνεχίζονται με επιπλέον διαπραγματεύσεις, αλλά το μπαλάκι είναι από τη μεριά των θεσμών με την έννοια ότι αυτοί πρέπει να αποφασίσουν, όχι μόνο στο επίπεδο της οικονομίας, αλλά και στο επίπεδο της δημοκρατίας στην Ευρώπη.  

-Σας αρκεί να συμβεί κάτι άσχημο στη χώρα και να μη φταίμε εμείς;

Το άσχημο στη χώρα θα είναι να έχουμε περικοπές 2,5 δις περίπου, που αφορούν μία κατηγορία Ελλήνων, δηλαδή, τους συνταξιούχους και βάζω το 1,8 συν το κομμάτι τους από την αύξηση του ΦΠΑ, το οποίο προτείνουν οι θεσμοί, μπορεί να μην είναι 2,5 μπορεί να είναι 2,3. Αυτό είναι το άσχημο για τη χώρα, όπως άσχημο για τη χώρα είναι η χρηματοπιστωτική ασφυξία, μέσω της οποίας πάνε να επιβάλουν τις προθέσεις τους.

-Από το κακό όμως υπάρχει πάντα και το χειρότερο. Όπως υπάρχει και το καλύτερο. Καμία αντίρρηση. Το χειρότερο όμως από αυτό, ποιο είναι;

Εγώ θυμάμαι αυτό που είπε ο Μίκης Θεοδωράκης «ποτέ μη σπρώχνεις έναν άνθρωπο ή έναν λαό στον τοίχο. Γιατί όταν φτάσει στον τοίχο, το μοναδικό πράγμα που έχει να κάνει είναι να αντιδράσει. Και εδώ «παίζουν» με το ζήτημα και της Δημοκρατίας στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, αλλά και της οικονομίας σε ολόκληρη την Ευρώπη, η οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε στασιμότητα.

-Υπό αυτή την έννοια κ. Βίτσα και με δεδομένο αυτό που είπατε πριν, «ποτέ μη βάζεις μία χώρα στον τοίχο», ποια είναι η επιλογή μας; Η ρήξη; Η προσφυγή στο λαό;

Εγώ θα μιλήσω για ρήξη τη στιγμή που θα κατανοήσω τι εννοεί κάποιος ρήξη. Αυτό που κατανοώ είναι ότι έργαζόμαστε για μια συμφωνία, έχουμε καταθέσει προτάσεις, οι οποίες έχουν μέσα και υποχωρήσεις από τη δική μας την πλευρά, από τη δική μας την κυβέρνηση, από το δικό μου το κόμμα, αλλά έχουνε και τα 3 χαρακτηριστικά, ή αν θέλετε είναι στο όριο, ώστε η χώρα να έχει μέλλον και οικονομικά και κοινωνικά. Η χώρα όμως έχει μέλλον έτσι κι αλλιώς γιατί είναι και μια δυνατή χώρα, από την άποψη και του πλούσιου δυναμικού της και του χώρου της.

-Υπάρχει σήμερα μια κινητοποίηση κ. Βίτσα, με σύνθημα «παίρνουμε τη διαπραγμάτευση στα χέρια μας, γκρεμίζουμε τη λιτότητα». Αυτές οι συγκεντρώσεις σε τι πλαίσιο εντάσσονται, βοηθούν στη διαπραγμάτευση αυτές οι συγκεντρώσεις; Και αύριο υπάρχει μια άλλη, που λέει «μένουμε Ευρώπη»

Τέτοιου είδους εκδηλώσεις και συγκεντρώσεις δείχνουν την αποφασιστικότητα του ελληνικού λαού να στηρίξει την επιλογή του. Την επιλογή του να αντισταθεί, να ζήσει και να προκόψει μαζί με όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, αλλά ενάντια στην προσπάθεια υποταγής.