Η "Παγκόσμια μέρα κατά του HIV/AIDS" δεν είναι μέρα γιορτής, αλλά μια στιγμή υπενθύμισης του στιγματισμού, της ποινικοποίησης και του καθημερινού αποκλεισμού από την πρόσβαση σε αντιρετροϊκή αγωγή που  βιώνουν οι οροθετικοί και οι οροθετικές, κυρίως τα τελευταία χρόνια της μνημονιακής βαρβαρότητας.

Ας σκεφτούμε ότι από τη διαπόμπευση οροθετικών γυναικών της "υγειονομικής αστυνομίας" Υπουργείο Υγείας- ΚΕΕΛΠΝΟ-Υπ. ΠροΠο, ως το κολαστήριο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού όπου στοιβάζονται και εγκαταλείπονται οι οροθετικοί/ες κρατούμενοι/ες, μέχρι και το νοσοκομείο "Αττικόν" όπου οι οροθετικοί/ες αντιμετωπίζουν ελλείψεις αντιρετροϊκών φαρμάκων, όσοι και όσες υποφέρουν από hiv/aids δεν αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι που χρήζουν πλήρους ιατρικής φροντίδας και σεβασμού, αλλά αποτελούν "δαπάνη για τον προϋπολογισμό των νοσοκομείων", "απειλή για τη δημόσια υγεία" και "υγειονομική βόμβα".

Ας μην ξεχνάμε ότι η απαράδεκτη Υγειονομική Διάταξη 39Α του Λοβέρδου, η οποία  νομιμοποίησε τη σεξιστική και ρατσιστική διαπόμπευση οροθετικών ουσιοεξαρτημένων γυναικών το Μάιο του 2012, είναι ακόμα σε ισχύ από την παρούσα πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Υγείας και ίσως περιμένει την επίσημη έναρξη της εκλογικής περιόδου για να επανενεργοποιηθεί.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκαία η εφαρμογή ενός ολοκληρωμένου σχεδίου αντιμετώπισης του HIV/AIDS που θα δίνει έμφαση στην πρόληψη, στην ενημέρωση και στην καταπολέμηση του κοινωνικού στιγματισμού.  Ένα σχέδιο που θα εξασφαλίζει τη δωρεάν πρόσβασης σε έλεγχο και αντιρετροϊκή θεραπεία όλων όσων έχουν ανάγκη ανεξαρτήτως ασφαλιστικής κατάστασης, ελλήνων και μεταναστών.