Μιλώντας σήμερα στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ (Π.Τσίμας), ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Δ. Παπαδημούλης δήλωσε, μεταξύ άλλων, τα εξής:

Το κυβερνητικό «παραμύθι» για πρόωρη και καθαρή έξοδο από το Μνημόνιο, που την «αποφάσισαν» μόνοι τους Σαμαράς και Βενιζέλος, προκάλεσε απανωτά φιάσκο και ένα τελικό αδιέξοδο. Διότι ήξεραν πολύ καλά ότι ήταν...φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Με αποτέλεσμα όσοι έλεγαν ότι τον Δεκέμβριο τελειώνουμε με την Τρόικα, τώρα να την παρακαλάνε να έρθει πριν τις 8 Δεκεμβρίου. Αυτό πάντως που στην πραγματικότητα κυριαρχεί στις Βρυξέλλες και επικράτησε στο χθεσινό Euroworking Group, είναι ότι θα δοθεί παράταση κάποιων μηνών για το ισχύον Μνημόνιο, προκειμένου αυτή να λειτουργήσει ως «γέφυρα» που θα οδηγήσει στο νέο Μνημόνιο –το περίφημο ECCL, που είναι κομμάτι του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας. Πρόκειται για μια γραμμή πίστωσης με ενισχυμένους όρους που συνοδεύεται από Μνημόνιο, και δεν έχει καμία σχέση με την «προληπτική γραμμή πίστωσης» και τον «θώρακα προστασίας μετά το Μνημόνιο» που παρουσιάζει η κυβέρνηση.

Θέλουν δέσμευση και της επόμενης κυβέρνησης, με μέτρα και για το 2016

Εκτιμώ ότι μετά τα αδιέξοδα, η κυβέρνηση θα συμφωνήσει τελικά, όπως συνήθως γίνεται, με όσα έχει ετοιμάσει η Τρόικα -παράταση του Μνημονίου και νέο Μνημόνιο με άλλο όνομα δηλαδή. Σε αυτό τον από κοινού σχεδιασμό, υπάρχει και η διάσταση της δέσμευσης και της επόμενης κυβέρνησης, καθώς ζητούν μέτρα και για το 2016. Αν αυτό «στραβώσει», γιατί η κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να πάρει τις απαιτούμενες ψήφους από τη Βουλή για να περάσει το «πακέτο» μέτρων, τότε δεν αποκλείεται επίσπευση των εξελίξεων, με εκλογές νωρίτερα και από τις συνταγματικές προθεσμίες που προβλέπει η εκλογή ΠτΔ.

Δημοσιονομικό κενό: Ρεαλιστική αναπροσαρμογή του πρωτογενούς πλεονάσματος

Έχουμε επίγνωση των δυσκολιών. Η διαπραγμάτευση μιας κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα έχει δυσκολίες. Εμείς θα θέσουμε στο επίκεντρο τα θέματα που έχουμε ήδη πει: το ύψος του χρέους, τους όρους της εξυπηρέτησής του και το δημοσιονομικό πρόγραμμα. Για παράδειγμα, για το δημοσιονομικό κενό ύψους 2,5 περίπου δισ. ευρώ για το 2015, που θεωρείται το βασικό σημείο στο οποίο έχει «σκαλώσει» η συζήτηση με την Τρόικα, υπάρχει η λύση μιας ρεαλιστικής αναπροσαρμογής του πρωτογενούς πλεονάσματος προς τα κάτω, που είναι εξωφρενικά υψηλό για μια χώρα που έχει υποφέρει τόσο πολύ όσο η Ελλάδα. Δεν είναι δυνατό να είναι 3% για το 2015 και 4,5% για το 2016. Επίσης για το χρέος, με ανακοίνωση του ίδιου του Eurogroup από τις 27 Νοεμβρίου 2012, υπάρχει η δέσμευση ότι αν η Ελλάδα επιτύχει πρωτογενή πλεονάσματα, θα εξετάσουν μέτρα περαιτέρω απομείωσης του χρέους. Σήμερα όμως, αθετούν τη δέσμευσή τους, «πατώντας» πάνω στις δηλώσεις Σαμαρά-Βενιζέλου ότι το χρέος είναι βιώσιμο. Τη στιγμή μάλιστα, που δεν υπάρχει ούτε ένας σοβαρός οικονομολόγος στον κόσμο που να υποστηρίζει κάτι τέτοιο.

Σε μια διαπραγμάτευση μετράει και ο «συσχετισμός δυνάμεων»

Οι δανειστές και οι εκπρόσωποί τους είναι σκληρά πραγματιστές, όχι ιδεολόγοι. Έχουν μια κυβέρνηση απέναντί τους που τη θεωρούν δεδομένη, τελειωμένη και επομένως ευάλωτη. Και προφανώς θέλουν να δέσουν τα χέρια και της επόμενης. Κατά τ’ άλλα, σε μια διαπραγμάτευση, μετράνε και οι επιδιώξεις των δύο συνομιλητών, αυτό που λέμε «συσχετισμός δυνάμεων». Είναι τέτοια η κατάσταση της Ευρωζώνης, με όλους τους κινδύνους αποπληθωρισμού, νέας ύφεσης κλπ, ταυτόχρονα με την άνοδο των αριστερών ρευμάτων όπως οι Podemos, το Σιν Φέιν και την αστάθεια σε Γαλλία και Ιταλία, που δεν καθιστά τόσο απλή την άρνηση των δανειστών μας στα πάντα. Επίσης, την ακραία κινδυνολογία της κυβερνητικής προπαγάνδας δεν τη συμμερίζονται οι δανειστές γιατί τη θεωρούν αποσταθεροποιητική για την Ευρωζώνη.