Ανησυχία και απογοήτευση. Δεν βρίσκω άλλες λέξεις για να εκφράσω τα συναισθήματα που μού προκαλούν τρεις πρόσφατες ειδήσεις για την κατάσταση των μεταναστών και των προσφύγων στην Ελλάδα:

-    Αμετάκλητα αθώοι ο επιχειρηματίας και οι επιστάτες του για τους εργαζόμενους μετανάστες της Μανωλάδας. Στο εξής το trafficking, η εμπορία ανθρώπων, μπορεί να ονομάζεται «κινητικότητα» και η δουλειά υπό την απειλή των όπλων «κατάρτιση».

-    Πέμπτη αναβολή στη δίκη για τον βασανισμό του αιγύπτιου εργάτη Ουαλίντ Ταλέμπ στη Σαλαμίνα. Δεν υπήρχε, λένε, διερμηνέας. Η δικαιοσύνη χάνεται στη μετάφραση. Όταν η δίκη θα ξαναγίνει, η άδεια παραμονής του βασανισμένου εργάτη θα έχει λήξει.

-    Κι ακόμη, στις 24 Οκτωβρίου, όπως μας καταγγέλλουν ευρωπαίοι ακτιβιστές, 35 σύριοι πρόσφυγες που βρέθηκαν σε κίνδυνο πάνω σε σκάφος ανοικτά της Χίου, δεν έγιναν δεκτοί από την Ελλάδα και εξαναγκάστηκαν από ρωσικό πλοίο που τους περισυνέλεξε να αποβιβαστούν στην Τουρκία, με προορισμό τις φυλακές της. Η τύχη τους αγνοείται. Να υποθέσουμε ότι το περιστατικό είναι άσχετο με την πανευρωπαϊκή επιχείρηση Mos Maiorum που εξελίχθηκε 13 με 26 Οκτωβρίου, για τον εντοπισμό και απώθηση «παράνομων μεταναστών»;

Ίσως κάποιοι με κατηγορήσουν ότι η ευαισθησία μου προέρχεται από το γεγονός ότι είμαι κι η ίδια μετανάστρια. Αλήθεια είναι αυτό. Αλλά αλήθεια είναι, επίσης, ότι όταν τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται για κάποιους, τελικά παραβιάζονται για όλους μας. Αυτό, στην Ελλάδα των μνημονίων, το έχουμε πια καταλάβει καλά. Είναι ανόητο να νομίζουμε ότι μπορούμε να κτίσουμε μια Ευρώπη «φρούριο δικαιωμάτων μόνο για Ευρωπαίους». Ο πολιτισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κρίνεται από το πώς υπερασπίζεται αυτούς που δεν μιλούν τις γλώσσες μας και που χτυπούν απελπισμένα τις πόρτες μας.

ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ