Η κυοφορία για την υπογραφή των συμβάσεων στον διαγωνισμό «Ανοιχτής Πόρτας» κράτησε   863 μέρες.  Η κυβέρνηση  αναγγέλλει την υπογραφή των συμβάσεων «Ανοιχτής Πόρτας» μόλις τέσσερις μέρες πριν τον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών και δέκα  μέρες πριν τις ευρωεκλογές χρησιμοποιώντας το θέμα  των υδρογονανθράκων για επικοινωνιακούς λόγους. Προσπαθεί να εκβιάσει την ψήφο του ελληνικού λαού παίζοντας σε δύο ταμπλό, αφενός κινδυνολογώντας με το δίλημμα ΝΔ ίσον  σταθερότητα-ΣΥΡΙΖΑ ίσον χάος, και αφετέρου, προπαγανδίζοντας ανύπαρκτα success story. Στο θέμα των υδρογονανθράκων, μέσα από ανακοινώσεις και δηλώσεις του υπουργού κ. Μανιάτη  μιλάει για τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα αερίου και δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου που υποτίθεται ότι έχουν εντοπισθεί και που η παραγωγή τους πρόκειται οσονούπω να ξεκινήσει, με δισεκατομμύρια ευρώ να εισρέουν στα κρατικά ταμεία από εφέτος κιόλας.

 Πρέπει να  είναι αφελής κάποιος για να μην καταλάβει πως αυτές οι ανακοινώσεις-δηλώσεις  δεν έχουν επιστημονική βάση, αφού η έρευνα βρίσκεται ακόμη σε πολύ πρώιμα στάδια και επομένως δεν είναι δυνατό να προκύψουν ποσοτικοποιημένα συμπεράσματα.

Η επιλογή  των εταιρειών του διαγωνισμού «Ανοιχτής Πόρτας» έγινε από μια 17μελή επιτροπή, αντίθετα με όσα  προβλέπει  ο Ν 4001/22-8-2011, όπου η επιλογή γίνεται από τον Φορέα υδρογονανθράκων, τον αρμόδιο για τις παραχωρήσεις και που εδώ και 33 μήνες βρίσκεται ακόμη στα χαρτιά. Ο μεγάλος χρόνος μεταξύ προκήρυξης του διαγωνισμού  και υπογραφής των συμβάσεων συνοδεύτηκε από παραπληροφόρηση, απόσυρση προφορών,  διαζύγια εταιρειών, «αναγκαστικούς γάμους» και μεγάλο παρασκήνιο.

Πέρα από την παραπληροφόρηση, σχετικά με τα έσοδα και το μέγεθος των πιθανών κοιτασμάτων, που γρήγορα  καταρρίπτονται από την πραγματικότητα -βέβαια πάντα κάτι μένει-, εκείνο που ανησυχεί περισσότερο είναι η αμετροέπεια  που διακρίνει τα λόγια τους και οι κίνδυνοι που απορρέουν από  τις ενέργειές τους για την χώρα. Το άνοιγμα των παραχωρήσεων σε μεγάλες περιοχές -όλο το Ιόνιο και Νότια της Κρήτης- όπως προανήγγειλε ο κ. υπουργός, χωρίς στρατηγική, χωρίς υποδομές και χωρίς οριοθετημένη ΑΟΖ, φαντάζει σαν κακό όνειρο, ενώ παρουσιάζεται σαν η σωτηρία της πατρίδας.

Πολλά έχουν λεχθεί και για το σταθερό οικονομικό περιβάλλον που εξυπηρετείται υποτίθεται μέσα από το πάγωμα του φορολογικού συντελεστή. Διεθνώς σε πολλές συμβάσεις προβλέπεται η ύπαρξη διαφορετικών φορολογικών συντελεστών  για διαφορετικές διακυμάνσεις των τιμών του πετρελαίου -μεγαλύτερος συντελεστής για υψηλότερες τιμές πετρελαίου και μικρότερος για μικρότερες. Βέβαια, στην δική μας περίπτωση,  οι πετρελαϊκές εταιρείες φορολογούνται σαν κοινές εμπορικές εταιρείες. Το πάγωμα του συντελεστή στο 25%, που ας σημειωθεί είναι ο χαμηλότερος στην Ευρώπη, μόνο τις εταιρείες εξυπηρετεί.

Η διαφανής επιλογή των κοινοπρακτικών σχημάτων, που διαθέτουν την τεχνογνωσία για την ασφαλή εκτέλεση των εξορυκτικών εργασιών, όπως  και η αναγκαιότητα για την ύπαρξη αξιοκρατικά στελεχωμένου φορέα για την επίβλεψη, τον έλεγχο και τον στρατηγικό σχεδιασμό της έρευνας, είναι τα προαπαιτούμενα για την παραγωγή υδρογονανθράκων επ’ ωφελεία των πολιτών.  Εάν δεν υπάρχουν οι παραπάνω προϋποθέσεις μπορεί να οδηγηθούμε σε τραγικά αδιέξοδα και κινδύνους για τους ανθρώπους και το περιβάλλον. Είναι εντυπωσιακό  πώς οι ίδιοι άνθρωποι που για 15 χρόνια καθυστερούσαν την έρευνα στην χώρα μας, που διέλυσαν την ΔΕΠ-ΕΚΥ ΑΕ και τώρα το ΙΓΜΕ, συνεχίζουν να την χρησιμοποιούν για επικοινωνιακούς λόγους χαρίζοντας ταυτόχρονα τον ορυκτό μας πλούτο στις πετρελαϊκές εταιρείες.

ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ