Ασφαλώς, η κριτική στις δικαστικές αποφάσεις πρέπει να γίνεται με προσοχή και ευθύνη. Αυτή ακριβώς η ευθύνη, όμως, πιστεύω ότι όχι μόνο επιτρέπει, αλλά και επιβάλλει την έντονη κριτική και αποδοκιμασία της σημερινής αθωωτικής απόφασης  του Μονομελούς Πλημμελειοδικείο Αθηνών, για τους αστυνομικούς που στις 5.5.2010 εισέβαλαν  βίαια στα γραφεία του Δικτύου για τα Κοινωνικά  και Πολιτικά Δικαιώματα, τραυμάτισαν ανθρώπους και προέβησαν σε καταστροφές. Το ότι σε μια περίπτωση τόσο ξεκάθαρη και κραυγαλέα (υπήρχε σειρά ευκρινών φωτογραφιών από την εισβολή, τα πρόσωπα των αστυνομικών αναγνωρίστηκαν και ταυτοποιήθηκαν, δόθηκαν λεπτομερείς καταθέσεις) οι αστυνομικοί αθωώνονται πανηγυρικά, μας δημιουργεί και κατάπληξη και αγανάκτηση. Και, ασφαλώς, ζοφερές σκέψεις -καθώς στα αλλεπάλληλα κρούσματα αστυνομικής βίας οι δράστες αστυνομικοί είναι κατά κανόνα «άγνωστοι», χωρίς διακριτικά κλπ.  Το ζήτημα υπερβαίνει πολύ τη δεδομένη αλληλεγγύη μας σε έναν χώρο τόσο σημαντικό και  πολύτιμο όπως το Δίκτυο•αφορά συνολικά τα δικαιώματα και  το αίσθημα δικαίου σε μια ευνομούμενη πολιτεία.