Οι συζητήσεις για την άρση της απαγόρευσης πλειστηριασμών και την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, γίνονται πάνω στα ερείπια μιας πρωτοφανούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, που έχει βυθίσει τους πολίτες στη φτώχεια και την απόγνωση. Πάνω σε αυτά τα ερείπια στήνονται ταυτόχρονα οι επικοινωνιακές φιέστες περί ανάπτυξης και πρωτογενούς πλεονάσματος, αλλά και οι τροικανοί «εκβιασμοί», την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση έχει το θράσος να μιλά για «διαπραγμάτευση» και «κόκκινες γραμμές».

Η «διαπραγμάτευση» με την τρόικα δεν  μπορεί να εξαντλείται στις λεπτομέρειες επί της διαχείρισης της καταστροφικής πολιτικής, αλλά να  αφορά στην ίδια την ουσία της ασκούμενης πολιτικής. Όσο δεν αμφισβητείται ο σκληρός πυρήνας της μνημονιακής πολιτικής, όσο αντιμετωπίζονται ως «εθνική σωτηρία» η διάλυση του κοινωνικού κράτους και η εξαθλίωση των εργαζομένων, δεν υπάρχει καμία απολύτως διαπραγμάτευση.