Σαράντα χρόνια πριν ο λαός μας με τους αγώνες του έβαλε τη σφραγίδα για να σταματήσει το επτάχρονο σκοτάδι που η δημοκρατία μας είχε μπει σε γύψο. Αν μη τι άλλο, γιατί γρήγορα αντιληφθήκαμε ότι οι διαμορφούμενοι μεταπολιτευτικοί συσχετισμοί δεν επέτρεψαν την πλήρη δικαίωση των κοινωνικών οραμάτων που μαζί με το πάθος για την ελευθερία αρδεύσαν τον αντιδικτατορικό αγώνα, διαμορφώσαμε τη συλλογική βεβαιότητα ότι δεν θα ξαναζήσουμε τα δεινά εκείνης της εσωτερικής τυραννίας.

Σήμερα, καθώς κάθε εποχή έχει το δικό της πρόσημο, μέσα από τις κοινωνικές ανάγκες και από τα διακυβεύματα κάθε ιστορικής περιόδου, ζούμε, ζει ο λαός μας μια συστηματική προσπάθεια για να μπει και να διατηρηθεί η κατακτημένη μας δημοκρατία στην φορμόλη, έτσι ώστε να εφαρμόζονται αγόγγυστα επί τέσσερα χρόνια απίστευτες αντικοινωνικές πολιτικές στο σώμα του λαού μας.

Όποιος δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι δεν διαχωρίζεται η κοινωνική από την πολιτική δημοκρατία και ότι οι ελευθερίες, τα κατακτημένα δικαιώματα, οι πολύχρονες εγγυήσεις στην εργασία, η διασφάλιση των ελάχιστων όρων αξιοπρεπούς διαβίωσης σε προσωπικό και σε συλλογικό πεδίο, όλα αυτά και πολλά άλλα, όπως πχ το τεράστιο ζήτημα της ενημέρωσης από τα σύγχρονα media, είναι απολύτως και άρρηκτα συνδεδεμένα με την έννοια και την πράξη της δημοκρατίας πλανάται πλάνη οικτρά.

Κάτι χειρότερο, γιατί ιδιαίτερα σε αυτήν την αίθουσα δεν δέχομαι ότι υπάρχουν πεπλανημένοι, όποιος τολμάει να μιλάει σε ρόλο καθημερινού υστερικού εισαγγελέα για ανομία και βία συμψηφίζοντας και στοχοποιώντας όλες τις δράσεις και τις αντιστάσεις του λαού μας με ακραίες εγκληματικές ενέργειες, είναι σαφές πλέον για τον λαό μας ότι πέραν της υποκρισίας και ενός ιδιότυπου λαϊκισμού για τον εκφοβισμό της κοινωνίας, προσπαθεί άτεχνα και χωρίς αποτέλεσμα να καλύψει την κυβερνητική πολιτική που προκαλεί καθημερινά πολλές εστίες βίας και ανομίας στις ζωές, στις ψυχές χιλιάδων ανθρώπων, στις συμπεριφορές τους, στην επαφή τους με τον περιρρέοντα αυταρχισμό και την καταστολή όταν νόμιμα και ειρηνικά αγωνίζονται για την ανατροπή αυτής της πολιτικής.

Επί τη ευκαιρία δεν δεχόμαστε τις καινοφανείς αντιδημοκρατικές θεωρίες και τις μεθοδεύσεις που προσιδιάζουν σε κράτος έκτακτων αστυνομικών μέτρων με βάση τις οποίες ο ρόλος των βουλευτών, των εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού στους Δήμους, στα Συνδικάτα, στους μαζικούς φορείς, στις Πρωτοβουλίες και τις Δράσεις Πολιτών, εξαντλείται στο ρόλο διαμόρφωσης ψηφισμάτων ή λήψης αποφάσεων στο αντικείμενό τους και ότι τα υπόλοιπα, δηλαδή ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία καθημερινά μέσα και έξω από τους θεσμούς, σε κλειστούς και ανοιχτούς χώρους, στον δημόσιο λόγο και όπου και όπως αλλιώς ο λαός παρεμβαίνει και διαμορφώνει δημοκρατικά την άποψη και τη δράση του, ανήκουν ως αρμοδιότητα και ως ανεκτά όρια στην αστυνομία και την ενδεχόμενη αυθαιρεσία των κυβερνητικών εντολών.

Το ζητούμενο για τη δημοκρατία ήταν και είναι πάντοτε η σύνθεση, η συνύπαρξη, η συνλειτουργία μέσα στα όρια που το Σύνταγμα προσδιορίζει τόσο για τα δικαιώματα όλων των πολιτών και βεβαίως των βουλευτών, όσο και για την εφαρμογή της πολιτικής, εντός του Κράτους Δικαίου που διασφαλίζει το αίσθημα ασφάλειας αλλά και ισοπολιτείας και ισονομίας για τους πολίτες και το κοινωνικό σύνολο.

Αυτή η αλφαβήτα για εσάς έχει καταργηθεί. Εφαρμόσατε επί 1,5 χρόνο μία πολιτική παρασιώπησης και συγκάλυψης εκατοντάδων εγκληματικών ενεργειών εναντίον μεταναστών στη χώρα μας, καλλιεργήσατε την ατζέντα του διχασμού και του ρατσισμού και μετά όταν αντιληφθήκατε ότι έτσι γιγαντώθηκε το πολιτικό τέρας του νεοφασισμού και της μισαλλοδοξίας, θέλετε να εμφανιστείτε ως αρχάγγελοι της κάθαρσης αρνούμενοι υποκριτικά ότι παράγοντες και συνιστώσες του χώρου σας φλερτάραν ανοικτά με την ιδέα της πολιτικής συμμαχίας με το κόμμα της ΧΑ.

Ανομία για την κυβέρνηση δεν υπάρχει βεβαίως για τους πρωταγωνιστές του τριγώνου της διαπλοκής, τις οικονομικές δυνάμεις που συγκροτούν τους πόλους του μηντιακού, του τραπεζικού και του οικονομικού νέου κατεστημένου της χώρας μας και που συναποτελούν απολύτως αποφασιστικούς παράγοντες στο μνημονιακό συγκυβερνών συγκρότημα. Για αυτούς όλους υπάρχει μία ιδιότυπη ασυλία, υπάρχει μία πολιτική που συντηρεί και επαυξάνει τα προνόμιά τους, υπάρχουν τα νέα γήπεδα που ανοίγουν στην υγεία, την παιδεία, την ασφάλιση, τη δημόσια περιουσία, τις συχνότητες επικοινωνίας, για να κερδίσουν και να κερδοσκοπήσουν μέσα στην κρίση.

Έτσι όπως ακριβώς έγινε και σε όλες τις καμπές της τελευταίας δεκαπενταετίας από την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ, τη φάση των Ολυμπιακών Αγώνων, τις περιόδους εκτεταμένης διαπλοκής που οδήγησαν στη χρεοκοπία, που οδήγησαν σε ένα χρέος για το οποίο δεν είναι υπεύθυνος ο λαός, δεν είναι υπεύθυνοι το 1,5 εκατομμύριο ανέργων, δεν είναι υπεύθυνοι οι δεκάδες χιλιάδες νέοι που μεταναστεύουν, δεν είναι υπεύθυνοι οι μικρο-ομολογιούχοι, δεν είναι υπεύθυνα τα νοικοκυριά και οι μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις που συντρίβονται από την μνημονιακή πολιτική.

Δεν είναι βέβαια υπεύθυνοι και υπεύθυνες οι σχολικοί φύλακες, το προσωπικό καθαριότητας, οι διοικητικοί υπάλληλοι των ΑΕΙ, οι δημοτικοί υπάλληλοι και πολλές κατηγορίες αδύναμων μερίδων που δίνονται βορά στις άθλιες μνημονιακές δεσμεύσεις. Έτσι δεν σώζεται η χώρα, γιατί δεν υπάρχει χώρα χωρίς λαό, γιατί δεν υπάρχει μέλλον για αυτή τη χώρα χωρίς την επιβίωση και το ανοιχτό μέλλον του λαού και της νεολαίας της.

Αυταρχισμός και ανομία δεν είναι μόνο οι πολλαπλές απαγορεύσεις που έχουν φτάσει μέχρι την αναγκαστική απονέκρωση όλης της Αθήνας όταν μας επισκέπτονται ξένοι ηγέτες, και η βίαιη καταστολή κινητοποιήσεων. Ούτε μόνο οι παρατεταμένες και παράνομες επιστρατεύσεις ολόκληρων κλάδων εργαζομένων που επιχείρησαν να ασκήσουν το συνταγματικό δικαίωμα της απεργίας.

Πιο πολύ και πιο εκτεταμένα από αυτά τα φαινόμενα είναι οι απαράδεκτες χιλιάδες εστίες καθημερινής καταστρατήγησης δικαιωμάτων και ανομίας μέσα σε χώρους δουλειάς σε όλους τους τομείς της παραγωγικής διαδικασίας και βεβαίως και η συνολικά επιχειρούμενη βίαιη σμίκρυνση και ποιοτική υποβάθμιση του δημόσιου τομέα, όπου πλέον η δαμόκλειος σπάθη των χιλιάδων απολύσεων διαμορφώνει ένα πεδίο για νέα εκτεταμένη ανεργία δίπλα σε αυτήν του ιδιωτικού τομέα και μια απειλή που διαλύει το ηθικό της μεγάλης πλειοψηφίας των υπαλλήλων-λειτουργών του δημοσίου.

Δημοκρατία τέλος, πολιτική και κοινωνική δημοκρατία δεν νοείται με τις απαράδεκτες και αντισυνταγματικές δεσμεύσεις που έχουν πάρει οι μνημονιακές κυβερνήσεις στο πλαίσιο μνημονιακών ρυθμίσεων, που φτάνουν για παράδειγμα για την κάλυψη των υποχρεώσεων του κράτους στον ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό τομέα μέχρι το 2060, πάνω σε κείμενα κακομεταφρασμένα από αντίστοιχα κείμενα που επιχειρήθηκε να εφαρμοστούν σε άλλους λαούς από το ΔΝΤ και αντίστοιχες επίσης τρόικες, πάνω σε γνωμοδοτήσεις του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους για την ισχύ του αγγλικού δικαίου, πάνω σε αμφιλεγόμενες τουλάχιστον δεσμεύσεις που συνιστούν ανοικτό κίνδυνο για την υπονόμευση της κυριαρχίας της χώρας και για την αυτόνομη πορεία της πέρα από πολύχρονες διεθνείς επιστασίες.

Το παραμύθι λοιπόν για το γρήγορο τέρμα του μνημονίου, το μύθευμα, μαζί με πλήθος άλλων μυθευμάτων που συγκροτούν την κεντρική αφήγηση του μνημονιακού μπλοκ για την δήθεν μετα-μνημονιακή εποχή, δεν έχει ευτυχές τέλος, έχει μόνο δράκους και σκελετούς στις ντουλάπες της σημερινής εξουσίας.

Για αυτόν τον λόγο η ελπίδα και η προσδοκία του λαού μας για να φύγουμε οριστικά από αυτήν την εποχή έχει ως αφετηρία, ως ελάχιστη δέσμευση την οποία έχουμε αναλάβει χωρίς καμία ταλάντευση την κατάργηση του μνημονίου και των βαρύτατων συνεπειών του στη ζωή και το μέλλον του τόπου μας.