ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

Έχουμε σαφή εικόνα για την σημερινή απεργία των εκπαιδευτικών και των εργαζομένων στους οργανισμούς του Υπουργείου Εργασίας. Τα ποσοστά είναι πάρα πολύ μεγάλα. Η εικόνα που μας δίνουν δικές μας δυνάμεις από σχολεία, πανεπιστήμια, χώρους εργασίας και ασφαλιστικά ταμεία είναι ότι η απεργία κυμαίνεται σε καθολικά επίπεδα, περίπου σε ποσοστά της τάξης του 90%. Επειδή πιστεύουμε ότι έτσι είναι τα πράγματα και τα μέσα ενημέρωσης αυτήν την εικόνα δίνουν –για καθολική επιτυχία της απεργίας σήμερα–, αυτό συνιστά ένα πάρα πολύ μεγάλο μήνυμα: αφενός μεν, στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, καθώς και στην τρόικα, ότι οι εργαζόμενοι δεν αντέχουν άλλο τις μνημονιακές πολιτικές, οι οποίες οδηγούν στη φτωχοποίησή, την οικονομική εξαθλίωση και απελπισία τους και ότι είναι αποφασισμένοι να δώσουν μάχη, η οποία όχι μόνο θα είναι συντονισμένη μεταξύ των διάφορων κλάδων αλλά και θα κλιμακώνεται και θα έχει μεγάλη χρονική διάρκεια για να ανατρέψουν αυτές τις πολιτικές. Αφετέρου, είναι και ένα μήνυμα προς τις συνδικαλιστικές ηγεσίες τριτοβάθμιων οργανώσεων, της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, ότι οι εργαζόμενοι έχουν τη διάθεση να δώσουν τη μάχη και να ανατρέψουν αυτές τις πολιτικές και ότι πρέπει να ανταποκριθούν και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Βεβαίως, είναι ένα μήνυμα που απευθύνεται και στην τρόικα, όπως ειπώθηκε νωρίτερα, και στην κα Μέρκελ καθώς και στην ευρωζώνη. Είναι ένα μήνυμα και προς τους άλλους λαούς της Ευρώπης ότι δεν αντέχουν πλέον άλλο οι εργαζόμενοι και ο λαός στη χώρα μας• δεν αντέχουν άλλες θυσίες, άλλα μέτρα σφαγιασμού μισθών, συντάξεων και  κοινωνικών πολιτικών.

Το πώς θα συνεχίσουν τους αγώνες τους και με ποια μορφή είναι θέμα των ίδιων των εργαζομένων και των συνδικάτων τους. Το πρώτο το οποίο λέμε εμείς είναι ότι, για να έχουν επιτυχία αυτοί οι αγώνες, θα πρέπει να είναι συντονισμένοι. Δεύτερον, να συνεχίσουν να έχουν τα πολύ δίκαια αιτήματα που έχουν σήμερα, δηλαδή αιτήματα που αγκαλιάζουν όλους τους εργαζόμενους και όλο τον λαό, ώστε να μην υπάρχουν διαιρέσεις μεταξύ τους. Αιτήματα δηλαδή και για την προστασία της εργασίας αλλά και για την προστασία των εισοδημάτων και των κοινωνικών αγαθών: της δημόσιας υγείας, παιδείας, πρόνοιας, του νερού και του ρεύματος κλπ . Το τρίτο είναι  ότι πρέπει να εμπλακούν και οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα και οι άνεργοι και η νεολαία σε αυτήν τη μεγάλη μάχη. Ξεκίνησαν καλά οι απεργιακές κινητοποιήσεις. Εμείς θα κάνουμε ό,τι μπορούμε ως ΣΥΡΙΖΑ για να τις στηρίξουμε. Δεν τις υποκινούμε εμείς, αλλά οι μνημονιακές πολιτικές και τα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα που αυτές προκαλούν.

Εμείς τις στηρίζουμε πολιτικά. Έχουν δίκαια αιτήματα αυτές οι κινητοποιήσεις και βεβαίως προσπαθούμε να δώσουμε και μια θετική διέξοδο, ότι δηλαδή υπάρχει άλλος δρόμος από τα μνημόνια, προβάλλοντας πιο πειστικά την εναλλακτική πολιτική μας πρόταση.

Εδώ που ήρθαν τα πράγματα, εμείς θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και στους εργαζόμενους που αγωνίζονται σήμερα και στα συνδικάτα τους. Τους λέμε λοιπόν ευθέως ότι οι αγώνες τους πρέπει να είναι συντονισμένοι και να δώσουν τη μάχη όλοι μαζί και όχι ο καθένας μόνος του. Επίσης ότι η λύση του προβλήματος είναι πολιτική. Ότι τα προβλήματά τους μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο πολιτικά, δηλαδή με την ανατροπή των μνημονίων, της τρόικας και της κυβέρνησης που τα υπηρετεί, άρα ότι πρέπει να ανατραπεί αυτή η κυβέρνηση και αυτές οι πολιτικές και να ανοίξει ο δρόμος για μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΕΣ, ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΤΑΞΕΙΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ

Την κυβέρνηση και την τρόικα δεν τους ενδιαφέρει να μετακινήσουν στο δημόσιο πλεονάζον προσωπικό εκεί που υπάρχουν ελλείψεις. Αυτό οι δικομματικές κυβερνήσεις έπρεπε να το έχουν κάνει και, μάλιστα, εδώ και πολλά χρόνια. Δεν τους ενδιαφέρει αυτό. Τους ενδιαφέρει ότι έχουν υπογράψει μια συμφωνία με την τρόικα στο δεύτερο μνημόνιο, ότι πρέπει να μπουν σε διαθεσιμότητα 25.000 δημόσιοι υπάλληλοι και από αυτούς να απολυθούν 15.000. Μόνο αυτόν τον στόχο υπηρετούν. Αυτόν τον έμμονο και δογματικό στόχο της τρόικας.

Ενώ πριν έστηναν πελατειακούς μηχανισμούς και μετέτρεπαν τους δημοσίους υπαλλήλους σε ομήρους με αίτημα κάποιοι να προσληφθούν και κάποιοι να προαχθούν στο Δημόσιο, αυτό τώρα έχει αλλάξει. Προσπαθούν να στήσουν νέου τύπου  πελατειακά δίκτυα πάνω στο αίτημα του ποιος θα μείνει και δεν θα απολυθεί. Συνεπώς, αυτή τη στιγμή γίνεται αναπαραγωγή των πελατειακών σχέσεων σε άλλο επίπεδο και με άλλη μορφή και όχι η αναδιάταξη και ο αναγκαίος εκσυγχρονισμός που χρειάζεται στον δημόσιο τομέα, ώστε να είναι αποδοτικός, αποτελεσματικός, να υπηρετεί την οικονομία και τις λαϊκές ανάγκες

Οι πρόσφατες μετατάξεις εκπαιδευτικών από την δευτεροβάθμια στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση δεν έλυσαν τα προβλήματα. Όπως φάνηκε τελικά και όπως και το ίδιο το Υπουργείο παραδέχτηκε μετά από πολλές παλινωδίες, από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, δηλαδή τα δημοτικά σχολεία, λείπουν 5.500 δάσκαλοι. Επίσης κυκλοφόρησε εγκύκλιος του Περιφερειακού Διευθυντή Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Αττικής, με βάση την οποία στην ουσία καταργούνται τα ολοήμερα σχολεία λόγω έλλειψης δασκάλων. Επομένως, παρά τις μετατάξεις και όλα αυτά, υπάρχει μια χαοτική κατάσταση στα δημοτικά σχολεία και, γενικά, στην εκπαίδευση. Άρα, αυτά που κάνουν, δεν τα κάνουν για να καλύψουν τα κενά, αλλά εξαιτίας της εμμονής τους για διαθεσιμότητες και, κυρίως, για απολύσεις. Αυτή είναι η δογματική εμμονή της τρόικας, ότι δηλαδή πρέπει να φύγει κόσμος από το δημόσιο, ότι πρέπει να υπάρχει αβεβαιότητα για τους εργαζόμενους και στον ιδιωτικό τομέα αλλά και στον δημόσιο.

ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ

Το να υπάρχει ενδεχομένως ένα μικρό και ελεγχόμενο δημόσιο έλλειμμα, που το προσανατολίζεις στην ανάπτυξη και στη στήριξη της ζωής και της ευημερίας του λαού, μπορεί να ωφελήσει πολλαπλάσια μία χώρα από το να έχει ένα πρωτογενές πλεόνασμα που μπορεί να είναι και εικονικό. Χθες, η κυριακάτικη εφημερίδα Real είχε μια πολύ εύστοχη παρατήρηση, που έλεγε ότι η Αργεντινή, όταν χρεοκόπησε στις αρχές του 2002, είχε πρωτογενές πλεόνασμα. Επομένως, το βασικό δεν είναι οι αριθμοί• το βασικό είναι η πραγματική κατάσταση της οικονομίας και η πραγματική κατάσταση και το επίπεδο διαβίωσης των ανθρώπων.

Τα χρήματα της τρόικας δίνονται και δόθηκαν κατά 98,4% για να αποπληρώσουμε παλιά δάνεια της χώρας μας. Επομένως, τέτοια χρηματοδότηση που δεν βοηθά τον λαό μας και την ανάπτυξη αλλά τους πιστωτές της και τους τραπεζίτες δεν την έχουμε ανάγκη. Αυτό που έχουμε ανάγκη είναι χρηματοδότηση μεγάλων δημόσιων και κοινωνικών επενδύσεων που συμβάλλουν στη δημιουργία θέσεων εργασίας και στην ανάπτυξη.

ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ

Όσον αφορά το βασικό ζήτημα της χρηματοδότησης, εμείς, εάν είμαστε κυβέρνηση, μια νέα χρηματοδότηση από την τρόικα για να πληρώσουμε παλιά δάνεια και για να είναι σκλάβος ο ελληνικός λαός με νέα μνημόνια, δεν την θέλουμε. Εμείς μπορούμε να στηρίξουμε την ανάπτυξη της χώρας μας, εάν διαγραφεί το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, και με άλλους τρόπους που έχουμε πει, οπότε από εκεί θα εξοικονομήσουμε χρήματα, που τώρα δίνουμε για τόκους και χρεολύσια, για να χρηματοδοτήσουμε τις μεγάλες δημόσιες και κοινωνικές επενδύσεις.

Εμείς αυτό που έχουμε πει είναι ότι αυτό το χρέος ούτε βιώσιμο είναι, δηλαδή ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να το πληρώσει ακόμη κι αν πουληθεί όλη η Ελλάδα αλλά και όλος ο λαός μας σαν σκλάβοι, ούτε είναι και δίκαιο να το αποπληρώσουμε, γιατί το μεγαλύτερο μέρος του χρέους δεν πήγε στην ανάπτυξη και τον λαό, αλλά σε ιδιοτελείς καταστάσεις, μίζες, πελατειακά δίκτυα των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και για να γίνουν οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Επομένως, εμείς θα κάνουμε οτιδήποτε, θα διεκδικήσουμε τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους δημόσιου χρέους και σε εθνικό επίπεδο – μέσω διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης της Αριστεράς με τους δανειστές– και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με ευρωπαϊκή διάσκεψη. Εάν παρόλα αυτά οι δανειστές δεν συμφωνούν με τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, από εκεί και πέρα μια αριστερή κυβέρνηση –οποιαδήποτε κυβέρνηση, κατά τη γνώμη μου– θα πρέπει να εκτιμήσει εάν θα επιβιώσει ο λαός και εάν θα μείνει με αξιοπρέπεια και κυριαρχία η χώρα της ή εάν θα σκλαβωθεί και ο λαός και η χώρα στους πιστωτές. Και από εκεί και πέρα, εάν δει αυτόν τον κίνδυνο, εμείς έχουμε πει ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς θα επιδιώξει όχι την αποπληρωμή των πιστωτών, αλλά την επιβίωση του λαού και της χώρας.

Διότι το διαφορετικό είναι να συνεχίσουμε αυτές τις πολιτικές των μνημονίων. Δεν έχει γίνει αντιληπτό ότι αυτές οδηγούν στην ολοκληρωτική καταστροφή; Αυτό που ζούμε είναι καταστροφή. 31% έφτασε η ανεργία. Το 1961 είχαμε τέτοια ποσοστά. Είχε ρημάξει η Ελλάδα. Είχαν φύγει όλοι μετανάστες. Οι μισθοί το 2014 θα είναι 50% χαμηλότεροι από ό,τι ήταν το 2009. Το ΑΕΠ της χώρας, ο πλούτος που παράγει, έχει μειωθεί 25%, λες και βγήκαμε από πόλεμο ή από εμφύλιο. Το δημόσιο χρέος έχει φθάσει στο 175%, ενώ όταν μπήκαμε στα μνημόνια ήταν 129%. Πόσο να συνεχίσουμε σε αυτές τις πολιτικές; Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει μια εναλλακτική λύση. Βεβαίως έχει τις δυσκολίες της. Βεβαίως έχει τα προβλήματά της. Αλλά η λύση που δίνουμε εμείς έξω από τα μνημόνια, με αναπτυξιακές πολιτικές, με πολιτικές παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, δίνει τουλάχιστον μια ελπίδα στον λαό μας.

Για εμάς υπάρχουν δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη προϋπόθεση είναι ότι ο ελληνικός λαός θα είναι ενεργοποιημένος, ώστε να στηρίξει την προσπάθεια της αριστερής κυβέρνησης και το πρόγραμμά της αλλά και να μας ελέγχει σε περίπτωση που πισωγυρίσουμε. Η δεύτερη προϋπόθεση είναι ότι ανά πάσα στιγμή να προβάλουμε το πρόγραμμά μας όχι μόνο με ριζοσπαστικό τρόπο αλλά και με τα μέσα και τα εργαλεία, με τα οποία θα το υλοποιήσουμε.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Θέλουμε την εθνικοποίηση, τον δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο των τραπεζών για να τους αλλάξουμε χαρακτήρα. Αντί να υπηρετούν τα υπερκέρδη των τραπεζιτών και τα μεγάλα μπόνους των μεγαλοστελεχών τους, να υπηρετούν την ανάπτυξη, την πρόοδο, την οικονομία και την ελληνική κοινωνία. Την ανάπτυξη με χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας και την κοινωνία με στεγαστικά δάνεια, καταναλωτικά δάνεια και, κυρίως, με μια ρύθμιση των χρεών, μια ανακούφιση των χρεών των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, των αγροτών και των μικρομεσαίων στις τράπεζες, ώστε και τα λαϊκά στρώματα να ανασάνουν και να έχουν διαθέσιμο εισόδημα για να κινηθεί η οικονομία, αλλά ταυτόχρονα να μην οδηγηθούν τα στρώματα αυτά στον κοινωνικό καιάδα, στον οποίο οδηγούνται σήμερα με μαθηματική ακρίβεια σαν σκλάβοι των τραπεζών, από τις οποίες δανείστηκαν σε άλλες εποχές, με άλλα εισοδήματα και με άλλες δυνατότητες.