Ο Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας και ο Οργανισμός Εργατικής Εστίας αποτέλεσαν δύο θεσμούς κοινωνικής πολιτικής που αφορούσαν το δικαίωμα στην στέγαση, στις διακοπές, στην ψυχαγωγία, στην επιδότηση στεγαστικών δανείων και ενοικίου. Αυτοί οι οργανισμοί αποτέλεσαν κατάκτηση των εργαζομένων και θεσμούς που διασφάλιζαν τον κοινωνικό μισθό και βοήθησαν στην διατήρηση του επιπέδου ζωής της εργατικής τάξης. Στις 8 Φεβρουαρίου του 2012, πριν από ακριβώς έναν χρόνο αποφασίστηκε να κλείσουν αυτοί οι δύο οργανισμοί και σήμερα 9 Φεβρουαρίου του 2013 έγινε η τελευταία κλήρωση εργατικών κατοικιών, στερώντας την ελπίδα της ιδιοκατοίκησης σε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι εργαζομένων που την έχουν ανάγκη. Νέα ζευγάρια μισθωτών εργαζομένων, μονογονεϊκές οικογένειες, οικογένειες με ανέργους αποτελούν λίγες από τις περιπτώσεις που θα μπορούσαν να οφεληθουν από τη δράση αυτών των οργανισμών αλλά σήμερα οι κυβερνώντες δεν απασχολούνται με τέτοια ζητήματα.

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις σε μία περίοδο βαθιάς οικονομικής ύφεσης, ταυτόχρονα με την επίθεση σε μισθούς και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων κλείνουν αυτούς τους δύο οργανισμούς σταματώντας τις παροχές στους εργαζόμενους, που οι ίδιοι τις έχουν προπληρώσει με μακροχρόνια καταβολή των εισφορών τους. Με γνώμονα την ακόμη μεγαλύτερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγάλων επιχειρήσεων και των τοκογλύφων δανειστών της χώρας, σε βάρος πάντα των εργαζομένων. Για να απαλλαγεί δηλαδή το μεγάλο κεφάλαιο πέρα από τις «νόμιμες» φοροαπαλλαγές και τα «παραθυράκια» που απολαμβάνει, και από κάθε άλλη του υποχρέωση απέναντι στην εργατική τάξη, εν προκειμένω από τις εργοδοτικές εισφορές που απέδιδε στον ΟΕΚ και στον ΟΕΕ. Παράλληλα η κατάργηση των δύο αυτών οργανισμών εξυπηρετεί τις επιταγές της τρόικας και των τοκογλύφων δανειστών που στο όνομα του επαχθούς και μη βιώσιμου χρέους απαιτούν το ξεπούλημα της περιουσίας του Δημοσίου. Στον βωμό λοιπόν του χρέους και των συμφερόντων του κεφαλαίου θυσιάζεται από τους νεοφιλελεύθερους συνεργάτες της τρόικας άλλος ένας εργατικός θεσμός, δείχνοντας ακριβώς το ταξικό πρόσημο στην διαχείριση της κρίσης. Η αντιστροφή του προσήμου από μία κυβέρνηση της αριστεράς, από ένα κίνημα των εργαζομένων για την ανατροπή είναι η αναγκαία συνθήκη για την αντιστροφή της υπάρχουσας τραγικής κατάστασης, χωρίς φετίχ και όρια αφού τον μόνο γνώμονα αποτελεί το συμφέρον των δυνάμεων της εργασίας, για να βγει η χώρα από την κρίση με τους εργαζόμενους στο προσκήνιο.