Συντρόφισσες και Σύντροφοι

Η σημερινή πρώτη συνεδρίαση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ σηματοδοτεί ένα νέο βήμα του συμμαχικού μας σχήματος.

Ένα βήμα επαναθεμελίωσης, που γίνεται με βάση την δημοκρατία, την ανοιχτή συλλογική λειτουργία και την ξεκάθαρη πολιτική συνεννόηση.

Στις εξαιρετικά κρίσιμες περιόδους που ζούμε, η Αριστερά οφείλει να αποδείξει και θα αποδείξει ότι μπορεί να γονιμοποιεί τις διαφορετικές απόψεις, να τις συνθέτει δημιουργικά και να πρωταγωνιστεί στους κοινωνικούς αγώνες.    

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Έφτασε η ώρα μηδέν.

Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει το γρηγορότερο, γιατί αν δε φύγει θα λεηλατήσει τη κοινωνία.

Και μαζί της να καταρρεύσουν και τα σενάρια συγκυβέρνησης των κομμάτων που είναι διατεθειμένα να εφαρμόσουν το μνημόνιο.

Οι πρόσφατες εξελίξεις κατέδειξαν το ολοκληρωτικό αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί η πολιτική των Μνημονίων.

Οι οικονομικοί στόχοι είναι άπιαστοι.

Οι δείκτες επιδεινώνονται συνεχώς, και οι προοπτικές εξόδου από τη ύφεση ολοένα και απομακρύνονται.

Και μέσα στον πανικό τους, αντί να παραδεχθούν την αποτυχία ασχολούνται με την επικοινωνιακή διαχείριση της κατάρρευσης.

Με τον υπουργό των οικονομικών, που ουσιαστικά ασκεί χρέη πρωθυπουργεύοντος αντιπροέδρου, να διαψεύδει την επόμενη μέρα όσα με περισσή αυτοπεποίθηση ανακοινώνει την προηγούμενη.

Να καρατομεί όσους τολμούν να πουν την αλήθεια, ακόμα και την ανεξάρτητη επιτροπή για τον προϋπολογισμό.

Και να εξυφαίνει μεταμεσονύχτιες επαναστάσεις κατά της τρόικας που διαψεύδονται με το πρώτο φως της ημέρας.

Και όπως και πριν λίγους μήνες έκαναν το αντάρτικο της πιτζάμας για τις αποκρατικοποιήσεις των 50 δις, που όχι μόνο τις υιοθέτησαν αλλά αποτέλεσε και αντικείμενο συναίνεσης των δύο κομμάτων, έτσι και τώρα έχουμε υποτιθέμενες εμπλοκές αλλά στο δια ταύτα έχουμε συμφωνία στις απολύσεις στο στενό δημόσιο τομέα. 

Συντρόφισσες και Σύντροφοι

Ευτυχώς όμως δεν παίζουν πια μόνοι τους.

Σήμερα είναι μια σημαντική ημέρα.

Όχι γιατί είναι η επέτειος της ίδρυσης ενός κόμματος που δεν υπάρχει πια, που με ευθύνη της ηγεσίας του έχει αντικατασταθεί από το Κόμμα του μνημονίου, αλλά γιατί σήμερα είναι το ραντεβού των πλατειών.

Ο κόσμος επανακάμπτει στις πλατείες.

Για να εκφράσει ακόμα πιο δυναμικά, ακόμα πιο αποφασιστικά μια αγανάκτηση που συνεχώς εξαπλώνεται και βαθαίνει σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.

Και είναι όπλο αποτελεσματικό.

Η μόνη εγγύηση για θετικές εξελίξεις είναι η παρουσία του κόσμου στους δρόμους.

Είναι ο τρόπος να εξαναγκαστούν η κυβέρνηση, η τρόικα και οι Βρυξέλες σε άτακτη υποχώρηση. 

Αλλά εμείς δεν αρκεί να καλούμε τον κόσμο να βγει στους δρόμους.

Οι πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να ανατρέψουν το μνημόνιο, έχουν μεγάλη ευθύνη.

Γιατί ο Ελληνικός λαός έχει ήδη μιλήσει. Έχει τοποθετηθεί απέναντι στο μνημόνιο και στην κυβέρνηση.

Έχει εκφράσει τη βούλησή του. Με μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις που ήταν οι μεγαλύτερες των τελευταίων δεκαετιών.

Και την εκφρασμένη θέληση του λαού έχουμε υποχρέωση να την κάνουμε να τελεσφορήσει.

Όλες οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις που θέλουν την ανατροπή του μνημονίου.

Έχουμε χρέος να δώσουμε προοπτική, να δώσουμε ελπίδα, όραμα, σχέδιο.

Να υπερβούμε τον κατακερματισμό, να δώσουμε ελπίδα στους αγώνες για τη μεγάλη ανατροπή.

Με την συσπείρωση και την εκλογική συνεργασία όλων των πολιτικών δυνάμεων που απαιτούν εναλλακτικό δρόμο για την χώρα.

Διεκδικώντας επιθετική αναδιαπραγμάτευση του χρέους.

Διεκδικώντας φορολόγηση του πλούτου και ριζική αναδιανομή υπέρ των ασθενέστερων.

Διεκδικώντας ενδυνάμωση και επαναθεμελίωση του κοινωνικού κράτους.

Διεκδικώντας κοινωνικοποίηση του χρεοκοπημένου τραπεζικού συστήματος.

Και ένα εντελώς διαφορετικό σχέδιο ανάπτυξης που θα εξυπηρετεί τις ανθρώπινες ανάγκες και το κοινωνικό συμφέρον. Όχι τα κέρδη του κεφαλαίου και των τοκογλύφων.

Φτάνει πια με τα κέρδη και την ασυδοσία των τοκογλύφων.

Οι τράπεζες έχουν πάρει τα τελευταία τρία χρόνια πάνω από 110 δις σε ρευστό και εγγυήσεις και δεν έχουν δώσει δεκάρα για να στηρίξουν τη πραγματική οικονομία.

Η ALPHA και η EUROBANK που συνενώθηκαν, έχουν πάρει 40 δις.

Και έχουν το θράσος να λένε ότι δεν έχουν κλείσει αυτοί τις στρόφιγγες αλλά δεν υπάρχει νερό.

Εμείς ήδη από το 2008 έχουμε ζητήσει όσες τράπεζες έχουν πρόβλημα και δεν επανακεφαλαιοποιούνται με ίδια κεφάλαια, δηλαδή αρνούνται να βάλουν το χέρι στην τσέπη οι μέτοχοι, να περνάνε στον δημόσιο έλεγχο χωρίς αποζημίωση.

Όταν βέβαια το είπαμε αυτό, κάποιοι μας είπαν υπερβολικούς.

Τώρα που οι τράπεζες έχουν ξεζουμίσει το δημόσιο χρήμα και οι μέτοχοί τους επιμένουν να έχουν μερίδια μόνο στα κέρδη, όλοι κατανοούν πόσο δίκιο είχαμε.

Ήρθε η ώρα αυτή η πρόταση να γίνει πράξη.

Ήρθε η ώρα ένα εναλλακτικό σχέδιο να βγει μπροστά για να αποτρέψει την ολοκληρωτική κοινωνική καταστροφή.

Και Εργαλείο για να προωθηθεί ένα τέτοιο εναλλακτικό σχέδιο, είναι η συνεργασία των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που αντιπαλεύουν το μνημόνιο από αριστερή προοδευτική σκοπιά.

Θέλουμε την ευρύτερη δυνατή συνεργασία όσων είναι αντίθετοι στην πολιτική των Μνημονίων, και στην κοινωνική λεηλασία που διενεργείται αυτή τη στιγμή στον τόπο μας.

Μιλάμε για μια συνεργασία στις επερχόμενες εκλογές που θα περιλαμβάνει ολόκληρη την Αριστερά, δυνάμεις από τον Οικολογικό χώρο, δυνάμεις που απεγκλωβίζονται από την πολιτική του ΠΑΣΟΚ.

Μιλάμε για ένα νέο συνασπισμό εξουσίας.

Κυρίως όμως μια για μια ενότητα που θα εκφράσει την τεράστια μάζα των αγανακτισμένων, το μεγάλο ποτάμι των κοινωνικών αντιστάσεων.

Σήμερα, η δυναμική ενός τέτοιου εγχειρήματος είναι τεράστια.

Φαίνεται στις πλατείες και τους δρόμους, αλλά και στους χώρους που οι άνθρωποι ζουν και συζητούν καθημερινά.

Γι αυτό και εμείς θα επιμείνουμε σταθερά προς αυτή την κατεύθυνση.

Προτάσσοντας αυτά που μπορούν να ενώσουν, και βάζοντας πίσω τις όποιες πολιτικές ή ιδεολογικές διαφορές.

Για έναν νέο Συνασπισμό Εξουσίας, που με την στήριξη ολόκληρης της κοινωνίας θα ανοίξει τους εναλλακτικούς δρόμους. 

Το σπέρμα της αλλαγής αυτής βρίσκεται στους κοινωνικούς αγώνες του σήμερα.

 Στους αγώνες για δουλειά, μέλλον, αξιοπρέπεια, για κοινωνικά δικαιώματα και δημοκρατία.

Στην πρώτη γραμμή των αγώνων αυτών πρέπει να βρεθούμε με όλες μας τις δυνάμεις.

Και είναι πολλές οι ευκαιρίες και οι αγώνες που έχουμε μπροστά μας για να υπερβούμε όσα μας χωρίζουν και να δώσουμε από κοινού τη μάχη σε όσα μας ενώνουν.

Πρώτα από όλα στη μάχη για την υπεράσπιση του δημόσιου πανεπιστήμιου.

Αυτό που επεχείρησαν να κάνουν με συνοπτικές διαδικασίες μέσα στο κατακαλόκαιρο, ήταν μια νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση που θα την ζήλευαν και οι πιο φανατικοί ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού, στο επιτελείο της Μάργκαρετ Θάτσερ.

Είναι η ολοκληρωτική απόσυρση του Δημοσίου από έναν τεράστιας σημασίας κοινωνικό τομέα όπως η πανεπιστημιακή εκπαίδευση.

Σύμφωνα με το σχέδιο της κας Διαμαντοπούλου, για να επιζήσουν τα πανεπιστήμια πρέπει να βρουν άλλες πηγές χρηματοδότησης.

Και επειδή στην ελεύθερη αγορά κανένας δεν χρηματοδοτεί πανεπιστήμια για την ψυχή της μάνας του, απλώς θα βάλουν δίδακτρα.

Αυτό είναι η ουσία του νέου νόμου.

Και ταυτόχρονα για να μπορέσουν να προχωρήσουν χωρίς ανενόχλητοι στην κατεδάφιση, παίρνουν την διοίκηση από τους πανεπιστημιακούς δάσκαλους και την αναθέτουν σε κάτι απίθανους εξωπανεπιστημιακούς.

Που εκτός από τις εταιρείες τους, θέλουν να χρεοκοπήσουν και τα πανεπιστήμια.

Και επίσης προσπαθούν να περιορίσουν με κάθε τρόπο τα περιθώρια αντίδρασης των φοιτητών.

Και το κερασάκι στην τούρτα: για να εξασφαλίσει την στήριξη της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς, η κυβέρνηση των Σοσιαλιστών καταργεί ολοκληρωτικά το Πανεπιστημιακό Άσυλο. Μια τεράστιας ηθικής και κοινωνικής σημασίας δημοκρατική κατάκτηση.

Ας είμαστε ξεκάθαροι. Αυτό που τους ενδιαφέρει δεν είναι να προστατεύσουν τα πανεπιστήμια από ολιγομελείς και λίγο περίεργες παρέες κουκουλοφόρων.

Αυτό που ονειρεύονται είναι τους μηχανισμούς καταστολής, εγκατεστημένους στα ιδρύματα ως εγγυητές της ομαλής λειτουργίας του νεοφιλελεύθερου Πανεπιστημίου.

Για να μην πάθουν ξανά ήττες σαν αυτή του Άρθρου 16.  ʽΗ σαν αυτή που έρχεται να τους βρει τώρα.

Την απάντηση την πήραν από σύσσωμη την Πανεπιστημιακή κοινότητα. Και είναι πανικόβλητοι.

Όχι μόνο γιατί φοβούνται ένα μαζικό και αποφασισμένο κίνημα υπεράσπισης του Δημόσιου Πανεπιστήμιου.

Αλλά γιατί στις εποχές που ζούμε, καταλαβαίνουν ότι το κίνημα αυτό πολύ εύκολα θα βρει δρόμο συνεννόησης με τις πλατείες, με την αγανακτισμένη κοινωνία.

Και τότε η ήδη χρεωκοπημένη πολιτική τους θα είναι ευάλωτη σαν χάρτινος πύργος.

Όταν η εξουσία τα βάζει με το μέλλον είναι καταδικασμένη να γίνει οριστικά παρελθόν.

Και η αγωνιζόμενη νεολαία στα πανεπιστήμια και στις πλατείες είναι το μέλλον.

Η κυβέρνηση έκανε ένα από τα τελευταία της λάθη. Τα έβαλε με τη διανόηση που έχει σηκώσει στις πλάτες τις την ελληνική κοινωνία ξανά και ξανά στο παρελθόν.

Θα είναι τέτοιο το κύμα των αντιδράσεων που η στήριξη της ακροδεξιάς θα καταστεί αμελητέα.

Υπάρχουν όμως και άλλα μέτωπα στα οποία πρέπει να βρεθούμε μαζί όλες οι αντιμνημιακές προοδευτικές δυνάμεις.

Εκεί που το κόμμα του μνημονίου επιδιώκει  το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας.

Εκεί που θέλουν fast track εκμετάλλευση. Με ειδικό φορολογικό καθεστώς. Με μισθούς πείνας και παρέκκλιση από τους νόμους που προστατεύουν το περιβάλλον.

Εκεί που καταργούν ότι έχει απομείνει από τα εργασιακά δικαιώματα και να κατεδαφίσουν τα υπολείμματα του κοινωνικού κράτους.

Εκεί που εξαλείφουν πλήρως την σταθερή και μόνιμη απασχόληση. Και να την υποκαταστήσουν με ρουσφέτια της ξευτίλας, να δουλεύουν οι άνθρωποι 5 μήνες για 500 ευρώ, με μεσάζοντες κάποιες υποτιθέμενες μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, που στήνουν οι ίδιοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ στις περιφέρεις.

Μόνο που τώρα πια, ο κόσμος αρχίζει και καταλαβαίνει τη κοροϊδία.

Η τεράστια πλειοψηφία της Ελληνικής κοινωνίας, οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι μικροί επιχειρηματίες, τα μεσαία στρώματα, η νεολαία, βρίσκεται απέναντί τους.

Και ακόμα χειρότερα για την κυβέρνηση του Μνημονίου, η κοινωνία ξεπερνά τον φόβο και την αγωνία, και υψώνει την φωνή της για ζωή και αξιοπρέπεια.

Αυτόν τον κόσμο θα τον βρίσκουν συνεχώς μπροστά τους.

Σήμερα στις πλατείες και στα πανεπιστήμια.

Αύριο στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.

Μεθαύριο παντού, στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές.