Θα ξεκινήσω με ένα σχόλιο.

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, τα φώτα της δημοσιότητας ήταν στραμμένα στην παρουσία του πρωθυπουργού εδώ, στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.

Απορημένοι οι Έλληνες είδαν τον κ. Παπανδρέου να μιλάει και να συμπεριφέρεται σαν να ζει σε άλλη χώρα.

Κάθε του λέξη, κάθε του πρόταση ήταν διαποτισμένη από την εμφανή προσπάθεια να εξωραΐσει την πραγματικότητα.

Λες και η Ελλάδα, δεν βυθίζεται στην κρίση, την ύφεση, την ανεργία, την ανασφάλεια.

Λες και η πρόσδεση της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν καταστρέφει ολοκληρωτικά την οικονομία και την κοινωνία.

Λες και ο ίδιος, με την κυβέρνηση του, δεν δρομολόγησαν αυτή την εξέλιξη.

Και μάλιστα, μετά από μια κακοστημένη σκηνοθεσία, και σε απόλυτη σύμπλευση με τα διεθνή κερδοσκοπικά συμφέροντα.

Το συμπέρασμα που μπορεί να αποκομίσει κανείς, είναι ότι δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν.

Ή ο κ. Παπανδρέου είναι εκτός πραγματικότητας, ή υποτιμά βαθύτατα τη νοημοσύνη του μέσου Έλληνα πολίτη.

Θεωρούμε ότι συμβαίνει το δεύτερο.   

Όσο μακριά κι αν είναι από τη κοινωνία, όσο απομακρυσμένος κι αν βρίσκεται από τα πραγματικά προβλήματα του λαού μας, όσο απασχολημένος κι αν είναι με τα ταξίδια του στα διεθνή συνέδρια της οικονομικής ολιγαρχίας, δε μπορεί να μην έχει πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει στην Ελληνική κοινωνία.

Δε μπορεί να μην έχει συνειδητοποιήσει, πόσες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σήμερα ζουν μέσα στην αγωνία και την απόγνωση.

Για το πώς θα αντεπεξέλθουν στα πάγια έξοδά τους.

Για το αν θα χάσουν τη δουλειά τους. Όσοι  δεν την έχουν χάσει ήδη.

Για το πώς θα βγάλουν τον χειμώνα.

Για το πώς θα καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες. Για το πώς θα πληρώσουν το στεγαστικό τους δάνειο.

Τι άκουσαν αυτοί οι άνθρωποι από τον κ. Παπανδρέου;

Ότι ο ίδιος, η κυβέρνησή του, και ενδεχομένως και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο με την τρόικα, θλίβονται βαθύτατα για την κατάσταση στην οποία έχουν οδηγήσει την κοινωνία.

Αλλά να μην ανησυχούν που δε θα χουν δουλειά, δε θα στείλουν τα παιδιά φροντιστήριο, δε θα χουν θέρμανση το χειμώνα, γιατί  -όπως μας διαβεβαίωσε- η Ελλάδα βρίσκεται σε τροχιά δυναμικής εξόδου από την κρίση.

Ας εκτιμήσουν οι ίδιοι οι πολίτες αν αυτή η περιγραφή της πραγματικότητας υποτιμά ή όχι τη νοημοσύνη τους.

Ας εκτιμήσουν οι χαμηλοσυνταξιούχοι την  δέσμευση του Πρωθυπουργού ότι «θα ζητήσει από τον υπουργό Οικονομίας να δει το θέμα τους, εφ όσον τα έσοδα το επιτρέψουν».

Δέσμευση την οποία μάλιστα επανέλαβε και στην ομιλία και στην συνέντευξη, σα να πρόκειται για κάτι πολύ σπουδαίο.

Ας εκτιμήσουν λοιπόν αυτοί που πρέπει να αντιμετωπίσουν με 400 ευρώ το μήνα έναν ανεξέλεγκτο πληθωρισμό, αν μια τέτοια δέσμευση είναι ή όχι κατάμουτρη κοροϊδία. 

Την στιγμή μάλιστα που ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση προσφέρουν στις τράπεζες άλλα 25 δις.

Στο κεφάλαιο φτηνά μεροκάματα, επιδοτούμενες ασφαλιστικές εισφορές και φτηνές απολύσεις.

Στις ανώνυμες εταιρείες ακόμα πιο χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές.

Στους υποτιθέμενους ξένους επενδυτές απαλλαγή από κάθε εμπόδιο της πολεοδομίας, της δασικής υπηρεσίας, του Συμβουλίου της Επικρατείας και του Συντάγματος.

Και στους φοροφυγάδες ουσιαστική απαλλαγή από κάθε έλεγχο.

Οι έχοντες και κατέχοντες δεν καλούνται να υποβληθούν σε καμία θυσία για να σωθεί η χώρα.

Μόνο οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι μικροεπαγγελματίες, οι αγρότες, μόνο όσοι ζουν και αγωνίζονται να επιβιώσουν με τον ιδρώτα τους θα πληρώσουν.

Αγαπητοί φίλοι,

Έχουμε μιλήσει αναλυτικά για την σημερινή κατάσταση.

Για το πώς φτάσαμε ως εδώ με τρομακτικές ευθύνες και των δύο κομμάτων εξουσίας.

Για το πώς η δέσμευση της χώρας στο Μνημόνιο προκαλεί πολύ σοβαρότερα προβλήματα από αυτά που υποτίθεται ότι επρόκειτο να αντιμετωπίσει.

Για το πώς η σημερινή κυβερνητική πολιτική καταδικάζει κάθε προοπτική εξόδου από την κρίση.

Και για το ότι σήμερα στην Ελλάδα, διεξάγεται από την κυβέρνηση και την τρόικα μια πρωτοφανής επιχείρηση με στόχο όχι την αποφυγή της χρεοκοπίας αλλά τη βίαιη αναδιανομή του πλούτου προς όφελος του κεφαλαίου και εις βάρος των δυνάμεων της εργασίας.

Έχουμε επίσης επισημάνει ότι ο δρόμος για έξοδο από την κρίση υπάρχει και είναι εντελώς διαφορετικός.

Περνάει μέσα από την στήριξη των χαμηλών εισοδημάτων.

Από την ριζική αναδιανομή πλούτου υπέρ των ασθενέστερων.

Από την παραγωγική ανασυγκρότηση.

Από την ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας.

Από την αύξηση των δημόσιων επενδύσεων. Από την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους. 

Και επιμένουμε ακόμα και τώρα που είμαστε στο και πέντε, ότι είναι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος.

Αν κάτι σήμερα δεν είναι ρεαλιστικό, είναι οι απαιτήσεις του Μνημονίου για διάλυση της κοινωνικής συνοχής και του παραγωγικού ιστού της χώρας μας.

Το μήνυμά μας λοιπόν προς τους εργαζόμενους, τους κοινωνικά αδύναμους, τους νέους ανθρώπους είναι αυτό: κάθε ανοχή απέναντι στην κυβέρνηση του Μνημονίου, πρέπει να σταματήσει εδώ.

Η κοινωνία πρέπει να αντισταθεί, να υπερασπιστεί το δικαίωμά της στη ζωή και την αξιοπρέπεια.

Διαφορετικά αυτή η κατηφόρα δε θα χει σταματημό.

Δεν υπάρχει όριο στη καταστροφική τους πολιτική.

Το μόνο όριο είναι η φυσική αντοχή του καθενός και της καθεμιάς από εμάς ή ένα ηχηρό χαστούκι της κοινωνίας στην εκλογική αναμέτρηση του Νοέμβρη, που ο ίδιος ο πρωθυπουργός αναβάθμισε σε δημοψήφισμα.

Ένα ηχηρό χαστούκι στα δυο κόμματα εξουσίας και στις δυνάμεις που υποστηρίζουν ή ανέχονται τη καταστροφή της χώρας από το μνημόνιο.

 Γιατί αλλιώς, θέλουμε να είμαστε ξεκάθαροι, αυτό που σήμερα ζούμε δεν είναι τίποτα σε σχέση με αυτό που μας  περιμένει.

Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση του πήρε από τη τρόικα δυο μήνες αναβολή στη προγραμματισμένη εκτέλεση της κοινωνίας. Αν επιβραβευτεί στις εκλογές του Νοέμβρη, δε θα καθυστερήσει ούτε λεπτό.

Θεωρούμε λοιπόν ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου είναι μια σημαντική ευκαιρία, να εκφραστεί μια ηχηρότατη αποδοκιμασία στην κυβερνητική πολιτική, το Μνημόνιο και τα δύο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας.

Είναι μια ευκαιρία, να αλλάξει το κλίμα, και να συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι ότι διαθέτουν δύναμη στα χέρια τους.

Είναι μια ευκαιρία να συναντηθούμε με ευρύτερες δυνάμεις κοινωνικές και πολιτικές που συνειδητοποιούν την ανάγκη να εργαστούμε μαζί για την ανατροπή αυτής της καταστροφικής πορείας για το τόπο.

Και αυτή την ευκαιρία δεν πρέπει να την αφήσουμε να πάει χαμένη.