1.    Εντός των ημερών ανακοινώνεται η «συνδιοίκηση» ή αλλιώς «ισορροπημένη συμφωνία» ανάμεσα στην κυβέρνηση και την Deutsche Telekom. Μήπως πίσω από τις κομψές διατυπώσεις κρύβεται η πλήρης ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ;

Η Deutsche Telekom έχει σαφές σχέδιο και συγκεκριμένους στόχους. Δεν την ενδιαφέρει να αποκτήσει απλώς ένα πακέτο μετοχών στον ΟΤΕ. Εκείνο στο οποίο αποσκοπεί –και το έχει δηλώσει δημόσια- είναι ο έλεγχος του ΟΤΕ και των θυγατρικών του στα Βαλκάνια. Γιʼ αυτό απαιτεί να έχει την πλειοψηφία των μελών του Δ.Σ. του ΟΤΕ και να ορίζει το Διευθύνοντα Σύμβουλο. Συνεπώς, εκείνο που εκποιείται –μέσω αυτού του τεθλασμένου τρόπου, με τη διαμεσολάβηση του κ. Βγενόπουλου- είναι η δυνατότητα αυτόνομης στρατηγικής ανάπτυξης του ΟΤΕ

Εφόσον, επομένως, ολοκληρωθεί αυτή η συναλλαγή, η περαιτέρω πορεία του ΟΤΕ ενσωματώνεται και υποτάσσεται στο στρατηγικό σχεδιασμό της Deutsche Telekom με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

2.    Η MIG είναι τελικά το όχημα μέσω του οποίου ο ΟΤΕ περνάει στην Ντόιτσε;

Το 2006 η διυπουργική επιτροπή, στην οποία προεδρεύει ο κ. Αλογοσκούφης, ανέθεσε σε τρεις τράπεζες να αναζητήσουν υποψήφιο στρατηγικό επενδυτή για τον ΟΤΕ. Αυτές οι τρεις τράπεζες δεν απευθύνθηκαν στην  Deutsche Telekom; Πώς μας προέκυψε τώρα αυτή η τραπεζική σχέση Deutsche Telekom – MIG – Κυβέρνηση, με τον ενδιάμεσο στην προνομιούχο θέση να διαπραγματεύεται κάτι που δεν του ανήκει, δηλαδή το management του ΟΤΕ, έναντι μάλιστα υψηλότατου τιμήματος; Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν πιστεύει πως όλα αυτά έγιναν τυχαία. Επί της ουσίας, αυτό αποκάλυψε ο Πρόεδρος του ΣΥΝ και ορθότατα έπραξε. Γιʼ αυτό ενόχλησε τον κ. Βγενόπουλο, αλλά για τον ίδιο λόγο κέρδισε και τη συμπαράσταση ολόκληρης της κοινωνίας.

Ο κ. Βγενόπουλος με την περίφημη πια αγωγή του εκτέθηκε. Έδειξε να μην έχει ούτε καν επαφή με τους  αγώνες, την κουλτούρα και το πάθος της Αριστεράς.

3.    Τι θα σημάνει η ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ, για τον Οργανισμό, τους καταναλωτές, την ασφάλεια, την εθνική οικονομία;

Ο ΟΤΕ δεν είναι απλά μια επιχείρηση. Είναι το βασικό όχημα που διαθέτουμε ως κοινωνία για να είμαστε μέσα στις εξελίξεις – έστω ως καταναλωτές και χρήστες υπηρεσιών – στους κρίσιμους τομείς των επικοινωνιών, της πληροφορικής και του Ιnternet. Οι εξελίξεις προβλέπονται ραγδαίες. Μπαίνουμε σε μια φάση ενοποίησης, συγχώνευσης και διάχυσης αυτών των δυνατοτήτων.

Γιʼ αυτό διεθνώς υπάρχει μεγάλη κινητικότητα για τον έλεγχο αυτών των εξελίξεων. Γιʼ αυτό η Microsoft προσπαθεί να αγοράσει τη Yahoo, η Deutsche Telekom να επεκταθεί στην Ανατολική Ευρώπη και οι άλλοι μεγάλοι πάροχοι να μετεξελιχθούν σε παγκόσμιους παίχτες.

Είναι αυτός ο λόγος που καθίσταται επείγουσα ανάγκη η εξάπλωση των ευρυζωνικών δικτύων άμεσα και σε όλη τη χώρα, πράγμα που δε μπορεί να γίνει από έναν κερδοσκοπικό ΟΤΕ, αλλά από έναν ΟΤΕ που θα λειτουργεί με ευρύτερα αναπτυξιακά και κοινωνικά κριτήρια.

Βεβαίως χρειάζονται και διεθνείς συνεργασίες με ισχυρούς παραγωγούς τεχνολογιών και παρόχους διεθνούς εμβέλειας. Αλλά για να μπορείς να συνάπτεις τέτοιες συνεργασίες πρέπει να έχεις έναν «εθνικό παίχτη». Γιʼ αυτό, το έγκλημα που άρχισε από το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να αφήσουμε να ολοκληρωθεί από τη ΝΔ. Σʼ αυτή την εγκληματική σκυταλοδρομία πρέπει να μπει ένα τέλος. Όχι μόνο δεν πρέπει να πουληθεί ο ΟΤΕ, αλλά αντιθέτως πρέπει να ανακτηθεί ο δημόσιος έλεγχος σʼ αυτόν.  

4.    Μετά τον ΟΤΕ και το Ασφαλιστικό τι έπεται; Θα συνεχίσει τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις η κυβέρνηση;

Η κυβέρνηση προσπαθεί να αξιοποιήσει τη διεθνή κρίση για να συνεχίσει την ίδια πολιτική. Πιέζεται μάλιστα εσωκομματικά για ακόμη πιο έντονη τη νεοφιλελεύθερη διάστασή της.  

Η κρίση αυτή, ακόμη και αν τεθεί προσωρινά υπό έλεγχο,  έχει ήδη δείξει τα όρια της αυτορύθμισης των αγορών, τα όρια της ανάπτυξης μέσω δανεισμού, αλλά και τα όρια της εμπορευματοποίησης κοινωνικών αγαθών.

Το θέμα, επομένως, δεν είναι μόνον οι συνέπειες της κρίσης ως ένας εξωγενής παράγοντας. Το θέμα είναι ότι και η ανάπτυξη που συντελείται στη χώρα μας, ακριβώς επειδή στηρίζεται στις ίδιες νεοφιλελεύθερες αρχές – ιδιωτικοποιήσεις, απορυθμίσεις και ανεξέλεγκτος δανεισμός – χαρακτηρίζεται από διεύρυνση των ανισοτήτων, των αντιθέσεων και των ανισορροπιών.

Το θέμα, επομένως, δεν είναι πώς να αντιμετωπίσουμε μόνο τις εισαγόμενες συνέπειες της κρίσης, αλλά πώς θα ελεγχθούν οι εσωτερικοί παράγοντες και η ενδογενής δυναμική προς την κρίση.

5.    Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν απέκλεισε πρόσφατα ακόμη και την κρατική παρέμβαση προκειμένου να αντιμετωπισθεί η κρίση. Πώς κρίνετε τις υποδείξεις αυτές;

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προτείνει τρεις γραμμές άμυνας απέναντι στην κρίση. Τη νομισματική πολιτική, τη δημοσιονομική πολιτική και την κρατική παρέμβαση.

Στη δική μας περίπτωση η πρώτη γραμμή άμυνας στην πραγματικότητα δεν υπάρχει διότι τα επιτόκια ελέγχονται πλέον όχι από την Τράπεζα της Ελλάδας, αλλά από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Αλλά και η δεύτερη δυνατότητα μόνο ως ένα βαθμό μπορεί να χρησιμοποιηθεί λόγω της ύπαρξης του συμφώνου σταθερότητας. Ακριβώς για τους λόγους αυτούς η τελευταία αυτή υπόδειξη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου μας αφορά άμεσα. Και είναι χαρακτηριστικό ότι η πολιτική της κυβέρνησης και από την άποψη αυτή κινείται στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση γεγονός που αυξάνει τους κινδύνους για το μέλλον.

6.    Μπορούμε, επομένως, να μιλήσουμε για ένα νέο κρατικό παρεμβατισμό, όπως πολλοί και από το ΠΑΣΟΚ υποστηρίζουν, ή και για μια επιστροφή του Κέυνς, όπως είπε πρόσφατα ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ;

Κρατικό παρεμβατισμό έχουμε. Νέο υπόδειγμα συσσώρευσης, ανάπτυξης και διανομής των εισοδημάτων δεν έχουμε. Και ο Κέυνς που επέστρεψε – για να μείνουμε σʼ αυτόν το συμβολισμό – δεν είναι ο Κέυνς της πλήρους απασχόλησης, είναι ένας Κέυνς ενσωματωμένος στα νεοφιλελεύθερα πρότυπα.

Το κράτος παρεμβαίνει για να διασώσει το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα, με την απορρόφηση των ζημιών, τη συμπίεση των μισθών, τη διάχυση του κόστους της κρίσης στην κοινωνία και στα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα, την ενίσχυση των μηχανισμών ελέγχου και καταστολής των κοινωνικών αντιδράσεων. Ακριβώς γιʼ αυτό, δεν αρκεί η επίκληση της κρατικής παρέμβασης, αλλά χρειάζεται το περιεχόμενο αυτής της παρέμβασης να αποκτήσει νέο προσανατολισμό και κοινωνικό περιεχόμενο.

7.    Σε ποια κατεύθυνση θα έβλεπες να κινείται η εναλλακτική πρόταση της ριζοσπαστικής αριστεράς;

Η κρίση αυτή δεν επιλύει, αλλά επαναφέρει και οξύνει την αντίθεση ανάμεσα στο νεοφιλελευθερισμό και έναν ταξικό, υπέρ του κεφαλαίου, κρατισμό. Προσωπικά θεωρώ ότι την τρέχουσα κρίση πρέπει να τη δούμε ως ευκαιρία για να απαλλαγούμε, ως αριστερά και ως κοινωνία, τόσο από νεοφιλελεύθερες επιρροές όσο και από παρωχημένες, κρατικίστικες αυταπάτες βασισμένες σε μια λανθασμένη αντίληψη για το κράτος.

Η ελπίδα, θέλω να πω, δε βρίσκεται στο κράτος, αλλά στην κοινωνία και τα κινήματά της.

Μόνο υπό την πίεση των κοινωνικών κινημάτων και την πολιτική δυναμική που αυτά μπορούν να διαμορφώσουν, μόνον τότε, και μόνον έτσι μπορούν να υπάρξουν και κρατικές πολιτικές αναδιανομής του πλούτου και μιας κοινωνικά προσανατολισμένης ανάπτυξης.

Ας θυμηθούμε ότι και ο Ρούσβελτ για να επιβάλλει το New Deal μετά την κρίση του ʼ29, χρειάσθηκε να πείσει τους επιχειρηματίες που αντιδρούσαν με την απειλή: «σας ζητώ να δώσετε το καπέλο σας για να μη χάσετε το κεφάλι σας». Υπό αυτή την έννοια θα έλεγα ότι η πολιτική μας πρέπει να γίνει περισσότερο κοινωνικο-κεντρική.