Περνώντας την είσοδο του Άουσβιτς-Μπιρκενάου ουσιαστικά διέρχεσαι μια επίγεια πύλη της κολάσεως. Μπροστά σου, στους θαλάμους κράτησης και εξόντωσης, συναντάς παντού τα απομεινάρια της πιο φρικτής ανθρώπινης εμπειρίας και τα αποδεικτικά στοιχεία του πιο ακραίου, ολοκληρωτικού κακού.

 

Η Θεσσαλονίκη έχασε δικά της παιδιά στην κόλαση τούτη, κάπου σαρανταπέντε χιλιάδες μεταφέρθηκαν βιαίως στο Άουσβιτς. Οι περισσότεροι ούτε τη Θεσσαλονίκη ξαναείδαν, ούτε περπάτησαν ξανά στους δρόμους της, ούτε αντίκρισαν τα ηλιοβασιλέματά της, ούτε ξαναζωντάνεψαν με την παρουσία τους τις αγορές της.

 

Οι λίγοι από την μεγάλη εβραική κοινότητα της Θεσσαλονίκης που επέστρεψαν και οι περήφανοι απόγονοί τους, εμπνέουν όλους μας να διατηρούμε ισχυρή τη μνήμη. Ώστε το φως αυτό του κεριού της ελπίδας που άντεξε, να διαχέεται για πάντα απέναντι στο κακό. Ζωντανή μνήμη για τους αγώνες που πρέπει να δώσουμε για να μην ξαναθεριέψει.

 

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, κάθε πύλη στον φασισμό και τον ναζισμό, ατομική ή πολιτική, οφείλει να είναι ερμητικά κλειστή.