Η κρίση στέγης είναι εδώ. Οι εξωφρενικές τιμές που ακούγαμε πριν χρόνια για ένα studio σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, είναι πλέον πραγματικότητα όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και σε άλλες πόλεις, και βαθαίνει περισσότερο καθώς διασταυρώνεται με την ακρίβεια, το χαμηλό εισόδημα και την ανεργία.

Το ποσοστό του εισοδήματος που δαπανούν οι Έλληνες για στέγαση έφθασε να είναι το υψηλότερο στην Ε.Ε. με το 27% να ξοδεύει περίπου το μισό εισόδημά του σε ενοίκια, λογαριασμούς, κοινόχρηστα και τόκους στεγαστικών δανείων, ενώ την ίδια στιγμή η ιδιοκατοίκηση εμφανίζει το χαμηλότερο ποσοστό των τελευταίων δύο δεκαετιών.

Παρά την εκτόξευση των τελευταίων ετών, οι τιμές των ακινήτων για ενοίκιο και αγορά θα συνεχίσουν να ανεβαίνουν, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις. Η απόκτηση κατοικίας έχει ήδη γίνει απαγορευτική για τα μικρά και μεσαία εισοδηματικά στρώματα. Η κυβέρνηση, αν και διαθέτει εργαλεία και πόρους για την αντιμετώπιση του στεγαστικού προβλήματος πραγματοποιεί παρεμβάσεις περιορισμένης εμβέλειας και αποτελεσματικότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το πρόγραμμα «Σπίτι Μου», όπου 3 στους 4 ενδιαφερομένους έμειναν τελικά εκτός. Για όσους εντάχθηκαν το μέσο δάνειο των 105.000 ευρώ που εγκρίθηκε τελικά δεν καλύπτει από μόνο του την αγορά μιας οικογενειακής κατοικίας, με δεδομένες τις τιμές που έχουν διαμορφωθεί σήμερα στην αγορά.

Ούτε από το ευρωπαϊκό παράδειγμα, όμως, δε δείχνει να μαθαίνει η κυβέρνηση. Αντί να χρηματοδοτήσει μια στεγαστική πολιτική ορίζοντα, όπως κάνουν άλλες, ακόμα και μικρότερες, χώρες της Ευρώπης, ξοδεύει χωρίς στρατηγική την ιστορική ευκαιρία του Ταμείου Ανάκαμψης. Ενώ η Ισπανία με 1 δις ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης δημιουργεί 20.000 διαμερίσματα σε περιοχές με σοβαρά προβλήματα στέγασης και ενοικίου, η Σλοβενία δρομολογεί με 60 εκατ. ευρώ την κατασκευή 5.000 διαμερισμάτων με χαμηλό ενοίκιο, η Ελλάδα με 500 εκατ. ευρώ καταγράφει μόλις 2.542 εκταμιεύσεις δανείων σε μια αγορά που ήδη υπάρχει πρόβλημα χαμηλής προσφοράς κατοικιών.

Η κυβέρνηση αναγνωρίζει ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στέγης, όμως δε βλέπουμε να χαράσσεται αντίστοιχα μια συγκροτημένη και συνολική πολιτική για τη στέγη με μέτρα άμεσα και μεσο-μακροπρόθεσμα. Απουσιάζει, επιπλέον, η πολιτική βούληση να μπουν όρια και κανόνες σε βασικούς συντελεστές αυτής της κρίσης, όπως η βραχυχρόνια μίσθωση / AirBnB και η Golden Visa.