05/04/2023
ΕΦΗ ΑΧΤΣΙΟΓΛΟΥ: Καλησπέρα συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι. Το ιδιωτικό χρέος, αναφέρθηκε και η Λούκα Κατσέλη πριν, είναι ένα πρόβλημα διαρκείας για την ελληνική οικονομία και κοινωνία, αλλά τα τέσσερα τελευταία χρόνια το πρόβλημα αυτό έχει γιγαντωθεί.
Κι έχει γιγαντωθεί, όχι κυρίως λόγω του ότι έχει αυξηθεί ως μέγεθος, έχει συμβεί και αυτό, έχουν αυξηθεί και τα κόκκινα δάνεια στην ελληνική κοινωνία, έχουν αυξηθεί και τα χρέη στην Εφορία και στ’ Ασφαλιστικά Ταμεία, αλλά κατά τη γνώμη μου έχει γιγαντωθεί όχι κυρίως λόγω του ότι έχει αυξηθεί ως μέγεθος, έχει συμβεί και αυτό, έχουν αυξηθεί και τα κόκκινα δάνεια στην ελληνική κοινωνία, έχουν αυξηθεί και τα χρέη στην Εφορία και στ’ Ασφαλιστικά Ταμεία, αλλά κατά τη γνώμη μου έχει γιγαντωθεί κυρίως γιατί έχει εγκαθιδρυθεί από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μια αντίληψη, όπου σ’ αυτό το ζήτημα το κράτος έρχεται ως τιμωρός.
Το κράτος είναι τιμωρός μέσω του εξωδικαστικού μηχανισμού που δε ρυθμίζει και στην πραγματικότητα ποτέ δε νομοθετήθηκε για να ρυθμίσει τις οφειλές των πολιτών.
Το κράτος έρχεται ως τιμωρός μέσα από έναν πτωχευτικό κώδικα που βασικά προσβλέπει στη ρευστοποίηση των περιουσιών των πολιτών και όχι στην προστασία τους.
Το κράτος έρχεται ως τιμωρός διότι καταργεί και κατήργησε κάθε προστασία της πρώτης κατοικίας.
Το κράτος έρχεται ως τιμωρός διότι μεταβιβάζονται τα δάνεια από τις Τράπεζες στα funds στην πραγματικότητα χωρίς καμία δεσμευτικότητα και χωρίς καμία δικλείδα ασφαλείας υπέρ των πολιτών. Χωρίς καν τη στοιχειώδη δικλίδα ασφαλείας να γίνεται μία προηγούμενη πρόταση ρύθμισης στον οφειλέτη πριν τον πλειστηριασμό.
Αυτή είναι η βασική κατά τη γνώμη μου αντίληψη η οποία γιγάντωσε το πρόβλημα του ιδιωτικού χρέους, το γιγάντωσε ως πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία. Και την ίδια ώρα, ενώ συμβαίνει αυτό, υπάρχει μια ραγδαία συρρίκνωση του εισοδήματος της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών, των μισθωτών, των συνταξιούχων, των λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων, λόγω του πληθωρισμού αλλά και λόγω της πολιτικής που ασκεί η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας σ’ αυτό το θέμα, δηλαδή ότι δε μειώνει τους έμμεσους φόρους, δε μειώνει το ΦΠΑ, επιδοτεί την αισχροκέρδεια, στηρίζει στην πραγματικότητα τη σώρευση υπερκερδών σε ελάχιστους επιχειρηματικούς ομίλους.
Σε συνδυασμό λοιπόν με αυτή την πολιτική, έχουμε βρεθεί σε μια συνθήκη όπου το εισόδημα των πολιτών ουσιαστικά στοχοποιείται, όχι απλώς για να διατηρήσουν την κερδοφορία τους τα funds και κάποια ολιγοπώλια, αλλά να την ενισχύσουν κιόλας, να κερδοσκοπήσουν κιόλας εν μέσω κρίσης.
Κατά τη γνώμη μας, κατά τη δική μας αντίληψη, και αυτό εκπέμπει και η πρότασή μας, το κράτος δε μπορεί να μένει ούτε αδιάφορο ούτε αμέριμνο την ώρα που τα funds φέρονται με αυτή την ασυδοσία απέναντι στους πολίτες, το κράτος δε μπορεί να κρατάει μια απόσταση και να σφυρίζει αδιάφορα την ώρα που χάνονται περιουσίες και σπίτια, πρώτες κατοικίες και άνθρωποι πετιούνται στο δρόμο ενώ το εισόδημά τους καταρρακώνεται.
Το κράτος δε μπορεί, πόσο μάλλον να συνεπικουρεί την κερδοσκοπία συγκεκριμένων funds. Άρα, αυτό που ενσωματώνει η πρότασή μας, αυτό που λέει στην πραγματικότητα η πρότασή μας, είναι το εξής πολύ απλό αλλά κατά τη γνώμη μου και πλέον κρίσιμο: Το κράτος ανακτά την κοινωνική του λειτουργία.
Το κράτος έχει κοινωνική λειτουργία. Έχει προστατευτική λειτουργία. Δεν είναι ένας μηχανισμός, δε μπορεί να είναι, δε θέλουμε να είναι, δε δεχόμαστε να είναι, ένας μηχανισμός στήριξης της κερδοσκοπίας ολιγοπωλίων. Δε μπορεί να είναι αυτό το κράτος για εμάς. Αυτό λέει στην πραγματικότητα η πρότασή μας.
Αν η πρότασή μας, αν η θέση μας προσφέρει μεγαλύτερη προστασία από αυτό που πρόσφερε ο νόμος Κατσέλη, στην πραγματικότητα καλύπτει λαϊκά και κυρίως τα μεσαία στρώματα, δίνει τη δυνατότητα πιο γρήγορων και εύκολων ρυθμίσεων λόγω της ψηφιακής πλατφόρμας και του εξωδικαστικού μηχανισμού, άρα δε μεταφέρεται όλο το βάρος στα Δικαστήρια, ωστόσο κρατά τη δυνατότητα πάντα προσφυγής στο φυσικό δικαστή, στο να μπορεί στο τέλος της μέρας, αν δεν έρθουν τ’ αποτελέσματα που χρειάζονται για τον πολίτη, να μπορεί αυτός να έχει τη δυνατότητα να προσφύγει στο Δικαστήριο.
Άρα είναι μια συνολική πρόταση προστασίας, δεν είναι εξυπηρέτηση, χατίρι για κανέναν, αλλά δε μπορεί να είναι, ξαναλέω, το κράτος ένας μηχανισμός κι ένα εργαλείο κερδοσκοπίας των funds. Πρέπει να παρέμβει κοινωνικά. Και αυτό θα κάνουμε με αυτή την πρόταση όταν θα μας δοθεί η δυνατότητα να τη νομοθετήσουμε. Σας ευχαριστώ.
ΑΛΕΞΗΣ ΧΑΡΙΤΣΗΣ: Καλησπέρα σε όλες και όλους, φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι. Θα προσπαθήσω πολύ σύντομα να σχολιάσω κάποια από αυτά τα οποία ήδη ακούστηκαν.
Κατ` αρχάς, επειδή είπε ο Πρόεδρος στην ομιλία του, και καλό είναι να το κρατήσουμε αυτό, ότι η σημερινή παρουσίαση των προτάσεων δεν είναι απλώς και μόνο μια αν θέλετε προεκλογικού χαρακτήρα παρουσίαση κάποιων θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι το επιστέγασμα μιας προσπάθειας η οποία γίνεται εδώ και πολύ καιρό.
Και το λέω αυτό γιατί θα ήθελα να συνδέσω τη συνολική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία για τη διαχείριση του ιδιωτικού χρέους, με αυτό το οποίο ειπώθηκε πριν από λίγο και από τον Γιάννη Χατζηθεοδοσίου, τον Πρόεδρο του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου της Αθήνας, σε σχέση με το τι συμβαίνει με τις επιχειρήσεις αυτή τη στιγμή.
Κατά τη γνώμη μου, ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα, αναφέρθηκε σ’ αυτό και η κα Κατσέλη νωρίτερα, θα ήθελα να δώσω λίγη έμφαση, που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία, είναι το πρόβλημα της παραγωγικότητας.
Έχουμε μια οικονομία η οποία, αν δει κανείς τα στοιχεία για παράδειγμα του εμπορικού ελλείμματος, έχει πολλαπλασιαστεί την τελευταία τετραετία το εμπορικό έλλειμμα, σχεδόν δεκαπλασιαστεί, μια οικονομία κατ’ εξοχήν εισαγωγική με πολύ ρηχή παραγωγική βάση και το ζήτημα της διαχείρισης του ιδιωτικού χρέους και των κόκκινων δανείων των επιχειρήσεων, συνδέεται ευθέως με αυτή την οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα.
Δηλαδή έχουμε μια οικονομία στην οποία σωρεύτηκε νέα γενιά χρεών την περίοδο της πανδημίας, εκτοξεύεται τώρα αυτό το ιδιωτικό χρέος με τη νέα πληθωριστική κρίση και αυτό το οποίο συμβαίνει σήμερα στην ελληνική οικονομία, όποιος έχει στοιχειώδη επαφή με την πραγματική οικονομία νομίζω το αντιλαμβάνεται αυτό το οποίο θα πω πάρα πολύ καλά, το οποίο συμβαίνει σήμερα, όχι αύριο, όχι σε κάποιο αφηρημένο απώτατο μέλλον, αυτό το οποίο συμβαίνει σήμερα, ότι επειδή ακριβώς έχουμε επιχειρήσεις οι οποίες έχουν σωρεύσει υποχρεώσεις, οι οποίες όπως σωστά είπε πριν και ο Γιάννης Χατζηθεοδοσίου, δεν έχουν καμία δυνατότητα πρόσβασης ούτε σε τραπεζικό δανεισμό ούτε σε χρηματοδοτικά προγράμματα, επιχειρήσεις οι οποίες έχουν προσημειώσει και την ακίνητη περιουσία τους, αναγκάζονται πάρα πολλές φορές να οδηγηθούν σε διαδικασίες βίαιων συγχωνεύσεων ή εξαγορών.
Μια συνέπεια δηλαδή αυτής της κρίσης, της εκτόξευσης του ιδιωτικού χρέους, είναι το γεγονός ότι πάρα πολλές εμπορικές επιχειρήσεις, μικρές, κατασκευαστικές επιχειρήσεις, μεσαίες μεταποιητικές μονάδες, αναγκάζονται να πουληθούν, να εκποιηθούν ή να οδηγηθούν σε μια άτακτη συγχώνευση συνήθως με μεγάλους πολυεθνικούς ομίλους, ακριβώς γιατί δε μπορούν ν` αντιμετωπίσουν όλη αυτή την πολλαπλή κρίση και το βάρος των υποχρεώσεων που έχουν συσσωρεύσει.
Κι επειδή πολλές φορές κι από την κυβέρνηση προσμετρώνται ως επενδύσεις, αυτού του τύπου οι διαδικασίες των βίαιων εξαγορών, το ερώτημα που προκύπτει, είναι: Είναι επ` ωφελεία της ελληνικής οικονομίας μια τέτοια διαδικασία που σήμερα που μιλάμε βρίσκεται σ’ εξέλιξη; Είναι επ` ωφελεία της ελληνικής κοινωνίας μια διαδικασία συρρίκνωσης του παραγωγικού ιστού, διαμόρφωσης ολιγοπωλιακών καταστάσεων σε πολύ κρίσιμους κλάδους της ελληνικής οικονομίας ακριβώς λόγω της συσσώρευσης των υποχρεώσεων και των υποχρεώσεων του ιδιωτικού χρέους;
Άρα λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, είναι πάρα πολύ σημαντικό να δούμε την πρόταση την οποία καταθέτουμε σήμερα, βεβαίως και πρωτίστως από την κοινωνική της σκοπιά, γιατί είναι βόμβα στα θεμέλια της κοινωνικής συνοχής αυτό το οποίο συμβαίνει και απειλείται να συμβεί το επόμενο διάστημα με την απώλεια προστασίας της πρώτης κατοικίας και τα νοικοκυριά να χάσουν το σπίτι τους, την ίδια στιγμή όμως να το δούμε και με όρους αναπτυξιακούς, να το δούμε και με όρους παραγωγικούς.
Η ελληνική οικονομία τα επόμενα χρόνια, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, αν συνεχιστεί η σημερινή πολιτική, θα είναι μια οικονομία η οποία θα έχει συγκεντροποιηθεί η παραγωγική δραστηριότητα σε πολύ λίγους επιχειρηματικούς ομίλους, σε πολύ λίγα οικονομικά συμφέροντα.
Και η μεγάλη πλειονότητα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, των παραγωγικών μονάδων, θα έχει οδηγηθεί είτε σε συρρίκνωση είτε σε αφανισμό. Είναι λοιπόν μια πρόταση αυτή η οποία καταθέτουμε κ. Λασκαράτε, και μιας και πολλές φορές γίνεται συζήτηση για το κατά πόσον οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ αφορούν, απαντάνε στις αγωνίες της μεσαίας τάξης, είναι μια πρόταση η οποία πρωτίστως θα έλεγα, αφορά την αντιμετώπιση αυτών των υπαρξιακών πλέον προβλημάτων που έχει ένα μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης στη χώρα μας. Σας ευχαριστώ.
ΛΟΥΚΑ ΚΑΤΣΕΛΗ: Αγαπητέ Πρόεδρε, αγαπητές φίλες και φίλοι, συναγωνιστές, σύντροφοι παλαιοί και νέοι, τα έφερε έτσι η ζωή που για 13 χρόνια συνέδεσα το όνομά μου με ένα νόμο και έναν αγώνα για την επικράτηση του δικαιώματος στη στέγη.
Ένα κοινωνικό δικαίωμα που είναι μια αναφαίρετη αξία για τη δυνατότητα ενός οφειλέτη να ξαναξεκινήσει την επαγγελματική του δραστηριότητα κάτω από καθεστώς αξιοπρεπούς διαβίωσης και τη δυνατότητα να μπορέσει να υπάρξει ένα καλύτερο μέλλον για τον τόπο μας και τα παιδιά μας.
Είναι λοιπόν ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση είμαι εδώ σήμερα για να στηρίξω αυτή την πρωτοβουλία, που ελπίζω, όπως είπε και ο Πρόεδρος, να αποτελέσει την αφετηρία, το πρώτο νομοθέτημα μιας προοδευτικής κυβέρνησης που θα προκύψει στις 21 Μαΐου.
Η μάχη είναι βαθύτατα ιδεολογική και πολιτική. Το ζήτημα της υπερχρέωσης των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων και το πώς αντιμετωπίζεται, δεν είναι τεχνοκρατικό θέμα, είναι βαθύτατα πολιτικό. Και αυτό μπορεί να το δει κανένας, εάν συγκρίνει το σκοπό της πτώχευσης, όπως εμπεριέχεται στον πτωχευτικό νόμο που πέρασε το 2020, σε σχέση με το νόμο 3869/2010 που είναι γνωστός με το όνομά μου.
Ο νόμος ο πτωχευτικός που πέρασε το 2020, στο άρθρο 75 έχει ως σκοπό την εξυπηρέτηση των πιστωτών μέσω ρευστοποίησης όλων των περιουσιακών στοιχείων του οφειλέτη. Και ο νόμος Κατσέλη, ουσιαστικά έχει σκοπό τη δυνατότητα στον οφειλέτη, να επανεκκινήσει την επαγγελματική του δραστηριότητα και να ρυθμίσει τις οφειλές του μ’ έναν αξιοπρεπή τρόπο.
Είναι δυο διαφορετικοί κόσμοι. Και για όλους όσους λένε ότι όλοι ίδιοι είμαστε, τι άλλο μπορεί να γίνει, τι άλλο μπορεί να κάνει κάποιος, λέω σε όλους, δείτε ένα παράδειγμα: Η Πολιτική είναι κυρίαρχη, υπάρχουν διαφορετικοί δρόμοι να κάνει κανένας ένα συγκεκριμένο πράγμα στην άσκηση δημόσιας πολιτικής.
Αυτή τη στιγμή, η ρύθμιση των χρεών, είναι εθνική ανάγκη. Το δημόσιο και ιδιωτικό έχει ξεπεράσει τα 700 δις, μαζί. Το δημόσιο χρέος και το ιδιωτικό χρέος, αλληλοτροφοδοτούνται. Να θυμίσω ότι όταν ξέσπασε η κρίση το 2010, το πρόβλημα ήταν πρόβλημα δημοσίου χρέους.
Το πρόβλημα του δημοσίου χρέους διογκώθηκε, γιατί δεν είχαμε φροντίσει την αναπτυξιακή μας βάση. Δεν είχαμε φροντίσει ν’ αυξήσουμε και ν’ αναβαθμίσουμε την παραγωγή μας και οι επενδύσεις μας ήταν κυρίαρχη κυρίως σε χώρους, αυτό που λέμε στα οικονομικά, μη εμπορεύσιμων αγαθών, δηλαδή κατασκευών, κατοικιών και όχι προώθηση εξαγωγών υποκατατάστασης εισαγωγών.
Το ίδιο πρόβλημα ισχύει και σήμερα. Άρα αν θέλουμε ν` αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα της υπερχρέωσης, θα πρέπει ταυτόχρονα να κοιτάξουμε το ζήτημα της ανάπτυξης, μιας βιώσιμης ανάπτυξης και παραγωγικού μετασχηματισμού της χώρας μας.
Το αφήσαμε, η Ελλάδα έγινε ευάλωτη στις ορέξεις των αγορών, βρέθηκε αποκλεισμένη από τις διεθνείς αγορές και ακολούθησε το μνημόνιο και ζήσαμε τις τραυματικές εμπειρίες της λιτότητας. Και η λιτότητα, και το γεγονός ότι πάρα πολλά νοικοκυριά και επιχειρήσεις δε μπορούσαν να πληρώσουν τις οφειλές τους, οδήγησαν στην αύξηση του ιδιωτικού χρέους.
Άρα, από το δημόσιο χρέος πήγαμε στο ιδιωτικό χρέος. Και η διόγκωση του ιδιωτικού χρέους, οδήγησε σε μη εξυπηρετούμενα δάνεια και σε αυτό που ζήσαμε και ζούμε. Σήμερα γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Η αύξηση του ιδιωτικού χρέους, που περιέγραψε ο Πρόεδρος, ουσιαστικά δημιουργεί μια στασιμότητα στην οικονομική δραστηριότητα. Επενδυτικές πρωτοβουλίες ή καταναλωτικές αποφάσεις αναβάλλονται, με αποτέλεσμα αυτή η στασιμότητα της οικονομικής δραστηριότητας, ή η αναιμική μεγέθυνση του εισοδήματος, ουσιαστικά να διευρύνει το δημόσιο χρέος, το οποίο καλείται ν’ αναπληρώσει με φόρους, υποχρεώσεις που έχει.
Και επομένως από το ιδιωτικό χρέος, φτάνουμε στη διόγκωση του δημοσίου χρέους. Η προσέγγιση λοιπόν πρέπει να είναι ολιστική. Ανάπτυξη και διαχείριση του δημόσιου και του ιδιωτικού χρέους. Και φτάνουμε τώρα στη διαχείριση του ίδιου του ιδιωτικού χρέους.
Αγαπητές φίλες και φίλοι, αν θέλουμε η χώρα μας να μην ξαναβρεθεί ευάλωτη στις ορέξεις των αγορών, αν δε θέλουμε να ξαναζήσουμε τις τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος από τις πολιτικές της ακραίας λιτότητας, αν θέλουμε να έχουμε μια θετική προοπτική για το μέλλον, για εμάς, και για τα παιδιά μας, είναι εθνική ανάγκη να ρυθμιστεί το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος και σε αυτή την περίπτωση κυρίως το ιδιωτικό χρέος.
Γι` αυτό, αυτή η πρόταση είναι εθνική αναγκαιότητα, είναι τόσο σημαντική. Και πιστεύω ειλικρινά ότι ιδιαίτερα το κόμμα από το οποίο προέρχομαι, το ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ, θα είναι σε θέση αυτή τη στιγμή να στηρίξει μια τέτοια πρόταση γιατί, κακά τα ψέματα, η Ένωση Δικαίου Καταναλωτών, πριν λίγο καιρό κατέθεσε μια πρόταση που τουλάχιστον στις βασικές αρχές της είναι στην ίδια κατεύθυνση.
Και στο πλαίσιο μιας προοδευτικής κυβέρνησης, αυτή η νομοθετική πρωτοβουλία μπορεί ν’ αποτελέσει ένα πρώτο βήμα για την επανεκκίνηση της οικονομίας και τη συνοχή της κοινωνίας. Υπάρχουν οι προϋποθέσεις να γίνει κάτι τέτοιο; Θέλω να είμαι πολύ ειλικρινής μαζί σας.
Αν υπάρχει η πολιτική βούληση, αν υπάρξει η μαγιά των ανθρώπων που δε θα διστάσουν να τα βάλουν με τα θεριά, όχι μόνο με μεγάλα συμφέροντα, αλλά και με τους μικροπόντικες, οι οποίοι μέσα από αλληλοεξαρτήσεις, από γρηγορόσημα κτλ., αντιστρατεύονται τέτοιες προσπάθειες, αν υπάρξει διαφάνεια και λογοδοσία και παρακολούθηση αποτελεσμάτων έτσι ώστε να γίνονται παρεμβάσεις για διορθωτικές κινήσεις, μπορεί πραγματικά να υπάρξει μια συνολική ρύθμιση.
Υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις; Νομίζω ότι σήμερα, αποδεικνύουμε ότι υπάρχουν τέτοιες προϋποθέσεις. Και γι` αυτό είμαστε μόλοι εδώ. Είναι πολλές οι συγκρούσεις, δεν είναι εύκολος ο δρόμος, είναι ανηφορικός και θέλει γερό στομάχι και πίστη, ότι η πολιτική είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα.
Επομένως, Πρόεδρε, με λίγα λόγια να πω ότι υπάρχει εναλλακτική, το αποδείξαμε σήμερα με την πρόταση αυτή και πιστεύω ότι είναι η αρχή μιας καινούργιας φάσης, ενός καινούργιου σταδίου στην Ελλάδα, για επανεκκίνηση της οικονομίας, για βιώσιμη ανάπτυξη, για στήριξη της κοινωνικής συνοχής, για αντιμετώπιση των μεγάλων ανισοτήτων που έρχονται, γι’ αποκατάσταση, για μένα το πιο σημαντικό, της εμπιστοσύνης του απλού πολίτη ότι υπάρχει εναλλακτική, ότι δεν είναι όλοι ίδιοι, ότι όλοι δε μπορούν να κάνουν όλα, αλλά ότι μπορούμε και πρέπει να κάνουμε κάτι διαφορετικό γι` αυτό τον τόπο που όλοι αγαπάμε. Ευχαριστώ πολύ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΥΡΙΤΣΗΣ: Ευχαριστώ πολύ. Πράγματι, έχω ζήσει το νόμο Κατσέλη, το Ν. 3869 από την πρώτη του μέρα.
Η Ελλάδα αποτελεί ένα μοναδικό, παγκόσμιο φαινόμενο για τον εξής λόγο: Ταυτόχρονα επισυμβαίνουν τρία πράγματα: Έχουμε ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά ιδιοκατοίκησης παγκοσμίως, που ανέρχεται περίπου στο 70%. Αυτό σημαίνει ότι ο πλούτος που παρήχθη τις προηγούμενες δεκαετίες από τους Έλληνες πολίτες, επενδύθηκε στην ακίνητη περιουσία.
Το δεύτερο σημείο είναι ότι έχουμε ένα από τα μεγαλύτερα ιδιωτικά χρέη παγκοσμίως. Και το τρίτο, ότι μέσα σε πολύ χρονικό διάστημα, συρρικνώθηκε το ΑΕΠ λόγω της οικονομικής κρίσης, κατά 25%. Είναι μια μοναδική και εξαιρετική παγκόσμια περίπτωση.
Γι` αυτό και λέμε, ότι χρειάζεται και μια εξαιρετική και ειδική νομοθεσία για να προστατεύσουμε την ακίνητη περιουσία, την πρώτη κατοικία και να ρυθμίσουμε, γιατί αυτός είναι ο βασικός άξονας του νομοθετήματος, να ρυθμίσουμε αποτελεσματικά τα χρέη.
Τρεις προϋποθέσεις απαιτούνται να συντρέχουν για να πρέπει να πούμε ότι έχουμε ένα ολιστικό σχέδιο που αντιμετωπίζει το πρόβλημα: Πρώτον, ρεαλισμός. Να υποβάλλουμε μια πρόταση η οποία λαμβάνει υπ` όψιν την οικονομική κατάσταση της χώρας και τις δυνατότητές της.
Δεύτερον, αποτελεσματικότητα: Να δώσουμε μια πρόταση η οποία εν τέλει δίνει μια λύση στο πρόβλημα και δεν το μεταθέτει χρονικά. Και το τρίτο, δικαιοσύνη. Δίκαιη ρύθμιση, δίκαιη κρίση, δίκαιη κατανομή υποχρεώσεων και βαρών.
Αυτές τις τρεις προϋποθέσεις προσπαθήσαμε να τις συμπυκνώσουμε σε αυτή την πρόταση. Ακούστηκαν από τους Φορείς ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις και προτάσεις. Κοιτάξτε, το θέμα των εξωδικαστικών που στο παρελθόν ίσχυσαν και απέτυχαν όλοι και ο σημερινός ακόμη περισσότερο, είναι ακριβώς ένας λόγος. Ένα δομικό πρόβλημα που είχαν αυτοί οι εξωδικαστικοί, η προαιρετικότητα.
Η προαιρετικό της συμμετοχής των πιστωτών σε αυτή τη διαδικασία. Ως εκ τούτου, τι προέκυπτε; Οι πιστωτές, οι Τράπεζες, σήμερα οι servicers δε συμμετέχουν στη διαδικασία και έτσι αποτυγχάνει η ρύθμιση. Ερχόμαστε αυτό και το θεμελιώνουμε μ’ έναν διαφορετικό τρόπο. Και λέμε ότι ο μηχανισμός τον οποίο στήνουμε σήμερα, είναι υποχρεωτικής εφαρμογής, σ’ ένα βασικό επίπεδο: Υποχρεωτική συμμετοχή των πιστωτών στη διαδικασία της ρύθμισης και δεύτερον, δεν αφήνουμε στους πιστωτές να υποβάλλουν πρόταση ρύθμισης.
Η πρόταση ρύθμισης θα παραχθεί από ένα μοντέλο που θα έχουμε ενσωματώσει το οποίο θα λαμβάνει υπ` όψιν το εισόδημα, το πραγματικό εισόδημα και το διαθέσιμο εισόδημα, τις δαπάνες που έχει το νοικοκυριό και την αξία βεβαίως της περιουσίας του.
Άρα, θα παράξει ένα αντικειμενικό αποτέλεσμα από την οπτική όμως, της πραγματικής δυνατότητας που έχει ο οφειλέτης να εξυπηρετήσει το χρέος του και όχι από την ανάποδη που και σήμερα επιβάλλεται με τον παρόντα εξωδικαστικό ή με τον πτωχευτικό. Δηλαδή με ποιον τρόπο ο πιστωτής θα εισπράξει το μέγιστο δυνατό από την απαίτησή του ρευστοποιώντας την ακίνητη περιουσία. Άρα το πρώτο το απαντούμε, με αυτό το σχέδιο.
Το δεύτερο ζήτημα το οποίο τέθηκε, αφορά την αναδιάρθρωση των χρεών, το να φύγουν τα περίφημα πανωτόκια, οι υπερχρεώσεις οι οποίες έχουν παραχθεί από τη μη εξυπηρέτηση ενός χρέους.
Και αυτό το απαντούν. Στο πρώτο σημείο της εξωδικαστικής ρύθμισης, εκεί που ερχόμαστε και λέμε ένα μεγάλο κούρεμα οφειλής το οποίο θα έρθει από τα μεταβιβασμένα πια δάνεια στα funds, αυτό το ποσοστό κουρέματος, έρχεται να γίνει στην ουσία από την ανάποδη επί τη βάσει της μέσης τιμής πώλησης την οποία έχουν κάνει. άρα τους αφήνουμε, επαναγοράζουμε κατ’ ουσία το δάνειό μας στην τιμή περίπου που πουλήθηκε, μ’ ένα εύλογο κέρδος για τα funds.
Αυτό απαντά το πρώτο σημείο του εξωδικαστικού. Προσπαθήσαμε δηλαδή να πιάσουμε όλο το φάσμα των δυνατοτήτων και των εργαλείων που έχουμε νομικά διαθέσιμα, γιατί πρέπει να έχουμε και μία πρόταση, πέραν των οικονομικών δεδομένων και μοντέλων που πρέπει να λάβουμε υπ` όψιν μας, πρέπει να έχουμε και μια άρτια νομική πρόταση.
Να μπορεί να σταθεί την επόμενη μέρα και να δώσει λύση. Γι` αυτό μια άρτια νομική πρόταση, αν θέλουμε να είναι ολοκληρωμένη και να μη μείνει στη μέση, θα πρέπει να δεχθούμε τον παράγοντα δικαιοσύνη ως βασικό μοχλό στην επίλυση του προβλήματος.
Τη Δικαιοσύνη, τη δικαστική εξουσία τη θέλουμε συμμέτοχη. Εδώ λέμε ότι για να λύσουμε το μεγάλο πρόβλημα του ιδιωτικού χρέους, πρέπει να ενεργοποιήσουμε όλες τις συνταγματικές λειτουργίες του κράτους, νομοθετική, εκτελεστική και προφανώς και δικαστική.
Υπάρχουν οι δικαστές της πρόσφατης απόφασης της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, αλλά αγαπητοί μου φίλοι, θα σας θυμίσω ότι υπάρχουν κι άλλοι δικαστές. Υπάρχουν οι δικαστές που έχουν εκδώσει 100.000 αποφάσεις υπαγωγής στο νόμο Κατσέλη και προστάτευσαν τις πρώτες κατοικίες των συμπολιτών μας.
Υπάρχουν οι δικαστές οι οποίοι όλη αυτή την περίοδο και όλα αυτά τα χρόνια ανακόπτουν και αναστέλλουν πλειστηριασμούς, με δικαστικές αποφάσεις. Υπάρχουν οι δικαστές της μειοψηφίας της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου. Οι οποίοι δόμησαν ένα ολόκληρο σκεπτικό στο γιατί δεν έχουν νομιμοποίηση τα funds, οι servicers να κάνουν πλειστηριασμούς.
Αυτό που θέλει ο Έλληνας δικαστής σήμερα, είναι ένα εργαλείο νομοθετικό, το οποίο να είναι πλήρες, για να κληθεί να το εφαρμόσει και ν’ αποδώσει δικαιοσύνη. Και αυτό θα του προσφέρουμε. Δε θα του δώσουμε μισές δουλειές και δε θα του αφήσουμε το περιθώριο να ερμηνεύσει περαιτέρω το νόμο. Το μόνο που θα του ζητήσουμε, είναι να τον εφαρμόσει.
Ως προς το ζήτημα της συνταγματικότητας: Το πρόβλημα της υποχρεωτικός στους εξωδικαστικούς, δεν είναι τόσο συνταγματικό όσο αφορά τις ευρωπαϊκές μας υποχρεώσεις και τις ευρωπαϊκές οδηγίες που υπάρχουν. Και εκεί υπάρχει η απάντηση, όποιος διαβάσει πιο αναλυτικά τα νομικά κείμενα θα δει ότι αφήνει περιθώριο να τεθούν κανόνες υποχρεωτικής εφαρμογής στους εξωδικαστικούς για τα Φυσικά Πρόσωπα.
Παρ` όλα αυτά όμως και για να μην υπάρχει αμφιβολία, γι` αυτό προβλέπουμε τη δικαστική οδό και τη δικαστική διέξοδο για όποιον διαφωνήσει με το παραγόμενο αποτέλεσμα, είτε είναι πιστωτής είτε είναι οφειλέτης. Αυτή είναι η ασφαλιστική δικλείδα που μας δίνει τη δυνατότητα να επιλύσουμε το ζήτημα σε επίπεδο εξωδικαστικού σ’ ένα μεγάλο βαθμό, και να καταλήξουμε και στα Δικαστήρια για όσα δεν επιλύονται νωρίτερα. Ευχαριστώ.
ΕΦΗ ΑΧΤΣΙΟΓΛΟΥ: Να δώσω μερικές απαντήσεις στα ερωτήματα που τέθηκαν, αν και κάποια τ’ απάντησε ήδη ο Δημήτρης Λυρίτσης.
Πρώτον, το είπε η κα Καλαποθαράκου: Προτείνουν ρύθμιση οι Τράπεζες; Όχι, δεν την προτείνουν οι Τράπεζες τη ρύθμιση. Η ρύθμιση προκύπτει στον εξωδικαστικό μηχανισμό από την πλατφόρμα, από το μηχανισμό αυτόν που έχουμε. Με ποια χαρακτηριστικά; Με βάση το εισόδημα του πολίτη, με βάση το διαθέσιμο εισόδημα, αφού αφαιρεθούν δηλαδή οι βασικές δαπάνες που έχει π.χ. το ενοίκιο, με βάση την οφειλή που έχει προς αποπληρωμή, αν αυτή η οφειλή του δανείου είναι μικρότερη από την αντικειμενικά αξία του ακινήτου πάμε σε αυτήν, αν είναι μεγαλύτερη από την αντικειμενική αξία του ακινήτου φτάνουμε μέχρι την αντικειμενικά αξία του ακινήτου, το υπόλοιπο κουρεύεται.
Σας μιλάω για το μηχανισμό που πάμε στη μακρόχρονη αποπληρωμή, στη δεύτερη επιλογή. Για το μηχανισμό αναδιάρθρωσης θα σας πω μετά. Τι οφείλω λοιπόν πια με βάση και την αντικειμενικά αξία του ακινήτου, ποια είναι τα εισοδήματά μου, ποιο είναι το διαθέσιμο εισόδημά μου, ποιος είναι ο χρόνος αποπληρωμής, όλα αυτά συνθέτουν την εξίσωση η οποία παράγει την εξατομικευμένη σε μεγάλο βαθμό και κατάλληλη ρύθμιση για τον οφειλέτη.
Αυτό το παραγόμενο αποτέλεσμα είναι δεσμευτικό. Δεσμευτικό για τον πολίτη, δεσμευτικό και για την Τράπεζα ή το fund. Κάθε φορά που βλέπουμε τη λέξη «Τράπεζα», να βάζουμε δίπλα «ή το fund». Είναι ισότιμοι στη νομική τους αντιμετώπιση.
Το ελέγχει κανείς όλο αυτό; Η θα γίνεται τυχαία; Το ελέγχει. Θα υπάρχει Δημόσια Εποπτική Αρχή που θα ελέγχει όλον αυτό το μηχανισμό, το ανέφερε και ο Πρόεδρος κατά την παρουσίαση. Είναι σημαντικό να είναι δημόσια η Εποπτική Αρχή, γιατί κατά τη δική μας άποψη υπάρχει ευθύνη εδώ του Δημοσίου να ελέγχει αυτή την ιστορία και να ρυθμίζει αυτή την υπόθεση, όχι να απέχει.
Τρίτον: Αναδιαρθρώνονται με κάποιον τρόπο αυτά τα δάνεια τα οποία μεταβιβάστηκαν στα funds και αγοράστηκαν σε πολύ χαμηλότερες τιμές; Είναι αυτό που εξήγησε και ο Δημήτρης Λυρίτσης πριν. Η απάντηση έρχεται ακριβώς στο πρώτο σενάριο της ρύθμισης. Αν για παράδειγμα ένα δάνειο που έχει μεταβιβαστεί σε fund αγοράστηκε από το fund στο 30% της αξίας του, εκεί περίπου αγοράζοντα τα στεγαστικά δάνεια, αν και πωλούνται τιτλοποιήσεις συνολικές, όχι με μεμονωμένα δάνεια έχουν πωληθεί, αν για παράδειγμα έχουν αγοραστεί περίπου στο 30% της αξίας τους που συνήθως αυτό έχει συμβεί, γι` αυτό εμείς μετά μιλάμε για ένα κούρεμα που θα γίνει από 40% έως 60%.
Διότι αφήνεις ένα εύλογο περιθώριο κέρδους στο Ίδρυμα το οποίο έχει πάρει το δάνειο, αλλά από κει και πέρα δε δικαιούται να κερδοσκοπεί πάνω στο δάνειο αυτό. Γι` αυτό μιλάμε για κούρεμα 40% έως 60%, είναι ακριβώς στη βάση αυτής της λογικής που επέρχεται η αναδιάρθρωση του δανείου. Και το υπόλοιπο αποπληρώνεται σε σύντομο χρονικό διάστημα, εφ` όσον μπορεί ο δανειολήπτης, με την κρατική υποστήριξη. Γιατί θα υπάρχει και πρόγραμμα, όπως το επαναλάβαμε πολλές φορές, επιδότησης των ευάλωτων δανειοληπτών.
Δεν εννοούμε ευάλωτο αυτόν ο οποίος έχει 7.000 το χρόνο, όπως εννοεί η σημερινή κυβέρνηση, εννοούμε ότι αυτά τα όρια θα πρέπει ν’ αυξηθούν τουλάχιστον κατά 50% Άρα ευάλωτος μπορεί να είναι ένας άτομο, εφ` όσον μιλάμε για ένα άτομο το οποίο έχει 11.000 ευρώ το χρόνο, ανάλογα με τα μέλη της οικογενείας του επεκτείνεται το όριο αυτό. Κι εκεί έρχεται η κρατική επιδότηση να υποστηρίξει και τη δόση του δανείου, είτε είμαστε στο πρώτο σενάριο που έχει γίνει το κούρεμα του δανείου και η γρήγορη αποπληρωμή είτε είμαστε στο δεύτερο σενάριο που είναι η πιο μακροπρόθεσμη αποπληρωμή του δανείου.
Τέταρτο ερώτημα: Πόσα αναμένετε να εισπράξετε από αυτά τα κόκκινα δάνεια που είπατε ότι υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην ελληνική κοινωνία; Πώς αναμένεται να εισπραχθούν;
Εγώ θα ήθελα σε αυτό να μην πούμε εκτίμηση αριθμού αλλά να σας πω το εξής απλό: Σίγουρα η ρύθμιση δίνει πολύ περισσότερα στα Δημόσια Ταμεία από τη μη ρύθμιση, καθόλου. Και αυτό το έχουμε δει σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Το ν’ αφήνεις το ιδιωτικό χρέος αρρύθμιστο, σίγουρα πέρα από το να είναι κοινωνικά δυσβάσταχτο, είναι δημοσιονομικά επιζήμιο από κάθε άποψη.
Άρα είναι πολύ συμφερότερο να προσφέρεις μια πραγματική ρύθμιση παρά να μη ρυθμίσεις. Και για το συνολικό οικονομικό κύκλωμα το θέτω αυτό. Για το ποιος κρίνει την αδυναμία πληρωμής, εφ` όσον είσαι στο εξωδικαστικό στάδιο, η αδυναμία πληρωμής θα κρίνεται με βάση συγκεκριμένο οικονομικό δείκτη, ο οποίος θα υπάρχει ψηφιακά.
Υπάρχει αυτή την έννοια το λέω, δηλαδή από τη στιγμή που έχουμε όλα τα οικονομικά δεδομένα και μιλάμε και για άρση του φορολογικού και του τραπεζικού απορρήτου ξέρουμε τα δεδομένα του πολίτη, θα υπάρχει λοιπόν δείκτης ο οποίος θα ορίζει ότι αυτό συνιστά αδυναμία πληρωμής, αν ο δανειστής, η Τράπεζα ή το fund θεωρεί ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν έχει αδυναμία πληρωμής, θα πάει αυτός στα Δικαστήρια να το αμφισβητήσει. Όχι όμως ο πολίτης.
Ο πολίτης θα παίρνει τη ρύθμιση, το fund και η Τράπεζα θα δεσμεύεται στη ρύθμιση και θα έχουν το βάρος της αντίστροφης απόδειξης οι Τράπεζες ή τα funds, όχι ο πολίτης. Είναι σύμφωνη με το Σύνταγμα, είπε ο συνάδελφος. Εγώ θα την κάνω λίγο πιο ευρεία την ερώτηση γιατί θα έρθει, το βλέπω, έχει ήδη έρθει από αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα: «Αυτά δε γίνονται που λέτε, γιατί δεν τα επιτρέπει η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν τα επιτρέπουν οι μηχανισμοί, δεν τα επιτρέπουν οι κανονισμοί».
Δεν είναι έτσι. Το αντίθετο ισχύει. Ισχύει ότι στους εξωδικαστικούς μηχανισμούς μπορείς να έχεις υποχρεωτικότητες, αυτό προβλέπει το ευρωπαϊκό πλαίσιο και ισχύει και κάτι άλλο ευρύτερο. Πουθενά δε λέει κανένας ευρωπαϊκός κανονισμός, κανένα ευρωπαϊκό δίκαιο, ότι η ελεύθερη αγορά σήμερα σημαίνει ασύδοτη αγορά.
Έχει γίνει μια παρανόηση, ότι ελεύθερος ανταγωνισμός σημαίνει ασύδοτη κατάσταση στην αγορά. Το ακριβώς αντίθετο. Είναι υποχρέωση του κράτους, νομική υποχρέωση, παραγόμενη και από το Ενωσιακό Δίκαιο, να παρεμβαίνει και να ρυθμίζει την αγορά όταν υπάρχουν αυθαιρεσίες και καταχρήσεις. Και αυτό το λέω και για την αγορά ενέργειας, το λέω και για σειρά ολιγοπωλίων που λειτουργούν στην αγορά.
Είναι υποχρέωση ηθική, νομική και πολιτική η παρέμβαση και η ρύθμιση. Το αντίθετο είναι κατά τη γνώμη μου παραβίαση του Ενωσιακού Δικαίου.
Και κλείνω με το εξής: Αγροτική γη, τρεις παρατηρήσεις: Πρώτον, η αγροτική γη προστατεύεται στο σχέδιό μας ως πρώτη κατοικία. Δεύτερον, η περιουσία των Συνεταιρισμών τυγχάνει της ίδιας ακριβώς προστασίας που τυγχάνει η πρώτη κατοικία ή η επαγγελματική στέγη, γιατί για εμάς η περιουσία των Συνεταιρισμών όπως λένε και μία από τις 7 συνεταιριστικές αρχές για την αλληλεγγύη είναι περιουσία των γενεών, δεν είναι περιουσία των μετόχων.
Και τρίτο σημαντικό, τα κόκκινα δάνεια της Αγροτικής Τράπεζας εντάσσονται κι αυτά κανονικά στη ρύθμιση την οποία έχουμε περιγράψει. Άρα νομίζω ότι καταλαμβάνουμε τα βασικά αιτήματα του αγροτικού κόσμου, όπως τουλάχιστον τα έχουμε εισπράξει εμείς όλον αυτό τον καιρό.
Κλείνω λέγοντας ότι είναι προφανές, νομίζω μετά από όλη αυτή την τεχνική συζήτηση, ότι τα εργαλεία υπάρχουν, οι δυνατότητες υπάρχουν, το ερώτημα είναι από ποια πλευρά βλέπεις το πρόβλημα, αν το βλέπεις βλέποντας τον πολίτη ως στρατηγικό κακοπληρωτή ή αν βλέπεις την πραγματική αντικειμενικά αδυναμία που συναντά στη ζωή του για τις πληρωμές και για την αντιμετώπιση των χρεών του και τελικά αν βλέπεις το κράτος, όπως είπα, ως έναν τιμωρό ο οποίος λειτουργεί υπέρ κερδοσκοπίας ελαχίστων, ή αν το βλέπεις ως έναν μοχλό επιβολής διασφάλισης της κοινωνικής δικαιοσύνης. Σας ευχαριστώ.
ΑΛΕΞΗΣ ΧΑΡΙΤΣΗΣ: Ένα σημείο το οποίο ήθελα να θέσω, ουσιαστικά το είπε τώρα η κα Κατσέλη. Χρειαζόμαστε δημόσια εργαλεία για να μπορέσουμε ν` αντιμετωπίσουμε τόσο μεγάλες κρίσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ δε δημιούργησε τυχαία την Αναπτυξιακή Τράπεζα τον Απρίλιο του 2019, ούτε απλώς και μόνο για να υπάρχει και να έχει έναν διακοσμητικό ρόλο. Πρέπει δημόσιοι Φορείς, δημόσιοι Οργανισμοί να παρεμβαίνουν σε τέτοιες κρίσεις, και να παρεμβαίνουν όπως και με την πρόταση η οποία κατατίθεται σε σχέση με το Ταμείο Αναδιαρθρώσεων.
Νομίζω ότι όλες οι τοποθετήσεις οι οποίες έγιναν είναι πάρα πολύ σημαντικές, εμένα επιτρέψτε μου και δημοσίως να εκφράσω και ευχαριστίες προς τους παραγωγικούς φορείς, οι οποίοι όλο το προηγούμενο διάστημα, με τις μελέτες τις οποίες έχουν παραγάγει, με τις έρευνες κοινής γνώμης αποτυπώνουν και την πραγματική κατάσταση της πραγματικής οικονομίας, η οποία πολλές φορές βλέπουμε να διαστρεβλώνεται στο δημόσιο διάλογο και αυτό νομίζω ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό και συνεισφέρει και στη δική μας την προσπάθεια, την προγραμματική προσπάθεια.
Κρατώ από την τοποθέτηση του εκπροσώπου της Ένωσης των Αγροτικών Συνεταιρισμών, γιατί θεωρώ ότι ήταν πάρα πολύ σημαντική και έρχεται νομίζω συμπληρωματικά σε αυτό το οποίο είπαμε και στην αρχή σε σχέση με την παραγωγική διάσταση όλης αυτής της υπόθεσης. Το ζήσαμε κι εμείς ως κυβέρνηση, όταν για παράδειγμα προσπαθήσαμε να διασώσουμε στον αγροδιατροφικό τομέα, μεγάλες δραστηριότητες παραγωγικές και επιχειρήσεις, και βρίσκαμε μπροστά μας τοίχο λόγω ακριβώς του γεγονότος ότι τα περιουσιακά στοιχεία τους έχουν περάσει σε διαχειριστές, σε funds κτλ.
Είναι πολύ κρίσιμο λοιπόν για τον παραγωγικό ιστό αυτής της χώρας, αυτής της οικονομίας, να υπάρξει μια διαδικασία ρύθμισης αντιμετώπισης αυτού του προβλήματος και το κράτος εδώ πρέπει να παίξει το ρόλο που του αναλογεί.
Και θα κλείσω λέγοντας, νομίζω το είπε ο εκπρόσωπος της Ένωσης Εργαζομένων Καταναλωτών, το είπε περιφραστικά, εγώ θα το πω σα σύνθημα, όπως το λέγαμε εμείς από παλιά: Αυτό το συμβαίνει είναι ιδιωτικοποίηση των κερδών, κοινωνικοποίηση των ζημιών. Ήρθε η ώρα λοιπόν όλοι ν’ αναλάβουν τις ευθύνες τους και το ρόλο που τους αναλογεί.
Και αυτό αφορά βεβαίως το κράτος, αφορά τις Τράπεζες, αφορά τα funds, αφορά τους servicers και βεβαίως μετά αφορά και τις ίδιες τις επιχειρήσεις, οι οποίες θα πρέπει μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία, να προχωρήσουν σε μια διαδικασία παραγωγής προστιθέμενης αξίας στην εγχώρια οικονομία, στην ελληνική οικονομία με σεβασμό στην εργατική νομοθεσία, με σεβασμό στην περιβαλλοντική προστασία.
Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν ακριβώς, ο παραγωγικός αυτός ιστός να παραμείνει ζωντανός, να είναι βιώσιμος. Και για να συμβεί αυτό, πρέπει να προχωρήσει η υλοποίηση μιας πρότασης όπως αυτή την οποία καταθέτει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία. Ευχαριστώ.
ΛΟΥΚΑ ΚΑΤΣΕΛΗ: Πέντε πολύ σύντομα σημεία: Το πρώτο: Είναι σημαντικό να στηρίξουμε και τους ίδιους τους οφειλέτες. Και νομικά και συμβουλευτικά. Γι` αυτό η πρόταση για την αναβάθμιση των ΚΕΠ Δανειοληπτών είναι σημαντική αλλά θα έλεγα ότι πρέπει επίσης να υπάρχει στενή συνεργασία με τις Ενώσεις Καταναλωτών που έχουν παίξει έναν καθοριστικό ρόλο σε αυτή όλη τη διαδικασία.
Δεύτερον: Πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξει ένας δεσμευτικός Κώδικας Δεοντολογίας των εταιρειών διαχείρισης. Δε μπορεί αυτή τη στιγμή να μην υπάρχει δεσμευτικός κώδικας για τις Τράπεζες. Για τις Τράπεζες υπάρχει ένας κώδικας, αλλά είναι σε εθελοντική βάση, πιστεύω ότι πρέπει να αυστηριοποιηθεί, αλλά κυρίως πρέπει να υπάρξει για τις εταιρείες διαχείρισης ώστε αυτά τα φαινόμενα τα οποία παρατηρούμε, να μην υπάρχουν.
Τρίτον: Η επέκταση σε δάνεια, μίλησε ο Πρόεδρος και στην πρόταση υπάρχει για τα δάνεια σε ελβετικό φράγκο, πρέπει να δούμε και άλλες κατηγορίες δανείων, π.χ. τα δάνεια των παλιννοστούντων που είναι σημαντικά.
Τέταρτον: Σημαντικό σημείο που δεν τονίστηκε πολύ, είναι η δημιουργία ενός Ειδικού Ταμείου Αναδιαρθρώσεων Οφειλών και Στεγαστικών στην Αναπτυξιακή Τράπεζα. είναι απαραίτητο στοιχείο, έτσι ώστε να μπορεί να υπάρχει χρηματοδότηση μέσω των επιδοτήσεων, μέσω στοχευμένων επιδοτήσεων στις συγκεκριμένες ρυθμίσεις οι οποίες προβλέπονται.
Και τέλος και κλείνω με αυτό, η πρόταση αυτή δεν είναι μόνο πρόταση για την κοινωνική συνοχή, είναι πρόταση αναπτυξιακή. Γιατί αν δεν υπάρχει επανεκκίνηση της οικονομίας, δε μπορεί να υπάρξει βιώσιμη ανάπτυξη. Εάν δε χρησιμοποιηθεί αυτό το κεφάλαιο που έχουμε, ανενεργό κεφάλαιο στις Τράπεζες, στις εταιρείες, στην κοινωνία, δε μπορεί να υπάρξει βιώσιμη ανάπτυξη και θα βρεθούμε πάλι σε πρόθυρα κρίσης σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα.
Άρα είναι μια αναπτυξιακή πρόταση, αλλά θα έλεγα και κάτι περισσότερο. Ότι είναι μια πρόταση για δημοκρατία, για περισσότερη δημοκρατία. Γιατί όταν ο πολίτης αισθάνεται ότι το κράτος δεν του παρέχει στοιχειώδη ασφάλεια, ότι δεν του εγγυάται ανθρώπινη ασφάλεια, μια καλύτερη προοπτική για τον ίδιο και για τα παιδιά του, ουσιαστικά στρέφεται σε ακραίες λύσεις.
Και οι πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη, είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει πάρα πολύ. επομένως αυτή η πρόταση δεν είναι μόνο πρόταση αναδιανομής, είναι πρόταση αναπτυξιακή και πρόταση βασικά δημοκρατική.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία πλοήγησης και να αναλύουμε την επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας μας. Με την παραμονή σας στην ιστοσελίδα, αποδέχεστε τη χρήση cookies όπως αυτή περιγράφεται στην Πολιτική Cookies ΟΚ
