Άρθρο της Αναπληρώτριας Εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία στο iEidiseis.gr

Αν βρισκόμασταν σε μια εποχή που η λέξη «φιλότιμο» ήταν ακόμα πλήρης νοήματος, το «σκάνδαλο Λιγνάδη» θα είχε οδηγήσει την αντίστοιχη κα Μενδώνη με βεβαιότητα σε παραίτηση για λόγους ευθιξίας και η ίδια θα αποτελούσε ήδη παρελθόν, καθώς θα είχε καταθέσει δίχως άλλο την παραίτησή της. Δεν θα χρειαζόταν καν σήμερα να συζητάμε εάν γνώριζε ή όχι το παρελθόν του κ. Λιγνάδη. Άλλωστε, η πολιτική ευθιξία ως έννοια δεν προϋποθέτει καν την ύπαρξη άμεσης εμπλοκής ενός πολιτικού προσώπου, που κατέχει θέση ευθύνης και μάλιστα ως μέλος μιας Κυβέρνησης και δη εξωκοινοβουλευτικού, στον χειρισμό μιας υπόθεσης. Αρκεί να αποδειχθεί λανθασμένη η επιλογή ή η απόφασή του και ο/η ίδιος/α να έχει την ευαισθησία να αποδεχθεί αυτή του την ευθύνη.

Στην περίπτωση, όμως, της κας Μενδώνη, η παραίτηση δεν ήρθε ακόμα. Πολλώ δε μάλλον για λόγους πολιτικής ευθιξίας.

Δεν ήρθε ούτε καν ως αποτέλεσμα γενικής κατακραυγής. Κάτι τέτοιο, άλλωστε, θα προϋπέθετε ότι ο τόπος κυβερνάται από ανθρώπους με ισχυρά δημοκρατικά αντανακλαστικά και ευαισθησίες. Το γεγονός, όμως, ότι αν και αμφισβητείται σήμερα η πολιτική ακεραιότητα μιας Υπουργού, σε τέτοιο βαθμό πια, από την πλειονότητα των πολιτών, από Φορείς και ανθρώπους του Πολιτισμού, ακόμα και από εποπτευόμενους -του Υπουργείου- Φορείς, όπως το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και η Κυβέρνηση επιμένει να της παρέχει πλήρη πολιτική κάλυψη, επισημαίνοντας μονότονα και πεισματικά ότι «δεν τίθεται καν ζήτημα παραίτησης της Υπουργού», δείχνει ότι προφανώς ούτε αυτό συμβαίνει.

Σε κάθε περίπτωση, οι πολιτικές ευθύνες που προκύπτουν από αυτή την υπόθεση, δεν αφορούν στη γνωριμία του Πρωθυπουργού ή της κας Μενδώνη με τον κ. Λιγνάδη. Αφορούν στην προσπάθειά τους αρχικά να υποβαθμίσουν το ζήτημα και να συγκαλύψουν την υπόθεση.

Αυτό, εξάλλου, προκύπτει από το ότι η κα Μενδώνη μετά τα πρώτα δημοσιεύματα περιορίστηκε στο να κάνει λόγο για «φήμες», «τοξικό κλίμα» και «ασαφείς σκοπιμότητες», από το ότι στη συνέχεια επέμεινε -ακόμα και μετά την δημοσιοποίηση της μαρτυρίας του Νίκου Σ.- να μιλάει για οικειοθελή παραίτηση του πρώην Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Εθνικού «που έγινε δεκτή», με τη διευκρίνιση μάλιστα ότι «δεν είχε προηγουμένως ζητηθεί», καθώς και από το ότι μόνο όταν έμαθε ότι κατατέθηκαν μηνύσεις για μη παραγεγραμμένα εγκλήματα χαρακτήρισε τον κ. Λιγνάδη ως «επικίνδυνο άνθρωπο», ισχυριζόμενη μάλιστα ότι «εξαπατήθηκε από την βαθιά υποκριτική του τέχνη»! Χρειάστηκαν, βέβαια, μόλις λίγες μέρες για να καταρρεύσει αυτό το αφήγημα, με τον κ. Σκέρτσο να την διαψεύδει, παραδεχόμενος ότι «την μέρα που υπήρξε η καταγγελία, ζητήθηκε και δόθηκε η παραίτηση Λιγνάδη», χωρίς όμως ούτε κι εκείνος να εξηγεί γιατί ουδείς προσέφυγε στη Δικαιοσύνη την ίδια κιόλας μέρα, όπως θα όφειλε κάθε πολιτικός προϊστάμενος.

Πέραν από το εάν αυτή η ολιγωρία της Κυβέρνησης για τρεις σχεδόν εβδομάδες έχει οδηγήσει σε κρίσιμες καθυστερήσεις σε σχέση με τη συλλογή υλικού για την υπόθεση από τις αστυνομικές και εισαγγελικές Αρχές, είναι κρίσιμο να απαντηθεί ποιος τελικά ήταν εκείνος που αποφάσισε την κατάργηση της διαγωνιστικής διαδικασίας για την επιλογή καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού, την οποία είχε προκηρύξει η προηγούμενη Κυβέρνηση, για να τοποθετήσει τον απ’ ευθείας τον κ. Λιγνάδη στη θέση αυτή. Καθώς και ποιος αποφάσισε, από την ώρα που ξέσπασε το σκάνδαλο, ότι είναι προτιμότερος ο δρόμος της επικοινωνιακής διαχείρισης και υποβάθμισης του ζητήματος αντί της άμεσης προσφυγής στη Δικαιοσύνη, όπως έγινε στην υπόθεση Μπεκατώρου. Κι αν τελικά πρόκειται για αποφάσεις της κας Μενδώνη, τότε γιατί ο Πρωθυπουργός αντί να ζητήσει την παραίτηση της Υπουργού του, της παράσχει απόλυτη πολιτική κάλυψη. Τι φοβάται;