ΣΥΡΙΖΑ Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς


Επικοινωνία / Contact RSS Twitter Facebook YouTube Instagram

01/08/2017

O N. Ξυδάκης σε μια συζήτηση για τη συνεπιμέλεια των παιδιών στην τηλεόραση της Βουλής

O N. Ξυδάκης σε μια συζήτηση για τη συνεπιμέλεια των παιδιών στην τηλεόραση της Βουλής



Συνεπιμέλεια παιδιών: ο νομοθέτης πρέπει να προηγείται της διάχυτης δοξασίας, να λειτουργεί προοδευτικά


Καλεσμένος στην εκπομπή «Διαβουλεύσεις» με την Ματρώνη Δικαιάκου με θέμα «Διεκδικώντας τη συνεπιμέλεια» στην τηλεόραση της βουλής ήταν ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Ξυδάκης. Συνομιλητές του ο κ. Γιάννης Παπαρρηγόπουλος, Πρόεδρος Ελληνικού Συμβουλίου Κοινής Ανατροφής, ο κ. Σωκράτης Καραμπατέας, επιστημονικός σύμβουλος του Συμβουλίου και ο κ. Νίκος Γκόλφης, μέλος του Συμβουλίου.
Το θέμα της συνεπιμέλειας αναπτύχθηκε εκτενώς από τους ειδικούς που προτείνουν αλλαγή της υπάρχουσας νομοθεσίας προς την κατεύθυνση της κοινής επιμέλειας των παιδιών σε περίπτωση διαζυγίου.
Η τοποθέτηση του Νίκου Ξυδάκη:
Θα ήθελα να διαμορφώσουμε ένα νομοθετικό πλαίσιο το οποίο θα ελαχιστοποιεί τις αντιδικίες και θα οδηγεί τους ανθρώπους να συζητήσουν μεταξύ τους και να βρουν ένα πλαίσιο συμβίωσης. Το να χρειαζόμαστε για να φροντίσουμε το παιδί να πάμε στον εισαγγελέα ή να προσφύγουμε στις υπηρεσίες δικηγόρου μου φαίνεται πολεμικό. Στην αμερικανική κοινωνία ετέθησαν με σφοδρότητα αυτά τα ζητήματα. Ακόμη και  η μυθοπλασία ασχολήθηκε και με τον τρόπο της διατύπωσε αυτά τα προβλήματα. Όλοι θυμόμαστε τις γνωστές αμερικανικές δραματικές κομεντί στις οποίες οι άντρες υποδύονται τις γυναίκες για να δουν τα παιδιά τους.
Το οικογενειακό δίκαιο στην Ελλάδα ήταν προοδευτικό όταν αναμορφώθηκε στη δεκαετία του ‘80. Άνοιξε δυνατότητες αλλά ήρθε και να προσαρμοστεί σε μία κοινωνική πραγματικότητα που είχε αλλάξει. Τριάντα χρόνια μετά έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Τις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80 ακόμα τα διαζύγια ήταν κοινωνικός στιγματισμός. Οι άνθρωποι δεν χώριζαν αλλά ξυλοκοπούνταν πραγματικά ή μεταφορικά μέσα στην οικογενειακή εστία, με θεατές τα παιδιά. Τώρα η ελληνική κοινωνία είναι πολύ διαφορετική από εκείνη του ‘60 ή και του ‘80.Το 2017 μιλάμε για πολύ σύνθετα οικογενειακά μοντέλα, για νοικοκυριά που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πριν από 30 χρόνια: Μονογονεϊκές οικογένειες, υιοθεσίες, ομόφυλα ζευγάρια, ομόφυλα ζευγάρια που υιοθετούν. Πρόκειται για ένα οικοσύστημα απίστευτης ποικιλίας.

Οι δυο γονείς να ενώνουν δυνάμεις
Το Δίκαιο θα πρέπει να ακολουθήσει, να διασφαλίσει δικαιώματα, να διευκολύνει τους ανθρώπους να ζουν ειρηνικά. Συγκεκριμένα στην περίπτωση διαζυγίων, θα πρέπει και οι δύο γονείς να ενώσουν δυνάμεις. Θα πρέπει να υπάρξει ένα νομοθετικό πλαίσιο που να μην είναι τόσο αυστηρό και κανονιστικό αλλά να ανοίγει δυνατότητες για συναινέσεις και συγκλίσεις. Δεν μπορεί ένας νόμος να κάνει τους ανθρώπους πιο ώριμους και πιο υπεύθυνους. Μπορεί να τους αναγκάζει όμως να μην είναι παράφορα εγωιστές και παράφορα εκδικητικοί εις βάρος του παιδιού. Τα αισθήματα μεταξύ δύο ενηλίκων μπορούν να παρέλθουν, μπορούν να τιθασευτούν αν έχεις ένα παιδί.

Εξετέθην στο πρόβλημα της επιμέλειας διαζευγμένων γονιών εμμέσως. Έχω εντυπωσιαστεί όμως από  την έκταση που έχει αυτή το φαινόμενο στην ελληνική κοινωνία. Έχω εντυπωσιαστεί επίσης από την ποικιλία λύσεων. Πολλές δυστυχώς καταλήγουν σε αντιδικίες. Από συναδέλφους βουλευτές που έχουν δικαστική εμπειρία βλέπω ότι γνωρίζουν το πρόβλημα. Άλλοι είναι τολμηροί και θέλουν να προχωρήσουν σε ανανέωση του νομοθετικού πλαισίου και άλλοι είναι πιο επιφυλακτικοί.

Το παιδί δεν μπορεί να είναι όπλο εκδίκησης
Πιστεύω ότι δεν πρέπει πτυχές του οικογενειακού βίου να χρειάζονται συνέχεια καταφυγή στο δικαστή και στο δικηγόρο. Μπορούν οι άνθρωποι να αναγκαστούν από το νόμο να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Να είναι πιο ίσοι μεταξύ τους, να έχουν ισοπολιτεία και υπευθυνότητα απέναντι στα παιδιά τους. Από τη στιγμή που κάνεις παιδιά μοιράζεσαι μία ευθύνη, δεν μπορείς να την διεκδικείς ολόκληρη για τον εαυτό σου αποστερώντας την από τον άλλον, ούτε να χρησιμοποιήσεις το παιδί σαν ασπίδα ή όπλο εκδίκησης για πληγωμένα αισθήματα του παρελθόντος. Νομίζω πως πρέπει να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση και να απαλλάξουμε τα νοικοκυριά και τους ανθρώπους από τα βάρη μιας δικαστηριακής διαμάχης μιας αντιδικίας. Ας χάσουν αυτό το έσοδο οι δικηγόροι. Θα το βρουν από αλλού. Ας θεσπίσουμε νομικούς συμβούλους οικογένειας. Εδώ πάμε σε εξωδικαστικό συμβιβασμό σε οικονομικές διαφορές, με στόχο να αποσυμφορηθεί το δικαστήριο από πολυετείς διαμάχες. Δεν μπορούμε να πράξουμε το ίδιο στο οικογενειακό δίκαιο; Υπάρχουν τρόποι, όπως και μία πλούσια διεθνής εμπειρία και βιβλιογραφία. Δεν είναι μονότροπα και μονοσήμαντα τα πράγματα. Η ελληνική κοινωνία είναι πολύ πιο σύνθετη και πολύπλοκη και η νομοθεσία πρέπει να ακολουθεί ειρηνικά και ήρεμα, ανοίγοντας δυνατότητες ειρηνικής λύσης.
Μερικές φορές ο νομοθέτης προηγείται της διάχυτης δοξασίας στην κοινωνία και την τραβάει μπροστά, προς πιο προοδευτικές θέσεις, ανακουφίζοντάς την κιόλας. Υπάρχουν πολλές προκαταλήψεις, υπάρχει δυσπιστία, ο νομοθέτης καμιά φορά πρέπει να λειτουργεί καταλυτικά προς την προοδευτική κατεύθυνση.



Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία πλοήγησης και να αναλύουμε την επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας μας. Με την παραμονή σας στην ιστοσελίδα, αποδέχεστε τη χρήση cookies όπως αυτή περιγράφεται στην Πολιτική Cookies ΟΚ