Ομιλία της κοινοβουλευτικής εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ στην Ολομέλεια της Βουλής κατά τη συζήτηση και ψήφιση του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων «Μέτρα για την επιτάχυνση του κυβερνητικού έργου σε θέματα εκπαίδευσης»

«Τον εξτρεμισμό που βιώνει η υδρόγειος δεν θα τον ανατρέψουν high-tech μετανεωτερικές σταυροφορίες, περιχαρακώσεις και επιδείξεις θρησκοληψίας και ισλαμοφοβία. Δεν θα τον αποκρούσει μία Ευρώπη που, οχυρωμένη στα τείχη της “καθαρότητας” και αποστειρωμένη από τον “άλλον”, από τον ξένο, θα έχει απωλέσει τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη που την ορίζουν και άρα την ψυχή της. Η μόνη ασπίδα στον φανατισμό, που οπλίζει χέρια και σπέρνει τρόμο, είναι το ακριβώς αντίθετό του, μια κοινωνία ανοικτή και ανεκτική, ανεξίθρησκη και δημοκρατική».

Ολόκληρο το κείμενο της ομιλίας:
Καλούμαστε σήμερα με το πρώτο άρθρο του προς ψήφιση νομοσχεδίου να τροποποιήσουμε τον τρόπο επιλογής των διευθυντών των σχολικών μονάδων πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας και ειδικής εκπαίδευσης τον οποίο προέβλεπε ο Ν. 4317/2015, κατόπιν της απόφασης της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας. Πρόκειται για την απόφαση 711/2017.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η διάκριση των εξουσιών, ακρογωνιαίος λίθος του δημοκρατικού πολιτεύματος και μεγάλη νεωτερική παρακαταθήκη, επιτάσσει τον σεβασμό και την πλήρη συμμόρφωση στις αποφάσεις της Δικαιοσύνης. Επιβάλλει ότι η Δικαιοσύνη οφείλει πάντοτε να λειτουργεί αμερόληπτα, απρόσκοπτα, τυφλά. Φυσικά, και όσον αφορά ειλημμένες αποφάσεις, και οι κρίνοντες κρίνονται. Δεν προτίθεμαι να εκφέρω κρίση για την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Οφείλω, όμως, να υπερασπιστώ ένα νόμο, το Ν. 4317/2015, τον οποίο τότε είχα την τιμή να υπερασπιστώ ένθερμα από αυτό εδώ το βήμα ως ειδική αγορήτρια.
Ήταν ένας νόμος που συνιστούσε νομοθετικό ενδιαίτημα διαχρονικών αιτημάτων και αγώνων, δημοκρατικών πόθων και αγωνίας της εκπαιδευτικής κοινότητας. Το έχω υπογραμμίσει, άλλωστε, πολλές φορές ότι στην πατρίδα μας η ιστορία του εκπαιδευτικού κινήματος είναι ταυτισμένη με τους αγώνες για Δημοκρατία και τους αγώνες για την άρση των ανισοτήτων, που επιφέρει το ιδεώδες της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Εκείνη, λοιπόν, την άνοιξη του 2015 η ψήφιση της συμμετοχής του συλλόγου διδασκόντων στην επιλογή διευθυντών και διευθυντριών με μυστική ψηφοφορία, η πραγμάτωση με άλλα λόγια της αιρετής διοίκησης, ζωογόνησε τη δημοκρατία ανατρέποντας όσο μπορούσε ένα στρεβλά ιεραρχικό σύστημα, αναβάθμισε τον ρόλο του συλλόγου διδασκόντων από συμβουλευτικό σε αποφασιστικό και μετέτρεψε τον διευθυντή του σχολείου σε πρώτο μεταξύ ίσων, ρίχνοντας λίγο φως στο «μαύρο», που δεν είχε πέσει μόνο στην ΕΡΤ αλλά και στην εκπαίδευση.
Εκπαιδευτικοί τελούσαν υπό το καθεστώς του τρόμου της διαθεσιμότητας και επιστρατεύονταν προληπτικά με βάση ένα καμουφλαρισμένο «Ιδιώνυμο» που θεωρούσε ανάρμοστη συμπεριφορά τη συμμετοχή τους σε διαδηλώσεις και απεργίες. Οι εκπαιδευτικοί είχαν γίνει διεκπεραιωτές έργου χωρίς δικαίωμα ισότιμης συμμετοχής στο περιεχόμενό του και στη συνολική λειτουργία της σχολικής μονάδας. Τους διευθυντές του είχατε κάνει μάνατζερς που αξιολογούσαν συναδέλφους, υποτάσσονταν στα κελεύσματα της αγοράς και δεν ήταν οι άριστοι, βεβαίως, αλλά οι αρεστοί.
Διότι, αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι της αντιπολίτευσης, για να μην ξεχνιόμαστε, η λυσσαλέα μάχη που είχατε δώσει την άνοιξη του 2015, η λυσσαλέα μάχη που είχε δώσει ιδιαίτερα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ εναντίον της μυστικής ψηφοφορίας για την επιλογή διευθυντών, δεν υπαγορευόταν από την ακλόνητη πίστη σας στην αρχή της αξιοκρατίας. Η μάχη αυτή δόθηκε γιατί η μυστική ψηφοφορία χειραφετούσε από τα παλαιοκομματικά δεσμά που είχατε δημιουργήσει για τη δημόσια εκπαίδευση, ανέτρεπε τα συγκοινωνούντα δοχεία ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και την εκπαιδευτική διοίκηση και έβαζε τέλος στην αδιαφανή επιλογή «ημετέρων» με βασικό εργαλείο τον αποκλεισμό των «άλλων» στη συνέντευξη.
Θέλετε και κάποια παραδείγματα να θυμίσουμε; Ποιοι ήταν υποψήφιοι διευθυντές το 2007 άραγε; Υποψήφιοι διευθυντές του 2007, πολλοί εξ αυτών, ήταν αιρετοί εκπρόσωποι των ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ. Παρά και ενάντια δε στις αποφάσεις των συνδικαλιστικών οργάνων και στην απόφαση 759/2005 του Διοικητικού Εφετείου της Αθήνας, δεν είχαν τη στοιχειώδη ευθιξία να αυτοεξαιρεθούν από τη διαδικασία των κρίσεων. Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο εδώ, καθώς προϊστάμενοι, μέλη των υπηρεσιακών συμβουλίων, είχαν συγγενική σχέση με τους κρινόμενους. Ανατρέξτε στα πρακτικά των δικαστηρίων εκείνης της εποχής. «Αλιεύω» αυτά από ένα σημαντικό άρθρο από τον «Αγγελιοφόρο» και τη στήλη «Επωνύμως» της 19ης Νοεμβρίου 2007, δια χειρός του κ. Τριαντάφυλλου Μηταφίδη. Και για να μην υποτεθεί ότι ο κ. Μηταφίδης στο άρθρο του μεροληπτεί, το είχε χρησιμοποιήσει και ως υλικό για τις δίκες στις οποίες παρέστη.

Το πρώτο άρθρο, λοιπόν, του νομοσχεδίου που συζητούμε και καλούμαστε να ψηφίσουμε σήμερα είναι ορθό και ισορροπημένο διότι αποπειράται να θεραπεύσει τις κατά το ΣτΕ αντισυνταγματικές διατάξεις του προηγούμενου νόμου ως προς τη διαδικασία της μυστικής ψηφοφορίας, διατηρώντας τα δημοκρατικά αναχώματα που έθετε ο προηγούμενος νόμος σε αυταρχικές πρακτικές του εκπαιδευτικού παρελθόντος της χώρας. Ως εκ τούτου, καταργείται μεν η μυστική ψηφοφορία, καθιερώνεται δε η γνώμη του συλλόγου των διδασκόντων η οποία καταγράφεται με τη μορφή πρακτικού, που συμπεριλαμβάνεται στον φάκελο κρίσης έστω κι αν δεν δίνει πρόσβαση σε μοριοδότηση ή δεν δεσμεύει τη διαδικασία επιλογής.
Η διαδικασία επιλογής διαμορφώνεται ως εξής: Αρμόδιο όργανο κρίσης είναι το οικείο Περιφερειακό Συμβούλιο Εκπαίδευσης και μοριοδοτούνται τα εκπαιδευτικά προσόντα, η εκπαιδευτική προϋπηρεσία και η δομημένη συνέντευξη, η μαγνητοφώνηση της οποίας καταχωρείται σε αρχείο και είναι προσβάσιμη. Ας εμπεδωθεί, επομένως, χωρίς φωνασκίες μια κομματική αχρωματοψία και μια πολιτική «ανεξιθρησκεία» των στελεχών της εκπαίδευσης που άρχισε να δρομολογεί το προηγούμενο νομοσχέδιο του 2015 και ας συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για αυτό για το οποίο έχουμε δεσμευτεί, για ένα σχολείο ποιότητας και ισότητας.

Εφόσον αναφέρθηκα στον όρο ανεξιθρησκεία, επιτρέψτε μου και μία σύντομη αναφορά στο πολύπαθο θέμα του ισλαμικού τεμένους Αθηνών. Με το συγκεκριμένο άρθρο εισάγονται τροποποιήσεις στο Ν. 3512/2016 σχετικά με τη διοικητική οργάνωση του ισλαμικού τεμένους Αθηνών που τελεί υπό ανέγερση. Επικαιροποιείται το Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου που είναι αρμόδιο για τη διοίκηση του τεμένους και αποσαφηνίζονται αναλυτικότερα οι σχέσεις του με το κράτος και την τοπική αυτοδιοίκηση. Ως προς το γενικότερο πνεύμα της ανέγερσης και της λειτουργίας του τεμένους, απορίας άξιον είναι το γεγονός ότι μολονότι το νομοθετικό πλαίσιο της ανέγερσης τζαμιού ψηφίστηκε το 2006 κυρίως υπό την πίεση των διεθνών υποχρεώσεων της χώρας, εφόσον ήμασταν η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που δεν είχε προβλέψει σχετικά, έπρεπε να φτάσουμε στις αρχές Αυγούστου του 2016 μια δεκαετία μετά, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, για να ψηφιστούν η επίσπευση και η συγκεκριμενοποίηση των διαδικασιών ανέγερσής του. Έλλειψη πολιτικής βούλησης για μία επιβεβλημένη έξωθεν νομοθετική «αγγαρεία»; Που εξαιτίας της τόσα χρόνια χιλιάδες μουσουλμάνοι εκτελούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα σε αυτοσχέδια τζαμιά διαμερισμάτων, γκαράζ και υπαίθριων χώρων εσωτερικεύοντας την απόρριψη, τον αποκλεισμό και την καταπίεση. Τι, άραγε, συνέβη;
Η πραγμάτωση της ανέγερσης τεμένους και η εξαγγελθείσα από τον Υπουργό επικείμενη ίδρυση μουσουλμανικού νεκροταφείου δεν υπαγορεύεται μόνον από τη συνταγματική θεμελιώδη αρχή της ελευθερίας της θρησκευτικής έκφρασης ούτε από κάποια ευρωπαϊκή επιταγή συμμόρφωσή μας προς αυτήν, που αγνοήθηκε τεχνηέντως επί σειρά ετών. Έρχεται από τις αρχές μιας ευτεταγμένης δημοκρατικής πολιτείας αλλά και από το σκαρίφημα μιας άλλης Ευρώπης που έρχεται από τον πολύ μακρινό 17ο αιώνα, όταν ο Τζων Λοκ στην περίφημη «Επιστολή περί της ανεξιθρησκείας» διατεινόταν ότι «κανένας άνθρωπος μέχρι σήμερα δεν μπορεί να παραμελήσει τη φροντίδα της δική του σωτηρίας και να αποδεχτεί αβασάνιστα τη θρησκεία που έχει επιλέξει γι’ αυτόν κάποιος άλλος, είτε βασιλέας είναι αυτός είτε υπήκοος». Τζων Λοκ, 17ος αιώνας.
Τη μισαλλοδοξία, τα κηρύγματα μίσους που οπλίζουν το ISIS και μετατρέπουν ευρωπαϊκές πόλεις σε λουτρά αίματος δεν θα τα σταματήσουν αλλά θα τα εντείνουν κοινωνικοί, θρησκευτικοί και φυλετικοί αποκλεισμοί. Τον εξτρεμισμό που βιώνει η υδρόγειος δεν θα τον ανατρέψουν high-tech μετανεωτερικές σταυροφορίες, περιχαρακώσεις και επιδείξεις θρησκοληψίας και ισλαμοφοβία. Δεν θα τον αποκρούσει μία Ευρώπη που, οχυρωμένη στα τείχη της «καθαρότητας» και αποστειρωμένη από τον «άλλον», από τον ξένο, θα έχει απωλέσει τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη που την ορίζουν και άρα την ψυχή της. Η μόνη ασπίδα στον φανατισμό, που οπλίζει χέρια και σπέρνει τρόμο, είναι το ακριβώς αντίθετό του, μια κοινωνία ανοικτή και ανεκτική, ανεξίθρησκη και δημοκρατική.