Κύριε Πρόεδρε, κύριε Υπουργέ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, μιλώ εκφράζοντας προβληματισμούς μιας και γνώμη δεν μπορώ να έχω, για διαφόρους λόγους, για κάτι το οποίο δεν γνωρίζω. Το τονίζω αυτό καθόσον η καχυποψία μου και η επιφυλακτικότητά μου, που φαντάζει ως άρνηση, υπάρχει φόβος να παρεξηγηθεί. Πηγή της, λοιπόν, είναι η αδυναμία πλήρους γνώσεως και όχι απλής ενημέρωσης επί του αντικειμένου, δηλαδή όχι ένας στείρος αρνητισμός.

Έχουμε μια Συμφωνία που διαπνέεται από μυστικότητα. Όταν επιτρέπεται η γνώση κάποιων πλευρών της, αυτή γίνεται υπό όρους, αυστηρούς μάλιστα, σε σημείο που να υποθέτει κανείς ότι και η γνώση και η ενημέρωση είναι κατευθυνόμενη ή υπαγορευμένη. Δηλαδή σου επιτρέπω να μάθεις αυτό που θέλω για να μπορέσω, ενδεχομένως, να σε κατευθύνω εκεί που θέλω. Αυτό είναι η επιλεκτικότητα σε σχέση με αυτά που θα μαθαίνει κάποιος ο οποίος θα επιχειρήσει να έχει πρόσβαση.

Μυστικότητα λοιπόν, ελεγχόμενη ενημέρωση, καταστρατήγηση δημοκρατικών διαδικασιών, δημιουργία κλίματος φόβου -μπορεί και σκόπιμα- γιατί η δαιμονοποίηση κάποιου πράγματος δεν είναι πάντα μειονέκτημα γι’ αυτό. Εν προκειμένω, η δαιμονοποίηση των Συμφωνιών μπορεί να λειτουργήσει και ως πλεονέκτημα σε μια Ευρώπη και μια Δύση που ήδη αρχίζει να καταλαμβάνεται από μεσαιωνικά σύνδρομα ενισχύοντας ανορθολογικές ιδεολογίες και κινήματα σε βάρος της δημοκρατίας. Σοκ και δέος θα έλεγε κανείς.

Τέλος, επιχειρείται πολιτική μέσω της οικονομίας σε πολύ πιο θεσμικό επίπεδο. Δηλαδή επιχειρείται η μορφοποίηση ενός κόσμου με τη δημιουργία νέων υποκειμένων διεθνούς ή εσωτερικού δικαίου, όπου υπάρχει ο κίνδυνος να λειτουργήσουν εις βάρος της δημοκρατίας.

Θεσμοποιείται η ισχυροποίηση της θέσης αυτού που λέμε αγορά σε βάρος της δημοκρατίας.

Σκέπτομαι πόσο δίκιο είχε ο Αναστάσιος ο Αλβανίας, που σε μια αποστροφή του λόγου του είχε πει:  «Αγορά, τι είναι η αγορά; Νέος θεός;». Αυτά έχουν σχέση με το αντικείμενο που συζητάμε.

Θα ήθελα να κλείσω και δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια: Το καίριο ερώτημα λοιπόν το οποίο τίθεται έχει σχέση με την εισαγωγή του κειμένου της εναρκτήριας συνεδρίασης. Η παρούσα επιτροπή συστήθηκε έχοντας ως αντικείμενο τη διερεύνηση του περιεχομένου και των συνθηκών σύναψης των συμφωνιών. Το καίριο, λοιπόν, ερώτημα, το οποίο τίθεται -και ορθά- είναι κατά πόσον ο στόχος αυτός είναι εφικτός. Εγώ λέω να επιχειρήσουμε. Και πολύ ορθά έπραξε ο κ. Πρόεδρος του Βουλής και συνέστησε την Επιτροπή, γιατί δεν πρέπει να αφήνουμε τα πράγματα και στο βαθμό που μπορείς, θα πρέπει να παρεμβαίνεις. Να επιχειρήσεις και εσύ να έχεις μια συμβολή ή αν δεις κάτι αρνητικό, στην πορεία να μπορείς να το ελέγξεις.

Ωστόσο, εξέθεσα τους προβληματισμούς αυτούς υπό την έννοια ότι ναι μεν πρέπει να προσπαθήσουμε, αλλά με βάση αυτό το πλαίσιο να ξέρουμε ότι είναι και ζήτημα επιγνώσεως πλέον των ορίων και των δυνατοτήτων, τις οποίες έχουμε για αυτό το ζήτημα, το οποίο συζητάμε.