Για την πορεία της Ενωμένης Ευρώπης, το Βrexit και η εβδομάδα που πέρασε μπορούν να αποδειχθούν τόσο σημαντικά όσο και η πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989.

Αλλά τα κέντρα εξουσίας της Ευρώπης συμπεριφέρθηκαν σαν να μην είχε συμβεί και τίποτα τόσο σοβαρό. Στην έκτακτη Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, με την εξαίρεση της Αριστεράς, των Πρασίνων και εν μέρει του κυρίου Πιτέλα των Σοσιαλδημοκρατών, για την συντηρητική πλειοψηφία ήταν business as usual. Καμία σχέση τα λεγόμενα του Ντόναλτ Τουσκ, του επίσης συντηρητικού προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που είχε προειδοποιήσει λίγες μέρες πριν το δημοψήφισμα ότι η επικράτηση του Βrexit θα ισοδυναμούσε με την «απαρχή της καταστροφής όχι μόνο της ΕΕ αλλά και του ευρωπαϊκού πολιτισμού».

Γιατί άραγε η πλειοψηφία των Βρετανών γυρνούσε την πλάτη στην ΕΕ παρά όλες αυτές τις προειδοποιήσεις; Γιατί έχει πάψει να είναι ελκυστική την ίδια ώρα που φουντώνει, σχεδόν παντού, ο ευρωσκεπτικισμός; Τι μέτρα θα ληφθούν για να αλλάξει η πορεία του Τιτανικού, πριν, μετά το βρετανικό, πέσει και στο μεγάλο παγόβουνο; Καμία παρόμοια συζήτηση. Το ίδιο σκηνικό και στη Σύνοδο Κορυφής, με τη αισχρή μειοψηφία των Ολάντ, Τσίπρα και Κόστα να ζητούν στροφή προς την κοινωνική Ευρώπη. Ο τέταρτος της μεσογειακής παρέας, ο Ρέντσι, επικεφαλής μιας χώρας που ίσως είναι το επόμενο -μεγάλο- ντόμινο που θα πέσει, έπαιξε το παιχνίδι της Ιταλίας-μεγάλης τρίτης δύναμης, μήπως και κολακέψει τους Ιταλούς που στρέφονται όλο και περισσότερο προς τους ευρωσκεπτικιστές του Μπέπε Γκρίλο.

Αδιάφορη για τη καταστροφική πορεία που η ίδια έχει χαράξει, η Ευρωπαϊκή ηγεσία συνέχισε να χορεύει αμέριμνη στη γέφυρα του πλοίου, ενώ από το καλλιτεχνικό πρόγραμμα δεν έλειπε και η ατραξιόν: Ο ακροδεξιός εθνικιστής Νάιτζελ Φάρατζ, επικεφαλής του κινήματος του Brexit, που ήδη την επομένη του δημοψηφίσματος ομολόγησε δημοσίως ότι οι υποσχέσεις του ήταν υπερβολικές και ψεύτικες, μετατρεπόμενος σε ωφέλιμο σάκο του μποξ. Στον οποίο ξέσπασαν, από τον Γερμανό Βέμπερ της Μέρκελ και τον νεοφιλελεύθερο κεντρώο Βέρχοφστατ -φίλο του Σταύρου Θεοδωράκη μεταξύ των άλλων- που στις προτάσεις αλλαγής που υπέβαλλε δεν υπήρχε ούτε η παραμικρή αναφορά για τα κοινωνικά προβλήματα- μέχρι τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.

Ο τελευταίος ήταν ο μοναδικός από την ομάδα που διοικεί την ΕΕ ο οποίος ψέλλισε κάποια πράγματα για τη κοινωνική Ευρώπη, αλλά είναι γνωστό ότι σε αυτό το παιχνίδι στο τέλος κερδίζει σχεδόν πάντα η Γερμανία. Ο πρίγκιπας Βέμπερ της Βαυαρίας περιορίστηκε να πει ότι η ΕΕ χρειάζεται «αλλαγές» (εννοώντας μάλλον αυτές που έχουν ξεσηκώσει τους εργαζόμενους στη Γαλλία) και να καταφερθεί εναντίον των «δεξιών και αριστερών δημαγωγών». Και στο Συμβούλιο Κορυφής η Μέρκελ κράτησε τη παροιμιώδη δεν-μπορώ-να-αποφασίσω-για-τίποτα στάση της, πράγμα που σημαίνει ότι για μια ακόμη φορά η ΕΕ βυθίζεται στον ωκεανό της αβεβαιότητας, μέχρι η καιροσκόπος καγκελάριος να κερδίσει τις επόμενες εκλογές.

Ο μόνος που έδειξε από τη πρώτη στιγμή ότι ξέρει τι θέλει ήταν ο γνωστός και μη εξαιρετέος Σόιμπλε. Τι κοινωνική στροφή, επανεκκίνηση της ΕΕ και πράσινα άλογα; O Γερμανός υπουργός Oικονομικών έχει έτοιμη τη λύση, σύμφωνα με το έγγραφο του υπουργείου Οικονομικών που διέρρευσε στον Τύπο: Περισσότερη πειθαρχία και πιστή τήρηση του συμφώνου σταθερότητας με παράλληλο περιορισμό του ρόλου της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκή Κεντρικής Τράπεζας. Εκμεταλλευόμενος την κρίση του Βrexit ο Σόιμπλε επιδιώκει να παραμερίσει, από τον Ντράγκι μέχρι τον Γιούνκερ, τα κέντρα εξουσίας που στέκονται εμπόδια για να καταλάβει το Βερολίνο και ο ίδιος, την απόλυτη εξουσία. Όσο για το δόγμα Σόιμπλε, την πιστή τήρηση των συμφωνηθέντων, η υπόθεση θυμίζει υποκριτικό παπά: Με χίλια δυο προσχήματα, η γερμανική κυβέρνηση αρνείται να εφαρμόσει την τραπεζική ενοποίηση στην ευρωζώνη, παρότι έχει συμφωνηθεί από καιρό.

Ήδη την επομένη του Βrexit, τα σχέδια Σόιμπλε διατυπώθηκαν στο φιλικό Spiegel, σε ένα άρθρο του οποίο το τελευταίο μέρος δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να φωτογραφίζει, σε διάφορα στιγμιότυπα, την Ελλάδα. Σύμφωνα λοιπόν με το γερμανικό περιοδικό, η Γερμανία θα έπρεπε να βοηθήσει την Γαλλία ώστε να επαναλειτουργήσει ο γαλλογερμανικός άξονας, γύρω από τον οποίο θα δημιουργηθεί η business class του πλοίου με όσες χώρες μπορούν να ακολουθήσουν.

Στη δεύτερη θέση θα βρεθούν οι υπόλοιπες «που φυσικά μπορούν να παραμείνουν αλλά θα πρέπει να μεταρρυθμίσουν τους θεσμούς και τις οικονομίες τους. Αλλά αυτή τη φορά τα κριτήρια είναι κριτήρια. Εξαπάτηση και ανοχή, όπως έγινε με τα κριτήρια ένταξης στη ζώνη του ευρώ, δεν θα γίνει ανεκτή. Εκείνοι που δεν ενδιαφέρονται για μεταρρύθμιση, όσοι σύρονται από το ένα πακέτο επείγουσας βοήθειας στο άλλο, θα ζήσουν καλύτερα με το δικό τους νόμισμα. Αυτό είναι ένα πικρό συμπέρασμα, αλλά η ενότητα για το καλό της ενότητας έχει χάσει την αξία του... Αυτό έχει μεγαλύτερη αξία από ό, τι τους πειρασμούς που προσφέρονται από τη Ρωσία»!

Αρνούμενος να πάρει το μάθημα του Βrexit, ο Σόιμπλε συνεχίζει με το Τιτανικό του το ταξίδι προς το παγόβουνο. Το κακό είναι ότι, όπως και στο κανονικό ναυάγιο, οι ταξιδιώτες της δεύτερης θέσης βρέθηκαν εγκλωβισμένοι και πνίγηκαν όλοι, αντίθετα με αρκετούς ταξιδιώτες της πρώτης, που επέζησαν.