Ομιλία της Βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Β' Αθήνας, Χαράς Καφαντάρη, στησυζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής επί του σ/ν «Κύρωση της Τροποποίησης της Ντόχα στο Πρωτόκολλο του Κιότο στη Σύμβαση – πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για την αλλαγή του κλίματος, που έχει κυρωθεί με το ν. 3017/2002 (Α΄117)»

Κύριε Πρόεδρε, πρώτα απ’ όλα ευχαριστώ που μου δώσατε τον λόγο. Ο Κανονισμός της Βουλής και η διαδικασία ορθώς, όπως είπατε, λέει ότι όσοι συμφωνούν με κυρώσεις – διότι κάτι τέτοιο αφορά το εν λόγω σχέδιο νόμου - δεν παίρνουν τον λόγο στη Βουλή. Δυστυχώς, θα έλεγα εγώ, διότι αφορά ένα μεγάλο και σοβαρό ζήτημα. Πέραν του ότι έγινε μία συζήτηση στην αντίστοιχη Επιτροπή, συνεχίζεται μία συζήτηση, κύριε Μπασιάκο, στην Επιτροπή Περιβάλλοντος της Βουλή και την άλλη εβδομάδα, που μπορεί κάποιος να την παρακολουθήσει αν ενδιαφέρεται.

To θέμα είναι ότι, δυστυχώς, δεν έγινε μία συζήτηση εν ολομελεία, κατά παρέκκλιση, αν θέλετε, του Κανονισμού, για το μεγάλο αυτό ζήτημα, την πρόκληση του 21^ου αιώνα που αφορά την κλιματική αλλαγή.

Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, κύριε Τάσσο, η κλιματική αλλαγή είναι ένα φοβερά ταξικό ζήτημα. Το λέω αυτό επειδή ακούσαμε τον εκπρόσωπο του ΚΚΕ.

Ποιοι θίγονται περισσότερο από τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής; Οι φτωχοί, οι φτωχές χώρες. Άρα, έχει και ταξική διάσταση το θέμα, πέραν της μεγάλης σημασίας που έχει για την ανθρωπότητα.

Θεωρώ, λοιπόν –το λέω και πληροφοριακά- ότι η Τροποποίηση αυτή η οποία αφορά το Πρωτόκολλο του Κιότο και η ενσωμάτωση αποφάσεως στην Ντόχα.

Αφορά συγκεκριμένες δεσμεύσεις οι οποίες ήλθαν σε σχέση με το Πρωτόκολλο του Κιότο το οποίο έληγε το 2012 και επεκτάθηκε ουσιαστικά η ισχύς του μέχρι το 2020.

Θα ήθελα να πω κάτι πληροφοριακά για τη συγκεκριμένη Συνδιάσκεψη στο Παρίσι. Εδώ θα ήθελα να κάνω μία παρένθεση και να πω ότι το Υπουργείο διαχρονικά, καθώς και το προσωπικό του Υπουργείου που ασχολείται με την κλιματική αλλαγή, κάνει συγκεκριμένη δουλειά, επαινετή, θα έλεγα. Και αυτό το έχω δει από κοντά στις τρεις τελευταίες συνδιασκέψεις στις οποίες μετείχα εκ μέρους του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Στο Παρίσι, λοιπόν, θα πρέπει να έχουμε μία Συνδιάσκεψη η οποία ουσιαστικά θα κάνει δεκτή μία συμφωνία νομικά δεσμευτική, που θα αντικαταστήσει το Πρωτόκολλο του Κιότο και θα έχει εφαρμογή από το 2020.

Πληροφοριακά θα πω ότι περίπου τις τρεις τελευταίες εβδομάδες τα Ηνωμένα Έθνη έδωσαν προσχέδιο αυτής της συμφωνίας. Το προσχέδιο αυτό έχει ενθαρρυντικά σημεία και συμπεριλαμβάνονται προτάσεις και δεσμεύσεις μεγάλων ρυπαντών.

Ακόμα και οι Ηνωμένες Πολιτείες, συνάδελφοι Βουλευτές του ΚΚΕ, δεσμεύονται όχι όσον αφορά το έτος βάσης 1995, αλλά από το 2005 και μετά. Μπαίνουν σε αυτήν τη διαδικασία και οι μεγάλοι ρυπαντές. Σημασία έχει το αποτέλεσμα.

Μιλάμε για ένα παγκόσμιο ζήτημα που αφορά την ανθρωπότητα. Πρέπει όλοι να συμμετάσχουν ανάλογα.

Και θα έλεγα ότι το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ που αφορούσε την τρύπα του όζοντος είχε αποτέλεσμα για το περιβάλλον, για τον πλανήτη, γιατί συμμετείχαν όλοι. Έτσι, πρέπει να μπουν όλοι στη μάχη της κλιματικής αλλαγής η οποία, όπως είπα, έχει ταξικό πρόσημο. Από την άλλη μεριά, πρέπει οι χώρες, τα κράτη που είναι οι μεγάλοι ρυπαντές, να συμμετάσχουν σε αυτό το «πράσινο» ταμείο. Κι εκεί είναι το μεγάλο πρόβλημα των συνδιασκέψεων τα τελευταία χρόνια, το ποιοι, δηλαδή, θα πληρώσουν. Και έχουμε εκπροσώπους κρατών -ειδικά στην Ασία- να έρχονται στις συνδιασκέψεις και να λένε: «Kάντε κάτι. Σε λίγα χρόνια η χώρα μου δεν θα υπάρχει, γιατί θα έχει καλυφθεί από τη θάλασσα σαν συνέπεια της αύξησης της στάθμης του νερού λόγω και της κλιματικής αλλαγής.».