ΣΥΡΙΖΑ Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς


Επικοινωνία / Contact RSS Twitter Facebook YouTube Instagram

31/07/2015

Τ. Κορωνάκης: Ενότητα με σχέδιο απεμπλοκής από εκβιασμούς και μνημόνια

Τ. Κορωνάκης: Ενότητα με σχέδιο απεμπλοκής από εκβιασμούς και μνημόνια



Τοποθέτηση – κλείσιμο του γραμματέα της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ στη συνεδρίαση της Κ.Ε.

 

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Θα ήθελα να ξεκινήσω με κάποιες εισαγωγικές παρατηρήσεις.

Πρώτον νομίζω πως ομόφωνα σήμερα πρέπει να καταλήξουμε ότι κανέναν σύντροφο και καμία συντρόφισσα δεν τον αφήνουμε βορά στα ΜΜΕ. Δεν είναι ένα σχέδιο ενάντια σε πρόσωπα, είναι ενα σχέδιο απέναντι στον χώρο μας.

Δεύτερη παρατήρηση.

Σε αυτή την Κεντρική Επιτροπή υπήρξαν πολύ δύσκολες τοποθετήσεις και ένα πολύ αρνητικό γεγονός, η παραίτηση των συντρόφων και των συντροφισσών της ΚΟΕ. Για μένα αυτό είναι ισχυρό πλήγμα, καταλαβαίνω τις διαφορές, τα γεγονότα τα οποία βιώνουμε όλοι, δεν θέλω όμως να περάσει ως μία φυσιολογική στάση, ως μία φυσιολογική εξέλιξη. Με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες βρεθήκαμε χρόνια μαζί, χτίσαμε μαζί το ΣΥΡΙΖΑ, βρεθήκαμε μαζί στους δρόμους και θεωρώ ότι είναι μεγάλο πλήγμα για το κόμμα μας η σημερινή τους παραίτηση από την ΚΕ.

Τρίτη παρατήρηση.

Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να απολογίσουμε συλλογικά το ό,τι έχει συμβεί. Σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή δεν πρέπει να θεωρήσουμε ούτε για ένα λεπτό ότι οποιαδήποτε αρνητική εξέλιξη θα είναι απλά «φεύγει αυτός ή μένει ο άλλος ή φεύγει κάποιος άλλος».

Κινδυνεύουμε να υλοποιήσουμε το σχέδιο του αντιπάλου. Αυτό το «παράξενο κόμμα», με τους «παράξενους ανθρώπους», με την «παράξενη αριστερά» που κατάφερε τόσα πολλά μπαίνει σε κίνδυνο. Κατά την γνώμη μου είναι όρος να παλέψουμε όλοι μαζί με την ειλικρίνεια και τη συντροφικότητα, με σεβασμό απέναντι στην ιστορία μας για να κρατήσουμε το χώρο μας ενωμένο. Για να το καταφέρουμε αυτό πρέπει να παραδεχτούμε τουλάχιστον ότι ζούμε πρωτόγνωρες συνθήκες . Όλα αυτά δεν ήταν μια προδιαγεγραμμένη πορεία, δεν ήταν το σχέδιο κάποιου. Όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ευρώπη και την Ελλάδα είναι πρωτοφανή και άρα χρειαζόμαστε πολύ λιγότερες βεβαιότητες και πολύ λιγότερη ένταση στις τοποθετήσεις μας. Οι αριστεροί έχουμε πολλές φορές την ικανότητα να σκοτωθούμε με απόλυτη πίστη στην άποψή μας, ενώ μπορεί καμία από τις απόψεις που θα είναι στο τραπέζι να μην είναι υλοποιήσιμη. Μπορεί να έχουν χάσει και όλες, και παρόλα αυτά να ανατιναχτούμε.

Μπαίνοντας στην ουσία της συζήτησής μας, θέλω να ξεκινήσω λέγοντας πως χρειάζεται να έχουμε την συναίσθηση πως η φάση στην οποία βρισκόμαστε είναι πιο κρίσιμη πιο σημαντική από αυτο που δείχνουμε συζητώντας και αυτό όχι μόνο για εμάς, όχι μόνο για το ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για όλη την Ευρώπη. Δεν καταλαβαίνω, γιατί σε μια τέτοια αντιπαράθεση θα πρέπει να παρουσιάσουμε τη μισή πλευρά της αλήθειας για να επιβεβαιώσουμε την άποψή μας. Καταλαβαίνω ότι σε τέτοιες στιγμές κρίσης ο καθένας και η καθεμιά ίσως οπισθοχωρεί στο αρχικό ιδεολογικό οπλοστάσιό του και κάνει τοποθετήσεις που δεν αντιστοιχούν στην κοινή μας πορεία, στα βήματα που μαζί κάναμε, στις αποφάσεις που μαζί πήραμε, αλλά τοποθετείται επιστρέφοντας πίσω στην ασφάλεια του ιδεολογικού πεδίου του. Αυτό όμως μπορεί να δημιουργήσει μια συνθήκη πολυδιάσπασης.

Είχαμε μία σαφή ήττα βασικών υποθέσεων της διαπραγματευτικής γραμμής μας. Μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει αυτό; Μία σοκαριστική ήττα.

Είχαμε όμως και έξι μήνες που συγκλονίσαμε την Ευρώπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε ως η ελπίδα με το πολιτικό σχέδιο που έφερνε, ως η ελπίδα για την αλλαγή της Ευρώπης. Μπορεί κανένας να το αμφισβητήσει αυτό;

Γιατί πρέπει να μείνουμε σε μία από τις δύο οπτικές;

Είναι αλήθεια ότι βρεθήκαμε μπροστά σ’ έναν απόλυτο, καθαρό, πραγματικό εκβιασμό. Δεν το αμφισβητεί κανένας αυτό, το είπα και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα.

Υπάρχει ένα πραγματικό ερώτημα για το πώς φτάσαμε μπροστά σε αυτόν τον πολύ σκληρό εκβιασμό, το «μνημόνιο ή άτακτη χρεοκοπία και κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος». Δε νομίζω ότι έχουμε σίγουρες απαντήσεις, ούτε γι’ αυτό κι άρα θέλουμε συντεταγμένο διάλογο για να βγάλουμε συμπεράσματα. Είναι πραγματικό το ερώτημα και οι ευθύνες για το πώς φτάσαμε σ’ αυτόν το εκβιασμό. Αλλά μπροστά σ’ αυτόν τον εκβιασμό νομίζω ότι οποιοδήποτε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, οποιοδήποτε μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας δεν θα έλεγε «άτακτη χρεοκοπία και κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος». Δεν θα το έλεγε αυτό. Πρέπει να έχουμε συνείδηση της κρισιμότητας των αποφάσεων, να μη λειτουργούμε μεταξύ μας ως αυτός που έχει την ευθύνη και αυτός που είναι αντιπολίτευση. Πρέπει να μπούμε ο ένας στη θέση του άλλου, όσο δύσκολο – όσο τραγικό κι αν είναι αυτό.

Δεν θεωρώ όμως κιόλας οτι η διαπραγματευτική μας γραμμή, το σχέδιό μας ήταν ένα λάθος σχέδιο από την αρχή μέχρι το τέλος. Θεωρώ ότι το σχέδιο της πολιτικής διεκδίκησης σε αυτή την ευρωζώνη να βρεθεί λύση χωρίς λιτότητα, ήταν ένα σωστό σχέδιο. Αυτό είχε και κέρδη, είχε και λάθη και προβλήματα στο τέλος. Ξεσκεπάστηκε το πρόσωπο των πιο ακραίων δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού και δεν είναι μικρό πράγμα, ούτε αστείο να γίνεται πρώτο trend παγκόσμια το #ThisIsACoup σ’ ένα βράδυ. Δεν είναι μηδαμινό τα τράνταγμα στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Δεν λέω ότι στρίβει αριστερά η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, αλλά κομμάτια της το σκέφτονται και το διατυπώνουν οτι δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η πολιτική. Οι Πράσινοι σκέφτονται αν πρέπει να μπουν σε μια συμμαχία για τη δημοκρατία και ενάντια στη λιτότητα στην Ευρώπη. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά θα κρίνει την στάση της εν πολλοίς από τη δική μας στάση. Ο σύντροφος Πιερ Λοράν λίγες μέρες μετά την υπογραφή της συμφωνίας ήρθε στην Αθήνα και μας μετέφερε το άγχος του ότι από το πώς θα αντιδράσει το δικό μας κόμμα, θα κρίνει αν θα συνεχίσει να προχωράει το σχέδιο για μια πλατιά συμμαχία ενάντια στη λιτότητα και υπεράσπισης της δημοκρατίας ή αν θα μπούμε σε μια φάση εσωτερικών συγκρούσεων σε όλα τα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Γιατί δεν πρέπει να τα σκεφτούμε όλα αυτά νηφάλια; Γιατί πρέπει να πούμε ότι χωριζόμαστε σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς», αφού όλοι έχουμε πει σε όλους τους τόνους ότι αυτό το πρόγραμμα δεν είναι ιδιοκτησία μας, αλλά προϊόν εκβιασμού; Γιατί πρέπει να βάλουμε κάποιους στη θέση του προδότη και κάποιους στη θέση αυτού που αντιστέκεται;

Αλήθεια είναι ότι κάποιοι πιστεύαμε ότι μπορούμε με βάση το δίκιο και τη δημοκρατία να κερδίσουμε και ν’ αλλάξουμε την Ευρώπη. Κάποιοι πίστευαν ότι η Ευρώπη δεν αλλάζει. Η αλήθεια όμως είναι ότι η Ευρώπη έχει ήδη αλλάξει . Όσα συνέβησαν με την Ελλάδα είναι πραγματική αλλαγή. Αντιδραστική αλλαγή. Προκύπτει ένα σημαντικό ερώτημα, αν η τιμωρητική στάση απέναντι στην Ελλάδα, η στάση ταπείνωσης ενός λαού που αντιστάθηκε είναι η αρχή ή το τέλος ενός σχεδίου στην Ευρώπη. Αυτό θα εξαρτηθεί και από εμάς. Αυτό που δεν πρέπει να κάνουμε, είναι να βγάλουμε γρήγορα και εύκολα συμπεράσματα.

Η ευκολία με την οποία το προηγούμενο διάστημα κινηθήκαμε, οδήγησε σε ήττα βασικών υποθέσεων όλων των σχεδίων που είχαμε μέσα στο κόμμα. Υπάρχει η ανάγκη να βγάλουμε ψύχραιμα συμπεράσματα από αυτή την πρωτοφανή εμπειρία. Αυτό θα είναι μια σπουδαία ανταπόδοση και προς τους ευρωπαίους συντρόφους που στάθηκαν δίπλα μας αυτούς τους έξι μήνες.

Αν ένα πράγμα δεν πρέπει να κάνουμε , είναι να πούμε ότι αυτοί οι εκβιασμοί και αυτές οι συμφωνίες αποτελούν τον ορίζοντα της πολιτικής μας από εδώ και πέρα. Άρα χρειαζόμαστε οπωσδήποτε ένα συλλογικό σχέδιο απεμπλοκής από την πορεία των εκβιασμών και των μνημονίων που κουβαλάνε.

Απολογίζοντας αυτό το εξάμηνο -και χωρίς να επιθυμώ να υποβαθμίσω καθόλου τη σοβαρή κοινοβουλευτική δουλειά που έγινε και τα νομοσχέδια που περάσαμε- νομίζω ότι και στο επίπεδο το νομοθετικό και στο κομματικό επίπεδο ναρκωθήκαμε από τη διαπραγμάτευση.

Παρακολουθούσαμε όλοι και όλες την εξέλιξη της διαπραγμάτευσης και χάσαμε σημαντικές δυνατότητες που μπορούσαμε να έχουμε αξιοποιήσει στο εσωτερικό της χώρας. Σημαντικές αλλαγές, και δεν μιλάω μόνο για τις προφανείς αδυναμίες ότι ένας υπουργός είναι έτσι, αλλά αναφέρομαι σ’ ένα σχέδιο διαφορετικής οργάνωσης της κοινωνίας που θα ξεκίναγε και από τα πάνω και από τα κάτω, που θα το έβαζε σε εφαρμογή και η κυβέρνηση και τα υπουργεία και η κοινοβουλευτική ομάδα και το κόμμα από κάτω. Ένα σχέδιο δημοκρατίας και συμμετοχής του κόσμου στο πιο μεγάλο πείραμα που εφαρμόζαμε στην Ευρώπη. Το αφήσαμε αυτό στην άκρη.

Έγραφε σ’ ένα άρθρο ο σύντροφος Ηλιόπουλος ότι εμείς δεν πήραμε στα σοβαρά τον εαυτό μας, ενώ εκείνοι μας πήραν στα σοβαρά. Και έχει πολύ δίκιο. Δεν οργανωθήκαμε για τον πόλεμο που ήταν να δώσουμε. Κάναμε λάθη. Υπήρξε υποτίμηση των συλλογικών επεξεργασιών που είχαμε. Υπήρξαν συγκρούσεις μεταξύ κόμματος, κυβέρνησης, κοινοβουλευτικής ομάδας. Όλα αυτά μπορούμε να τα επικαλούμαστε, αλλά το βασικό είναι ότι δεν παίξαμε στο γήπεδό μας, μέσα στην κοινωνία. Κάναμε κατά κύριο λόγο επικοινωνιακές κινήσεις και αυτό – όποια κι αν είναι η εξέλιξη το επόμενο διάστημα – δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Σήμερα, σε αυτήν την Κεντρική Επιτροπή, βρισκόμαστε σ’ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Το πρώτο και σημαντικό σημείο για μένα είναι να αναγνωρίσουμε ότι η ενότητά μας είναι όρος για να αντιμετωπίσουμε τα πολύ μεγάλα προβλήματα που έχουμε μπροστά μας. Κι αυτή η ενότητα δεν είναι κούφια περιεχομένου, αλλά το ιδρυτικό dna του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η θέση ότι δεν έχουμε αλλάξει τον συσχετισμό στην ελληνική κοινωνία, υπάρχουν συντηρητικές αντιλήψεις, δεν έχουν ηγεμονεύσει οι αριστερές ιδέες και για να μπορέσουμε να αντισταθούμε χρειάζεται να είμαστε όλοι μαζί. Αν ακυρώσουμε αυτό και πούμε επειδή πήραμε 36% στις πρώτες εκλογές και 62% στο δημοψήφισμα έχουμε το περιθώριο ο καθένας να εφαρμόσει το δικό του πολιτικό σχέδιο γιατί υπάρχει εύκολο ακροατήριο, θα έχουμε κάνει ένα τραγικό λάθος και θα έχουμε δώσει ένα τραγικό μήνυμα προς τα έξω.

Το δεύτερο είναι ότι αυτό το κόμμα στις ιδρυτικές του αρχές έχει πως ό,τι και να γίνει θα είμαστε στον δρόμο με την πλευρά των από κάτω. Γι’ αυτό λέω ότι δεν μπορεί το μνημόνιο να ενσωματωθεί στην πολιτική μας και δεν μπορεί οι αριστεροί άνθρωποι να μη μάχονται στον δρόμο ενάντια στις επιλογές που θα χτυπάνε τα δικαιώματά τους. Κι αυτό γιατί έχουμε αποδεχτεί αυτό το πρόγραμμα κάτω από έναν εκβιασμό. Αν νιώσουμε τον κόσμο που θα κατεβαίνει στον δρόμο ως εχθρό μας , τότε εξουδετερώνεται ο εκβιασμός και θα νιώθουμε ότι αντεπιτίθενται στην πολιτική μας. Εμείς λοιπόν θα πρέπει να είμαστε εκεί, όχι μόνο να οργανώνουμε τις αντιστάσεις, αλλά και τα δίκτυα αλληλεγγύης , την κοινωνική συμμετοχή και την αυτοοργάνωση.

Το τρίτο σημαντικό στοιχείο είναι ότι πάντα το σχέδιό μας έβαζε σε προτεραιότητα τις ανάγκες του κόσμου στον οποίο αναφερόμαστε. Είχαμε να τοποθετηθούμε απέναντι σε ενα τραγικό δίλημμα και ίσως τέτοια θα ναι τα διλημματα που θα χουμε μπροστά μας.

Ένας ξαφνικός θάνατος από έναν μακρόσυρτο έχει μία διαφορά, ότι στον μακρόσυρτο ζεις αύριο και μπορείς να παλέψεις, να νικήσεις την αρρώστια, στον ξαφνικό δεν ζεις.

Αν λοιπόν πηγαίναμε σε μια άτακτη χρεοκοπία , θα χειροτέρευε η θέση του κόσμου στον οποίο αναφερόμαστε την επόμενη μέρα το πρωϊ, θα έχανε τα τρία, τα πέντε, τα δέκα χιλιάρικα της λαϊκής αποταμίευσης και αυτό το κόστος δεν μπορεί να το αναλάβει εύκολα ένας αριστερός άνθρωπος και μια αριστερή κυβέρνηση.

Έχουμε τελειώσει όμως, έχουμε ξεμπερδέψει με τους εκβιασμούς; Όχι δεν έχουμε τελειώσει και άρα τα λάθη που κάναμε, δεν μπορούμε να τα ξανακάνουμε. Γιατί ο εκβιασμός μπορεί να ξανάρθει, γιατί η συμφωνία μπορεί να μην κλείσει, γιατί το πρόγραμμα μπορεί να μην βγαίνει κι άρα χρειαζόμαστε πολλά σχέδια, σοβαρή συζήτηση, σε βάθος συζήτηση για το αν μπορούμε να φύγουμε από το πλαίσιο του εκβιασμού, αν μπορούν να μην μας απειλούν αύριο το πρωϊ ή μεθαύριο. Με βάση αυτό χρειαζόμαστε ένα πολύ πιο συγκροτημένο και συντεταγμένο διάλογο από μία πατ – κιουτ διαδικασία που δήθεν θα ξεκαθαρίσει την ήρα από το στάρι. Δεν είμαστε σε αυτή τη φάση. Αυτό το σχέδιο όποιος το επιλέγει – κατά την γνώμη μου – αρνείται τα συστατικά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ που προανέφερα και δυσκολεύει το να βγούμε από τον εκβιασμό. Δεν μπορεί να σκεφτόμαστε μόνο να μην λερώσουμε τα χέρια μας, αλλα πρωτευόντως πως θα κάνουμε τα πάντα για να σώσουμε τον λαό από την τραγική θέση που βρίσκεται, χωρίς να χρειάζεται να υποκύπτουμε σε σκληρά διλημματα και ακραίους εκβιασμους και για αυτό χρειαζόμαστε μια ενωμένη, δυνατή, ριζοσπαστική Αριστερά.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Σήμερα κάναμε μια συζήτηση διαδικαστικού χαρακτήρα με ποια διαδικασία θα πάμε παρακάτω, και αυτό δεν είναι καλό δείγμα. Το να διαφωνούμε επί της διαδικασίας δεν είναι καλό δείγμα για τη μετέπειτα πορεία. Για αυτούς που πιστεύουν ότι ο εκβιασμός είναι πραγματικός η απόφαση για το αν θα σταθεί η κυβέρνηση δεν μπορεί να ληφθεί με μια διαδικασία του τύπου «103 – 98». Δεν μας αντιστοιχεί να το κουβεντιάσουμε με αυτό τον τρόπο και τρεις μέρες μετά απ’ όσα συνέβησαν. Στις προτάσεις που έχουν κατατεθεί υπάρχουν δύο σώματα.

Το ένα είναι το Διαρκές Συνέδριο που θα απαντήσει μ’ έναν άμεσο τρόπο, κατά την γνώμη μου, έχει το πρόβλημα της αναντιστοιχίας με την κομματική βάση που δεν θα την εμπλέξει σε αυτή τη διαδικασία για να καταθέσει την γνώμη της, αλλά θα πάμε οι εκλεγμένοι πριν τρία χρόνια σ’ ένα συνέδριο – αρένα που δεν θα μπορέσουμε να συζητήσουμε τα ουσιαστικά ζητήματα.

Η δεύτερη πρόταση είναι για ένα Έκτακτο Συνέδριο το Σεπτέμβρη που από τώρα μέχρι το Σεπτέμβρη δεν θα κάνουμε παύση, αλλά θα κάνουμε σοβαρό και συγκροτημένο διάλογο, δεν θα έχουμε άμεσες αποφάσεις, αλλά θα βάλουμε όλο το κόμμα μέσα σ’ ένα ουσιαστικό διάλογο για το μέλλον. Κι ας μην απαξιώνουμε τί αποφάσεις μπορεί να πάρει ένα συνέδριο, μπορεί να πάρει όλες τις πιθανές αποφάσεις, αρκεί να έχουν γίνει οι σοβαρές επεξεργασίες, σοβαρός διάλογος και να έχουν εμπλακεί τα μέλη του κόμματος σε αυτόν και όχι μόνο. Θα πρέπει στις συνεδριακές διαδικασίες να εμπλέξουμε και παραπάνω κόσμο – όχι φυσικά με δικαιώματα ψήφου χωρίς να είναι μέλη – αλλά να κουβεντιάσουμε μαζί του. Κατά την γνώμη μου αυτός ο διάλογος για το μέλλον της Αριστεράς τα επόμενα χρόνια είτε είναι στην κυβέρνηση, είτε όχι για το πώς χειρίζεται τους ακραίους συσχετισμούς και την ακραία πολιτική πρέπει να το κουβεντιάσουμε και με τους συντρόφους μας στην Ευρώπη. Δεν θα βγάλουμε εμείς ένα σχέδιο για όλους.

Υπάρχουν λοιπόν δύο προτάσεις. Η μία για ένα σώμα Διαρκούς Συνεδρίου που έχει διάφορα προβλήματα, αλλά κυρίως έχει τον κίνδυνο της σύγκρουσης εν θερμώ. Και η δεύτερη πρόταση για ένα Έκτακτο Συνέδριο το Σεπτέμβρη την οποία υποστηρίζω γιατί δίνει δυνατότητες σοβαρού διαλόγου, αλλά τοποθετείται μετά από τη συμφωνία, αν έχει κλείσει η συμφωνία. Και βάζω έναν αστερίσκο εδώ, γιατί θα ήταν μεγάλο λάθος να συγκρουστούμε για μια συμφωνία που μπορεί και να μην έρθει.

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Το επόμενο διάστημα πρώτα απ’ όλα θα χρειαστεί να σεβαστούμε ο ένας τον άλλο, τη διαφορετική άποψη, την ιστορία μας, τα μέλη του κόμματος, τους ανθρώπους που αυτές τις μέρες κλαίνε στα σπίτια τους. Θα πρέπει λοιπόν να σταθούμε με πολλή σοβαρότητα, πολλή ψυχραιμία, πολλή ανοχή ο ένας απέναντι στον άλλο, γιατί το καλό μπορεί ν’ αναδειχθεί αν μείνουμε πρώτα απ’ όλα όλοι μαζί και παλέψουμε όλοι μαζί για ν’ αλλάξουμε αυτούς τους συσχετισμούς, για να βγούμε από τα μνημόνια. Για να νικήσει η Αριστερά και να νικήσει ο λαός.

 

Το Γραφείο Τύπου

 

 



Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία πλοήγησης και να αναλύουμε την επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας μας. Με την παραμονή σας στην ιστοσελίδα, αποδέχεστε τη χρήση cookies όπως αυτή περιγράφεται στην Πολιτική Cookies ΟΚ