«Εκπροσωπώ στο Ευρωκοινοβούλιο τους Έλληνες πολίτες και,  όπως όλοι οι ευρωβουλευτές, όλους τους Ευρωπαίους. Αλλά σήμερα επιτρέψτε μου να πενθήσω για τη χώρα που γεννήθηκα, τη Βουλγαρία. Δυστυχώς, το πένθος είναι η λέξη που ταιριάζει, όχι μόνο για τη νέα γυναίκα που πέθανε, αλλά για ολόκληρη τη χώρα. Η Λίντια Πέτροβα, άνεργη, μητέρα ενός 11χρονου παιδιού και απελπισμένη, όπως εκατομμύρια συμπατριώτες μου, υπέκυψε στα εγκαύματα που προκάλεσε η ίδια, αυτοπυρπολούμενη πριν μια εβδομάδα έξω από το Προεδρικό Μέγαρο στη Σόφια. Βιάστηκαν πολλοί να τη βγάλουν «ψυχικά διαταραγμένη». Το ίδιο είπαν και για τον άνδρα που αυτοπυρπολήθηκε μια μέρα μετά, στο Σαντάνσκι. Το ίδιο έχουν πει και για άλλους 8 που έχουν βάλει με τον ίδιο τρόπο τέλος στη ζωή τους από πέρσι. Όμως, ούτε η απελπισία είναι ψυχική διαταραχή, ούτε η τραγική οικονομική κατάσταση που την γεννάει είναι στη φαντασία των πολιτών της Βουλγαρίας. Ντρέπομαι που η πολιτική ελίτ της χώρας, υπεύθυνη για τη διάλυσή της, δεν βρίσκει ούτε έναν λόγο συμπόνιας, τύψης και συγνώμης για τους ανθρώπους που φτάνουν στα άκρα της απελπισίας. Αυτοί οι θάνατοι δεν είναι αυτοκτονίες. Είναι δολοφονίες. Και οι ηθικοί τους αυτουργοί, αργά ή γρήγορα, θα λογοδοτήσουν».