17/07/2014

Αποσπάσματα ομιλίας Αλέξη Τσίπρα στη συνέντευξη Τύπου με τη συμμετοχή του Στέφανο Ροντοτά και των ευρωβουλευτών της «Λίστας Τσίπρα», για την υπεράσπιση της δημοκρατίας, της εργασίας και των κοινών αγαθών στην Ιταλία και την Ευρώπη

Θα ήθελα εισαγωγικά να εκφράσω τη χαρά και την ικανοποίησή μου που βρίσκομαι σήμερα ανάμεσα στους συντρόφους μου εδώ στην Ιταλία, που πέτυχαν μία σπουδαία επιτυχία, αν λάβει κανείς υπόψη του τις συνθήκες στις οποίες δόθηκε αυτή η μάχη. Διότι σε συνθήκες ενός σφοδρού επικοινωνιακού πολέμου και απομόνωσης, χωρίς οικονομικά μέσα, αλλά με την πίστη στις ιδέες και στην ανάγκη να υπάρξει μια ειλικρινής ριζοσπαστική αριστερή φωνή στην ιταλική πολιτική σκηνή, κατάφερε η «Άλλη Ευρώπη» να πάρει το 4% και να εκπροσωπηθεί στο Ευρωκοινοβούλιο.

Πιστεύω βέβαια ότι οι δυνατότητες που μπορεί να έχει η ιταλική αριστερά, ιδίως σε μία χώρα που βάλλεται από μία επίθεση βάρβαρων και αντιλαϊκών μέτρων, είναι πολύ μεγαλύτερες. Για αυτό το λόγο πιστεύω ότι το επόμενο διάστημα θα πρέπει να υπάρξουν οι κατάλληλες ενωτικές διαδικασίες που θα δώσουν τη δυνατότητα στην ιταλική αριστερά να παίξει ξανά πρωταγωνιστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις.

Θέλω επίσης εισαγωγικά να εκφράσω τη μεγάλη ανησυχία μου για την πορεία της Ευρώπης. Η Ευρώπη συνεχίζει να πορεύεται σε έναν δρόμο αδιέξοδο. Το βασικό στρατήγημα των κυρίαρχων δυνάμεων σήμερα, είναι αυτό της δημιουργίας μιας ειδικής οικονομικής ζώνης στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, μιας ειδικής οικονομικής ζώνης με χαμηλά αμειβόμενους εργαζόμενους και ελαστικά εργαζόμενους.

Και προφανώς αυτό το στρατήγημα στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, είναι που δημιουργεί σήμερα μία Ευρώπη διχασμένη. Και όλοι συνειδητοποιούμε ότι για να μπορέσουν αυτές οι επιλογές, οι επιλογές της εσωτερικής υποτίμησης και της ελαστικοποίησης της εργασίας, να επιτευχθούν, απαιτείται η κατάλυση των συνταγματικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, η συρρίκνωση της δημοκρατίας. Το πρώτο θύμα αυτής της νεοφιλελεύθερης επίθεσης στην ευρωπαϊκή περιφέρεια ήταν η ίδια η δημοκρατία και οι κοινωνικές μεταπολεμικές κατακτήσεις. Ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό Νότο, τα συντάγματα των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, είναι αποτελέσματα κοινωνικών συμβιβασμών, υπό την ηγεμονία του εργατικού κινήματος.

Στην Ιταλία μετά την αντιφασιστική νίκη, στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία, στην Ισπανία μετά τις δικτατορίες. Αυτού του είδους η νεοφιλελεύθερη αντεπανάσταση που λαμβάνει χώρα σήμερα στον ευρωπαϊκό Νότο ιδιαίτερα, δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί με τα συντάγματα αυτά σε λειτουργία. Για αυτό και τα συντάγματά μας, οι κανόνες της δημοκρατίας, αλλά και οι κοινωνικές κατακτήσεις μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο είναι εχθρός της κυρίαρχης πολιτικής σήμερα στην Ευρώπη. Και θέλω να εκφράσω ταυτόχρονα και την ανησυχία μου, διότι βλέπω πως και η νέα ιταλική κυβέρνηση ενώ αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο της δημοσιονομικής πολιτικής, εντούτοις προσχωρεί στις βασικές παραδοχές της κυρίαρχης πολιτικής σήμερα.

Άκουσα μάλιστα ότι ο πρωθυπουργός σας δήλωσε ότι συμφωνεί με το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, απλά ζητά μία χαλάρωση αυτού του Συμφώνου. Είναι σαν να λέει κανείς ότι συμφωνεί με την ιδέα να φοράει έναν ζουρλομανδύα, απλά θέλει να τον έχει λίγο πιο χαλαρό. Και την ίδια στιγμή είναι έτοιμος, ως παραχώρηση για να χαλαρώσουν λίγο αυτό τον ζουρλομανδύα, να προσχωρήσει πλήρως στη λογική της νεοφιλελεύθερης αντεπανάστασης, δηλαδή να δώσει όλες εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που γκρεμίζουν τις κοινωνικές κατακτήσεις και τη δημοκρατία.

Εγώ λοιπόν θα έλεγα ότι το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης και αυτή η προσήλωση στα αριθμητικά όρια και τους δείκτες του ελλείμματος, του χρέους και του πληθωρισμού, είναι μία από τις αιτίες για την παράταση της ύφεσης και της κρίσης στην Ευρώπη. Η ίδια η κρίση άλλωστε, αυτά τα τελευταία 4-5 χρόνια έχει διαψεύσει τη βασική παραδοχή στην οποία στηρίζεται αυτό το Σύμφωνο Σταθερότητας. Την παραδοχή δηλαδή ότι η δημοσιονομική σταθερότητα είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη. Σήμερα διαπιστώνουμε το αντίθετο. Όσο αργεί η ανάπτυξη, τόσο κινδυνεύει η δημοσιονομική σταθερότητα, αλλά κυρίως η κοινωνική σταθερότητα.

Με δυο λόγια λοιπόν, θέλω να πω ότι η τακτική που ακολουθεί η κυβέρνηση Ρέντσι, να διεκδικεί χαλάρωση του παράλογου αυτού Συμφώνου, δίνοντας όμως όλα όσα ακριβώς θέλει η κυρία Μέρκελ, μπαίνοντας πλήρως στη στρατηγική αποδόμησης του κοινωνικού κράτους και των κατακτήσεων, είναι μία τακτική καταδικασμένη σε αποτυχία.

Αυτό που σήμερα είναι αναγκαίο, τόσο για τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, όσο και για το σύνολο των χωρών και των λαών της Ευρώπης, είναι η ανατροπή αυτής της στρατηγικής. Σήμερα είναι αναγκαία όσο ποτέ μία πλατιά κοινωνική και πολιτική συμμαχία των λαών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, πάνω σε τρεις στόχους.

Ο πρώτος στόχος είναι μία νέα κοινωνική συμφωνία, ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, ένα new deal, όπως θα λέγαμε μιμούμενοι το τι έγινε στις Η.Π.Α. με στόχο την επιστροφή στην ανάπτυξη. Και δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή στην ανάπτυξη χωρίς γενναίες δημόσιες ευρωπαϊκές επενδύσεις.

Ο δεύτερος στόχος είναι μία ευρωπαϊκή λύση στο πρόβλημα του χρέους. Δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει διαγραφή μεγάλου μέρους του και ρήτρα ανάπτυξης.

Ο τρίτος στόχος είναι ο στόχος της ανάκτησης των κοινωνικών κατακτήσεων, ο στόχος ανάκτησης της δημοκρατίας, στις χώρες μας και στην Ευρώπη. Πάνω σε αυτούς τους τρεις στόχους, πιστεύω ότι μπορεί να δημιουργηθεί ένα πλειοψηφικό ρεύμα με τη συμβολή κοινωνικών κινημάτων, συνδικάτων και πολιτικών δυνάμεων, ιδιαίτερα στην ευρωπαϊκή περιφέρεια. Ένα πλειοψηφικό ρεύμα που μπορεί να πιέσει τις κυβερνήσεις, ή και να αλλάξει τους συσχετισμούς, να δημιουργήσει νέες κυβερνήσεις.

Και ακριβώς επειδή γνωρίζω ότι σήμερα η Ευρώπη είναι ένα οικοδόμημα το οποίο έχει τεράστιες αντιφάσεις, πιστεύω ότι μπορούμε να αξιοποιήσουμε αυτές τις αντιφάσεις, για να διεκδικήσουμε την αλλαγή πορείας του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Διότι η Ευρώπη αν συνεχίσει σε αυτό τον αδιέξοδο δρόμο, πολύ γρήγορα θα συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται σε υπαρξιακού χαρακτήρα επιλογές. Δεν μπορεί στην καρδιά της Ευρώπης να υπάρχουν οικονομικές ζώνες με εργασιακές σχέσεις τύπου νοτιοανατολικής Ασίας. Αυτό βρίσκεται σε σύγκρουση με το πολιτιστικό κεκτημένο των ευρωπαϊκών λαών. Άρα η Ευρώπη είτε θα επανέλθει στον δρόμο της δημοκρατίας και της κοινωνικής συνοχής, είτε θα πάψει να υφίσταται ως ενιαίο οικοδόμημα.

Και πιστεύω ότι ο δικός μας ρόλος, ο ρόλος της ευρωπαϊκής αριστεράς σε αυτές τις εξελίξεις, θα είναι καθοριστικός.

Το Γραφείο Τύπου