Η αποτελεσματική αντιμετώπιση των εξαρτήσεων προϋποθέτει έναν σοβαρό σχεδιασμό σε δύο επίπεδα. Το πρώτο αφορά την πρόληψη, την αντιμετώπιση δηλαδή των κοινωνικών και ψυχολογικών αιτιών που ωθούν στη χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών ανθρώπους που νιώθουν «περιττοί» και κοστολογούν οι ίδιοι τη ζωή τους ως ζωή που δεν αξίζει. Το δεύτερο επίπεδο είναι το επίπεδο της θεραπείας και της επανένταξης, και αφορά την παρέμβαση της οργανωμένης κοινωνίας, με την οποία δηλώνεται έμπρακτα ότι καμιά ζωή δεν είναι αναλώσιμη.

Οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών έχουν αποτύχει και στα δύο επίπεδα. Αφενός γιατί η μνημονιακή πολιτική, η ακραία φτώχεια και η εκτεταμένη ανεργία είναι συνθήκες που θρυμματίζουν τον κοινωνικό δεσμό και δημιουργούν μια άνευ προηγουμένου αίσθηση έλλειψης νοήματος, ενισχύοντας τάσεις αυτοπεριθωριοποίησης και αυτοκαταστροφής. Και, αφετέρου, γιατί η εφαρμογή της ίδιας πολιτικής έχει ως αποτέλεσμα την υποχρηματοδότηση του ΟΚΑΝΑ και του ΚΕΘΕΑ, του 18 Άνω, των Κέντρων Πρόληψης, την εξαφάνιση των δομών ψυχοκοινωνικής στήριξης και θεραπείας εν γένει. Σα να μην έφταναν αυτά, η ίδια κυβέρνηση ετοιμάζεται να ιδιωτικοποιήσει εξολοκλήρου τη δημόσια υγεία, αφού πρώτα την απαξίωσε στο έπακρο. Στα συμφραζόμενα αυτά, αχρηστεύονται στην πράξη ακόμα και θαρραλέες νομοθετικές πρωτοβουλίες, όπως ο νόμος για τα ναρκωτικά που ψηφίστηκε από τη Βουλή μερικούς μήνες πριν. Έτσι, οι μνημονιακές κυβερνήσεις διαβεβαιώνουν τους εξαρτημένους ότι είναι περιττοί: το επιβεβαιώνει η υποκατάσταση της κοινωνικής πρόνοιας από άθλιες υγειονομικές επιχειρήσεις, όπως η περσινή της διαπόμπευσης και φυλάκισης των εξαρτημένων οροθετικών ή η φετινή «Επιχείρηση Θέτις», που παραπέμπουν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Απέναντι σε όλα αυτά, οι εργαζόμενοι και οι χρήστες των υπηρεσιών πρόληψης, θεραπείας και επανένταξης, αλλά και όλες και όλοι μας έχουμε να αντιτάξουμε τους αγώνες μας. Τελικός στόχος αυτών των αγώνων δεν μπορεί να είναι άλλος από την ανατροπή της κυβέρνησης των Μνημονίων.