Σύμφωνα μεδημοσιεύματα, το ΤΑΙΠΕΔ θα προχωρήσει τις επόμενες μέρες στην προκήρυξη διαγωνισμού για την πώληση πλειοψηφικού πακέτου μετοχών (51%) του Ελληνικού Δημοσίου στην ΕΥΑΘ ΑΕ, την Εταιρεία Ύδρευσης και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης. Ενώ στις 21 Φεβρουαρίου η έκτακτη Γενική Συνέλευση των μετόχων της θʼ αποφασίσει την πλήρη απόσυρση του Δημοσίου από την εταιρεία, καθώς στόχος είναι η πώληση και του υπολειπόμενου 23% (το υπόλοιπο 26% είναι ιδιωτικοποιημένο μέσω Χρηματιστηρίου) σε δεύτερο χρόνο. Η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ ΑΕ, θʼ αποτελέσει πιλοτικό οδηγό και για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ, αλλά και των δικτύων των Δήμων.

Το νερό, όμως, ανήκει στα βασικότερα κοινωνικά αγαθά. Για τη συντήρηση της ζωής, της υγείας και της υγιεινής των ανθρώπων και των πόλεων, αλλά και της ισορροπίας των οικοσυστημάτων, δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως προϊόν στο πλαίσιο των νόμων της αγοράς. Αυτό αναγνωρίζεται απʼ τον ίδιο τον ΟΗΕ (Γενικό Σχόλιο 15 της Επιτροπής Οικονομικών, Κοινωνικών και Πολιτιστικών Δικαιωμάτων) που ορίζει ότι «το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό συνεπάγεται ότι ο καθένας πρέπει να έχει πρόσβαση σε επαρκές, σε φυσικά αποδεκτό και οικονομικά ανεκτό νερό για προσωπική και οικιακή χρήση. Η τιμή και η διαθεσιμότητα του νερού δεν μπορεί να καθορίζονται, αποκλειστικά, από τις δυνάμεις της αγοράς, όπως θα συνέβαινε σε ένα οικονομικό πλαίσιο, βασισμένο στην πλήρη ανάκτηση του κόστους». Ο ΟΗΕ δηλαδή αναγνωρίζει ότι για να πληρούνται τα τρία βασικά κριτήρια ως προς το νερό, πράγμα που μεταξύ των άλλων σημαίνει σοβαρές επενδύσεις στη συντήρηση και επέκταση των δικτύων, το νερό ουσιαστικά θα πρέπει να τιμολογείται κάτω του κόστους… Αυτό μπορούν να το κάνουν μόνο δημόσιες ή δημοτικές επιχειρήσεις πράγματι κοινής ωφέλειας, και όχι ιδιωτικές, όπως το γαλλικό μεγαθήριο Suez, που κατέχει το 5% της ΕΥΑΘ ΑΕ, καθώς κάτι τέτοιο μειώνει τα κέρδη τους.

Αντί γιʼ αυτό, η ελληνική κυβέρνηση εφαρμόζει σήμερα τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες τάσεις, αυτές που πρωτοεκφράστηκαν μεταπολεμικά με την ιδιωτικοποίηση του νερού στη Χιλή του Πινοτσέτ το 1973 για να καταλήξουν στη Δήλωση του Δουβλίνου του 1992, όπου για πρώτη φορά το νερό καθορίζεται ως εμπορεύσιμο αγαθό με «οικονομική αξία σε όλες τις ανταγωνιστικές χρήσεις». Η ελληνική κυβέρνηση γίνεται έτσι άθυρμα στα χέρια της τρόικας, που μέσω των Μνημονίων επιχειρεί να επιβάλλει ως υποχρεωτική την ιδιωτικοποίηση του νερού, που απέτυχε να «περάσει» ως δεσμευτική ευρωπαϊκή πολιτική τα προηγούμενα χρόνια. Αυτά, κόντρα στη διεθνή εμπειρία, και ενώ ο Δήμος του Παρισιού πήρε πίσω το νερό απʼ τη Σουέζ μεταξύ 2009-2011, στη Γερμανία επαναδημοτικοποιείται το νερό, στο Μπουένος Άιρες, στο Χάμιλτον του Καναδά κ.ά. επίσης. Και ενώ στην Ολλανδία από το 2004 υπάρχει νόμος που απαγορεύει την ιδιωτικοποίηση του νερού, όπως και στην Ιταλία, όπου σε δημοψήφισμα του 2011 οι συμμετέχοντες αποφάσισαν με 95% ότι το νερό δεν ιδιωτικοποιείται.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θα αντιπαλέψει με κάθε τρόπο την επιχειρούμενη ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ ΑΕ, μεταξύ άλλων μιας κερδοφόρας εταιρείας όλα αυτά τα χρόνια μέχρι σήμερα. Στηρίζουμε αποφασιστικά την πάλη των εργαζομένων της αλλά και το κίνημα των Επιτροπών Πολιτών της Θεσσαλονίκης για το δικαίωμα σε επαρκές, καθαρό και φθηνό νερό στην ιδιοκτησία και έλεγχο της κοινωνίας. Και προειδοποιούμε τη Suez και τους όποιους άλλους υποψήφιους «επενδυτές» να μη ρισκάρουν για μια «επένδυση» που σε κάθε περίπτωση, ακόμα κι αν υλοποιηθεί, θʼ αποδειχτεί εξαιρετικά βραχυχρόνια.