Η ελληνική κυβέρνηση περιμένει για μια ακόμη φορά να ακούσει τις αποφάσεις του eurogroup για να έχει μετά την ευκαιρία να πανηγυρίσει, χωρίς όμως κανένα ουσιαστικό λόγο. Όλα δείχνουν πως για μια ακόμη φορά δεν θα δοθεί μια βιώσιμη απάντηση στο πρόβλημα του ελληνικού χρέους και κατ επέκταση στο μεγάλο αιτούμενο που είναι μια ευρωπαϊκή στρατηγική απέναντι στην κρίση. 

Το πολιτικό αδιέξοδο των κυρίαρχων νεοφιλελεύθερων δυνάμεων είναι προφανές, όπως και η απαθής παρακολούθηση των εξελίξεων από την ελληνική πλευρά. Η όποια της παρουσία εξαντλείται στη διαβεβαίωση προς τους δανειστές ότι κάθε μνημονιακή επιλογή για λιτότητα, απολύσεις, μειώσεις μισθών και διάλυση του κοινωνικού κράτους,  θα γίνεται δεκτή. Είναι τέτοια η σπουδή τους να δώσουν διαπιστευτήρια υποταγής στην τρόικα, που με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου προσθέτουν νέα μέτρα τα οποία ξέχασαν  να εντάξουν στο μεσοπρόθεσμο και να δέσουν πισθάγκωνα την ελληνική κοινωνία, με μηχανισμούς επιτροπείας που προσιδιάζουν μόνο σε αποικίες.  Η εκταμίευση της δόσης θα αφήσει ανεπηρέαστη της κατάσταση της πραγματικής οικονομίας, ενώ η περιβόητη επιμήκυνση θα δημιουργήσει ένα επιπλέον κόστος χρηματοδότησης της τάξης των 30 δις και θα εκτινάξει το χρέος σε βάθος χρόνου από τη στιγμή που εντάσσεται στο παρόν μνημονιακό πλαίσιο.

Η ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής σε Ελλάδα και Ευρώπη, η διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους και η αποπληρωμή του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης, ο δημόσιος έλεγχος του τραπεζικού συστήματος, η επαναθεμελίωση της ΕΕ σε νέους άξονες ανάπτυξης, αλληλεγγύης και αναδιανομής του πλούτου, αποτελούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για μια  κοινωνικά δίκαιη έξοδο από την κρίση.