Η  ελληνική κυβέρνηση στους τέσσερις μήνες θητείας έχει ξεδιπλώσει πλήρως τη στρατηγική υποτέλειας στους δανειστές, σφίγγοντας περαιτέρω τη θηλιά στην ελληνική οικονομία και κοινωνία.

Η ψήφιση του νέου μεσοπρόθεσμου και του προϋπολογισμού των δεκάδων δις λιτότητας και ισοπέδωσης συνοδεύονται από δυσβάσταχτους όρους διεθνούς οικονομικής επιτροπείας, με επιβολή μηχανισμών για  αυτόματες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες. Σε συνδυασμό με τον ειδικό λογαριασμό και τη «διόρθωση» του προϋπολογισμού, οι μηχανισμοί αυτοί καθιστούν τη χώρα μια οιονεί αποικία χρέους, όπου δεν θα υπάρχει κανένα περιθώριο απόκλισης από το μνημονιακό έκτρωμα. Κάθε μάλιστα αποτυχία στους στόχους του προγράμματος, που είναι η μόνη σίγουρη κατάληξη κάθε μνημονιακής πολιτικής, θα συνιστά λόγο για τη λήψη νέων απεχθών μέτρων σε βάρος των ασθενέστερων στρωμάτων.

Αντί να υπάρξει η παραμικρή παρέμβαση της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό επίπεδο, η στρατηγική Σαμαρά την καθιστά έναν άβουλο παρακολουθητή των εξελίξεων. Απάντηση στη βιωσιμότητα του χρέους δεν υπάρχει, με την προτεινόμενη πολιτική να το εκτινάσσει σε μεγαλύτερο ύψος από αυτό πριν την υπαγωγή της χώρας στο μνημόνιο.

Σε μια άλλη ονειρική πραγματικότητα, η αισιοδοξία Σαμαρά, λόγω της εκταμίευσης της δόσης, χαρακτηρίζεται από απόλυτο κυνισμό και ασυγκράτητο ψεύδος. Ακόμα κι αν επιβεβαιωθούν οι υποσχέσεις για αναπτυξιακά κονδύλια μέχρι 20 δις, αυτά δεν μπορούν να ανακόψουν τη σαρωτική ύφεση και την ανθρωπιστική κρίση που βιώνει η χώρα. Το πλήρες καθεστώς δημοσιονομικής ασφυξίας σε μια οικονομία που ήδη ισοπεδώνεται από τα μνημονιακά μέτρα δεν αφήνει κανένα περιθώριο για την παραμικρή βελτίωση σε οποιοδήποτε επίπεδο.

Όσο η Ελλάδα δίνει γη και ύδωρ στους δανειστές και δεν παρουσιάζει καμία πρόταση στα φλέγοντα ζητήματα για την ευρωπαϊκή αντιμετώπιση του ζητήματος του χρέους και την ίδια την ΕΕ, το μόνο σίγουρο αποτέλεσμα είναι η εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας. Η ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής σε Ελλάδα και Ευρώπη, η ευρωπαϊκή ρύθμιση για το χρέος με διαγραφή μεγάλου μέρους του και αποπληρωμής του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης, η επαναθεμελίωση της ΕΕ σε νέους άξονες ανάπτυξης, αλληλεγγύης και αναδιανομής του πλούτου αποτελούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για αντιστροφή της πορείας προς την καταστροφή και κοινωνικά δίκαιη έξοδο από την κρίση.